Maandelijkse archieven: november 2017

Nieuw stadion, ouderwetse sfeer bij Atletico Madrid

Achter de bal aan (41/2): Madrid

29 november 2017

Atletico Madrid heeft in het seizoen 2017-2018 z´n intrek genomen in het Wanda Metropolitano. De Rojiblancos ruilden hun oude vertrouwde Estadio Vicente Calderon na jarenlange trouwe dienst in voor een eigentijdse arena. Met het bereiken van de Champions League finales van 2014 en 2016 timmert de Madrileense volksclub al danig aan de weg, sinds enkele maanden beschikt het eveneens over een thuishaven die voldoet aan de vereisten van het verwende en veeleisende publiek van de eenentwintigste eeuw.

Een aantal jaren geleden was ik al eens bij het nieuwe Atletico-stadion geweest. Het Estadio Olimpico lag destijds te wachten op de Olympische Spelen die Madrid nooit toegewezen kreeg. Tsja, en aangezien het Vicente Calderon niet meer van deze tijd is, resulteerde dat in een verhuizing van Atletico van de westkant naar oostkant van de stad .

De bekerwedstrijd tegen Elche CF biedt een mooie gelegenheid om Atletico eens in nieuwe omgeving in actie te zien. Prima te combineren bovendien met de Copa del Rey-verplichtingen van de voorname buren van Real. In navolging van Bernabeu wacht derhalve vandaag het Wanda Metropolitano. Omdat ik de Puerta del Sol en de Plaza Mayor na talrijke bezoeken aan Madrid inmiddels wel ken, besluit ik aan het einde van de ochtend alvast op inspectie te gaan bij de nieuwe veste van ´Atleti´.

Sinds die eerdere ´bezichtiging´ is er flink wat aan vertimmerd. Lag de enorme bak toen als het ware te verstoffen, inmiddels begint er leven in te komen. Een reusachtige vlag in de roodwitte clubkleuren van de volksclub maakt al van verre duidelijk wie heerst in deze buurt. Wie van het op 200 meter van het stadion gelegen metrostation richting het Wanda Metropilitano wandelt stuit op de ´blokken´ met de tekst Coraje y Corazon. Woorden waarin de mentalteit van de club verborgen gaat: moed en kracht. Erg druk is het aan de einde van deze ochtend niet, bijna iedereen die er wel loopt houdt stil bij de king size letters voor een selfie.

De plaquettes met de namen van Atletico-vedetten uit verleden en heden, die in het trottoir voor de hoofdingang aangebracht zijn dragen eveneens bij aan het creëren ofwel verstevigen van de roodwitte identiteit in deze oostelijke uithoek van de Spaanse hoofdstad. Ik vermoed dat wanneer ik hier over enkele jaren terugkom, een compleet nieuw stadsdeel zal zijn verrezen. Rondom het stadion zijn de werkzaamheden hiervoor al in volle gang. Er heerst volop bedrijvigheid. Enkel de uit de kluiten gewassen fanshop, waar Nike de meest recente Atletico-tenues aan de man brengt, heeft de deuren al wagenwijd openstaan. Het geld om de salarissen op te hoesten van Griezmann en Diego Costa moet tenslotte ergens van gefinancierd worden. Met de merchandise harkt Atletico evenals elke andere Europese topclub de nodige miljoenen binnen.

Het houten ticketoffice zal eerdaags ook wel vervangen worden door iets moderners, zo neem ik aan. Een enkeling verzekert zich van een entrada voor de eerstkomende thuiswedstrijd tegen Real Sociedad, over drie dagen . De kaartjes zitten flink aan de prijs. De goedkoopste exemplaren kosten liefst 50 euro! Voor het bekerduel van vanavond zit ik beduidend goedkoper. Vijftien euro, online besteld. Er zijn zelfs al bekerkaarten verkrijgbaar voor tien euro.

