Maandelijkse archieven: juni 2021

Hongarije

Nauwelijks een uur na de zege van Oranje op het EK tegen Oostenrijk bracht Zoover Sports & Events mij per e-mail op de hoogte van de mogelijkheid om een plek te boeken in een dagcharter naar Budapest. De officieel travelpartner van de KNVB vervoert supporters naar de achtste finalewedstrijd van het Nederlands elftal in Hongarije. Via een interesseformulier kon ik mijn interesse kenbaar maken om ook mee te vliegen. Nou ging ik in het verleden sowieso al zelden of nooit mee met zo’n georganiseerde reis, maar zolang ik bij elke vloek of zucht onder bewijs moet stellen dat ik niet ziek, zwak of misselijk ben, laat ik verstek gaan.

Dat ik niet van de partij ben, kan ik daarom enkel en alleen mezelf aanrekenen. Als ik gewild had, had ik zelf ook in de Johan Cruijff Arena of de Hongaarse hoofdstad kunnen zitten. Ik had alleen maar hoeven instemmen met een inwendige meting van het snotpercentage op m’n neusharen, dan had ik ‘gewoon’ met Harrie Tiet en consorten langs de Donau de polonaise kunnen lopen. Maar ik pas ervoor. In tijden waarin allerlei groepen stelselmatig klagen dat ze worden buitengesloten, kies ik om mezelf buiten te sluiten. Het risico dat ik nooit meer een voet zal zetten in een stadion of een vliegtuig, neem ik op de koop toe.

Ik heb al zo vaak geschreven dat je tegenwoordig alles maar normaal moet vinden. Maar het is wel zo dat ik het als voetballiefhebber al bijna mijn hele leven normaal moet vinden om me voortdurend voorafgaand aan wedstrijden te moeten laten fouilleren. Alsof elke bezoeker van voetbalwedstrijden criminele bedoelingen heeft. Als ik me de afgelopen 40 jaar 1500 keer onder handen heb laten nemen door dienstkloppers in uniform of hesjes, dan schat ik het waarschijnlijk nog aan de lage kant in. Doe hetzelfde bij iemand die geen voetballen gaat kijken, dan zijn de rapen gaar. Inderdaad, onze samenleving wordt steeds schizofrener.

Het neemt niet weg dat ik als afsluiting van een lange ‘loopbaan’ als Oranjesupporter, die in 1981 begon toen ik Go Ahead Eagles-spits Cees van Kooten in de Kuip tegen Ierland zag schitteren, graag nog eens een EK bij leven en welzijn had meegemaakt. Maar goed, zolang ik allerlei fratsen moet uithalen om een stadion in te mogen of toegang te krijgen tot een ander land, dan niet. Er zijn grenzen, hè. Het zij zo. Het is niet anders. Er zijn ergere dingen in het leven. De kans is groot dat ik daarom blijf steken op 208 interlands. Nou en, zal menigeen roepen. Dat mag. Wat mijn lust en mijn leven is, daar hoeft niemand zich iets van aan trekken. Dat het andersom anders is, is simpelweg de tijd waarin wij leven.

Wanneer ik de Oranje-interlands in het pre-coronatijdperk de revue laat passeren, kan ik zeggen dat ik weinig heb gemist. Van de 42 interlands die het Nederlands elftal speelde in de laatste vier jaar voordat dat k..virus om zich heensloeg, heb ik alleen twee vriendschappelijke potjes in Polen en Roemenië overgeslagen. De interlands met Ronald Koeman als bondscoach heb ik zelfs allemaal live meegemaakt. Los van die pak ‘m beet 200 diehards die bij elke thuis- en uitwedstrijd van Oranje aanwezig zijn, zijn er niet veel die me dat kunnen navertellen. Van die 8000 echte Oranje-supporters in Budapest ben ik er de afgelopen jaren in London, Dublin, Wenen, Solna, Luxemburg, Sofia, Agadir, Saint-Denis (twee keer), Borisov, Aberdeen, Genève, Trnava, Turijn, Saint-Denis, Brussel, Gelsenkirchen, Guimarães, Porto, Hamburg, Tallinn, Minsk en Belfast weinig tegengekomen. Ik heb er ook nooit een regenboogvlag gezien.

Het hoeft maar even crescendo te gaan, dan komen de successupporters massaal uit hun holen tevoorschijn. Nu de Oranjekoorts schadelijkere vormen aanneemt dan de gevaarlijke deltavariant van dat k..virus, tellen echte supporters grif astronomische bedragen neer voor een vliegticket naar Hongarije. Of ze zitten vijftien uur in de auto om erbij te zijn. Tsja, wie hossen op een overvol plein, optredens van Danny Lukassen, een hele dag zuipen en een mars naar het stadion ziet als de ultieme voetbalbeleving, is waarschijnlijk ook niet veel wijzer. Alle meelopers lopen weer mee. Ik moet er niet aan denken een hele dag op pad te moeten met clowns, die door serieuze media vaak verward worden met voetbalsupporters. Maar goed, dat is mijn persoonlijke mening. Iedereen beleeft iets op z’n eigen manier.

Nu het weer mag, verdringen bij de Tour de France de idioten zich ook weer langs de weg. Zo’n tuthola die bij de eerste etappe die massale valpartij veroorzaakte, was bij een voetbalwedstrijd waarschijnlijk ter plekke gelyncht. Ik zie ze zelfs zonder mondkapje staan. Regenboogvlaggen hebben ze niet bij zich om op te vallen. Zijn die soms in beslag genomen door de gendarmerie? Moeten die duizenden wielerfans zich nou ook vooraf laten testen om daar langs de kant van weg te mogen staan? Of hoeft dat alleen bij voetbalwedstrijden?

Over échte supporters gesproken. Vanuit Budapest kreeg ik een mailtje van Diarmuid, ja zo heet hij echt, een fervent Oranjefan uit Ierland. Gekleed in zijn Marco van Basten-shirt volgt hij het Nederlands elftal waar hij kan. Vier jaar geleden leerde ik hem kennen in Marokko en sindsdien kwamen we elkaar vaak tegen bij interlands. In Amsterdam was hij ook. Uiteraard, zou ik bijna zeggen. Moet je nagaan, een Ier die helemaal bezeten is van Oranje en het Nederlands elftal overal achterna reist. Zo iemand noem ik nou een supporter. De wetenschap dat hij ook seizoenkaarthouder is van Cork City maakt hem helemaal tot een erkend liefhebber. Bij ons krijgt iemand voor minder een lintje.

Zelf behoor ik ook tot het langzaam uitstervende ras dat in de eerste plaats naar voetbalwedstrijden gaat (of ging?) om voetballen te kijken. Als de tijd het toelaat, besteed ik die zo zinvol mogelijk. Wanneer ik in het pre-coronatijdperk de grens overschreed, probeerde ik altijd zoveel mogelijk te weten te komen van de lokale bevolking en hun eigenaardigheden. Tsja, en zo komt iedereen de dag(en) op geheel eigen manier door. De aandacht van het overgrote deel van de volgers van het Nederlands elftal gaat in het buitenland niet verder dan de hoogte van de bierprijzen. Ook dat mag. Dat moeten ze helemaal zelf weten. Niemand is aan mij verantwoording schuldig voor wat hij doet.

Zelf heeft ik-zei-de-gek, nieuwsgierig als ik ben, het altijd leuk gevonden om ook zoveel mogelijk van de steden te zien die ik bezoek. Meestal alleen, maar ook in het gezelschap van de clubfotograaf van Go Ahead Eagles of zware jongens van de harde kern van Roda JC, ben ik al in veel buurten verzeild geraakt waar je doorgaans weinig toeristen tegenkomt. Naast bijna standaard de toonaangevende voetbalclubs ter plaatse af te gaan, verdiep ik me graag in de geschiedenis en cultuur van de locals. Als ik heel eerlijk ben, voelde ik me ’s avonds in steden als Minsk of Budapest, waar ik Oranje tien jaar geleden al eens aan het werk zag, veiliger op straat dan in menig Nederlands dorp.

