Maandelijkse archieven: april 2020

Ik heb mijn abonnement op Voetbal International maar opgezegd. Met het oog op alle extra ellende waar we ons de komende maanden op mogen verheugen, schakel ik nu al over naar de overlevingsmodus en begin ik alvast met bezuinigen. Als eind oktober de wintertijd ingaat, kan iedereen maar beter op het ergste voorbereid zijn. Gevoetbald wordt er de eerstkomende maanden toch niet in Nederland.

Met die themanummers waarmee VI de tussenliggende periode probeert te overbruggen, doet de redactie mij geen plezier. Je moet je wel heel erg vervelen om jezelf serieus te verdiepen in ranglijsten van de meest invloedrijke mensen uit het Nederlandse voetbal. Wie daartoe de behoefte voelt kan zelfs stemmen op het mooiste shirt dat ooit door een eredivisieclub is gedragen. Al die herhalingen en terugblikken, waar diverse media hun achterban mee vermoeien, zijn aan mij niet zo besteed. Ik ken ook mensen die dagelijks op Facebook een foto posten van wedstrijden die zij zelf in het recente verleden hebben bijgewoond. Ook al zoiets onzinnigs. Allemaal surrogaat. Het kan in de verste verte niet tippen aan een ‘echt’ bezoek aan de velden. Zoals vroeger…

De belangrijkste bijzaak in het leven is natuurlijk maar een spelletje, zo hoor ik elke Teletekst-supporter al meewarig roepen. De wereld gaat momenteel gebukt onder zaken van grotere importantie dan wat ordinair gedraaf achter een bal aan. Klopt helemaal. Voor de miljoenen die net als ik wél besmet zijn met het voetbalvirus maakt het de paranoia en voetballoze tijd van nu juist een extra zware beproeving. Geen enkel medicijn zal die onschuldige kwaal ooit kunnen genezen. Hoeft ook helemaal niet. Het is inmiddels alweer bijna twee maanden geleden dat ik voor het laatst ergens langs de lijn stond. Er blijft voetballiefhebbers helemaal niets bespaard nu zelfs de Apeldoorn Cup in 2020 al van de kalender is geschrapt.

Zo’n leven zonder doel bevalt me totaal niet. Ik vind het helemaal niks, word er flink chagrijnig van. Ik mis het. Ik kan niet wachten om weer naar de Adelaarshorst of het voormalige Fly Brazil stadion te mogen. Ik verlang zelfs naar die oranjeclowns bij interlands. Zó erg is het al. Ik kijk uit naar het moment waarop ik me weer mateloos mag ergeren aan Tieten Harry en zijn companen. Nog eventjes, en ik ga flippen en afkickverschijnselen vertonen. Het sfeertje rond wedstrijden. Het reizen. Leuke tripjes over de grens maken. Ik ben nota bene al meer dan zes weken Apeldoorn niet uit geweest. Ik vrees dat het nog wel een poosje gaat duren alvorens ik weer op reis mag en het RIVM het vitale belang inziet van de belangrijkste bijzaak in het menselijke bestaan.

Positief nieuws is er gelukkig ook nog in beperkte mate. De KNVB heeft mij vorige week het geld dat ik had betaald voor kaarten voor de gecancelde oefeninterlands van het Nederlands elftal tegen Spanje en de USA keurig gerestitueerd. Er blijft natuurlijk een Europees Kampioenschap, dat naar volgend jaar is verplaatst, om naar uit te kijken. Ik wil graag nog een keer live een EK meemaken. Toch heb ik er een hard hoofd in of het daadwerkelijk gaat gebeuren. Ik ben verzekerd van toegangsbewijzen voor alle wedstrijden van het Nederlands elftal. Tot aan een eventuele finale toe. Ik sluit echter niet uit dat ik in mei gebruik ga maken van de mogelijkheid om de aankoop van de tickets ongedaan te maken bij de UEFA. Ik twijfel. Ik denk er serieus over na.