Als Atleti en Elche CF ruim negen uur later – op het mooie tijdstip van 21.30 uur! – aftrappen, hebben veel meer socios de kou getrotseerd dan ik verwacht had. Het Wanda Metropolitano biedt plaats aan 68.000 toeschouwers. Vijftigduizend zitten er zeker. Misschien zelfs wel meer. Ik heb een plekje op de derde ring aan de lange zijde. Precies ter hoogte van de middenlijn. Perfect zicht. En – niet geheel onbelangrijk – niet vol in de gure wind die deze late novemberavond teistert.

Achter de goal op de Fondo Sur voelt het meest fanatieke deel van de Atletico-aanhang zich al helemaal thuis. Zij zorgt voor een ouderwets sfeertje in haar nieuwe onderkomen. De 1400 meegereisde supporters uit Elche, waar AS melding van maakte, zitten aan de overzijde. Ergens weggestopt op de tweede ring. Ik zie ze wel, maar hoor ze niet.

In tegenstelling tot Real, 24 uur eerder, treedt Atleti aan met iets prominentere namen. Diego Simeone laat niets aan het toeval over. Na de 1-1 in Elche neemt de coach het zekere voor het onzekere en brengt met Koke, Gaitan, Gimenez, Tomas, Carrasco en Vieto het nodige geschut binnen de lijnen. Fernando Torres mag eveneens opdraven. El Niño. Het kind van de club scoort twee van de drie goals waardoor Atleti eenvoudig verder bekert. De Fondo Sur zingt hun held hartstochtelijk toe.

De meeste opwinding blijft bewaard voor het einde. De afvoer van het publiek bij metrostation Estadio Metropolitano verloopt tamelijk chaotisch. Omdat een van de twee toegangsgebouwtjes afgesloten blijft stromen duizenden mensen op vier of vijf ingangen toe. De trechter in. Erg geordend gaat dat niet. Beveiligingspersoneel dat de massa in goede banen moet leiden, wordt bijna onder de voet gelopen. Omdat iedereen z´n vervoersbewijzen moet scannen, loopt het bij de tourniquetten ook behoorlijk vast.

Eenmaal door de poortjes heen kan de menigte zich over het ruime station verspreiden. Er staan aan beide kanten van de perrons al rijtuigen klaar, zodat de afvoer vrij soepel verloopt.

Het voorrecht van een Football Fan Card-houder

Vandaag 14 jaar geleden

Om het aanhoudende voetbalgeweld in hun land te beteugelen introduceren onze zuiderburen in 1999 de Football Fan Card. Zonder zo’n pasje komt vanaf dat moment niemand in België een voetbalstadion meer binnen.

Omdat ik weleens onze zuidgrens overwip om een bal te zien rollen, moet ik er ook aan geloven. Een uitstapje naar Belgisch Limburg brengt me in het bezit van een Fan Card van de K. St.-Truidense V.V. Na een bezoekje aan het secretariaat van ‘de Kanaries’ sta ik onder nummer 15012950 geregistreerd bij de Belgische voetbalbond en wie weet bij welke instanties nog meer…

Zo loont het zich veertien jaar geleden om 220 kilometer te rijden om ‘mijn’ STVV live in actie te zien tegen Cercle Brugge. Als Fan Card-houder kost het me geen enkele moeite een toegangskaartje te bemachtigen aan de kassa van de ‘Hel van Stayen’. Wel schrijft men met pen mijn naam op het entreebewijs. Het nut van deze administratieve handeling ontgaat mij. Het blijven Belgen, hè. Ondoorgrondelijk.

De wedstrijd is er eentje om gauw te vergeten. Het eindigt zoals het begint. Een bloedeloze 0-0. Maar samen met enkele duizenden mede Fan Card-houders geniet ik wel mooi het voorrecht getuige te zijn geweest van dit fantastische treurspel. Niet-Fan Card-houders kunnen mooi fluiten naar zo’n privilege.