Zolang activisten nog geen verbod hebben geëist, geniet er dan met volle teugen van! Wanneer ik in een protestantse wijk van Belfast een muur zie met een enorme afbeelding van twee mannen met bivakmutsen op en automatische wapens in de handen, wekt dat mijn interesse. Wie ooit eens in de Bulgaarse hoofdstad Sofia komt, kan ik een stadswandeling langs overblijfselen uit de Sovjet-tijd van harte aanbevelen. Walvissen spotten in IJsland was ook een onvergetelijke ervaring. Mannenken Pis is in Brussel een moetje. Hamburg kent eveneens interessante hotspots en zondige mijlen. Waar ik wel benieuwd naar ben is of het in coronatijd niet de vraag oproept hoeveel gevaar die schattige straathonden in Boekarest opleveren voor de volksgezondheid.

Voor mensen die geen enkel benul hebben van wat zich in het verleden in andere landen heeft afgespeeld of de oogkleppendragers die alleen hun eigen geschiedenis kennen, gaan in zulke landen totaal nieuwe werelden open. De ogen goed de kost geven verruimt het persoonlijke blikveld enorm. Het is echt zo. Iedereen kan daar heel veel van opsteken. Al zal het voor het meer gehersenspoelde deel van vooral de medelanders onder de Nederlanders wel een behoorlijke shock zijn dat buiten Nederland geen haan kraait naar Zwarte Piet. Voor de mensen die daadwerkelijk geloven dat ons polderparadijs het middelpunt van het universum is, met Amsterdam als kloppend hart, en dat alles in de wereld afhangt van hún ongerief, zal het een hele opgave worden de knop om te zetten.

Wie in de toekomst ooit eens in de Baltische staten komt en daar de gelegenheid krijgt een bezoek te brengen aan de voormalige folterkamers van de KGB, moet dat absoluut doen. Het percentage bewoners van de voormalige Sovjetrepublieken dat onder regie van de geheime dienst is afgevoerd naar Siberië, plaatst het leed van schreeuwende minderheden die in Nederland meerderheidsbelangen opeisen in een iets ander perspectief. Van het onbeschrijfelijke leed dat die Esten, Letten en Litouwers is aangedaan, kunnen Sylvana Simons en Akwasi zich vast en zeker geen voorstelling maken. Het maakt het aangeboren wantrouwen van bewoners van landen die na driekwart eeuw Sovjetdictatuur inmiddels al bijna drie decennia leven onder Maffia-bestuur, wel beter te begrijpen voor iedereen die het wíl zien.  

Zes jaar geleden werd ik bij een WK-kwalificatiewedstrijd van het Nederlands elftal in Riga eens bijna het slachtoffer van zakkenrollerij. Terwijl ik me met de beroemdste inwoner van Brummen door de ondergrondse gangen bij het Centraal Station van de Letse hoofdstad begaf, voelde ik opeens een hand op mijn rug. Toen ik me omdraaide, stond ik oog in oog met drie schattige zigeunermeisjes van een jaar of achttien. Eén van het trio wilde controleren of ik genoeg geld op zak had. Er iets van zeggen, had ik beter kunnen laten. Ze gaf me nog een grote bek ook. In het Engels. ‘Fuck you’. Maar verder geen kwaad woord over zigeuners hoor. Zo’n meisje kan ook niets doen aan de omstandigheden waarin zij opgroeit.

Van een vooroordeeltje meer of minder trekken veel Nederlanders en medelanders zich weinig aan, zo bleek de afgelopen dagen. Ik probeer maar niet af te zakken tot het niveau van die moralisten die zonder blikken of blozen de integriteit in twijfel trekken van het complete Hongaarse volk. Het is natuurlijk diep triest dat het in de aanloop naar de wedstrijd van het Nederlands elftal in Budapest over van alles ging behalve over voetballen. Om daarom iedere Magyaar zonder uitzondering des persoons over een kam te scheren enkel en alleen vanwege een minister-president met nogal bedenkelijke opvattingen, gaat toch wel wat ver. Nederlanders en medelanders zelf treffen het maar met een demissionair regeringsleider die alleen maar liegt in alle kleuren van de regenboog.

Zelfs eikenprocessierupsen in de bloei van hun leven veroorzaken aanzienlijk minder jeuk dan Mark Rutte. Onze bloedeigen Victor Orbán maakt het goedgelovige volk al jarenlang van alles wijs. Wanneer Mark zou beweren dat het in Amsterdam minder gevaarlijk is dan in Budapest, geloven zijn echte supporters dat onherroepelijk. Telkens wanneer onschuldige leden van de lhbti-gemeenschap in de omgekeerde wereld van Rutte slachtoffer worden van jongelui die steevast in de slachtofferrol kruipen, dan kijkt iedereen volgens oud-Hollands gebruik weg. Hasta la proxima. Tot de volgende keer. Toedeledoki!

Het is nu maar afwachten of het beklagenswaardige Hongaarse volk de klap ooit te boven komt dat geen enkele Nederlandse regeringsvertegenwoordiger z’n vrije weekend wilde opofferen om in Budapest samen met 8000 echte Oranjesupporters een statement te maken.

© RK

Toegevoegde waarde

Het meest storende aan zo’n EK vind ik al dat hoogdravende geleuter eromheen. Ik ben al niet zo’n fervent kijker van voetbalwedstrijden op televisie, maar al die voor-, tussen- en nabeschouwingen kunnen me helemaal gestolen worden. Al dat overgeanalyseer werkt afstotend. Naast al die vreselijke virologenpraat en hele en halve politieke onwaarheden krijgt het geteisterde volk nóg meer deskundigheid voor de kiezen. Van zoveel betweterigheid en betutteling krijgt elke voetballiefhebber spontaan huiduitslag. Kan het niet een onsje minder?

In het territorium van de wijkraden in Apeldoorn-West kende het afgelopen weekend een stormachtig begin. Bomen werden ontworteld. Stammen knapten als luciferhoutjes af. De orkaanachtige wind blies ruiten uit de sponningen. Echte supporters konden de aan hun woningen bevestigde oranje vlaggetjes vijf kilometer verder terugvinden. Wie naast een omgewaaide boom als toegift ook nog eens die bijna wetenschappelijk aandoende prietpraat over elk willekeurig EK-duel op z’n dak krijgt, kan inderdaad beter professionele hulp zoeken.

Ik wil niet zover gaan die zorgelijke ontwikkeling exclusief toe te schrijven aan de wildgroei van het aantal vrouwelijke voetbalanalisten. Ik zou niet durven. Hartstikke leuk toch dat veel dames zich geroepen voelen om uitleg te geven over de omwentelingen van een bal. Ik vraag me alleen af of het niet een beetje té veel van het goede wordt. Té veel van hetzelfde ook. Nee, ik zal niet zeggen dat ze niets te zeggen hebben. In tegendeel zelfs. Voor nikszeggende dames praten ze juist veel te veel. Ik weet niet eens hoe ze allemaal heten, maar de dames weten alles van doordekken, knijpen en penetreren tot diep in het strafschopgebied van de tegenstander. Ze laten geen gelegenheid onbenut om de domme kijkers thuis in te wrijven hoeveel kennis zij hebben van het spelletje. Zelfs Ziggo-coryfee Jan van Halst zou het de dames niet verbeteren.