Hoewel ik altijd positief probeer te blijven, ben ik somber gestemd. Over veertien maanden 50.000 man met oranje mondkapjes op in de Johan Cruijff Arena zie ik niet zo een-twee-drie gebeuren. Zelfs niet met het dak open. Als de UEFA het oorspronkelijke speelschema niet te veel verandert, moet Oranje na de groepsfase misschien wel naar Bakoe. Alleen een reis naar Azerbeidzjan betekent een avontuur op zich. Lijkt me geweldig. Maar probeer er maar eens te komen. In normale tijden is dat al een helse opgave. Reisrestricties als gevolg van die vervloekte corona-shit zullen het er alles behalve eenvoudiger op maken. Ik ben bang dat vrij reizen door Europa in het ‘nieuwe normaal’ veel abnormaler gaat worden. Prijzen van vliegtickets zullen er in elk geval niet goedkoper op worden.

Maar goed, dat is over meer dan een jaar pas aan orde. Tegen die tijd zitten we met z’n allen al gauw een maandje of vijftien in thuisisolatie. Om ranglijsten van de eredivisie en de Keuken Kampioen divisie maakt niemand zich dan meer druk. Het overgrote deel van alle betaald voetbalorganisaties in Nederland heeft dan waarschijnlijk al lang en breed de pijp aan Maarten gegeven. Het is zelfs heel goed denkbaar dat de krankzinnig geworden Henk de Jong in de zomer van 2021 nog altijd opgesloten zit op de gesloten afdeling van een psychiatrische inrichting in Leeuwarden waar hij moest worden opgenomen na al het onrecht dat de KNVB zijn club aandeed.

Ik begrijp de misnoegde reactie van Cambuur-trainer best. Maandenlang werkt de beste man zich met zijn spelers uit de naad om te promoveren naar de eredivisie. Krijgt hij eerst die corona-epidemie voor de kiezen. En dan wordt het seizoen nog eens extra verkloot door een stelletje zakkenwassers in Zeist dat geheel eigen regels bedenkt. Die KNVB-bobo’s kunnen veel leren van hoe onze geliefde minister-president de publieke opinie bespeelt. Wanneer meneer Gudde nou had besloten om Go Ahead Eagles te laten promoveren naar de eredivisie, had heel voetballend Nederland daar vrede mee gehad. Dan waren we in één klap van al het gezanik af geweest. Niemand zal toch durven ontkennen dat Go Ahead Eagles in onze hoogste voetbalafdeling thuishoort!

Bizar genoeg overwegen ze in ons omringende landen nog altijd niet om definitief een streep te halen door het seizoen 2019-2020. Al liggen er natuurlijk vooral economische oorzaken aan ten grondslag dat er in Engeland, Duitsland en Spanje met zoveel halsstarrigheid wordt gepoogd de competities in de hoogste speelklassen uit te spelen. Heeft enkel en alleen te maken met geld. Met astronomische bedragen waarbij de Nederlandse FOX-miljoentjes spontaan verbleken. TV-stations betalen. TV-stations bepalen. Geen wedstrijden. Geen geld. Geen poen. Geen kampioen. Zo simpel is het. Zo werkt het in de grotemensenwereld.

Het is niet vreemd dat de roep om overheidssteun voor de professionele voetbalsector alom in het verkeerde keelgat schiet. Een peiling bij Omroep Gelderland liegt er niet om. Al zijn de azijnzeikers die reageren duidelijk niet al te best op de hoogte van hoe laag de salarissen van voetballers bij FC Dordrecht of Helmond Sport liggen. Al die gefrustreerde typetjes gaan er in hun kortzichtigheid maar vanuit dat elke prof miljonair is. Cristiano Ronaldo verdient nota bene in z’n eentje meer dan de salarissen van alle contractspelers in de armlastige Keuken Kampioen Divisie bij elkaar opgeteld!

Wanneer ik in Spaanse sportkranten lees dat Real Madrid zelfs nú nog even achteloos 50 of 60 miljoen euro wil aftikken om zich te verzekeren van de diensten van een 17-jarig Frans talentje, vallen veel ontstemde reacties best te billijken. Het geeft de schizofrenie van die hele verziekte bedrijfstak bijzonder treffend weer. Gelukkig maar dat Omroep Gelderland zelf en culturele instellingen wel kunnen rekenen op financiële injecties van de staat. The show must go on! Ongesubsidieerde poppenkastvoorstellingen blijven ook in de toekomst ondenkbaar. Geen enkele ongecultiveerde domo moet het wagen het maatschappelijk belang van hoogdravende uitingen van kunst en genot te onderschatten.

