Achter de bal aan (100/2): Berlin
Zaterdag 6 juli 2024
De kwartfinale van EURO2024 blijft er eentje om niet gauw te vergeten. Toch is mijn bezoek aan BFC Dynamo misschien wel minstens even gedenkwaardig. Ik keer in Oost-Berlijn terug in de onvoltooid verleden tijd. Meer dan drie decennia nadat ik de dames van Dynamo er heb zien volleyballen kom ik opnieuw in het Sportforum van Hohenschönhausen.
Het is wel handig dat mijn hotel naast het Hauptbahnhof van Magdeburg ligt. Om de RE1 van 10.12 uur naar Berlijn te halen, hoef ik een kwartiertje voor vertrek enkel mijn hotelkamer te verlaten, de lift van de derde verdieping naar benden te pakken en enkele tientallenmeters te lopen. De trein staat al klaar op perron 8. Ik hoef alleen maar in te stappen en te gaan zitten. Iets voor twaalven wandel ik al op Berlin Hauptbahnhof rond. De ‘warming-up’ bestaat vanmiddag uit een bezoek aan het Sportforum in Hohenschönhausen. Een oefenpotje van BFC Dynamo tegen de buren uit Lichtenberg.
Omdat de aftrap pas om 14.00 uur plaatsvindt, sla ik eerst bij de Rewe op het station wat te drinken in. Omdat er alleen in Berlijn naar verluidt al 300.000 Turken wonen, schijnt het vanavond een thuiswedstrijd voor Turkije te worden in het Olympiastadion. Toch zie ik zo’n negen uur voor aanvang hoofdzakelijk mensen met oranje shirts voorbij lopen. Duidelijk wordt meteen al dat niet alleen Turkse supporters vanavond het stadion zullen bevolken. Ik heb geen flauw idee hoeveel kaarten de KNVB heeft mogen verdelen. Afgaande op al het oranje is het zeker niet zo dat er helemaal geen Nederlanders op de tribune zullen zitten.
Met tram 5 moet ik bijna half Oost-Berlijn door om de thuisbasis van de ‘meest succesvolle Berlijnse voetbalclub aller tijden’ te bereiken. Een tramrit door de Vergangenheit. De woonkazernes zoals ze in de voormalige boeren- en arbeidersparadijzen in het Oostblok overal uit de grond werden gestampt, staan er nog altijd. Monotone flatgebouwen zover het oog rijkt. BFC Dynamo werd liefst tien keer op rij landskampioen van de voormalige DDR. De club heeft destijds machtige supporters. Erich Mielke is de belangrijkste. De (be)invloed(ing) van de Stasi-baas brengt zijn speeltje in eigen land tot grote hoogten…
Tegenwoordig slijt BFC Dynamo z’n dagen in de Regionalliga Nordost, op het vierde speelniveau van Duitsland. De sportieve successen behoren tot de voltooid verleden tijd. In eigen stad geven Hertha BSC en vooral die Eisernen van Union de toon aan. Vooral dat Union de afgelopen jaren is uitgegroeid tot the best team in town, steekt bij de verschrompelde Dynamo-aanhang. Dat supporters van de voormalige club van de Volkspolizei en de opstandige volksclub uit Köpenick elkaar haten, stamt al uit DDR-tijden.
Het voorbereidingspotje tegen Lichtenberg 47, dat een klasse lager uitkomt, brengt hooguit 200 mensen op de been. Er is sprake van een hoog tatoeage-gehalte op het enigszins gedateerde complex . Een supporter van de tegenpartij die naar binnen wil, moet het rode shirt dat hij draagt binnenstebuiten keren van een suppoost.
Ik ben overigens niet de enige Nederlander die de wedstrijd, die door de thuisclub eenvoudig met 3-0 wordt gewonnen, bezoekt. Het betreft zelfs oude bekenden: de ‘harde kernen’ van NEC en Cork City. Het Nederlands elftal wordt dus toch nog gevolgd door ‘echte’ voetballiefhebbers en niet alleen maar door gezelligheidsdieren die zich de hele dag klemzuipen en vooral komen om mee te kunnen lopen in zo’n beregezellige mars naar het stadion.