De hoofdredactrice van een gerenommeerd vrouwentijdschrift, tegenwoordig moet zo iemand hoofdredacteur genoemd worden, trok via Twitter fel van leer dat Johan Derksen en Rene van der Gijp het aandurfden de deskundigheid van de vrouwelijke NOS-deskundigen in twijfel te trekken. Dat Johan Derksen volgens de mevrouw in kwestie niet met de tijd is meegaan, was wel een gericht schot voor de boeg. Erg manonvriendelijk. Onder de gordel. Iedereen mag van Derksen vinden wat zij of hij zelf wil. Als het omgekeerd is en Johan weer eens een mislukte grap maakt, dan staat het hele land in brand. Maar wat je ook van hem vindt, helemaal ongelijk heeft Johan niet.

In Studio Europa mogen Leonne Stentler en Mandy van den Berg tijdens het EK aanschuiven naast grootheden als Marco van Basten, Wesley Sneijder, Rafael van der Vaart en Guus Meeuwis. Ze zitten daar enkel omdat ze vrouw zijn. Ze nemen ongetwijfeld liever iemand van het eigen geslacht in de mandekking dan de voetballers die ze vakkundig ontleden. Misschien zijn ze wel als jongetje geboren. Wie weet. Ik weet het niet. Ik wil het ook helemaal niet weten. In het kader van de gelijkheid, hè. Zo hoort het tegenwoordig. Stereotype beeldvulling anno 2021. In het voordeel van deze twee NOS-experts spreekt dat ze vroeger zelf gevoetbald schijnen te hebben. Voor met de tijd meegaande lezeressen van vrouwenbladen die het niet weten, Van Basten, Sneijder en Van der Vaart konden ook alleraardigst ballen.

De buitenlandse zenders, op wie de Nederlandse voetballiefhebber tijdens dit EK beter kan afstemmen, hebben ook wel een aantal van dat soort knapen in de aanbieding. Bij de ARD in Duitsland zit Bastian Schweinsteiger, bij het ZDF de grote Per Mertesacker. De BBC doet het al jaren met Garry Lineker en Alan Shearer. Het is toch niet vreemd dat zulke mannen bij voetballiefhebbers veel meer tot de verbeelding spreken dan de ongetwijfeld zeer deskundige dames van de NOS? Zelfs al komt er geen zinnig woord uit, wanneer een levende legende als Bassie of Bastie iets zegt, luister ik alleen al vanwege hun voetbalverleden aandachtiger dan naar wat mij volslagen onbekende vrouwen te melden hebben. Wat is daar vrouwonvriendelijk aan?

Op de dames Statler en Waldorf van de NOS valt weinig aan te merken. Welbespraakt. Vriendelijk. Ter zake kundig. Wat wil de kijker nou nog meer? Desondanks moeten we zeker niet uitsluiten dat er in ons kleine landje vrouwen zijn die nóg meer van voetballen afweten. In Studio Europa zal echter nooit eens een vrouw van 140 kilo naast het illustere duo Van Hooijdonk-Affelay plaatsnemen. Of een vriendelijke dame van Aziatische afkomst. Of eentje met afzichtelijk groen geverfd haar. Terwijl rotte tanden, een storend splaakgeblek, een grote neus of het ontbreken van een stempel in een coronapaspoort ongetwijfeld ook meewegen in de mate van geschiktheid.

Maar ondertussen wel eindeloos kwaken over eerlijke kansen en gelijke rechten. Rot alsjeblieft op, hou lekker jezelf voor de gek. Is het stelselmatig uitsluiten van andere vrouwen op grond van uiterlijke kenmerken ook niet vreselijk vrouwonvriendelijk? Of discriminerend? Seksistisch misschien wel. Waar zijn Gommers, Van Dissel, Oosterhaus en mevrouw Koopmans als ze nodig zijn? Is het geen regelrechte schande dat er geen RIVM-deskundige de gevaren van de Oranjekoorts toelicht? Dat is toch zeker niet meer van deze tijd. Zoals je er ook vraagtekens bij kunt zetten dat er geen eskimo’s in de studio zitten. Het Inuit-volk wordt ook met uitsterven bedreigd. Moet daar geen statement tegen worden gemaakt?

Op echt schokkende uitspraken vallen de meeste tafelgasten (m/v) in voetbalpraatprogramma’s op tv sowieso al nauwelijks te betrappen. Het kost nogal wat moeite om de kostbare zendtijd tussen de reclamebokken door verantwoord te vullen. Het wordt de tv-kijkende voetballiefhebber wel heel erg makkelijk gemaakt om in de rust of na afloop van een wedstrijd een drankje in te schenken, de aardappels af te gieten of een sigaretje op te steken. Voor een riante vergoeding – want de deskundigen (m/v) zitten daar niet voor niets – beperken veel voetbalanalisten zich tot papagaaien, het geven van inhoudsloze tactische bespiegelingen of het intrappen van open deuren. Als iemand zo nodig voor een riante onkostenvergoeding aan zo’n tafel gaat zitten, dan mag de kijker toch op z’n minst verwachten dat zo’n bijgoochem wat te melden heeft.

Alhoewel, over die waanzinnige ontknoping in Groep F valt eigenlijk met geen zinnig woord iets te zeggen. Over hoe de Fransen, Duitsers, Portugezen en Hongaren in de poule des doods tot het bittere einde streden om te overleven, kunnen we wel blijven nabeschouwen. Over zoveel dramatiek raakt de ware liefhebber niet gauw over uitgepraat. Met zijn omschrijving van ein verrückter Fussballabend vatte die ZDF-commentator het treffend in drie woorden samen. Die euforie van de professionele kenners over het Nederlands elftal, begrijp ik daarentegen weer niet zo. Mankeert er soms iets aan mijn ogen? Is die hosanna-stemming niet ietwat overtrokken na die drie Oranje-zeges tegen Oekraïne, Oostenrijk en Noord-Macedonië? Of is zoiets typisch Nederlands? En dan zondag in de achtste finales gewoon uitgeschakeld worden door Tsjechië. Het kan maar zo. Ik sluit niets uit.

Gelukkig maar dat we in elk geval Rafael van der Vaart nog hebben. Van der Vaart is één van de weinige voetbalanalisten die van zijn hart geen moordkuil maakt en gewoon zegt wat hij denkt. Een verademing. Geen toneelspeler. Spontaan. Geestelijk onafhankelijk. Het is toch zeker om je te bescheuren hoe de 109-voudige Oranje-international, nota bene zoon van een Spaanse moeder, ineens bijna heel Spanje over zich heen kreeg omdat hij het eindeloze gebrei van La Roja tijdens de eerste twee EK-duels nogal slaapverwekkend noemde. Van wat Rafael zei was geen woord gelogen. Maar de waarheid mag tegenwoordig niet meer gezegd worden, zo blijkt maar weer. Lange tenen zijn duidelijk niet alleen aan miskende Nederlanders en medelanders voorbehouden.

Maar zeg mij eens of er in Spanje ook maar één iemand wakker zou hebben gelegen wanneer een van de vrouwelijke NOS-kanonnen een poging had ondernomen om die piepende Spanjaarden tot in het diepst van hun ziel te kwetsen? Quien? Quienes son? Pas wanneer door een gepeperde uitspraak van één van de dames de diplomatieke betrekkingen tussen Nederland en Spanje ooit op scherp komen te staan, bestaat een kansje dat de ze voor vol worden aangezien. Eerder zal dat niet gebeuren, vrees ik. Ik gun iedereen een leuke schnabbel, maar ik denk eerlijk gezegd niet dat ik dit heugelijke feit nog bij leven en welzijn ga meemaken.