Hoop doet leven. Aan die dooddoener houd ik me maar vast. Mocht ik in de toekomst ooit nog eens in de gelukzalige omstandigheid verkeren om bij leven en welzijn persoonlijk een voetbalwedstrijd bij te wonen, dan hoop ik dat het bestuur van de geteisterde evenementenstad Apeldoorn daar een onvergetelijk spektakelstuk van maakt. Hoogbejaarde plaatsgenoten die de Tweede Oorlog overleefden, herinneren zich misschien nog wel hoe in ons dorp luttele dagen na de bevrijding alweer tegen een bal werd getrapt. Sportpark Berg en Bos was in de maanden na de bevrijding meermaals het toneel van galaduels tussen plaatselijke toppers en geallieerde gelegenheidsteams. Het zou mooi zijn wanneer de geschiedenis zich herhaalt. Met een heuse benefietwedstrijd. Een potje om des keizers baard waarbij lokale coryfeeën dat hele kut-corona een welgemikte symbolische schop na mogen geven!

Een uitgelezen gelegenheid bovendien voor de lokale voetballiefhebber om ‘sterren’ als Maikel Lange, Steven van Es, Jesse Hartgers, Sander Krijns, Burak Tekay, Olaf Kluitenberg, Jeffrey van Amersfoort of de Blauwen-broers Van Geerenstein een laatste keer te zien stralen alvorens zij hun huidige clubs de rug toekeren. Rechtstreeks uitgezonden door TV Apeldoorn. Met burgemeester Heerts die de aftrap verricht. Een echte voetballiefhebber. Het geeft de burger ongetwijfeld moed dat de voormalige voorzitter van Apeldoornse Boys en fervent FC Twente-supporter corona te lijf gaat met eenzelfde elan en vastberadenheid als waarmee hij in 2012 het betaalde voetbal ter plaatse van de ondergang wilde redden.

Mijn alom gewaardeerde oud-collega Gep Leeflang mag vanzelfsprekend niet ontbreken. Deze levende legende mag namens De Stentor op de tribune plaatsnemen om de sportieve happening af te branden zoals in Apeldorp niemand anders dat kan. Met zijn al even populaire gabbers van de wijkraden en de Stichting Werkgroep Milieuzorg als overige eregasten. Als hét bewijs van de eensgezindheid en saamhorigheid die elk dorp in crisistijden naar buiten toe behoort uit te stralen. Als ik mijn fantasie de vrije loop laat, zie ik het al helemaal voor me.

Gelukkig blijft fantaseren vooralsnog wel toegestaan met in acht neming van de daartoe verplicht gestelde anderhalve meter afstand.

© RK

Lichamelijk mag ik niet mopperen na anderhalve maand in afzondering. Mentaal wordt het allengs zwaarder. Ik ervaar het niet als een onverdeeld genoegen om met nauwelijks inkomsten thuis de muren op me af te laten komen. Nee, dat biedt allerminst een hoopgevend perspectief voor de onzekere toekomst. Als je niet meer mag leven, gaat de aardigheid er op een gegeven moment vanzelf af.

Ik kijk er reikhalzend naar uit om persoonlijk getuige te zijn van de eerste voetbalwedstrijd waarbij de spelers 90 minuten lang anderhalve meter afstand van elkaar moeten houden. Hopelijk maak ik het nog mee. Nog slechts 46 weken volhouden en afstand houden. Dan zit het eerste jaar van onze intelligente lockdown er alweer op. Daarna nog een aantal jaren thuis wachten tot de shitzooi overwaait, dan mag ik mezelf zo zoetjes aan ook tot de risicogroep rekenen. Omstreeks 2028 ben ik 62. Wie weet, misschien kan ik dan nog op enigerlei wijze een constructieve bijdrage leveren aan de wederopbouw na de grootste economische catastrofe uit de wereldgeschiedenis.

Zo’n thuisquarantaine geeft wel veel tijd om na te denken. Té veel tijd misschien wel. Maar om jezelf nou eindeloos te verdiepen in de zin van het bestaan, raad ik iedereen af. Heel onverstandig. Daar kan elk weldenkend mens behoorlijk depressief van raken. Misschien is het wel minstens zo schadelijk voor de gezondheid als dat hele fucking virus dat momenteel de hele wereld op de kop zet.