30 november 2003 Sint-Truiden

 

Roltrappen als beste investering sinds jaren in Bernabeu

Achter de bal aan (41/1): Madrid

28 november 2017

Doel van mijn driedaagse uitstapje naar Madrid is het Wanda Metropolitano, het nieuwe stadion van Atletico. Omdat Real een dag eerder eveneens een thuiswedstrijd afwerkt voor de Copa del Rey, zou ik wel gek zijn om dat te laten schieten. Al weet je vantevoren dat de Koninklijke bij de return tegen CF Fuenlabrada, het kleine broertje uit een Madrileense voorstad, niet in de sterkste samenstelling zal spelen, een avondje Bernabeu maakt altijd indruk.

De eerste dag heeft wel wat weg van een tijdreis. Het begint ´s ochtends al bij vertrek uit Apeldoorn. De laatste keer dat ik gebruik heb gemaakt van de stadsbus ter plaatse, maakten OV-reizigers in Nederland nog gebruik van een strippenkaart… Een poosje geleden dus al. Het aantal keren dat ik de afgelopen tien jaar met de trein naar Schiphol ben gereisd valt eveneens met het aantal vingers van één hand te tellen.

Ik vlieg met Air Europa, een maatschappij van wiens diensten ik niet eerder gebruik heb gemaakt. Vlucht UX1098 neemt tevens de honneurs waar voor Aeromexico, Air Serbia, China Airlines, China Eastern Airlines, Delta Air Lines, Garuda Indonesia, KLM en Xiamen Airlines. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Met de drukte in de Boeing 737 valt het bij vertrek echter alleszins mee. Het toestal zit alles behalve vol. De reis verloopt voorspoedig. Rond half drie, een kleine uur tweeënhalf uur na vertrek, volgt de landing op Barajas.

Het is zeikweer in Madrid, een andere benaming kan ik er moeilijk voor bedenken. Een grijze en grauwe middag. Het regent en het kwik stijgt hooguit een zes- of zevental graden boven het vriespunt uit. Niet bepaald wat je verwacht van Spanje. De vele zwervers op de Gran Via – elke keer als ik in Madrid kom, lijkt hun aantal te zijn toegenomen – zien nog meer af dan gebruikelijk. De regen doorweekt de kartonnen dozen waaronder zij hun hele hebben en houwen verbergen. Voor iedereen die uit Verweghistan aan komt drijven wordt onderdak geregeld. Ondertussen laat ‘Brussel’ hele volksstammen Europeanen in Europa op straat verkommeren. Het is te bizar voor woorden.

Gelukkig dat er nog zoiets als voetbal als afleiding bestaat. De belangrijkste bijzaak van de wereld… Wanneer ik het het oude dametje dat het hostal beheert waar ik verblijf vertel dat ik naar Real Madrid ga, waarschuwt ze me. Ik moet goed oppassen voor zakkenrollers. Ze raadt me aan om mijn portemonnee en telefoon veilig in mijn zakken op te bergen.

De aftrap van de returnwedstrijd in de zestiende finales om de Spaanse beker staat vastgesteld om 21.30 uur! Ja, ja, dat zijn nog eens tijden. Wanneer ik een uurtje voor de aftrap metrostation Bernabeu verlaat en de straat oversteek naar het stadion, krioelt het er van ouders met kinderen. Zoiets zou in Nederland ondenkbaar zijn op zo’n laat tijdstip.

Real Madrid behoort nou eenmaal tot de voornaamste toeristische attracties van de Spaanse hoofdstad. Zelfs tegen een derdeklasser rukt ‘Juan’ en alleman daarom massaal uit met de hele familie. Bijna 50.000 toeschouwers zullen de tribunes van Bernabeu bevolken. Zelfs wanneer Real aantreedt zonder alle grote sterren, oefent het een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit op iedereen die in Madrid verblijft. Er kan immers maar één club het predikaat meest succesvolle van deze aardkloot dragen.