© RK

Dubbele moraal

Als voetballiefhebber raak ik na bijna één week EK nog niet echt opgewonden van wat de Europese voetbalelite mij voorschotelt. De Squadra Azzurra maakt indruk, maar er is bij mijn weten nog nooit een land na twee wedstrijden al gekroond tot kampioen. ‘Wij’ hoefden in 2008 na galavoorstellingen tegen Italië en Frankrijk, destijds respectievelijk mondiaal en Europees titelhouder, volgens aloud Hollands gebruik ook alleen nog maar eventjes naar Wenen om die beker op te halen. Maar toen op dat toernooi Spanje en Duitsland de finale speelden zaten onze Oranjehelden al lang en breed thuis. In de kwartfinale waren ‘zij’ immers al gestruikeld over de door Guus Hiddink gecoachte Russen.

Hoogtepunt van de EURO2020 in 2021 vind ik tot dusverre die 60.000 toeschouwers op de tribunes van de Puskás Aréna in Budapest. Ach, en dat een deel van die 60.000 waterdrinker Cristiano Ronaldo tevergeefs uit z’n concentratie probeerde te halen, is maar net hoezeer de buitenwacht zoiets uitvergroot en opblaast. Gelukkig maar dat er op de mensenrechten in Rusland en Azerbeidzjan niets aan te merken valt en de stadions in Sint-Petersburg en Bakoe niet helemaal vol zitten. Het is nu alleen maar wachten op dat in de Hongaarse hoofdstad een nóg grotere explosie aan coronabesmettingen losbarst dan na recente spontane supportersfeesten in Duivendrecht, Leeuwarden of Deventer.

Ben ik trouwens de enige die het opmerkelijk vindt dat die Antonio Rüdiger overal mee wegkomt? Als Luis Suárez zijn tanden eens in een tegenstander zet, dan levert dat de Pistolero een maandenlange schorsing op. Maar de hap van de sympathieke Duitser in het vlees van al even sympathieke Paul Pogba was er, als ik het mag geloven, eentje van het meer vriendschappelijke soort. Volgens de huidige normen is het wel uitermate verwarrend dat Rüdiger de dader is. Om de bestaande beeldvorming niet te vervormen was het hoe dan ook beter geweest wanneer niet Antonio zich had vergrepen aan de Fransman, maar bijvoorbeeld ploeggenoot Matthias Ginter. Die voldoet met z’n blonde haar en blauwe ogen veel beter aan het gewenste daderprofiel.

Drukte om niks, oordeelde de barmhartige Pogba over Rüdigers tamelijk onsportieve gedrag. Pogba zal zich zelf ook wel niet onbetuigd hebben gelaten. Al moeten we dat ook weer niet overdrijven. Paul zal Antonio hooguit wat onvriendelijkheden hebben ingefluisterd over de werkzaamheden van diens moeder of zus. Exact zoals de Italiaanse nekhijger Materazzi in de WK-finale van 2006 het bij Zidane deed. C’est tout. En daar laat de UEFA het dan maar bij. In de huidige tijd is het niet politiek correct om een reactie van zo’n arme voetbalmiljonair te bestraffen.

Nee, Rüdiger is gewoon een heel aardige gozer. Afgezien van zijn tegenstanders doet Antonio geen vlieg kwaad. Dat hij er wat angstaanjagend uitziet, komt vooral door dat masker dat hij draagt vanwege een geschonden aangezicht. Een sportievere voetballer bestaat er niet. Vraag maar aan Kevin de Bruyne. Het was gewoon pure pech dat de Belg in de finale van de Champions League uitgerekend tegen Rüdiger aanbotste en daardoor bijna het EK miste. Atletico Madrid-verdediger Savic had die rode kaart in de achtste finales op Stamford Bridge uiteraard ook geheel aan zichzelf te wijten.

Ach, en Pogba, Frans uitblinker tegen de Duitsers. Een geweldige atleet. Een veel betere voetballer bovendien dan zijn Duitse strijdmakker. Al laat hij dat veel te weinig zien bij zijn club Manchester United. Buiten het veld scoort de Fransman vaker. En doet hij het niet zelf, dan doet zijn zaakwaarnemer het wel. Nadat het merk CR7 bij een persconferentie de flesjes Coca-Cola van het spreekgestoelte verwijderde, kon Paul, zelf boegbeeld van chipsboer Lays en sportartikelenfabrikant Adidas, natuurlijk niet achterblijven. Heineken zal het de komende weken wel merken aan de omzetcijfers.

Het is de voetbalwereld ten voeten uit. Hypocrisie op en top. Dubbele moraal. Wel miljoenen aan reclamecontracten van andere, hun wel goedgezinde ondernemingen in eigen zakken steken, en dan afgeven op frisdrank- en biergiganten bij wie ze zelf niét op de loonlijst staan. De immense schare volgers van beide sociaal en maatschappelijk geëngageerde reclamezuilen deugt alleen wanneer zij hun geld uitgeven aan de producten die Ronaldo en Pogba zelf aanprijzen! Zouden Cristiano en Paul bij het komende wereldkampioenschap ook zo flink zijn om de oppersjeik van Qatar aan zijn jurk en zijn baard te trekken om hun zorgen kenbaar te maken over alle dodelijke slachtoffers bij de bouw van de WK-stadions?

Nou maar hopen dat Denzel Dumfries het niet net zo hoog in z’n bol krijgt en wél stevig met beide voeten in de Hollandse klei blijft staan. Een winnend Staatslot weggooien, is nooit zo slim. Wat het voor gevolgen kan hebben wanneer iemand gaat zweven, bewees die roekeloze parachutist, die voor aanvang van de kraker Frankrijk – Duitsland landde op het veld van de Allianz Arena. Afgaande op berichten in de Duitse media heeft de aandachtstrekker geluk gehad dat scherpschutters hem niet uit de lucht schoten.

Het zegt alles dat de tv-camera’s die Greenpeace-activist zorgvuldig geregisseerd buiten beeld lieten. Aan een beetje censuur meer of minder hebben de beleidsbepalers van de Europese Voetbalunie geen boodschap. Niet alleen dwingt de UEFA voetballers een wedstrijd uit te spelen kort nadat één van hun ploeggenoten bijna door een hartstilstand is overleden, de UEFA bepaalt ook wat de kijkers thuis wel of niet te zien krijgen. De ellende was niet te overzien geweest wanneer de idioot toevallig met parachute en al bovenop Rüdiger of Pogba was geland. Gelukkig maar dat de twee gewonden die door de onverantwoorde actie vielen niet de onaantastbare status genieten van de twee voetbalhelden. Het leven van de een is tegenwoordig duidelijk belangrijker dan dat van de ander.

Afkomst zegt veel. Wat te denken als Antonio Rüdiger was opgegroeid in Berg en Bos in plaats van in Neukölln. Dan hadden handige marketingjongens van een of andere supermarktketen vast en zeker originele Antonio Rüdiger-gezichtsmaskers gelanceerd. Of Antonio Rüdiger-gebitjes. Zeker weten dat zulke onbenullige hebbedingetjes klassiekers zouden zijn geworden. Collectors-items zoals de Ruud Gullit-rastapetjes en -pruiken in 1988. Toen kon dat nog. Nu ligt dat anders. In de ogen van bepaalde groepen deugt er niets van de Nederlandse cultuur en de Nederlandse geschiedenis. Is het niet des te gekker dat notoire zwartkijkers uitgerekend in de Oranjegekte – onze meest verderfelijke traditie ooit – nooit iets kwetsends of beledigends hebben kunnen ontdekken? Erger en bedenkelijker gaan we het echt nooit meer krijgen hoor.