Bijna dagelijks doe ik boodschappen voor mijn moeder van 83. Ik doe dat met steeds meer tegenzin, mag iedereen gerust weten. Het liefst loop ik met een grote boog om die supermarkt heen. Met een even grote boog als waarmee sommigen op straat anderen proberen te ontwijken. Alle onheilspellende berichtgeving gaat niet ongemerkt voorbij. Het lijkt wel of die stakkers denken dat ze door naar anderen te kijken al een besmetting oplopen. In de supermarkt jeuken mijn handen weleens. Ik irriteer me steeds meer aan die ongeduldige mensjes. Dat onnodige gestress bij die kassa’s. Van die idioten die hun karretje het liefst dwars door je heen duwen om vooral zelf zo snel mogelijk te kunnen afrekenen. Vanzelfsprekend moet ik begrip tonen voor anderen. Samen moeten we het doen, hè. Althans, zo krijgt het volk het ingepeperd.

Mijn moeder zou drieënhalve maand na haar heupoperatie eigenlijk zelf weer haar dagelijkse uitstapjes naar de Dekamarkt moeten maken. Bewegen. Weer mobieler worden. Maar ja, volgens meneer Rutte is het verstandiger dat ze de hele dag binnenblijft. Risicoleeftijd. Bij nader inzien mag ze blij zijn dat ze in januari een nieuwe heup kreeg en aansluitend enkele weken in een revalidatiecentrum verbleef. Alleen bij de gedachte al dat haar ingreep was uitgesteld tot na de coronaellende, kom je spontaan aan de beademing terecht. Het arme mens had de pijn waarschijnlijk niet overleefd. Afgezien van wat wonden op de benen gaat het nu naar omstandigheden redelijk met haar, al vindt ze zelf van niet. De thuishulpen van Verián zien nauwlettend toe op het herstel. Maar hoewel ze de deur nauwelijks uitkomt, raakt zij eveneens bevangen door de paranoia. Ze is zelfs in staat om haar bankpasje na gebruik in de wasmachine te stoppen. Ze had er verstandiger aan gedaan haar abonnement op de Stentor jaren geleden al op te zeggen.

Huisarrest, social distancing, mondkapjes en gedesinfecteerde winkelkarretjes ten spijt zetten de gehanteerde richtlijnen van het kabinet en het RIVM vooralsnog weinig zoden aan de dijk. Nou weet ik dat ik me nederig behoor op te stellen en goed naar meneer Rutte moet luisteren. De indruk die ik als hobby-trendwatcher krijg, wordt er nochtans niet rooskleuriger op. Maar goed, dat kan natuurlijk altijd aan mezelf liggen. Dat ik treurig ben, geïrriteerd raak of me machteloos en moedeloos voel, komt geheel voor eigen rekening. Iedereen weet het beter, maar niemand weet hoe het écht zit. De wijsneuzen in de regering voorop.

Zo’n beetje het enige waarover veel experts eensgezindheid betuigen is dat ze het stelselmatig oneens zijn met elkaar. Intussen hebben de slimmeriken in Den Haag hun intelligente lockdown opnieuw verlengd. Zitten ze op 20 mei nog altijd met de handen in het niet geknipte haar, dan blijft iedereen zonder zo’n vitaal beroep gewoon nog een maandje extra thuiszitten. Wat maakt het uit. Het moet allemaal maar kunnen. Een maandje meer of minder raakt de dames en heren politici en virologen immers zelf niet in de portemonnee. Ze doen maar wat, zo lijkt het wel. Op goed geluk. God zegene de greep. Houd vol! Houd afstand!

Of zoals de opperbetuttelaars van De Stentor het in koeienletters op de voorpagina zetten: We willen zo graag, maar het kan (nog) niet. Duidelijke taal. Zolang iedereen alles maar op z’n beloop laat, gebeurt er nooit iets. Dan zal de situatie inderdaad niet gauw verbeteren. Op deze manier komen we nooit meer onder die anderhalve meter-shit uit. De door overheid, RIVM en media aangewakkerde massahysterie drijft velen langzaam maar zeker tot waanzin. Het is voor mij moeilijk voorstelbaar dat ik nooit meer iemand de hand mag schudden.

