Maandelijkse archieven: december 2023

Metro ideaal vervoersmiddel bij zeven uur durende tocht door twee werelddelen

Achter de bal aan (92/2): Istanbul

Match day.

Woensdag 20 december 2023

De wekker zetten blijkt overbodig. De buren verzorgen een wake-up call. Om kwart voor zeven (kwart voor vijf Nederlandse tijd!) begint mijn bed spontaan te trillen van de klanken van het ochtendgebed van een nabijgelegen moskee die door de straten rondom mijn hotel galmen. Het is zeker niet oneerbiedig bedoeld, maar het lijkt wel luchtalarm.

Omdat ik niet dagelijks in Istanbul kom, neem ik de gelegenheid te baat voor een uitgebreide verkenningstocht aan weerszijden van de Bosporus. Het is ongetwijfeld interessant om de wedstrijdbespreking mee te maken van Redbad en de laatste training voorafgaand aan de wedstrijd te gaan bekijken, maar daarvoor hoef ik niet helemaal naar Turkije te vliegen.

Ik kan het beter een weerzien met Istanbul noemen. In december 1992 had ik ooit al eens het genoegen om de stad te bezoeken. Voetballen kijken. Het Nederlands elftal achterna. Kwalificatie voor het WK van 1994. Eerst Jong Oranje gezien in ‘de hel van Ali Sami Yen’, de vermaarde voetbaltempel van Galatasaray. Een dag later in het Iönü stadion van Besiktas het ‘grote’ Oranje met 3-1 zien zegevieren door onder meer twee goals van Peter van Vossen. Op het vliegveld waren we bij aankomst van het Nederlands elftal al getuige geweest hoe de geblesseerd naar Turkije meegereisde Marco van Basten bijna onder de voet werd gelopen door opdringerige fotografen en cameralieden. Ik ben reuzebenieuwd naar wat er 31 jaar later allemaal veranderd is.

Dat begint meteen al met de metro. Die was er destijds nog niet. Destijds heb ik daarom heel wat tijd in van die gele taxi’s doorgebracht, die overal rondreden. Bij station Bağlarbaşı, op loopafstand van mijn hotel, trek ik een Istanbul Card uit een automaat. De herlaadbare chipcard kost 70 lira, volgens actuele wisselkoersen zo’n 2,50 euro. Met behulp van een vriendelijke jongedame die mij te hulp schiet laad ik meteen 100 lira extra op. Zodat ik niet meteen na vier ritten al ergens voor een dicht poortje sta. Mijn eerste indruk van de Istanbulse metro is positief. Alles ziet er keurig netjes uit. Daar kunnen ze in steden als London of Parijs een voorbeeld aan nemen. Je struikelt hier niet over rondslingerend vuil, zwervers, junks en/of dames en heren van lichte zeden die zichzelf in de verkoop doen.

Omdat de metroverbinding niet onder of boven de Bosporus is doorgetrokken, moet ik op station Altunizade overstappen op de metrobus om van het Aziatische- in het Europese deel van de stad te komen. Ik ben niet de enige. Met tientallen tegelijk stappen de mensen er over. Het lijkt wel een mierennest. Wachten hoeft niet. Alles vloeit vlekkeloos in elkaar over. Al is het wel behoorlijk proppen. De bussen rijden af en aan de brug over naar de andere kant. Evenals de meeste andere passagiers stap ik bij station Gayrettepe uit en maak daar de overstap naar Metrolijn 2. Het valt wel op dat je bij alle stations door detectiepoortjes moet. Voor zover mogelijk laten de autoriteiten niets aan het toeval over. Joh, je kunt er maar beter niet aan denken wat er kan gebeuren wanneer een of andere gek zich met wat explosief materiaal toegang verschaft tot de ondergrondse.

Ik begeef me eerst naar het Taksim Plein. Vandaar wandel ik naar het aan het aan de oever van de Bosporus gelegen Tüpras Stadyumu. De thuishaven van Besiktas, de derde sportieve grootmacht ter plaatse, bevindt zich nog altijd op dezelfde plek als waar Van Vossen het Nederlands elftal 32 jaar geleden naar de zege leidde. Het stadion draagt alleen niet meer dezelfde naam. Ook hebben er in de tussenliggende drie decennia de nodige verbouwingen plaatsgevonden. Verder ontdek ik wel enige herkenningspunten.