Na twee overwinningen op middelmatige tegenstanders begint de ellende van voren af aan. Het volk staat als vanouds massaal achter Oranje. Zoals tijdens elk groot voetbaltoernooi kunnen we ons weer meer dan genoeg schamen dat we Nederlander zijn. Wortels, kazen, leeuwenkoppen, klompen en alles dat verder maar enigszins oranje van kleur is, komt weer uit de mottenballen tevoorschijn. Straten hangen weer vol vlaggetjes. Na zestien maanden lockdown zijn de ‘echte’ voetbalsupporters niet te houden. Alle zeventien miljoen virologen zijn inmiddels weer bondscoach. Niets is besmettelijker dan oplaaiende Oranjekoorts. Gaat het RIVM ons de komende dagen ook op de hoogte houden van de tussenstanden? En corona of niet, een volksverhuizing naar Budapest is aanstaande.

En het kan hè, in de achtste finales van het EK. Een confrontatie tussen Nederland en Duitsland behoort tot de mogelijkheden . Dat wordt wat als Antonio Rüdiger zich dan in Wout Weghorst moet vastbijten.

© RK

Oranjebitter

Om me weer up te voelen als ik een beetje down ben helpt het bestuderen van het reaguurgedrag van anderen vaak goed bij het verdrijven van al te zwartgallige gedachten. Voordat je een hekel krijgt aan jezelf, is het altijd goed om te weten dat het de échte slachtoffers van jarenlang snoeien en beknibbelen op onderwijs en geestelijke gezondheidszorg in de regel vele malen erger vergaat.

Als derderangsburger in eigen land ken ik mijn plaats. Feitelijk kan ik maar beter met gepaste nederigheid wegkruipen onder een grote steen. Om anderen niet onnodig in de weg te zitten. Hopen maar dat niemand aanstoot neemt aan dat ik ademhaal. Zodat ik ze vooral niet tot last ben. Net als ieder ander die zelden of nooit in een ziekenhuis komt of nergens voor door de knieën gaat, moet ik schuld en kleur bekennen. Wie niet domweg z’n bek houdt, krijgt vandaag de dag zonder mededogen een knuppel in de nek of een koude douche van een waterkanon.

Ik vind het vooral vermoeiend om elke ochtend met de pest in m’n lijf op te staan en ’s avonds met hetzelfde klotegevoel weer te gaan slapen. Een inhouds- en perspectiefloos bestaan geeft weinig voldoening, zo ervaar ik inmiddels al geruime tijd. Vrolijker of positiever maakt het me niet. Hooguit cynischer. Sinds dat k..corona en het RIVM alles verzieken, vind ik er helemaal geen bal meer aan. Het maakt me langzaam maar zeker tot een soort veredeld kluizenaar. Afgezien van mijn dagelijkse rondje door het bos kom ik de deur nauwelijks meer uit.

Wanneer het een beetje meezit, kunnen Nederlanders en medelanders in 2022 weer gewoon Koningsdag vieren. Wie in het bezit is van een geldig vaccinatiebewijs of een negatief testrapport van de Covid-Bovag, kan dan op afspraak komen zaklopen en koekhappen op door VVD, OMT, RIVM, GGD, Boa-bond en NVVH (Nederlandse vereniging van huisvrouwen) geselecteerde en gecertificeerde testlocaties. Bitterder dan dit jaar zal de Oranjebitter nooit meer smaken, roept Hugo de Jonge. En als Hugo zoiets beweert, springt elke gezagsgetrouwe Nederlander of medelander stante pede in de houding. Zodra professionele leugenaars in Den Haag of Brussel plotsklaps beterschap beloven, zet je dan maar schrap. Begin dan maar alvast met het hamsteren van wc-papier, voordat het te laat is!

Mij kan niemand verwijten dat ik me niet braaf aan de coronaregels heb gehouden. Sinds oktober vorig jaar ben ik Apeldorp al niet meer uit geweest. Sinds medio februari heb ik al niet meer achter het stuur van m’n auto gezeten. Na zolang stil te hebben gestaan zal het nog een heel gedoe worden om het ding weer aan de praat te krijgen. Ook is het inmiddels al meer dan zestien maanden geleden dat ik voor het laatst over de grens ben gewipt om de tank vol te gooien met goedkope Duitse benzine. En wanneer ik voor het laatst in het buitenland een voetbalwedstrijd ben wezen kijken, kan ik me al bijna niet meer herinneren. Een Oranjemars in Belfast. Medio november 2019. Inmiddels zijn we alweer twee Champions League-finales en elf Oranje-interlands verder.

Ik vind het vrij vervelend dat ik steeds minder werk en inkomsten heb. Het is behoorlijk benauwend om letterlijk en figuurlijk geen kant meer op te kunnen. Maar zoals ik al heb aangestipt, ik ken mijn plek. Mijn persoonlijke ongerief staat in geen enkele verhouding tot het onbeschrijfelijke leed dat een select gezelschap beroepsklagers treft. Zo reëel moet ik natuurlijk wel blijven. Littekens op andermans ziel doen altijd meer pijn. In vergelijking met door de overheid gesubsidieerd en gefaciliteerd klaagvolk heb ik geen enkel recht om te mopperen.

Zo leerde ik dat queer en niét-blank zijn het ergste is wat iemand kan overkomen. Nee, nee, die bewering zuig ik niet zomaar uit de duim. Ik vernam het uit een VPRO-filmpje over een activistisch meisje waarvan Facebook mij recent ongevraagd en ongewild deelgenoot maakte. Het gaat door merg en been dat ik me als eenvoudige boerenkinkel absoluut geen voorstelling kan maken van hoe zwaar zwaar getraumatiseerde jongvolwassenen het hebben in Nederland. Ik heb geen flauw idee wie het meisje is of waarmee ze haar geld verdient, maar kennelijk moet ik me in al m’n onwetendheid wél aantrekken hoe onze asociale samenleving uitgerekend haar leven tot een hel maakt. Verschrikkelijk, het arme kind. Schandalig dat ze nog geen schadevergoeding heeft gehad. Belachelijk dat onze minister-president haar nog niet namens het hele Nederlandse volk z’n welgemeende excuses heeft aangeboden. 

Wie kan mij vertellen waar die Z bij de zogenaamde Generatie Z voor staat? Zwak? Zielig? Zuur? Ziek? Of misschien wel voor Zlaaf? De beroemde 17e-eeuwse Franse rapper Molière dreef er de spot al mee in zijn stuk Le malade imaginaire, in goed Nederlands vertaald ‘De ingebeelde zieke’. Die klucht speelde zich af in een periode uit de geschiedenis waaruit de misdeelden van nu veel inspiratie putten. Volgens hedendaagse normen was iedereen toen fout. Ja, werkelijk iedereen! En niet zo’n klein beetje ook. De door Molière en tijdgenoten in hun maatschappijkritische raps verwerkte satire kan anno 2021 absoluut niet meer door de beugel. Wanneer deze episode bij het herschrijven van de geschiedenis anders ingekleurd wordt, worden de nazaten van de toenmalige gele hesjes en wappies ongetwijfeld gedwongen om publiekelijk afstand te nemen van het vermeende wanstaltige gedrag van hun voorouders.

Wie zich niets aantrekt van de waanideeën en het gejammer, is volgens hedendaagse logica medeplichtig. Iedereen die toevallig anders in zijn vel steekt, wordt bijkans gedwongen mee te delen in de immense pijn die zulke stakkers voelen. Het zal wel. Ik moet helemaal niets. Hoe zielig ze zichzelf ook vinden, een cursus demotivatie hoeven zulke meisjes mij niet te geven. Voor demotivatie en irritatie hoef ik helemaal de deur niet uit. Thuis erger ik me al meer dan genoeg. Zodra de dametjes tot overmaat van ramp beginnen met het zwartmaken van witte mensen, dan haak ik af. Dan wordt het mij te ingewikkeld. Kan iemand die graag het alleenrecht wil hebben om gekwetst te worden, niet beter overwegen om daar patent op aan te vragen? Het is immers hún wereld waarin ik mijn dagen slijt. Dat ik me dat maar goed in de oren knoop.