Mijn vermoeden dat ik al eens eerder op het Sportforum geweest ben, blijkt te kloppen. Heel lang geleden. Slechts twee of drie maanden na de Val van de Berlijnse Muur is dat geweest. Begin 1990. De Dynamosupporter waarmee ik in gesprek raak, wijst me naar een soort fabriekshal achter het voetbalveld. Hij vertelt dat TSC Berlin er meer dan 34 jaar nadat ik de dames van Dynamo – het Apeldoornse Dynamo wel te verstaan – heb zien volleyballen, nog altijd huishoudt in het Sportforum. Noemen ze dat nou soms Ostalgie?
Het is broeierig warm vandaag. Na een wat onstuimige vrijdag kruipt de temperatuur op deze zaterdag richting de 30 graden. Volgens de meteorologen is er onweer op komst. Als ik tegen zessen bij het Olympiastadion aankomt hangt er een dreigend grijs wolkenpak boven de Duitse Hauptstadt. Het regent al zachtjes als ik de metro uitkom. Gelukkig blijft het daar ook bij. Evenals bij de wedstrijd eerder tegen Frankrijk in Leipzig blijken de waarschuwingen voor thunder and lightening erger dan de werkelijkheid. Er is weer eens sprake van veel paniek om niets. Iedereen die zich voor de stadioningangen verdringt om de kwartfinalewedstrijd op EURO2024 te kunnen zien, blijft een nat pak bespaard.
Erik is ook vanuit Hamburg in Berlijn gearriveerd. Hetzelfde geldt voor de nieuwe centrale verdediger van het Doetinchemse DZC ’68, die onlangs met WSV nog degradeerde naar de tweede klasse. Zelfs Sinterklaas is helemaal vanuit Spanje naar Duitsland gevlogen. Evenals talrijke andere beschimmelde superfans.
In vergelijking met de eerder in Berlijn gespeelde wedstrijd tegen Oostenrijk lijken de zaken rond de catering een stuk verbeterd. Ik heb de indruk dat er meer verkooppunten bij zijn gekomen. Hongerige en dorstige stadionbezoekers lopen elkaar in elk geval niet meer onder de voet. Een beetje overtrokken vind ik de tientallen stewards die gedurende de wedstrijd twee rijen dik op de blauwe sintelbaan staan om het publiek in de gaten te houden. Voor zover ik kan beoordelen verloopt de enerverende voetbalavond ordentelijk. Er worden geen wolventekens gemaakt waar de zelf zo onberispelijke heren van de UEFA aanstoot aan kunnen nemen.
De Turkse supporters zijn inderdaad in de meerderheid. Geweldig die passie waarmee zij het voetbal beleven. Toch geeft het oranjelegioen de hartstochtelijke Osmanen uitstekend partij. De spelers van Oranje zijn aanvankelijk wat minder op dreef. Slecht voetballen en tóch winnen is echter ook een kwaliteit…
Het Nederlands elftal bereikt de halve finale, maar vraag niet hoe. Het is een op z’n zachtst gezegd nogal zware bevalling. Engeland is woensdag in wat ze bij ons in Gelsenkirchen die verbotene Stadt noemen de tegenstanders. In de eerder vandaag gespeelde andere kwartfinale tegen het unbequäme Zwitserland winnen de Engelsen zowaar de noodzakelijk geworden penaltyreeks. Het luizenvoetbal van de Engelse bondscoach Southgate is het enige dat een terugkeer naar Berlijn volgend weekend in de weg staat.
De oranjekant van het Olympiastadion ontploft na het laatste fluitsignaal van de pedante Louis de Funes-kloon monsieur Turpin. Van blijdschap, maar zeker ook van opluchting. Dat het niet overhield, daar maalt niemand meer om terwijl het nu ook op de tribunes van links naar rechts gaat. Ik kan niet te lang blijven meegenieten van de losgebarsten volksvreugde. Ik moet namelijk nog met de trein terug naar Magdeburg.
Ondanks de drukte, leiden de diensdoende instanties de massale leegloop bewonderenswaardig soepel in goede banen. Ik ben ruimschoots op tijd terug op het centraal station. Sterker nog, ik moet zelfs nog bijna drie kwartier wachten. Om 0.40 uur kan ik vanaf Berlin Hauptbahnhof weer terug. Om 2.36 uur stap ik uit op Magdeburg Hauptbahnhof. Met mij verlaten enkele tientallen Turkse supporters de trein. Pff, het was me het dagje wel weer.