Het tien kilometer noordelijker gelegen Rams Park daarentegen, mijn volgende bestemming, oogt beduidend moderner. De in 2011 geopende arena van Galatasaray is opgetrokken langs de snelweg E80 aan de noordkant van de stad. Ik heb nauwelijks een voet buiten metrostation Seyrantepe gezet of ik word al aangespreken door een vriendelijke jongeman die toevallig een kaartje over heeft voor de competitiewedstrijd tegen Fatih Karagümrük SK, waarvan de aftrap zo’n zes uur later plaatsvindt. “Very good price“. Uiteraard. Helaas. Ik moet hem teleurstellen. Nou is het altijd al een droom van me geweest om Fatih Karagümrük SK eens live te zien voetballen, maar vrijwel gelijktijdig beginnen de volleyballers van Dynamo aan hun inhaalrace tegen Fenerbahçe. Het feest gaat dus niet door. De zwarthandelaar moet dus een ander slachtoffer zien te vinden.

Eigenlijk was ik voornemens ook een kijkje te gaan nemen bij het Atatürk Olimpiyat Stadyumu, maar daar zie ik uit tijdgebrek vanaf. Istanbul is veel te groot om to do-lijstjes binnen één etmaal volledig af te werken. Het Olympisch stadion ligt helemaal aan de westelijke rand van het Europese deel van de stad. Om er te komen, moet ik twee keer overstappen. Nou is dat op zich het probleem niet zo. De metro’s rijden met hoge frequentie. Maar aangezien het stadion van Fenerbahçe ook nog op mijn lijstje staat, geniet dat toch mijn voorkeur. En daarvoor moet ik weer terug naar het Aziatische gedeelte van de stad. In omgekeerde richting weer de Bosporus over. Tsja, en dat neemt nou eenmaal de nodige tijd in beslag. Het is of het een of het ander. Allebei gaat me helaas niet lukken.

Voordat ik Gayrettepe weer op de metrobus stap, besluit ik eerst een hapje te gaan eten in het aan het metrostation grenzende Zorlu Center. Het betreden van deze hypermoderne shopping mall blijkt nog niet zo eenvoudig. De veiligheidscontroles op een vliegveld vallen er haast bij in het niet. M’n heuptasje moet onder de scan door en ik moet me zelfs door een vriendelijke meneer in uniform laten fouilleren. De Orijinal Kutu bij de KFC doen nadien alle ongemakken weer vergeten. 1 But, 1 Kanat, Biscuit, Patates Püresi en Içecek voor slechts 75 TL, iets meer dan 1 euro! Bij Nederlandse KFC-vestigingen kosten alleen de wegwerpbekertjes en een zakje mayonaise bij elkaar opgeteld al meer.

Al met al is het maar goed dat ik me met een enigszins gevulde maag weer bij de halte voor de metrobus meld. Ik heb er al m’n krachten nodig om me in het gedrang staande te houden. In tegenstelling tot enkele uren eerder is er ditmaal geen directe aansluiting. De bus laat even op zich wachten. Ik schat dat er misschien wel 200 mensen staan die allemaal mee willen naar de Aziatische kant. Tsja, en op het moment dat er dan een bus aankomt, zit het ding ook nog eens afgeladen vol. Zal je altijd zien. Maar goed, aangezien ik een van de vijf of zes mensen ben die erin slaagt om zich met het nodige duw- en trekwerk toegang te verschaffen, hoort niemand mij klagen. Jarenlange ervaring van bezoekjes aan drukke voetbalstadions komt overal van pas, zo blijkt maar weer eens…

Via lijn M4 bereik ik station Kadiköy, vanwaar ook de ‘boottaxi’s’ over de Bosporus af en aan varen. De afstand naar het Ulker Fenerbahçe Sukru Saracoglu Stadyumu bedraagt hooguit anderhalve kilometer en is prima te voet af te leggen. De wandeling voert in het stralende decemberzonnetje door smalle straatjes met allerlei winkeltjes en eettentjes. Er valt onderweg genoeg te doen en te zien. Het is een levendige bedoening. Alles is wel vrij krap. Ruimte om auto’s te parkeren is er nauwelijks. Dat dus iemand z’n voertuig achteloos op straat neerzet om een winkel in te lopen voor een snelle boodschap veroorzaakt dan ook meteen een behoorlijke opstopping. Het levert veel getoeter op van de opgewonden standjes erachter. Ze kunnen geen kant meer op.