Eerlijk is eerlijk, het stadion blijft indrukwekkend. Het was al weer een aantal jaartjes geleden dat ik voor het laatst in Bernabeu geweest ben, maar wanneer je dan hoog vanaf de vierde ring een blik werpt in de diepte onder je… Machtig mooi. Real heeft de afgelopen jaren tientallen miljoenen gespendeerd aan allerlei galactische voetbalsterren, de beste investering die ze hebben gedaan is toch het aanleggen van roltrappen in de hoektorens van het immense stadion. Bij mijn laatste bezoek aan Bernabeu moest me ik per trap het hele roteind omhoog worstelen naar de nok van het stadion. Kwam ik daar met de tong op de schoenen boven… Dát hoeft anno 2017 gelukkig niet meer.

Mijn kaartje had ik ook al online besteld. Het ongemak van een half uur (of langer) in de rij te moeten staan voor de taquillas blijft me zo ook bespaard. De warme lucht van de dan de overkapping bevestigde straalkachels zorgen bovendien voor een aangenaam temperatuurtje. Kortom, ik beleef een bijzonder genoegelijke avond.

Je zou misschien verwachten dat je het evenmin warm zult krijgen van een wedstrijd waarvan je vooraf weinig verwacht, maar Fuenlabrada – de club waar Fernando Torres zijn loopbaan ooit begon – is niet naar Bernabeu gekomen om als kanonnenvoer te fungeren. Het heeft de eerste onderlinge ontmoeting op eigen veld dan wel met 0-2 verloren, klein duimpje neemt in de eerste helft zelfs brutaal een voorsprong. Een stunt lijkt lange tijd in de maak. Een eindstand van 0-2 zou verlenging betekenen. Kansen daarop krijgen ze zeker. Ze straffen de arrogantie van het met een C-keus aantredend Real bijna af.

Pas met inbrengen van Gareth Bale weet Real naderend onheil af te wenden. Dankzij de man van 100 miljoen draait het elftal van Zidane de achterstand om in een 2-1 voorsprong. Met de late gelijkmaker krijgt Fuenlabrada loon naar werken, maar is het wel ‘gewoon’ uitgeschakeld. Het uitblijven van een verlenging betekent in elk geval wel dat ik de laatste metro niet mis. Nu eindigt het feest al een half uur voor middernacht. Dat betekent dat ik nog ruim anderhalf uur de tijd heb om hostal Delfina met het openbaar vervoer te bereiken.

Terwijl Bernabeu na afloop leegstroomt, kijken op strategische punten opgestelde agenten met mitrailleurs in aanslag toe of alles ordentelijk verloopt. Op het perron van het metrostation is het zoals gebruikelijk wel behoorlijk dringen geblazen. Jarenlange ervaring komt in zulke benarde situaties toch altijd weer van pas om me bij aankomst van de eerste de beste trein naar binnen te wurmen.

Oranje handbalsters halen flink uit tegen Israël

Vandaag 5 jaar geleden

Nederlanders hebben er een handje van om achter de fanfare aan te lopen. Het evenementenpubliek bij sportwedstrijden kent z’n gelijke niet in de wereld. Gezellig in de polonaise voor Max Verstappen, Michael van Gerwen of ‘onze’ Oranje Leeuwinnen. ‘We’ horen er helemaal bij!

Sinds ze een beetje presteren mogen ook de Nederlandse handbalvrouwen zich in een toenemende populariteit verheugen van de massa.

Vijf jaar geleden loopt het Oranje-legioen nog niet warm voor ‘onze’ handbalsters. Het kan natuurlijk te maken hebben met dat de WK-kwalificatieduels in Omnisport in Apeldoorn plaatsvinden, veel publiek komt er in er in elk geval niet op af.

De geringe publiek belangstelling weerhoudt het Nederlands handbalteam er niet van om Israël zonder mededogen over de knie te leggen. Tezamen met slechts een handjevol geïnteresseerden in een bijna leeg Apeldoorns sportpaleis zie ik Oranje met 47-20 uithalen.

