Maandelijkse archieven: februari 2023

AGOVV 2013-2023: Gert Sangers en Jan van der Horst verdienen een standbeeld

Een interview in De Stentor met burgemeester Ton Heerts over de tiende verjaardag van het faillissement van profclub AGOVV gaf onlangs nog maar eens ten overvloede aan hoe de vlag er in het grootste dorp van de Veluwe bij hangt. De kop boven het artikel liet niets aan duidelijkheid te wensen over: ‘Apeldoorn kan prima zonder betaald voetbal’.
 
En dan te bedenken dat diezelfde burgemeester zich zo’n elf jaar eerder in al zijn onbaatzuchtigheid opwierp als de grote redder in nood. De toenmalige vakbondsbons en voorzitter van Apeldoornse Boys wil op een gegeven moment zelfs de jeugdafdeling van zijn favoriete profclub FC Twente op Berg en Bos vestigen. Ja, je moet het maar verzinnen. Ik zat erbij toen de heer Heerts samen met zijn kompaan Ronald Kort op 4 april 2012 aan het personeel en de medewerkers van de proftak van AGOVV kwam vertellen hoe zij de doorstart van het betaalde voetbal willen realiseren.
 
De latere burgermeester en de ceo van kranenfabrikant Zeromix vertellen de in de Blauwe Drukte verzamelde aanwezigen hoe liefst dertien commissies zich gaan inzetten om draagvlak te creëren voor een gezonde bvo ter plaatse. Ook verklapt het tweetal dat zij vier locaties op het oog hebben voor een nieuw te bouwen AGOVV-stadion. En alsof dat nog niet genoeg is, willen beide heren daar bovenop het zieltogende amateurvoetbal ter plaatse van een stevige kwaliteitsimpuls voorzien. Helaas, zoals wel vaker bij luchtfietsers het geval is, blijkt er in de praktijk meer sprake van woorden dan van daden. Al zullen de betrokkenen hun terugtrekkende bewegingen zelf ongetwijfeld anders uitleggen.
 
Wanneer de bvo AGOVV Apeldoorn driekwart jaar later bankroet wordt verklaard en de profs de amateurvereniging bijna meesleuren de afgrond in, zijn de twee ‘redders’ van het Apeldoornse voetbal er al lang en breed tussenuit geknepen. Het blijft opmerkelijk hoe het duo tussen de vele vergadersessies in Hotel Apeldoorn door de dreiging niet zag aankomen die als een zwaard van Damocles boven de in het rood staande Blauwenprofs hangt. Terwijl het in Nederland toch nagenoeg onmogelijk is om de verstuurders van blauwe enveloppen op wat voor wijze dan ook te negeren. In het al aangehaalde krantenartikel spreekt ‘voetbaldier’ Heerts zijn bedenkingen uit over hoe er anno 2023 in Apeldoorn voetbal wordt bedreven. Mede omdat Deventer al een ‘volksvoetbalclub’ op professionele basis heeft, noemt hij een bvo in ‘zijn’ stad een overbodige luxe. Apeldoorns unique sellingpoint – om maar een duur woord te gebruiken – voor topsport bestaat uit wielrennen, atletiek en volleybal. Zo dringt het gemeentebestuur het de sportminnende Apeldoorner op. Voor een tientallen miljoenen kostende overdekte wielerbaan bestaat blijkbaar wel draagvlak onder de lokale bevolking. Iemand die zo redeneert, kan evengoed beweren dat FC Twente best kan worden opgedoekt enkel en alleen omdat Almelo ook een betaald voetbalclub huisvest…

Elke buitenstaander zou denken dat het bestuur van een stad die zichzelf te pas en te onpas afficheert als ‘Sportstad’ in een situatie als waarin AGOVV in de jaren 2012 en 2013 verkeert alles in het werk stelt om het misschien wel bekendste sportieve uitgangbord van die gemeente van de ondergang te redden. Nee hoor, in ‘Apeldorp’ niet. Eerder het tegendeel. En er is wat dat betreft weinig veranderd, zoals de recente dreiging van de veldenannexatie door het gemeentebestuur nog maar eens uitwees. Alle tijd, energie én geld die kopstukken van de vereniging aan deze moderne versie van landjepik moesten verspillen, hadden veel zinvoller besteed kunnen worden.

Des te bewonderenswaardiger is het hoe die 100-jarige vereniging die in 2013 en de moeilijke jaren daarna in een oneerlijk en heftig gevecht op leven en dood verwikkeld raakt er wonderwel toch maar weer bovenop krabbelt. Het trainingscomplex voor de FC Twente-jeugd is er gelukkig nooit gekomen. Hetzelfde geldt voor het ‘pretpark’ waarmee het al even illustere duo Henk Timmer en Rudwin Pieete met financiële steun van de eigenaar van Flevo on Ice het territorium van de Wijkraad Berg en Bos eind 2012 wil optuigen. De amateurs van AGOVV weten daarentegen van geen wijken. Ondanks alles voetballen zij nog altijd op de plek waar op 28 augustus 1921 voor het eerst een bal rolde.