Zelf heb ik geen aanrijdingen of aanvaringen met de lokale bevolking. Ik kom alleen maar aardige mensen tegen. Hooguit het communiceren verloopt wat moeilijk. De talenkennis van veel Istanboelers laat te wensen over. Al kom je met gebaren doorgaans een heel eind. En vooral vriendelijk blijven lachen.

Bij mijn voorgaande bezoek aan het stadion van Fener lieten we – ondergetekende en toenmalig reisgenoot Rene Kleverwal – ons per taxi vanuit het Europese gedeelte de Bosporus overzetten. De chauffeur reageerde destijds verbaasd toen we hem bij de eerste de beste gelegenheid na de brug vroegen om te stoppen. Om onze eerste stappen op Aziatische bodem vast te leggen op camera. De beste man zal ongetwijfeld gedacht hebben: ‘wat heb ik nu weer voor mafkezen in de auto zitten…’

Ik heb het idee dat er sindsdien behoorlijk wat bijgebouwd is rondom het stadion. De buurt ademt hoe dan ook voetbal. In het nabijgelegen Yoğurtçu Park hebben clubiconen Alex de Souza, Can Bartu en Lefter Küçükandonyadis een eigen heykeli, een standbeeld. Voor het stadion staat Mustafa Kemal Pasja, ofwel ‘Atatürk’, de grondlegger van de Turkse republiek, eveneens op een voetstuk. Mijn voorgenomen bezoek aan het clubmuseum valt in het water. Aangezien er een stadiontour aan de gang is, krijg ik er helaas geen toegang. De steward bij de ingang adviseert me een half uur later een nieuwe poging te wagen. Aangezien het inmiddels al half drie is geweest, past dat niet in de planning. Ik moet de klok in de gaten houden. Het aanvangstijdstip van de volleybalwedstrijd nadert met rasse schreden. De tijd staat niet stil.

De volleybalhal van Fenerbahçe ligt weliswaar op nauwelijks vijf kilometer van het voetbalstadion van de club, het heeft wel de nodige voeten in de aarde om er te komen. Eerst terug naar station Kadiköy. Vervolgens overstappen op trein B1 naar Üsküdar. Daarna met metrolijn M5 naar het punt waar ik ruim zeven uur eerder aan m’n tocht door twee werelddelen begon, station Bağlarbaşı. Zitten is er niet bij in zowel trein als metro. Het is meer een kwestie van sardientjes in een blik. Stouwen. Volproppen. Wát een drukte! Uiteindelijk kom ik ongeschonden uit het gewoel tevoorschijn en ben ik ruimschoots op tijd terug bij mijn hotel. Ik kan zelfs eerst nog iets eten alvorens ik de straat over steek naar Dynamo’s spelershotel.

Over de wedstrijd kan ik kort zijn. Die duurt nog geen anderhalf uur. Na de 3-1 nederlaag van acht dagen eerder in de thuiswedstrijd moest er voor Draisma Dynamo al een klein wonder geschieden om alsnog de kwartfinale van de CEV Cup te bereiken. Dat eigentijdse sprookje van 1001 nacht blijft uit voor de landskampioen uit Apeldoorn. De koploper van de Turkse Efeler Ligi is duidelijk een maatje te groot. Niet zo verwonderlijk wanneer je kijkt naar de begrotingen van beide clubs. De sterspelers van Fenerbahçe verdienen afzonderlijk salarissen die hoger liggen dan de complete begroting van de Nederlandse opponent. Meer geld betekent betere spelers. Betere spelers betekent meer kans op goede resultaten. Zo werkt dat mechanisme.

De ‘Turkse toestanden’ van acht dagen eerder in Apeldoorn blijven ditmaal achterwege. De harde kern van de Nederlandse Fenerbahçe-fanclub, die de Draisma Dynamo Arena omtoverde tot een compleet gekkenhuis, is thuisgebleven. Met hooguit 500 toeschouwers houdt het wel op in de enorme Arena, waarin misschien wel het tienvoudige aan publiek een plekje kan vinden. Degenen die er wél zijn, maken wél lawaai voor tien. In die zin kom je ook aan 5000… De vedetten van Fenerbahçe stellen de steun van hun trouwe fans wel op prijs. Na de laatste balwisseling vieren spelers en supporters samen uitbundig de plaatsing voor de volgende ronde. Mooi om te zien.