Zoals ik wel meer maatregelen tamelijk inconsequent vind. In veel gevallen ontgaat de logica van wat wel en niet mag mij engszins. Je zult maar met een heel corps studenten in één en hetzelfde hok opgesloten zitten en door de politie niet als voordeurdeler worden beschouwd. Kappers mogen niet knippen, terwijl tandartsen wel weer mogen trekken en boren. Winkelkarretjes moeten gedesinfecteerd worden. Dit in tegenstelling tot ordinaire deurklinken. Of wat te denken van de drukknoppen bij verkeerslichten waar Jan en alleman met z’n tengels aanzit. Gaan de pakketjes die een pakketbezorger aflevert nou ook eerst door een wasstraat? En waarom mag ik bij de KFC met de auto bij een loket wél een lekkere vette hap inslaan, maar niét in het restaurant zelf mijn kippetjes en patatjes verorberen? It’s fingerlickin’good!

Afgelopen weekend stuitte ik bij het zorgcentrum bij mij om de hoek op een heel gezelschap dat buiten het gebouw voor de ramen stond opgesteld. Wel drie keer de toegestane hoeveelheid mensen. Waarschijnlijk was oma of opa, die er in detentie zit, jarig. Kinderen en kleinkinderen kwamen zodoende zwaaien. Hartstikke lief, leuk en goed bedoeld natuurlijk. Máár goed beschouwd wél verboden. De zwaaiers overtraden het samenscholingsverbod dat in het kader van de intelligente lockdown van kracht is. Wanneer Ali B er met een cameraploeg was bijgekomen, dan had de directie dranghekken moeten plaatsen. Wie dan de pech heeft dat er toevallig een overijverige boa door de struiken kruipt, wordt zelfs zonder erbarmen op de bon geslingerd.

Wanneer mijn moeder haar tien maanden oude achterkleindochter of haar kleinkinderen wil zien, dan moet dat stiekem gebeuren. Besmettingsgevaar, hè. Maar wanneer twee boa’s in een piepklein autootje van de Gemeente Apeldoorn op de Jachtlaan de toegestane snelheid overschrijden, levert zoiets klaarblijkelijk geen risico op voor de volksgezondheid. Het is een lovenswaardig initiatief van de overheid om mensen met een lichte verstandelijke beperking in het kader van de werkverschaffing een uniform aan te meten en op patrouille te sturen. Om iemand die niet door de ballotage komt bij de politieacademie op te zadelen met verantwoordelijkheden die zijn competenties ruimschoots te boven gaan, gaat wel wat ver. Zeker in dit soort bijzondere opsporingstijden kan dat vervelende fricties tot gevolg hebben.

Op Koningsdag zullen de bloedhonden wel weer worden losgelaten. Een ander piekmoment volgt ongetwijfeld op het moment waarop scholieren hernieuwde ruimte krijgen om het virus te verspreiden. Dat wordt een dure grap voor al die zorgzame ouders die tegen de nadrukkelijke orders van de heren Rutte, De Jonge en Grapperhaus in toch hun kroost komen wegbrengen of ophalen. Nu de introductie van de corona-app met enige haperingen gepaard gaat, komen die halvegaren binnenkort misschien zelfs wel op huisbezoek. Dan vallen boa-eenheden zonder mondkapjes en met ongewassen handen woningen binnen om zich er persoonlijk van te vergewissen wat onbeschermde burgers binnen de muren hun eigen huizen uitspoken. Die kant gaan we op. Zolang vaccinbedenkers in gebreke blijven en de farmaceutische industrie de ontwikkeling van een medicijn dwarsboomt, wordt iedereen weerloos overgeleverd aan dit soort pseudohelden.

Ik ben bang dat het slechts een kwestie van tijd is dat in navolging van de corona ook de pleuris uitbreekt. Nederland kan weleens een hete zomer tegemoet gaan.

© RK

Wanneer premier Rutte Nederlanders sommeert om voortaan drie keer per dag vijf minuten op hun hoofd te gaan staan, zou het mij niets verbazen als het overgrote deel braaf gehoor geeft aan zo’n oproep. Alle neuzen moeten immers één kant op. Naast het leeg laten lopen van de hersenen draagt de grondige afvoer van snot misschien ook wel bij tot het afremmen van de verspreiding van dat fucking virus. Niemand weet het. Wie niet de proef op de som neemt, zal nooit weten welk effect het sorteert. Duizeligheid of andere vervelende bijwerkingen nemen we gewoon op de koop toe. Het is altijd het proberen waard.