Met een enorme wils- en veerkracht heeft AGOVV zichzelf van binnenuit weer nieuw leven ingeblazen. Tegen alle stromen in. Van het standvastige groepje diehards dat de club in die moeilijke periode overeind heeft gehouden, verdienen er twee – zonder anderen tekort te willen doen – een standbeeld: Gert Sangers en Jan van der Horst. In tegenstelling tot anderen zijn zij de enigen die de benaming redder écht verdienen. Zonder dit duo was het maar zeer de vraag geweest of AGOVV nu in februari 2023 haar 110e verjaardag had kunnen vieren.

Aan het jubileumboek ter gelegenheid van het enigszins vertroebelde eeuwfeest dat in oktober 2013 ondanks het nodige uitstel alsnog publiekelijk gepresenteerd kon worden, kan ik over de periode 2013-2023 de nodige hoofdstukken toevoegen. Desgewenst kan ik er zelfs een heel boek over schrijven. Een héél dik boek! Met daarin dan uiteraard volop aandacht voor de inspanningen van de onvermoeibare Gert Sangers en de te hulp gesprongen Hanos-baas. Ere wie ere toekomt.

Dankzij de nimmer aflatende inzet en opofferingen van mannen als Sangers, Ton Peters of Marco Baars – en dan vergeet ik er ongetwijfeld een aantal – kon de doodzieke patiënt na verloop van tijd weer van de beademing af. Anno 2023 zit er weer volop leven in AGOVV. De vereniging bruist als vanouds van het jeugdige elan. Als het gezegde dat wie de jeugd heeft de toekomst vol vertrouwen tegemoet kan zien op waarheid berust, dan zijn de buren in de wijk Berg en Bos nog lang niet van AGOVV af.

Wie op zaterdagochtend weleens op het sportpark komt, kan het met eigen ogen aanschouwen. De in 2017 gerenoveerde hoofdtribune staat weer fier overeind. Het onlangs heropende clubhuis, voorzien van alle denkbare duurzame elementen, dient opnieuw als dé ontmoetingsplek voor jong en oud. Jeugdige voetballertjes dartelen vrolijk over het (kunst)gras. AGOVV’s bijna opgedroogde, in het verleden zo gerenommeerde kweekvijver, stroomt stukje bij beetje weer steeds voller. Het plezier spat er vanaf bij al die jochies en meisjes die 110 jaar na de oprichting in een melksalon aan de Stationsstraat weer wekelijks vol trots dat blauwe shirt en die witte broek dragen. Zelfs in de duistere coronajaren blijft op het AGOVV-complex – zo goed en zo kwaad als dat ging – de bal altijd rollen.

Ook het blauwe vlaggenschip zet na tijden van sportief verval weer koers naar zonnigere bestemmingen. Na de overstap van het zondag- naar het zaterdagvoetbal laten de eerste sportieve successen niet lang op zich wachten. Wie herinnert zich niet de beslissingswedstrijd in Elspeet op 10 mei 2014 om het kampioenschap in vierde klasse tegen Vierhouten ’82. Of het kampioensduel op 17 mei 2016 tegen DSV’61 in Hulshorst in de derde klasse? De nacompetitiefinale tegen FC Zutphen in Schalkhaar van het afgelopen jaar staat ongetwijfeld nog het meest helder op ieders netvlies geprint. Sinds twee seizoenen speelt AGOVV zowaar zaalvoetbal op eredivisieniveau. Een primeur. In bestuurskamers van andere Apeldoornse clubs wordt weer ouderwets schande gesproken over over hoe hún talenten uitgerekend bij dat verfoeide AGOVV betere sportieve perspectieven zien. Een teken temeer dat het langzaam weer de goede kant opgaat en dat Apeldoorn weer rekening moet houden met AGOVV!