In de lobby van het Volley Hotel zie ik na afloop Bennie Tuinstra en Wouter Ter Maat lopen, twee Nederlandse internationals uitkomend voor landskampioen Ziraat Bankasi Ankara. Terwijl er in eigen land geen droog brood met hun sport te verdienen valt, verdient het Oranje-duo in Turkije een rijkelijk belegde boterham. In Turkije hebben zij het beloofde volleyballand gevonden. In het restaurant zit een groot aantal heren met verband om het hoofd. Zij hebben in Istanbul een haartransplantatie ondergaan. Komisch gezicht. Florerende business. Terwijl mannen van heinde en ver voor een nieuwe haardos naar Turkije reizen, laten veel vrouwen er hun hangende vel straktrekken of juist wat extra’s op bepaalde plekken bij spuiten.

Ik kan na afloop mijn wedstrijdverhaal voor De Stentor in mijn eigen hotel uitwerken. Wie het terug wil lezen kan dat doen via de link: https://www.destentor.nl/regiosport/er-valt-in-istanbul-weinig-te-blussen-voor-brandweerman-mike-van-cooten~a260204b/

Drie dagen op pad voor een volleybalwedstrijd van nog geen anderhalf uur

Achter de bal aan (92/1): Istanbul

Normale mensen beginnen hun nieuwe jaar vaak met goede voornemens. Ik wijk aan het einde van 2023 juist af van een voornemen. In plaats van een weekje voetballen kijken in Spanje, Gibraltar en Portugal, zoals mijn oorspronkelijke plan was, begeleid ik de volleyballers van Draisma Dynamo naar Istanbul. Drie dagen onderweg voor een Europcupwedstrijd van nauwelijks anderhalf uur…

Fenerbahçe – Dynamo betreft overigens geen primeur. In het verleden heb ik Dynamo vaker over de grens in actie gezien: in Denemarken (Holte), London en twee keer in België. Deze trip verschilt desondanks van de voorgaande gelegenheden. Bij mijn vijfde Europese uitstapje met de Nederlandse Rekordmeister heb ik namelijk het genoegen om mee te mogen reizen met coach Redbad Strikwerda en zijn selectie. Dat topsporters zo’n luizenleventje hebben en overal komen, zoals de betere stuurlui van achter hun toetsenbord in al hun deskundigheid te pas en te onpas beweren, blijkt in de praktijk tijdens dit midweekje Turkije een misvatting. De Dynamospelers gaan niet op vakantie. Terwijl ikzelf op de wedstrijddag ruimschoots de gelegenheid krijg om de miljoenenstad op de grens van Europa en Azië te verkennen, zien de volleyballers enkel het vliegveld, hun hotelkamer en de hal waarin de returnwedstrijd in de achtste finales van de CEV Cup plaatsvindt. Voor de volleyballers kent de inspannende trip weinig ontspannende momenten.

Dinsdag 19 december 2023

Er is nog niemand als ik om iets over half zes in de ochtend mijn Ford Focus neerzet op de in duisternis gehulde en verlaten parkeerplaats naast de hal van Dynamo bij het Apeldoornse Omnisportcentrum. Ik hoef echter niet lang te wachten op mijn reisgenoten. Wout van Zoeren, die meegaat als fotograaf, wordt enkele minuten later afgezet door zijn dochter. Stuk voor stuk arriveren daarna ook de spelers, begeleiders en de meereizende bestuursdelegatie, bestaande uit voorzitter Peter de Vries en zijn echtgenote. De minibusjes, die ons naar het vliegveld van Köln-Bonn moeten brengen, laten ook niet lang op zich wachten. Zodat teammanager Hans Verbeek om zes uur het sein voor vertrek naar Duitsland kan geven. De coach is de enige die nog ontbreekt. Redbad Strikwerda moet worden opgepikt op de carpoolplaats in Anrhem-Noord. Het oponthoud door de ochtendspits in het Ruhrgebied valt me ontzettend mee. De chauffeurs van de drie busjes laveren ons bekwaam door de drukte. Omstreeks half negen zetten ze ons al af op de Flughafen.