Onze Lieve Heer krijgt steeds vreemdere kostgangers. Ik kijk er vanop dat geen enkele mediavertegenwoordiger gelijkenis zag tussen Donald Pols en Neville Chamberlain. Hoe de directeur van Milieudefensie triomfantelijk met een papiertje zwaaide nadat een rechter Shell op de vingers tikte, was dat geen spitting image van hoe de toenmalige Engelse premier in 1938 de wereld al van de ondergang wilde redden? Bevreesd voor hoe Nazi-Duitsland het leefmilieu dreigde te verzieken, pakte de dappere Britse politicus het vliegtuig naar München om Adolf Hitler de les te lezen. Het op een A4’tje opgetekende verdrag dat uit zijn bezoek aan Duitsland voortvloeide, hield Neville parmantig omhoog voor de camera’s en fotografen toen EasyJet hem weer op Stansted dumpte.

Iedereen met een beetje historische kennis kent de nasleep. Alle goed wil ten spijt liep het niet zo best af. Maar ja, historisch besef is nou juist iets dat steeds meer Nederlanders en medelanders niet of nauwelijks hebben. Al diegenen die de geschiedenis naar eigen willekeur inkleuren, moeten de beelden van het uitstapje van de Engelse premier maar eens terugzoeken op YouTube. Of het helpt, ik betwijfel het. Klagers zien toch vooral wat ze zelf wíllen zien. Feitelijk is het maar goed dat slaven in Nederland tot ver in de Middeleeuwen uitsluitend licht getint waren. Scheelt weer een hoop uitbarstingen van opgekropte woede en selectief geregisseerde collectieve frustratie .

Dat niemand aanstoot neemt dat de directeur van Milieudefensie een man is, is misschien nog wel opmerkelijker. Een blanke man nog wel! Kan dat nog wel in deze tijd? Moet de wereld niet gered worden door sterke vrouwen? Clubjes als Milieudefensie doen altijd net alsof zij de hele wereldbevolking vertegenwoordigen. Als onwetende begrijp ik echter nooit van wie zij daartoe de opdracht hebben gekregen. Vergelijk het maar met de Wijkraad Berg en Bos. Ze doen het voor anderen, hè. Eigen belang is elke overbetaalde wereldverbeteraar vreemd. Gelukkig maar.

Wie houdt het nog droog bij de bijkans apocalyptische hoeveelheden kommer en kwel waar we mee moeten leven? Wie barstte er vorige week niet spontaan in snikken uit bij het lezen van een spraakmakend Stentor-interview met een homoseksuele eredivisiegrensrechter? Nou volg ik het Nederlandse betaalde voetbal al decennialang vrij intensief, maar moet ik me nu schamen dat ik nog nooit had gehoord van de assistent uit het verhaal? Hopelijk bereikt hij met zijn ontboezemingen dat 17 miljoen Nederlanders en medelanders inmiddels met een gerust hart slapen bij de wetenschap dat hij niet gebukt gaat onder zijn geaardheid. Altijd fijn om te weten voor wie het interesseert.

Het is vooral heel stoer om te roepen dat hij kan lachen om supporters die zingen dat hij zich van achterlangs moet bevredigen met zijn eigen vlag. Zo’n sterke uitspraak past helemaal in de geest van de huidige tijd. Blijkbaar beeldt meneer zich in dat zulke spreekkoren tegen hem persoonlijk gericht zijn. Dream on. Alsof voetbalsupporters het expliciet gemunt hebben op volslagen onbekende en onbeduidende vlaggenisten die hun eigen inbreng schromelijk overschatten. Uit eigen ervaringen kan hij bovendien moeilijk putten, lijkt mij. Aangezien hij pas afgelopen november zijn debuut maakte op het hoogste niveau, heeft hij immers nog nooit het genoegen mogen smaken om zich door een vol eredivisiestadion te laten uitjouwen. Of verzint de fantast de joelende toeschouwers er zelf bij? Zoals bij wedstrijdverslagen op tv in coronatijd gemeengoed is geworden.

Vraag het maar aan Jan Willem van Veluwen, één van mijn trouwste en meeste kritische volgers. Als Apeldoorns beste grensrechter aller tijden de adviezen van hem vijandig gezinde fans had opgevolgd en al zijn energie had moeten verspillen aan het anaal inbrengen van stroeve vlaggenstokken, dan had hij waarschijnlijk niet eens tijd overgehouden om de Champions League-finale te vlaggen! In de gloriedagen van Jan-Willem onderscheidden topgrensrechters zich tenminste nog met hun prestaties en niet met huilverhalen. Destijds kopten onverschrokken linesmen zelfs van de tribune gegooide asbakken gewoon terug! Zulke harde hoofden hebben moderne assistenten duidelijk niet.

Zelf kijk ik, zoals denk ik de meeste voetballiefhebbers, in de eerste plaats naar hoe voetballers met een bal overweg kunnen. Welke huidskleur ze hebben, wat voor geloof ze belijden of met wie ze het bed delen, vind ik totaal onbelangrijk. Echt, het zal me m’n reet roesten. Voor mij is dat absoluut geen issue. Tsja, en grensrechters? Als iemand het leuk vindt om een scheidsrechter te assisteren, moet hij (of zij) dat vooral doen. Tot aan corona heb ik met zekere regelmaat een voetbalwedstrijd met mijn aanwezigheid mogen verblijden. Ik heb daar heel wat mensen ontmoet, maar ik heb de afgelopen 50 jaar nog nooit iemand gesproken die kwam om de grensrechters aan te moedigen.

Ik spring dan misschien een beetje van de hak op de tak, maar zelfs zonder al het gehakketak raak ik steeds meer in de war van al het leed en onrecht waarmee heiligen, kleurenblinden, millennials en boa’s moeten leven in onze door en door verdorven wereld. Vreselijk. Al moet ik nageven dat velen wel complimenten verdienen voor hoe professioneel ze zich presenteren en hun klaagzang verpakken. Knap hoor hoe ze er verdienmodellen aan ontwikkelen. Is er dan toch iets dat ik niet goed doe?

Zoveel levenswijsheid als elk bijdehandje dat na 2000 het levenslicht zag krijg ik van m’n levensdagen niet meer. Toch moet ik misschien ook maar eens proberen om van scheten donderslagen te maken. Zo moeilijk kan het niet zijn om ergens een slinger aan geven zodat het erger lijkt dan dat het is. Als anderen het kunnen en mogen, waarom ik dan niet? Iets is vaak maar net naar hoe je er zelf naar kijkt en wat je er zelf van maakt. Misschien moet ik me wel laten ombouwen. En dan samen met Dirk Kuyt lekker bij Ziggosport over voetballen gaan zitten ouwehoeren. Wie zich onder handen laat nemen door dezelfde plastische chirurg als Dirk, valt in ieder geval op. En opvallen is de maatstaf tegenwoordig.

Als fan van BILD, hét geweten van de Duitsers en hun medelanders, verdiep ik me ook regelmatig in de diepste zielenroerselen van onze oosterburen. Feitelijk lijken wij Nederlanders veel meer op onze geliefde Nachbarn dan we ooit zelf zullen toegeven. Het EK vierkante millimeter zeiken kent zeker geen uitgesproken favoriet. Net als bij ons verhitte vooral de bestrijding van het coronavirus de afgelopen maanden de gemoederen. Er is geen woord Nederlands bij waar de voor- en tegenstanders van lockdowns, testen en vaccinaties elkaar in de grootste boulevardkrant van Duitsland voor uitmaken. Ze winden er geen doekjes om. Gezien de aard en inhoud van tal van deskundige reacties merkte een recensent onlangs droogjes op dat hij inmiddels wel kan begrijpen waarom de Duitse bevolking in 1933 haar toen pas gekozen leider onbelemmerd z’n gang liet gaan. Jammergenoeg kom ik goed onderbouwde en scherpzinnige commentaren van dat kaliber in Nederlandse media slechts zelden tegen.