De Apeldoorn Cup geldt misschien niet als meest aansprekende competitie. Zelfs in topjaren kwam het niet vaak voor dat AGOVV zich de officieuze plaatselijke titel toe-eigent. In 2022 is dat wél het geval. Het misschien wel meest opmerkelijke is hoe wethouder Biharie de spelers en begeleiders van AGOVV na hun triomf in de finale tegen Beekbergen het ambassadeurschap van Apeldoorn toekent. Aan de ene kant dreigen met beslaglegging op velden van de club, aan de andere kant proberen de weldoener uit te hangen met een lullig speldje. Het toont maar eens ten overvloede aan waar een groot dorp klein in kan zijn…

Foto Peter Lous

Apeldoorners ten koste van SSS voor de twintigste keer naar de bekerfinale; Robin Boekhoudt gaat met Dynamo voor de dubbel  

De volleyballers van Draisma Dynamo hebben zich zondag voor de twintigste keer in de clubhistorie geplaatst voor de bekerfinale. Nadat de Apeldoorners zaterdagavond in Barneveld al het eerste van de over twee duels uitgesmeerde halve finale tegen SSS met 3-1 in hun voordeel hadden beslist, pakten ze in eigen huis de twee sets die nodig waren om op Tweede Paasdag in Den Bosch in de eindstrijd tegen Lycurgus te mogen aantreden.

Het was een enigszins vreemd gezicht nadat SSS in de vijfde set het beslissende punt scoorden. Niet de winnaars uit Barneveld vlogen elkaar in de armen, maar de verliezers van de thuisploeg deden nog eens dunnetjes over wat zijn na de door hen gewonnen vierde set al hadden gedaan. De stand in sets op 2-2 te brengen was voor de Apeldoorners al voldoende geweest. Dankzij de 3-1 zege van de voorgaande avond volstond het winnen van twee sets voor een finaleticket.

De goede uitgangspositie waarmee Dynamo zondagmiddag aan de return begon, bood volgens middenblokkeerder Robin Boekhoudt op voorhand geen enkele zekerheid. “We hadden nog niets na zaterdag. Wanneer zij hier vier sets zouden winnen, dan hadden we eruit gelegen. Na die vierde set hadden we ‘m binnen. Natuurlijk wil je zo’n vijfde set dan wel winnen, maar dat hoefde niet meer”, stelde de 21-jarige Apeldoorner, die zelf vier jaar bij SSS volleybalde, dat het doel bereikt was: een finaleplaats!

Boekhoudt kijkt vol verlangen uit naar de ontknoping van het cuptoernooi op maandag 10 april in de Bossche Maaspoort. Kansen ziet hij zeker in de finale tegen Lycurgus. “Een bekerfinale heb ik nog nooit gespeeld. Je wilt prijzen pakken. Voor de Supercup verloren we van Lycurgus. In de competitie wonnen we van ze.  Als we de beker winnen en kampioen worden, dan is het seizoen geslaagd.”

Nu de beslissende fase van het seizoen aanbreekt hoopt de international van Oranje o22 wel dat hij zichzelf weer wat fitter gaat voelen dan de afgelopen weken het geval was. “Ik heb voortdurend last van misselijkheid. Wat het precies is, is niet duidelijk. Na de wedstrijd van gisteren gooide ik ook weer alles eruit.”

De Stentor maandag 20 februari 2023

Na nieuwe nederlaag moet AGOVV Futsal stilletjes aan gaan oppassen

De intentie voor de tweede fase van het seizoen was eigenlijk om als winnaar van de verliezers- of troostronde van de eredivisie zaalvoetbal een play-off plek om het spelen van de landstitel veilig te stellen. Nadat het vrijdagavond in Leek de derde opeenvolgende nederlaag leed moet AGOVV Futsal stilletjes aan gaan oppassen dat het niet in de nacompetitie om degradatie naar de eerste divisie verzeild raakt.

De nummers zeven en acht uit Poule B degraderen rechtstreeks naar de op een na hoogste speelklasse. De nummers vijf en zes worden aan het einde van de rit veroordeeld tot een loterij om lijfsbehoud tegen tegenstanders uit de eerste divisie. Door de 4-1 nederlaag bij Leekster Eagles/Amysoft komen de inmiddels naar de vierde plek afgezakte Apeldoorners gevaarlijk dicht in de buurt van de gevarenzone. “Het staat allemaal heel dicht bij elkaar”, is Blauwen-coach Muammer Ertan zich goed bewust.

In de uitwedstrijd in West-Groningen stond AGOVV Futsal halverwege dankzij een treffer van Aaron van Leer op voorsprong. Na de pauze vlogen de Leekster Eagles over de bezoekers heen. “In de eerste helft hebben we echt goed gevoetbald. We domineerden. De taken werden goed uitgevoerd, we creëerden genoeg kansen en gaven heel weinig weg. In de tweede helft zakten we wat verder in. Toen we met 2-1 achter kwamen, gingen de kopjes hangen”, constateerde Ertan dat zijn ploeg het gemis van een aantal steunpilaren niet adequaat kon opvangen.