Iedereen kan ook in een gebedshuis gaan zitten en bidden voor een goede afloop. Het is maar helemaal waar iemand in gelooft of troost in vindt. Om denkwerk over te laten aan betweters bespaart nou eenmaal veel hoofdbrekens. Uitverkorenen zijn na hun dood sowieso voorbestemd voor een plekje in hun eigen paradijs. In andere religies leven ze voort als martelaar. Voor hoe we de hel op aarde precies kunnen inruilen voor een beter leven in het hiernamaals, bestaat ongetwijfeld wel een app. Tegenwoordig bestaan overal apps voor. En zo niet, dan wordt er vast en zeker wel een app voor ontwikkeld. Zonder app geen leven meer anno 2020.

Viroloog Oosterhaus hadden we al. Na Ab komt er nu ook een app. Naast vaccins en virusremmers wordt er hard aan een corona-app gewerkt, als ik de berichten tenminste mag geloven. Geweldig zo’n ding. Dat zoiets allemaal maar zo kan tegenwoordig hè. De techniek staat voor niets. Heel handig zulke gadgets. Prachtig hulpmiddel. Gat in de markt. Je kunt niet voorzichtig genoeg zijn. Knappe koppen bij De Stentor becijferden vorige week al dat driekwart van hun lezers zonder nadenken hun privacy opgeven om een corona-app te installeren. Op zó’n krant kan volk en vaderland bouwen en vertrouwen. Jammer alleen dat Klazien uut Zalk, Gaitjan Kruudmoes en Andre Hazes senior dit wonder niet meer in leven en welzijn kunnen meemaken.

Zelf ben ik niet zo van de apps, moet ik eerlijk toegeven. Ik behoor niet tot degenen die 24 uur per dag met zo’n mobieltje lopen te klooien. Als ik de deur uitga – wat nu dus slechts in beperkte mate mag –, vergeet ik mijn telefoon weleens. Geen onwil of zo, meer macht der gewoonte. Ik heb meer dan een halve eeuw zonder handy, apps of corona overleefd. Ook in de onzekere toekomst zou ik heel goed zonder kunnen. Na de pestepidemieën in de Middeleeuwen en de Spaanse Griep van na de Eerste Wereldoorlog bleef de mensheid ook mobiel zonder apps. In the old days had men geen anderhalve meter afstand nodig om nader tot elkaar te komen.

Naar het schijnt bieden zulke applicaties de brave burger onbeperkte mogelijkheden. Als de deskundigen dit beweren, zal het ongetwijfeld zo zijn. Misschien kan heel Nederland binnenkort zelfs wel belastingaangifte doen via de corona-app. Of zorgpremies betalen. Wie z’n baan verliest en zonder inkomsten komt te zitten, kan via de app misschien wel een lening aanvragen bij de overheid. Uiteraard tegen een schappelijk rentetarief. Zelfs voordelig een abonnement afsluiten op de Apeldoornse editie van het AD behoort misschien wel tot de mogelijkheden. Mooi overzichtelijk. Alles in één.

Nee echt, hartstikke leuk en aardig die app. Al zitten er best wel wat haken en ogen aan. En dan doel ik niet in de eerste plaats op de volledig doorgeschoten privacywetgeving. Ze kunnen mij in Den Haag en Brussel van alles wijs maken, maar niet dat Big Brother niet van iedereen alles al weet wat hij wil weten. Ik begrijp best dat de regering geen onrust in de tent wil en alle thuiswerkers en toekomstige werklozen enkel de korte termijn voorspiegelt. Toch lijkt het me altijd wel nuttig om verder te kijken dan de neus lang is.

Of die intelligente lockdown wel zo slim is, daarover valt nu nog geen zinnig woord te zeggen. Het blijft nattevingerwerk. Bestaat er bijvoorbeeld ook een Plan B voor wanneer het écht helemaal verkeerd gaat? Onze minister-president praat wel veel, maar uit zijn prachtige woorden maak ik tevens op dat hij met geen enkele zekerheid kan zeggen welke kant het opgaat.

Je hoeft geen jarenlange studie te hebben gevolgd als viroloog, futuroloog, influencer, Stentor-redacteur of bijzonder opsporingsambtenaar om de humanitaire ramp te voorzien die ons wacht als de huidige rottigheid slechts een voorbode blijkt van wat er verder komt. Wat gebeurt er als er andere besmettelijke ziekten, sociale ellende, hongersnoden en/of anarchie de kop opsteken? Wat heeft het dan precies voor nut om op je mobieltje te kunnen kijken of je al dan niet in aanraking komt met iemand die coronaverschijnselen vertoont als iedereen ondertussen gewoon verhongert of de tyfus kan krijgen?