In die goeie ouwe tijd scoort Estavana Polman nog vaker vanaf zeven meter dan in de bladen…

29 november 2012 Apeldoorn

 

Vlammende UEFA Cup-avond in Köln-Müngersdorf

Vandaag 27 jaar geleden

In de loop der jaren heb ik her en der de nodige Europa Cup-wedstrijden bijgewoond. Slechts weinigen daarvan verliepen vlammender dan die tussen de 1.FC Köln en Atalanta Bergamo.

Het betreft de heenwedstrijd in de achtste finales van de UEFA Cup in het seizoen 1990-1991. Een poosje geleden dus al. Het Drumherum laait meteen weer op als ik me de beelden van destijds voor de geest haal.

Stadion Köln-Müngersdorf is op het bewuste Europa Cup-avondje slechts matig gevuld. De Italiaanse tifosi nemen het er desondanks goed van. Voor welgeteld 13 D-Mark heb ik vanaf mijn plekje op de Stehplätze-Mitte Unterrang-Ost uitstekend zicht op wat het geteisem uit Bergamo uitvreet.

De brandweer moet er zelfs aan te pas komen! De vurige aanhang uit Noord-Italië brengt de stemming erin met het gooien van papieren slingers. Voor de Italiaanse vakken in de Nordkurve ligt de hele tartanbaan, die het Keulse stadion 27 jaar geleden nog omzoomd, op een gegeven moment vol papier. Het laat zich raden wat er gebeurt wanneer ze daar vervolgens tientallen brandende bengaalse fakkels bovenop gooien.

Een binnenbrandje van het betere soort. Het hele zaakje vat vlam. Alvorens de 22 voetballers op het veld aan het werk kunnen moeten er derhalve eerst de nodige bluswerkzaamheden verricht worden.

28 november 1990 Köln

Wegsturen Dennis Bekking lost helemaal niets op

Wanneer het bestuur van Go Ahead Eagles een shockeffect dacht te bewerkstellingen door technisch manager Dennis Bekking te ontheffen van zijn taken met betrekking tot het eerste elftal, dan is het niet in die opzet geslaagd.

Bekkings ‘degradatie’ lost niets op. Maandagavond tegen jong FC Utrecht was het opnieuw huilen met de pet op in de Adelaarshorst. Enige positieve aan het treurspel in twee delen dat beide ploegen opvoerden, was dat Go Ahead Eagles niet voor de vierde keer op rij verloor. Het bloedeloze en doelpuntloze 0-0 gelijkspel leverde de niet bepaald van vertrouwen overlopende thuisploeg in elk geval een puntje op.

Een deel van de 6.118 toeschouwers die toch nog waren gekomen, vond dit duidelijk te weinig. Zij eisten luidkeels het vertrek van trainer Leon Vlemmings.

Apeldoorns onderonsje jaar geleden ook prooi WSV

Vandaag 1 jaar geleden

Wel toevallig dat één jaar min één dag later dezelfde Apeldoornse voetbalderby wederom wordt gespeeld. Het enige verschil is dat Robur et Velocitas en WSV een jaar geleden in Kerschoten tegenover elkaar staan.

De winnaar is wel dezelfde. De bezoekers van de Voorwaarts zegevieren met het kleinst mogelijke verschil. De vroege goal van Toby Kuhnen helpt WSV aan de zege aan de Anklaarseweg.

Na rust wordt het behoorlijk billen knijpen om de voorsprong vast te houden voor de pupillen van het trainersduo Klomp en Brouwer. De favoriet staat bijna de hele tweede helft met de rug tegen de muur. Robur et Velocitas kan niet doordrukken en eindigt de derby bovendien met slechts negen man. Het noodgedwongen moeten vervangen van een speler, terwijl trainer Willem Mulderij zijn wisselcontingent al heeft verbruikt, én een rode kaart speelt de gasten in de slotfase in de kaart.

27 november 2016 Kerschoten