AGOVV’s coach hoopt over twee weken, wanneer de Apeldoornse zaalvoetballers RKAV Volendam ontvangen in sporthal Mheenpark, weer een beroep te kunnen doen op de geschorste Cihan Özcan en de geblesseerden Ismar Maglajlic en Yasin Erdal. “Dan zijn we in elk geval weer wat completer.”

Destentor.nl zaterdag 18 februari 2023

Spelers Columbia scoren ondanks derbyverlies met mooi gebaar naar hun Turkse doelman; De Bok kan WSV niet op de horens nemen

De beoogde trainer voor het nieuwe seizoen haakte afgelopen week af. De derby tegen WSV leverde zaterdagavond een 1-2 nederlaag op. Met een spontane inzamelingsactie voor hun keeper Yakub Ece, die bij de aardbeving in Turkije vrienden verloor, lieten de voetballers van Columbia zich desondanks van hun beste en bovenal meest menselijke kant zien.

“In vergelijking met zoiets is voetbal natuurlijk maar bijzaak. Met een tientje kun je al heel veel doen voor de mensen daar. Met alle spelers van het eerste en tweede samen hebben we al 500 euro opgehaald. Op die manier willen wij een steentje bijdragen. Voor dat geld gaan we samen met Yakub een bestemming zoeken”, sprak initiatiefnemer Leon de Bok na afloop van de verloren derby over hoe de Columbianen hun Turkse doelman een hart onder de riem proberen te steken bij het verwerken van het verlies van zijn dierbaren die het vreselijke natuurgeweld vorige week niet overleefden.

In die context bekeken was het verlies tegen WSV hooguit vervelend. Meer kon de maker van Columbia’s enige doelpunt er niet van maken. Al had hij maar wat graag gewonnen van de club waar hij in het verleden zelf actief was, gaf De Bok toe. “Ik heb vijf jaar bij WSV gezeten. Dat waren mooie jaren. Ik heb er zelfs nog getraind onder Jordy Vakkert, hun trainer. Zo’n wedstrijd roept toch extra motivatie op. We waren er al tijden mee bezig. In de eerste helft hebben we niet veel weggegeven. Maar ja, doelpunten maken hè… Dat is waar het bij ons aan schort.”

De Bok kon WSV niet op de horens nemen. Zijn aansluitingstreffer volstond niet voor een punt. “Na die 2-1 denk je: het kan nog. Jamarro Diks gaf ‘m voor, Mike Cyubahiro liet ‘m lopen en ik stond daar. Ik haalde de trekker meteen over. Je merkt dat WSV dan even schrikt. We dringen daarna wel aan, maar maken ‘m niet. Terwijl een gelijkspel op z’n plaats was geweest. Het doet wel pijn dat het niet lukt. Het zou lekker zijn wanneer het eens een keer onze kant opvalt.”

Aangezien slechts twee clubs direct degraderen, is er nog altijd niets verloren voor Columbia. Het blijft weliswaar laatste in de eerste klasse D, maar behoudt de twee ploegen vlak boven zich in het vizier. De directe confrontaties met SDO en Berghem Sport kunnen daarom weleens cruciaal worden voor het behoud van het eersteklasseschap. “Dan moeten we écht punten pakken. Er komen nog tien finales. We moeten positief blijven”, weigert De Bok de witte vlag al bij voorbaat te hijsen.

Daniël Holtman noemde de totstandkoming van de openingsgoal van WSV het kantelpunt van een spannende, maar verder niet al te hoogstaande derby aan de Winkewijertlaan. Volgens de Columbia-trainer kreeg doelpuntenmaker Dylan de Bruin voor de 0-1 de bal in buitenspelpositie aangespeeld. “Het is heel frustrerend om op zo’n manier een goal tegen te krijgen. Ik heb geen moment gezien waarop wij geen geloof hadden en bij iedereen de wil gezien om er het beste van te maken. Dan doet het pijn om opnieuw te verliezen”, vond Holtman zijn ploeg gelijkwaardig aan de hoger geklasseerde plaatsgenoot. Toch stonden zijn manschappen na 90 minuten wel weer met lege handen.

Het winnende WSV kent zulke sportieve zorgen niet. Collega Jordy Vakkert kan met de drie derbypunten op zak zelfs stiekem naar boven kijken. “In een wedstrijd als deze is vooral belangrijk dat je ‘m wint. We krijgen de komende weken een aantal topwedstrijden. We staan er goed bij”, is de tevreden WSV-trainer ook zelf benieuwd naar of de promovendus de titelkandidaten in 1D hinderlijk in de nek kan blijven hijgen.