Ook daar verloopt alles relatief soepel. Al duurt het wel erg lang alvorens we met de hele groep het veiligheidscheckpoint passeren. Het schiet allemaal niet erg op voordat de handbagage van ons en tientallen anderen in een steeds verder aanzwellende rij de loopband met scanapparatuur weer verlaat. Sommige wachtenden dreigen door al het getreuzel zelfs hun vlucht te moeten missen. Deugdelijk personeel blijkt tegenwoordig niet alleen in Nederland moeilijk te vinden. Een van de camera’s van Wout valt bij alle heisa zelfs op de grond. Gelukkig overleeft het fototoestel de onzachte landing. Aangezien Vlucht PC1012 van Pegasus Airlines pas om 11.40 vertrekt, berokkent het oponthoud ons evenmin schade. We kunnen ons wat tijdverlies veroorloven, hebben enige speling.

Het vliegtuig naar het Sahiba Gökçen vliegveld van Istanbul vertrekt zowaar op tijd. Een bijzonderheid tegenwoordig. Maar wel fijn. Rondhangen op zo’n luchthaven kan behoorlijk vermoeiend zijn. De vlucht duurt ca. drie uur. Ook dat valt te overzien. Voor zover ik kan beoordelen zit de Airbus A321 nagenoeg vol. Ik kan weinig vrije plekken ontdekken. De meeste spelers van Dynamo, stuk voor stuk rond de twee meter lang, zitten aan het gangpad. Ze raken dus niet met hun lange benen in de knoop. De coach doet gedurende de reis veelvuldig rek- en strekoefeningen in het gangpad. Voor een bijna zestiger showt Redbad een opmerkelijke lenigheid. Hij gooit er achteloos een spagaat uit.

De twee Duitse knapen van Turkse afkomst die naast Wout hebben plaatsgenomen, vertellen ons dat ze op weg zijn naar de derby Fenerbahçe – Galatasaray. De misschien wel meest verhitte derby op een voetbalveld staat zondag op het programma. Voor hun toegangskaartje hebben de heren liefst 400 euro neergeteld. Wanneer ze vernemen dat Dynamo in Istanbul tegen hun favoriete club moet volleyballen, reageren ze verrukt en gooien ze er spontaan een paar strijdliederen uit. De inhoud van de kleine flesjes whisky waarmee ze continu hun bekers cola bijvullen, smeert de stembanden opperbest. De liefde voor Fenerbahçe zit diep. De eerste woorden die hij als baby uitkraamde waren niet ‘papa’ of ‘mama’, maar ‘Fener’, zegt één van de tweetal vol trots.

Dat de klok bij de landing in het Aziatische deel van de metropool aan de Bosporus al een tijd aangeeft van bijna 17.00 uur, komt omdat het in Turkije twee uur later is dan bij ons. Veel tijd om het vliegveld te verlaten, hebben we na aankomst niet nodig. De door de ploeg meegebrachte ruimbagage rolt in no time van de band. Het luchthavenpersoneel blijkt op de hoogte van de komst van Draisma Dynamo. We worden met alle egards behandeld. Bij de paspoortcontrole gaat zelfs een apart loket open voor ons kleine gezelschap . We hoeven dus niet achter in de rij aan te sluiten bij het ‘gewone volk’. Ik voorzie me bij een wisselkantoortje vlug even van wat Turkse valuta. In ruil voor 50 euro krijg ik een aanzienlijk stapeltje bankbiljetten in m’n handen gedrukt, omgerekend 1550 lira.

Twee heren in uniform escorteren ons naar de uitgang. Daar staat de luxe spelersbus van de volleybalafdeling van Fenerbahçe al klaar voor het transport naar het hotel. De touringcar straalt klasse uit, mag ik wel zeggen. Alle zittingen zijn voorzien van het clublogo. Geborduurd of geweven. Geen armoedige plakplaatjes. Ziet er gelikt uit. De rit naar het Volley Hotel, waar de ploeg de komende twee nachten verblijft, vergt wel enig geduld en vooral tijd. Op de snelweg beweegt een schier oneindige rij voertuigen zich op sommige plekken slechts tergend langzaam vooruit. Niet zo vreemd wanneer je bedenkt dat Istanbul meer inwoners telt dan heel Nederland. De stad is groter dan London en Parijs samen. Van een file meer of minder moet je dus niet opkijken. Het verkeer staat hier 24 uur per dag vast. Na een rit van bijna een uur zet de chauffeur zijn voertuig stil voor het hotel. De Burhan Felek Voleybol Salonu, de hal waar Dynamo morgen de 3-1 nederlaag van de heenwedstrijd in Apeldoorn moet zien weg te poetsen, ligt ernaast. De Turkse volleybalbond beheert zowel het hotel als de sporthal.