Om vervelende misverstanden uit de weg te ruimen wil ik er voor de volledigheid wel aan toevoegen dat niemand het dwarsliggen van de Querdenker, de Duitse wappies, moet verwarren met hoe queers denken! Die gedachten stemmen niet overeen. Bij mijn weten is Bill Gates bovendien zo straight als het maar zijn kan. Al zal dat zijn binnenkort toekomstige ex-vrouw worst zijn. Zij lacht alle complottheorieën waar menigeen Bill mee in verband brengt hartelijk weg wanneer zij haar deel opstrijkt van Bills naar verluidt 130 miljard dollar tellende vermogen na hun op handen zijnde scheiding. Voor een zakcentje van dergelijke omvang kan iemand de rest van zijn leven onbekommerd van bil gaan.

Velen menen tegenwoordig maar zo het recht te kunnen claimen op voorkeursbehandelingen. Is het niet met prikken, dan toch op z’n minst bij het toekennen van een baan. Alles gaat tegenwoordig meer om de verpakking dan de inhoud. Ik kan erover meepraten. Ik maakte al in 1989 mee dat ik als één van de twee overgebleven kandidaten achter het net viste naar een baan als sportverslaggever bij de Nieuwe Apeldoornse Courant. De voorkeur van de toenmalige hoofdredactie ging niet uit naar de jongedame in kwestie omdat ze beter geschikt was om bekwamer invulling te geven aan de functie dan ondergetekende, maar simpelweg omdat ze geen man was. De hoofdredactie wilde een vrouw. Dus kwam er een vrouw. Zo simpel is dat. Punt uit. Discussie gesloten.

Sindsdien nemen omgekeerde discriminatie en politieke correctheid steeds absurdere vormen aan. Nu, als 55-jarige, hoef ik me helemaal nergens meer illusies over te maken. Vanwege mijn lichte huidskleur en een andere genetische samenstelling dan leden van het voormalige zwakke geslacht ben ik anno 2021 verdacht, verdoemd en al bij voorbaat kansloos op de arbeidsmarkt. Ik kan mezelf met goed fatsoen niet eens een mislukkeling noemen. Ik krijg namelijk niet eens de kans meer om ergens te mislukken. Ik laat met alle plezier zien dat ik beter ben. In een paradijs van doorgeschoten (on)gelijkheid als het onze lijken mijn kansen daarop helaas definitief verkeken.

Uiteraard mag ik zoiets niet hardop fluisteren. Voor je het weet trap ik op gevoelige teentjes. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Als iets vandaag de dag niet racistisch, seksistisch, schadelijk voor het milieu of een dikke vinger naar overbelast en onderbetaald zorgpersoneel is, dan mag ik er op z’n minst vanuit gaan dat het lijdend voorwerp zo’n typering als kwetsend ervaart of dat het in strijd is met de privacy van deze of gene. En wanneer ik me druk maak om mijn eigen sores, getuigt dat van egoïsme of onverschilligheid. De meest geradicaliseerden onder ons zouden het zelfs maar zo misdadig kunnen noemen. Die mogen tegenwoordig zelfs vlaggenzwaaiend over straat en antisemitische leuzen schreeuwen zonder dat de helden die behoren te handhaven zorgen voor handhaving..

Nee, het leven is oneerlijk. En mensen nog veel meer. Vanaf het moment waarop het Gelders Overijssels Bureau voor Toerisme mij bedankte voor bewezen diensten ervaar ik hoe in het Nederland daadwerkelijk gesteld is met de kansengelijkheid.  Sindsdien heb ik me veelal tevreden moeten stellen met het verrichten van klussen waarvan alle tijd die ik erin stak meestal in geen enkele verhouding stond tot wat het opleverde. Het mag in Nederland vooral niks kosten, hè. Er is nooit ergens geld voor.

Zo ben ik van bijna tweeënhalf jaar lang al m’n weekenden verkloten voor een plaatselijke huis-aan-huiskrant weinig wijzer geworden. Je zou denken dat ze juist blij waren met een medewerker die in kwalitatief opzicht duidelijk wat toevoegt aan zo’n krant. Maar dat heb ik blijkbaar verkeerd gedacht. De eigenaar had totaal geen benul van hoeveel tijd ik spendeerde ten behoeve van zijn periodiek. Een betere medewerker krijgt hij nooit meer. Ga voor je lol maar eens een hele avond bij een vergadering van de Apeldoornse voetbalfederatie zitten. Ik kan leukere dingen bedenken, maar ik zat er wél. En niét voor mijn eigen plezier.

Het online-platform, waar ik vorig jaar een aantal maanden actief voor was, verschilt daar feitelijk weinig van. Vol toewijding ontfermde ik me over het aan mij toegewezen takenpakket. Op een gegeven moment kreeg ik het vriendelijke doch dringende verzoek om vanwege tegenvallende inkomsten op de rem te trappen. Zelfs als je iets goed doet, is het niet goed meer! Dus ja, waarom zal ik me dan nog druk maken? Van half werk houd ik niet zo. Ik doe iets goed of ik doe het niet! De aardigheid van het leven gaat er op zo’n manier wel vanaf. En als ik dan zou vertellen om wat voor bedragen het gaat… Dat laat ik maar achterwege. Uit schaamte.

Nou besef ik verdraaid goed dat zelf nadenken tegenwoordig niet meer op prijs wordt gesteld, maar het is feitelijk te bezopen voor woorden als ik er wél goed over nadenk. Het verwijt krijgen té véél te willen doen! De kantjes eraf lopen is blijkbaar beter. Als ik niet de onbeholpen en kleurloze hork was geweest die ik ben, had ik misschien ook wel in de slachtofferrol mogen kruipen en de betreffende opdrachtgevers kunnen beschuldigen van uitbuiting, discriminatie en weet ik wat al niet meer.

Ik ben maar gestopt met solliciteren. Ik kan me moeite, tijd en teleurstellingen beter besparen. Mails of brieven worden niet eens serieus in behandeling genomen. Veel bedrijven hebben niet eens het fatsoen om te reageren. Dat kost blijkbaar te veel moeite. De film I, Daniel Blake, die Arte onlangs uitzond, maakt pijnlijk duidelijk hoe bureaucratie mensen die op latere leeftijd tussen wal en schip raken stukje bij beetje compleet kapot maakt. Zo iemand is niet meer dan een nummer. De hoofdpersoon uit de film windt zich zo op over hoe onverschillige instanties hem voortdurend van het kastje naar de muur sturen dat het hem fataal wordt. Hij sterft aan een hartaanval.

Die film speelt zich dan weliswaar af in Engeland, maar in Nederland gaat het er exact hetzelfde aan toe. En Daniel was ‘gewoon’ blank. Dát zijn de ergsten, hè. Die fabel dat mensen enkel op basis van hun geslacht, afkomst of religie uitgesloten worden, kan ik uit eigen ervaring weerspreken. Ze zijn niet de enigen, zoals de boze buitenwereld moet geloven. Ik ondervind inmiddels al bijna dertien jaar hetzelfde als waarover zij zich beklagen.