De Stentor maandag 13 februari 2023

AGOVV Futsal lijdt schipbreuk op Texel, maar mist de laatste veerboot niet

Even op en neer naar Texel voor twee keer twintig minuten zaalvoetbal. De spelers van AGOVV Futsal hadden er zaterdag bijna een dagtaak aan om in de troostronde van de eredivisie aan te kunnen treden tegen Texel ’94. Tot overmaat van ramp leden de Apeldoorners ook nog eens schipbreuk op het grootste Waddeneiland: 4-2 verlies.

Muammer Ertan moest op reis zonder een aantal vaste waarden. “Maar dat we er gehavend heengingen, is geen excuus voor de nederlaag. We blijven omhoogkijken, al moeten we wel zorgen dat we vanaf nu een serie kunnen neerzetten. Als we compleet zijn, dan kunnen we bovenin meedraaien”, laat AGOVV’s coach zich door de tegenslag niet uit het veld slaan.

Ertan zag Gwensley Johannes en Kahan Özcan namens de Apeldoornse globetrotters scoren. Bij een 3-2 achterstand restte AGOVV Futsal nog een vijftal minuten om gelijk te maken. In die opzet slaagde het niet. “Wij zijn gaan spelen met een meevoetballende keeper. Dat deden wij niet goed. De 4-2 viel in de zoemer”, verklaarde de verliezende coach.

De aftrap in de TXL-hal Den burg was om half zeven ’s avonds. Na afloop moesten Ertan en zijn spelers alle zeilen bijzetten om de laatste veerboot te halen die zaterdagavond naar Den Helder voer. “Om tien over acht was de wedstrijd afgelopen. De jongens hebben snel gedoucht. Gelukkig was het van de hal naar de boot maar een kwartiertje rijden”, verklaarde een opgeluchte coach hoe het Apeldoornse gezelschap tien minuten voor de laatste afvaart aankwam bij de TESO-boot die hen terugbracht naar het vaste land.

Aanstaande vrijdag wacht de Blauwen met de verplaatsing naar Leek wederom een verre uitwedstrijd. De afstand naar het West-Groningse dorp bedraagt bijna 160 kilometer. Tot opluchting van Ertan kan die afstand volledig over de weg worden afgelegd. Met een mini-busje met negen personen daarin de veerboot op hoeft voor hem voorlopig niet meer. “Het is wel vermoeiend zo’n reis.”

Destentor.nl zondag 12 februari 2023

Dynamodames vergeten te winnen van Peelpush

Een eindklassering bij de eerste zes en plaatsing voor de zogenaamde A-poule, waaruit de twee finalisten voor de landstitel voortkomen, zat er na een desastreuze januarimaand al niet meer in voor de ploeg van trainer Arjen Schimmel. Sinds de jaarwisseling won Dynamo slechts één van de zeven competitieduels die het speelde. Talent bezit de selectie in overvloed. Het gemis van de geblesseerde topscorer Benthe Wismans blijkt niet adequaat op te vangen.

Het is dat de Dynamo-trainer kaal is, anders waren hem de haren waarschijnlijk recht overeind gaan staan van hoe zijn pupillen tegen Peelpush in de vierde set een 21-16 voorsprong nog weggaven en in de beslissende vijfde set vier matchpoints onbenut lieten. “Het heeft geen zin om daar boos over te worden. Er is niemand die denkt van laat ik eens een fout maken. Maar we hadden hier gewoon met 3-1 moeten winnen en dat doen we niet. En het zijn allemaal eigen fouten”, reageerde Schimmel.

Wat Dynamo nu als schrale troost en afsluiting van het seizoen rest, zijn zes wedstrijden – drie uit, drie thuis – in de zogenaamde B-poule. Omdat degradatie uit de eredivisie niet mogelijk is, betreft het bij de mini-competitie tussen de nummers 7, 8, 9 en 10 wedstrijden om des keizers baard.

“Misschien is het wel fijn dat we pas op 4 maart de eerste wedstrijd spelen. Het kan weleens goed zijn om in de tussentijd de hoofden leeg te maken. Want over het niveau op de trainingen ben ik helemaal niet ontevreden. Het gaat nu om de zevende plaats. We moeten gewoon lekker volleyballen”, hoopt de Dynamotrainer dat zijn ploeg in de troostpoule de negatieve spiraal kan doorbreken.

Destentor.nl donderdag 9 februari 2023

Sjors Tijhuis vreest voor einde volleybalcarrière door bloedprop in vinger

Wat aanvankelijk niet meer leek dan een standaardvolleybalkwaaltje, betekent mogelijk het einde van de veelbelovende volleybalcarrière van Sjors Tijhuis. Door een bloedprop in een vinger vreest de 22-jarige Dynamovolleyballer voor de voortzetting van zijn carrière.