© RK

Nu voetbalvelden voorlopig verboden terrein zijn, krijg ik bijna vierkante ogen van het vele televisiekijken. Afgelopen week heb ik zelfs van pure ellende het debat in de Tweede Kamer over de coronacrisis gevolgd. Ga daar maar eens een uurtje goed voor zitten. Een aanrader wil ik het niet per se noemen, maar wel een eyeopener. Bijzonder verhelderend. Zowel bijzonder als verhelderend.

Meest opmerkelijk vond ik hoe die meneer Azarkan op een gegeven moment de minister-president afsnauwde. Rutte dacht dat de tank van Denk uitgeraasd was, maar sprak volgens de begenadigde Denker voor z’n beurt. Meneer Azarkan was diep beledigd, zoals de beste man altijd en overal beledigd over is. Nee, mevrouw de voorzitter, híj was nog niet uitgesproken. Foei toch. Er is er natuurlijk maar eentje die recht van spreken heeft. En ik altijd maar denken dat Jesse Klaver en Rob Jetten de meest irritante leerlingen uit de klas waren.

Gelukkig maar dat onze premier in deze moeilijke tijden wél alles onder controle houdt. Het Parool zette zelfs op de voorpagina dat meneer Rutte groeit in zijn rol als crisisleider. En als zo’n Amsterdamse kwaliteitskrant dat meldt, dan valt daar als eenvoudige boerenlul uit het oosten des lands niets tegen in te brengen. Dan zit er ongetwijfeld wel een kern van waarheid in. Die tv-toespraken schijnen Marks populariteit en imago goed te doen. Hij kan het inderdaad mooi vertellen, komt een stuk beter uit zijn woorden dan zijne Koninklijke Hoogheid Willem-Lex onlangs.

Niks ten nadele van meneer Rutte hoor. Maar voor hetzelfde geld – of misschien zelfs wel voor een beduidend lagere gage – kan ook Youp van het Hek een verhaal voor de camera afsteken. Ik ben ervan overtuigd dat Youp het publiek evengoed aan de buis weet te kluisteren. Youp kan zelfs uit eigen ervaring over de verschrikkingen van corona praten. Of Ellie Lust. Het voormalige boegbeeld van het Amsterdamse politiekorps, tv-persoonlijkheid én oud-volleybalster zit in menig talkshow. Als iemand het radeloze volk goed zou kunnen toespreken en geruststellen, is zij het wel. Zoveel kennis en veelzijdigheid doen zelfs de meest viriele virologen en invloedrijkste influencers spontaan verstommen. Dan kan ze meteen huishoudelijke tips geven over creatief gebruik van augurken.

Al die schaamteloze BN’ers is werkelijk niets te dol om hun onstilbare zucht naar aandacht te bevredigen. Vanzelfsprekend allemaal recht uit het hart. Belangeloos werken ze aan elk initiatief mee. Zolang ze maar in de picture staan. Iedere bijdehand mag zichzelf tegenwoordig BN’er noemen. Hun aantal neemt schrikbarende vormen aan. Het lijkt ook wel een epidemie. De één vindt zichzelf nóg belangrijker dan de ander. Wie ze zijn of wat ze doen is mij vaak een volslagen raadsel. Steeds meer bekende Nederlanders zijn mij compleet onbekend.

Al zegt het weinig dat ik ze niet ken. Het heeft ongetwijfeld te maken met dat ik het shownieuws niet op de voet volg. Misschien moet ik ook wat meer interesse tonen in de avontuurtjes van Dreetje Hazes of Marco Borsato, als we het dan toch hebben over twee sterren die voor veel verdieping zorgen. Misschien kan ik er dan ook wel iets zinnigs over schrijven over hoe zulke flierefluiters voortdurend achter hun fluit aan lopen. Jeetje, wat zal het dat illustere tweetal moeite kosten om anderhalve meter afstand te houden van alles dat een rok draagt.