De afgelopen weken heb ik vol aandacht de documentairereeks gevolgd van BNN/VARA over jochies die hun voetbaldroom – of die van hun ouders? – najagen. De maker, nota een plaatsgenoot van me, was zelf niet goed genoeg om door te breken bij Vitesse. Zoals het hem is vergaan, vergaat het het merendeel van de kinderen die in de jeugdafdelingen van BVO’s worden klaargestoomd voor de top. De teleurstellingen die afwijzingen teweegbrengen, gaan soms ver, zo blijkt.

Clubs en de KNVB krijgen nu in de schoenen geschoven dat ze de afvallers aan hun lot overlaten en niet voorbereiden op een ‘normaal’ leven zonder voetbal. Er zal ongetwijfeld een kern van waarheid in zitten. Er moet tenslotte iemand de schuld krijgen. En ook hier ligt het altijd aan anderen. Het zal je kind maar wezen. Maar zou het ook niet verstandig zijn om die obsessieve vader van dat jochie van Alphense Boys dat naar Feyenoord gaat onder constante begeleiding van een psychiater of een gedragsdeskundige te plaatsen? Moeten ouders die hun kroost dermate pushen en ophemelen niet beter tegen zichzelf in bescherming genomen worden? Ook zulke vaders moesten het tijdens het afschalen van de reguliere zorg door corona lang stellen zonder de behandelingen die zij nodig hebben. Onverantwoord.

Zelf heb ik nooit nazorg gehad toen het GOBT mij in 2009 rücksichtslos wegbezuinigde. Ik moest mijn depressieve gedachten alleen de baas zien te worden. Een fooi mee én een schop na. Meer kreeg ik niet na meer dan negen jaar zonder ooit een dag absent te zijn geweest wegens ziekte, zwakte of misselijkheid. Misschien had ik met intensieve nazorg en coaching ook nog wel iets van m’n leven kunnen maken. Helaas. Tweede kansen zijn in Nederland enkel voorbehouden aan anderen. Ik behoor nooit tot de uitverkorenen. Zelf kon ik niet zo goed voetballen. Ik heb wél andere talenten. Maar die talenten kan ik tot mijn ongenoegen bijna nergens meer etaleren.

Een aantal weken geleden heb ik voor het eerst van m’n leven een mondkapje gedragen. Na maandenlang met succes plekken gemeden te hebben waar het dragen van die ondingen verplicht is, ontkwam ik er niet aan bij het verlengen van mijn rijbewijs. Ik had dat rijbewijs ook kunnen laten verlopen. Maar goed, daar schiet ik weinig mee op. In zo’n geval teken ik helemaal m’n eigen doodsvonnis. Nou wil ik niet net zo zeurderig overkomen als jammerende activisten of miskende grensrechters, maar als een onverdeeld genoegen kan ik mijn eerste ervaringen met de beste wil van de wereld niet bestempelen. Ik vind het niet voor herhaling vatbaar.

Bij de eerste keer, tijdens het aanvragen en afrekenen, stond ik gelukkig na een paar minuten alweer buiten. Zo kon het ding gelukkig al weer af zonder dat ik benauwde momenten beleefde. De tweede keer, bij het ophalen, liep uit op een regelrechte kwelling. Niet te vergelijken natuurlijk met wat de écht gekwelden in ons land dagelijks ondervinden, maar prettig vond ik het allerminst om me meer dan een half uur de adem te moeten laten ontnemen alvorens ik het klaarliggende document in ontvangst kon nemen.

Laat zoiets maar aan de Gemeente Apeldoorn over. Het is een fantastisch systeem wanneer je drie weken van tevoren online een afspraak moet maken bij de Afdeling Burgerzaken. Half 2 afspraak. Na tweeën ben je al aan de beurt. Zieken op de afdeling, zo luidde het excuus. Sorry. Dat ik in de klamme wachtruimte spontaan moest kwijlen, kwam door dat akelige mondkapje. Hygiënemaatregelen noemen ze dat toch? De hoofdpijn waar ik de rest van de middag en avond mee rondliep, zal ik me wel ingebeeld hebben. Flauwekul.

Stikstof staat hoog op de politieke agenda. Maar om nou te stikken van een stuk stof? Nou nee, dank je. Kortademigheid is één van de vervelende overblijfselen van de bronchitis die mijn jeugd verziekte. Om dat voortaan zelf in de hand te gaan werken, lijkt me niet zo’n fijn idee. Anderen hebben er uiteraard geen last van als ik het benauwd krijg. Nee joh, ik moet me niet aanstellen. Voor anderen zou ik het moeten doen. Zo hoort het in het hedendaagse eenrichtingsverkeer. Wat anderen nou precies voor mij doen, blijft me een raadsel. Voor mij hoeft trouwens niemand iets te doen wat hij niet wil. Ik geloof niet zo in dwang. In Nederland kun je maar beter mondkapjes verkopen, dan ze te dragen. Tenminste toch nog iets waar een oprechte wereldverbeteraar schaamteloos miljonair van kan worden.

Als ik heel eerlijk ben vertoonde ik al coronaverschijnselen lang voordat de naam verbonden werd aan dat k..virus. Een dag niet geniest, is een dag niet geleefd. Behalve dat ik altijd een snotneus gebleven ben, loop ik zolang ik me kan herinneren al met een loopneus rond. In de wieg snotterde en snoof ik er al als een bezetene op los. Daar is helemaal niets abormaals aan. Ik zou me juist zorgen maken zonder snottebellen. Van de bronchitis uit mijn kindheid ben ik gelukkig grotendeels verlost. Kortademigheid, kuchen of piepen spelen desondanks bij bepaalde weersomstandigheden – of het dragen van een mondkapje – zo nu en dan altijd wel weer eens op. Van mijn allergie voor huisvuil en hondenhaar raak ik nooit meer af. Had ik me voor elk kuchje of piepje laten testen, dan zat ik nu waarschijnlijk met de afhandeling van een faillissement. Met wat ik momenteel nog aan inkomsten geniet, vrees ik dat ik dat niet eens kan bekostigen.

Als ik mezelf zelfs na twee prikken nog moet laten testen om een EK-wedstrijd van Oranje te mogen bijwonen, wat heeft zo’n vaccinatie dan voor nut? Wanneer testen ook na Hugo’s aangekondigde versoepelingen de norm blijft, vrees ik dat ik nooit meer een voetbalstadion of een vliegtuig van binnen zal zien. Als ik me zou moeten laten testen voorafgaand aan elke voetbal- of volleybalwedstrijd waar ik naartoe wil, is het wellicht beter om te verhuizen naar een teststraat. Bij het Eurovisiesongfestival zagen we al hoever de paranoia doorslaat. Mensen boven een bepaalde leeftijd en iets te veel vlees op de botten werd daar botweg de toegang ontzegd. Wáár houdt het op?

Ik heb in 2019 welgeteld 175 voetbalwedstrijden en 24 volleybalwedstrijden bezocht. Zaalvoetbalwedstrijden en dat ene basketbalpotje tijdens een weekendje voetballen kijken in Barcelona reken ik voor het gemak niet eens mee. Het reizen naar tien verschillende landen laat ik eveneens buiten beschouwing. Volgens huidige regelgeving zouden dat meer dan 200 testen betekenen! Meer dan 200 keer gepulk en gewroet in de neus. Nee, dank je vriendelijk. Daar pas ik voor. Dan zou ik eerder grensrechter worden en een vlag in m’n reet steken om zo van alle kleuren van de regenboog te kunnen genieten.

Om een lang verhaal – speciaal voor Jan Willem van Veluwen – niet nog langer te maken:

Ondanks dat ik afgeschreven ben, blijf ik alles dat me niet zint gewoon van me afschrijven. Niemand schrijft mij voor hoe ik me moet voelen en wat ik mag schrijven. En wanneer ik uitgeschreven ben, dat bepaal ik zelf wel.

© RK