Op zaterdag 28 januari was Tijhuis in de door Dynamo met 3-2 gewonnen topper tegen SSS nog vijf sets lang een van de stuwende krachten in het team van de landskampioen. De dinsdag erna werd na het douchen de wijsvinger van zijn rechterhand plotseling helemaal wit. Hoewel hij sinds december al wat last had van pijnlijke vingers, sloeg hij er verder niet zoveel acht op. Bij de midweekse wedstrijd tegen PDK Huizen maakte de middenblokkeerder gewoon deel uit van de Dynamo-selectie, al bestond voor coach Redbad Strikwerda niet de noodzaak om hem die avond binnen de lijnen te brengen.

De nacht na die wedstrijd keerde de pijn aan de vinger terug. De veelvoudig jeugdinternational kon er niet van slapen. Z’n huisarts stuurde hem de volgende ochtend meteen door naar de spoedeisende hulp van het Gelre Ziekenhuis. Daar bleek uit onderzoek dat er meer aan de hand was. De diagnose van de geconsulteerde vaatchirurg luidde dat Tijhuis lijdt aan het syndroom van Hypothenar-hammer. “Een van de twee slagaders in de hand zit verstopt. Er zit een bloedprop”, zo kreeg de volleyballer tot zijn ontzetting te horen.

Volleyballen lijkt zodoende niet meer aan de orde voor de onfortuinlijke Apeldoorner. Dit betekent niet alleen een klap voor Dynamo in de cruciale fase waarin het seizoen in de eredivisie volleybal bij de mannen aanbelandt, maar uiteraard veel meer voor het lijdend voorwerp zelf. Behandelmethodes bestaan er nauwelijks voor de uiterst zeldzame aandoening. “Er zijn in heel Nederland maar honderd mensen die dit hebben”, weet Tijhuis, die zijn hoop vestigt op het toedienen van bloedverdunners. Zekerheid op herstel biedt hem dat niet.

De Oranje-kandidaat, bezig aan zijn vierde seizoen in dienst van Dynamo, veroverde met de Apeldoornse ploeg de afgelopen twee seizoenen de landstitel en in 2021 de nationale Supercup. Die titels zou hij zo willen inruilen voor de wetenschap dat hij in de toekomst zijn volleyballoopbaan zou mogen vervolgen.

“Als ik een andere sport had beoefend dan volleybal, dan had ik het niet gehad. Behalve bij volleybal komt het ook voor bij honkballers, hockeyers en handballers. Een timmerman kan het ook krijgen. Natuurlijk moet je altijd blijven hopen, maar aan hoop ga ik me niet vasthouden. Er is altijd een kans dat het misschien weer goedkomt, maar de kans dat het niet meer goedkomt is groter. Ga je door je enkel, dan sta je er na zes of acht weken weer. Bij dit heb je geen strohalm, basis of richtpunt”, beseft een realistische Tijhuis.

Destentor.nl dinsdag 7 februari 2023

Hypothenar-hammer syndroom bedreigt loopbaan Sjors Tijhuis

Voor Sjors Tijhuis zit het seizoen erop. Draisma Dynamo’s 22-jarige middenblokkeerder houdt er zelfs rekening mee dat hij het topvolleybal definitief vaarwel moet zeggen. Vorige week werd ontdekt dat de Apeldoorner lijdt aan het zeldzame Hypothenar-hammersyndroom, een aandoening die de doorbloeding naar zijn hand belemmert.

Sinds medio december kampte Tijhuis al met pijnlijke vingers, een op zich niet zo ongebruikelijke kwaal bij volleyballers. Toen de pijn vorige week plotseling verergerde, bleek dat er meer aan de hand was. Onderzoek in het ziekenhuis wees uit dat een van de twee slagaders van zijn rechterhand verstopt zit. “Bij de echo die gemaakt is, bleek dat er een bloedprop inzit”, denkt de patiënt met afgrijzen terug aan de diagnose die zijn leven van het ene moment op het andere volledig op de kop zette.

Het bericht van de vaatchirurg dat een dergelijke verstopping van de bloedvaten het spelen van topvolleybal nagenoeg onmogelijk maakt, kwam voor de onfortuinlijke Draisma Dynamo-volleyballer als een donderslag bij heldere hemel. “Ik ging onschuldig het ziekenhuis in en kwam er verdrietig weer uit. Volleybal is mijn leven. Ik woon en leef met die jongens. Het is alles voor me. In principe ben ik gewoon fit. Het is enorm ongelukkig”, verklaart de veelvoudig jeugdinternational hoeveel moeite het hem kost om de onheilstijding te laten bezinken.