Nee, dan sla ik bewindslieden iets hoger aan. Die doen tenminste iets wat ertoe doet. Die mensen vallen niet te benijden. Je zult momenteel maar minister-president zijn. Of burgemeester. Voor wat die hoogwaardigheidsbekleders allemaal op zich af krijgen, moeten ze wel stevig in hun schoenen staan. Constant slecht nieuws moeten verkondigen, lijkt me geen pretje. Niet iedereen is daarvoor in de wieg gelegd. De een kan het beter dan de ander. Je moet het maar zien te managen. Soms doen ze het goed. Soms minder. Af en toe zijn het net mensen van vlees en bloed. Al moet ik zeggen dat de burgemeester van Apeldoorn wel erg ver gaat. Die liet de sterverslaggever van de lokale krant zelfs aanschuiven aan de keukentafel. Als er toch iemand is die je op minstens anderhalve kilometer afstand zou willen houden, dan hij wel… Ons kent ons, hè. En allemaal PREMIUM-berichten.

In normale tijden blijft het vrij overzichtelijk. Trammelant in de wereld komt door oorzaken van politieke òf religieuze aard. Òf een combinatie van beide. Op z’n tijd komt daar nog eens een natuurramp bovenop. Maar dan heb je het ook wel zo’n beetje gehad. De huidige corona-crisis valt geen enkele politicus aan te rekenen. Zelfs degenen die voordien de zorgsector kapot hebben bezuinigd, konden dit natuurlijk niet zien aankomen. Overmacht. Onmacht regeert. Ik denk niet dat nijvere brouwers in Mexico ooit hadden kunnen bevroeden dat een naar hún bier genoemd virus wereldwijd zó’n enorme kater teweeg zou brengen.

Des te pijnlijker is het daarom dat Nederland het uitgerekend in zware tijden als deze moet stellen zonder de inbreng van een groot staatsman als Tunahan Kuzu. Een enorm gemis. Krijgt de Harvey Weinstein van de vaderlandse politiek eerdaags nou ook zo’n showproces als eerder een collega-Kamerlid ten deel viel? Thuis vrouw en kinderen hebben zitten, maar in zijn onstuitbare drang naar macht en aanzien steeds méér, méér, méér willen. Je zou bijna terugverlangen naar Alexander Pechthold. Ook al zo’n schuinsmarcheerder die alles beter wist. Anderen met veel dedain wijzen op normen en waarden, maar zélf nog geen anderhalve centímeter afstand kunnen houden. Moeders kunnen hun dochters maar het beste ver uit de buurt houden bij zulke types.

Ik heb er geen verstand van. Ik ben geen politicus of BN’er. Ik doe netjes wat minister Grapperhaus het volk opdraagt. Maar mijn gezonde verstand zegt me dat de ongein voorlopig nog wel eventjes aanhoudt. Nederland zingt het inmiddels al drie weken uit met die zogenaamde intelligente lockdown. Iedereen weet inmiddels alles over IC-bedden en beademingsapparatuur. Vreemd genoeg zijn samenscholingen van 29 gelovigen nog steeds niet compleet aan banden gelegd. Tornen aan Artikel 6 uit de grondwet is als vloeken in de kerk. Wie vanuit ‘onveilige’ landen op Schiphol landt, hoeft ook nog altijd niet verplicht in quarantaine. Testen gebeurt in vergelijking met andere landen slechts mondjesmaat. Zondagochtend zag ik zes van die stoere leernichten op hun motorfiets over de Europaweg voorbij scheuren richting A1. Vrijheid blijheid. Op zo’n manier blijft het natuurlijk dweilen met de kraan open, zou ik in al mijn onbenulligheid denken.

Ondertussen roept de minister-president wel iedereen vriendelijk doch dringend op om komend weekend vooral niet met de hele familie paaseieren te gaan zoeken. In al zijn goedgelovigheid blijft meneer Rutte hameren op het gezonde verstand van elke onbenul die de ernst van de situatie niet wil inzien. Duitse en Belgische toeristen wordt beleefd verzocht om vooral thuis te blijven. Grenzen sluiten, ho maar. Dat gaat blijkbaar een stap te ver. Van mij mag het vriendelijke en dringende best wat onvriendelijker en dreigender worden. Wie niet horen wil, moet maar voelen. Boetes voor onverbeterlijke eigenheimers kunnen niet hoog genoeg zijn. Maar ja, handhavers en handhaven, dat is ook weer zoiets in Nederland.

Als iedereen nog steeds verplicht binnen zit wanneer de zomertijd ergens in oktober weer ten einde loopt, zullen we wel merken waartoe deze halfzachte aanpak heeft geleid.

© RK