Omdat er in Nederland slechts weinig mensen lijden aan het syndroom waaraan Tijhuis lijdt, zijn er vrijwel geen behandelmethodes. Een riskante operatieve ingreep waarbij via een katheter zou mogelijk uitsluitsel kunnen bieden. Daarnaast kan het stollen worden tegengegaan door middel van bloedverdunners. Op die laatste remedie vestigt Tijhuis zijn hoop op herstel. “Dat betekent elke dag spuiten en hopen dat de hand dan zelf nieuwe wegen maakt. Ik heb donderdag al m’n eerste spuit gehad. Dat zorgt ervoor dat het niet erger wordt. Hoe het verder gaat, is voor mij nu afwachten.”

Het handjevol Nederlanders dat een klap krijgt van de Hypothenar-hammer heeft als overeenkomst dat ze vrijwel allemaal hun hand als ‘werktuig’ gebruiken, zo leerde de onfortuinlijke volleyballer inmiddels. “Als ik een andere sport had beoefend dan volleybal, dan had ik het niet gehad. Behalve bij volleybal komt het ook voor bij honkballers, hockeyers en handballers. Een timmerman kan het ook krijgen.”

Hoewel hem ter ore is gekomen dat een andere Nederlandse volleyballer die dezelfde lichamelijke probleem had als hij volledig hersteld is, staart Tijhuis zich nergens blind op. Hij gaat uit van het ergste en probeert zich erop in te stellen dat hij zijn volleybalcarrière moet beëindigen. “Als je uitgaat van het ergste, kan het alleen maar meevallen. Het huidige seizoen is in elk geval voorbij. Natuurlijk moet je altijd blijven hopen, maar aan hoop ga ik me niet vasthouden. Er is altijd een kans dat het misschien weer goedkomt, maar de kans dat het niet meer goedkomt is groter. Ga je door je enkel, dan sta je er na zes of acht weken weer. Bij dit heb je geen strohalm, basis of richtpunt”, verzucht hij.

De klap die hij kreeg te verwerken werkt Tijhuis logischerwijs op het gemoed.  “Er spookt van alles door m’n hoofd. Al dat verwerken maakt me doodmoe, al slaap ik wel goed. Als je zulk nieuws krijgt, voel je jezelf heel klein. Toen ik zag hoe mijn vriendin erom moest huilen, huilde ik mee. Vrijdag voor de wedstrijd tegen Sliedrecht heb ik het aan het team verteld. Iedereen was stil. Het is gewoon een rotsituatie. Ik vind het heel erg dat ik misschien nooit meer kan volleyballen, oneerlijk ook. Ik blijf wel zoveel mogelijk bij het team betrokken. De beker heb ik met Draisma Dynamo nog nooit gewonnen. Ik wil dat ze die beker gaan pakken. Het is niet zo dat ze dat voor mij moeten doen, maar ik hoop ze wel zo te motiveren dat het lukt.”

Draismadynamo.nl dinsdag 7 februari 2023

Goal van aanvoerder volstaat voor SV Orderbos niet om koploper SC Rheden te verslaan; Opvolgers van Fennebeumer laten nog wel even op zich wachten

SV Orderbos was in de topper in 4F niet opgewassen tegen SC Rheden. In een vervelende wedstrijd waarin de scheidsrechter de grip op de spelers gaandeweg steeds meer kwijtraakte, ging de Orderbosclub met 2-3 onderuit. In de rommelige slotfase zag het ook nog eens twee spelers met rood naar de kant worden gestuurd.

Berry Fennebeumer keek zaterdagochtend langs de lijn tevreden toe hoe bij het JO 11-1 team van zijn club de vizieren op scherp stonden. In het aangename zonnetje zag het bestuurslid technische zaken van SV Orderbos hoe de talentjes, onder wie zoon Gavin, de JO 11-2 van Vios met speels gemak met 7-3 oprolden.

Wanneer de 9- en 10-jarigen het gezegde ‘Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst’ op de langere termijn in de praktijk tot uitvoer brengen, dan mag de club zich spekkoper noemen. Of zij ooit kunnen uitgroeien tot vaste waarden van het eerste elftal, daar valt momenteel echter nog geen zinnig woord over te zeggen. En zelfs wanneer dat al zo zou zijn, dan zullen de eersten op z’n vroegst over zeven of acht jaar voorzichtig aan de deur van de hoofdmacht kloppen.

Met behalve in de leeftijdscategorie onder-11 ook O17, O13, O8 en Mini-pups beschikt SV Orderbos wel over enig jeugdig elan. Of de vierdeklasser daar voor de nabije toekomst wat aan heeft om de selectie mee aan te vullen, valt sterk te betwijfelen. De jeugdafdeling van B en O bracht in het verleden talenten voort als Ugur Yildirim, John Slijkhuis, Erçan Bocu en Fennebeumers broertje Mark. Vanuit OBV, de andere helft van de fusieclub, schopten in het verleden Peter Bosz en Roberto Klomp het tot het betaalde voetbal.

Het feit dat de familieclub uit het Orderbos niet kan putten uit dezelfde reserves waarop grotere Apeldoornse clubs kunnen terugvallen maakt de verrichtingen van het eerste elftal misschien wel des te opmerkelijker. In zekere zin verbloemt de huidige toppositie op de ranglijst misschien wel de onzekere sportieve toekomst waar het vlaggenschip van SV Orderbos op afstevent. Met een relatief oud elftal is trainer Bernard van Werven bezig aan een prima seizoen. De nederlaag tegen SC Rheden verandert daar niets aan.

Mark Fennebeumer wordt in april 38 en is nog steeds van grote waarde. In de topper van zondag scoorde hij op slag van rust de 2-1. Zijn treffer volstond uiteindelijk niet om de koppositie over te nemen. In een verhit potje met tal van incidenten mocht de nummer twee van de ranglijst vooral dankzij de uitblinkende keeper Kevin Clifford tot aan het laatste fluitsignaal blijven hopen op een gelijkspel.

Op de nederlaag viel weinig af te dingen, gaf captain Fennebeumer aansluitend eerlijk toe. “Bij opstootjes staat iedereen wel vooraan, maar wij vergaten het laatste half uur te voetballen. Als je met een 2-1 voorsprong de rust ingaat, hoop je op meer. Die goal kwam trouwens wel uit een fantastische aanval van ons. Via Jaimy van Wijhe, naar Lars Hoekman en Kelly (Kelvin Zonnenberg, red.), die ‘m voorgeeft aan mij. Natuurlijk willen wij graag kampioen worden, maar wij hoeven het niet. Ik denk dat dat bij Rheden anders is.”

Of de oud-speler van AGOVV Apeldoorn, CSV Apeldoorn, JVC Cuijk en FC Lienden bezig is aan zijn laatste seizoen, daar is hij voor zichzelf nog niet over uit. “Het lichaam wil nog wel. Maar ik speel al vanaf m’n zestiende in een eerste elftal. Ik verkeer een beetje in dubio. De kinderen worden ook wat ouder. Vanochtend was ik daarom hockeycoach. Nee, ik weet het echt nog niet. De volgende wedstrijd mag ik in elk geval uitzitten. Ik kreeg vandaag mijn vijfde gele kaart.”

De Stentor maandag 6 februari 2023

Veldvoetballers moeten zich haasten om tijdig in de zaal te staan

AGOVV Futsal incasseerde in de zondagse competitieronde in de eredivisie zaalvoetbal een koude douche. In de Mheenhal verloren de Apeldoorners met 3-5 van VNS United.

Jean Matitaputty en Aaron van Leer moesten zich haasten om tijdig in de sporthal te zijn. Om half drie stond het duo namens Groen Wit in de Maten aan de aftrap tegen Colmschate ’33. Ruim anderhalf uur na afloop klonk zeven kilometer verderop in Zevenhuizen al het beginsignaal van het eredivisieduel van AGOVV, voor wie het tweetal in de zaal voetbalt.

“Ik heb zeventig minuten meegedaan bij Groen Wit. Nadat ik er gescoord had, ging ik eruit. Ik ben daarna naar de hal gebracht. Om kwart voor vijf was ik er en heb me toen goed laten behandelen door onze fysiotherapeut”, gaf Matitaputty aan hoe zijn stramme spieren voor aanvang van het zaalvoetbalduel nog even goed werden losgegooid.

Hoe dicht vreugde en verdriet in de sport vaak bij elkaar liggen ondervond de dribbelaar ook. Groen Wit won mede dankzij een treffer van hem en verstevigde zo de koppositie in de derde klasse D. Met AGOVV Futsal liep hij tegen een pijnlijke nederlaag aan en bleef hij zelf doelpuntloos.

Al kwam hij er wel tot twee keer toe dichtbij. Bij de stand 2-4 stond de paal een treffer van zaalvoetballende veldvoetballer in de weg. Bij de stand 3-5 was er sprake van een VAR-moment. Volgens alles en iedereen was de inzet van de blauwe Groenwitter over de lijn. De arbitrage oordeelde anders. “Die bal zat erin”, meende ook de maker van de niet-goal zelf. Een aansluitingstreffer had de spanning wellicht nog kunnen terugbrengen.

Na ondermeer twee gemiste strafschoppen in de eerste helft mochten de AGOVV’ers zich de nederlaag toch vooral zelf aanrekenen. “We hebben heel veel kansen gemist. We trainen er hard voor om dat beter te doen”, belooft Matitaputty beterschap.

Destentor.nl zondag 5 februari 2023