Aangezien ik uit kostenoogpunt niet in hetzelfde hotel verblijf als de overige leden van het Dynamo-gezelschap, moet ik na aankomst even de benen strekken. Mijn hotel ligt zegge en schrijve 350 meter van het Volley Hotel verwijderd. Ik moet derhalve de hoek om en de drukke Nuhkuyusu straat oversteken om er te komen. Bijna op de minuut af negen uur na het vertrek vanaf de Draisma Dynamo Arena ben ik ingecheckt in het Olen Uskudar Hotel. Ik heb een ruime kamer met een groot bed en het ziet er netjes uit. Kortom, weinig mis mee.

Als de Dynamo-selectie rond half negen de door de reis stram geworden spieren losgooit, neem ik er nog even een kijkje. De training vindt niet plaats in de wedstrijdhal, maar in een kleinere hal die ik onder begeleiding van een medewerker van het Volley Hotel door een wirwar van gangen bereik. In de grote hal is op dat moment een andere wedstrijd aan de gang. Galatasaray speelt er voor de Challenge Cup tegen het Hongaarse Penzugyor. De volleybalteams van beide sportgrootmachten uit Istanbul houden namelijk huis op dezelfde locatie. De training van Dynamo heeft weinig om het lijf. Langs het veld leveren Wout en Hans meer inspanningen dan de spelers. De een met het fabriceren van beeldmateriaal, de ander met het afhandelen van allerlei administratieve zaken met betrekking tot de wedstrijd.

Bij terugkeer in mijn hotel staat het voorverhaal op de wedstrijd dat ik al voor vertrek had geschreven bij De Stentor al online: https://www.destentor.nl/regiosport/dynamo-maakt-zich-in-istanbul-op-voor-een-heet-avondje-volleybal-fenerbahce-wil-elke-cup-winnen~a8b5829d/. Internet en Wifi functioneren in elk geval uitstekend in het Olen Uskudar Hotel. Dat is alweer een zorg minder met oog op het wedstrijdverhaal dat ik moet aanleveren.

Alleen landstitel kan seizoen voor dolend Dynamo nog goedmaken

In sportief opzicht kent Dynamo een uiterst beroerde afsluiting van het kampioensjaar 2023. Kon men bij de Apeldoorners met de uitschakeling voor de CEV Cup tegen het Turkse Fenerbahçe nog wel leven, het voortijdige einde in de strijd om de nationale beker betekent daarentegen een dreun van jewelste. Feitelijk kan alleen prolongatie van de landstitel het seizoen nu nog van enige glans voorzien.

Als het dolende Dynamo zich de komende drie maanden niet sterk verbetert ten opzichte van de ontnuchterende 3-0 nederlaag in eigen huis tegen Limax, lijkt uitgesloten dat de ploeg zich in het voorjaar opnieuw tot ’s lands beste clubvolleybalteam bij de mannen zal kronen. Voor de knock-out in het cuptoernooi bestonden geen excuses. Het lag niet aan de vermoeiende midweekse trip naar Istanbul, noch aan de bij tijd en wijle nadelige arbitrale beslissingen. Nee, Dynamo blokkeerde zaterdagmiddag helemaal voor zichzelf de doorgang naar de kwartfinale. “We are our own worst enemy, we kill ourselves”, sprak de Engelse diagonaal Jack Williams duidelijke woorden die geen verdere vertaling behoeven.

Terwijl de spelers normaal gesproken na afloop eerst vrienden en bekenden op de tribune begroeten, dirigeerde Redbad Strikwerda zijn spelers ditmaal meteen de kleedkamer in voor de nabespreking. De mededeling aan zijn manschappen duurde slechts enkele minuten. Meer woorden wilde de coach niet vuil maken aan het ‘campingvolleybal’ waarvan hij de ploeg betichtte.

“Het heeft helemaal geen zin om een ellenlange sessie te houden. De scheidsrechter heeft dan wel als een slapjanus staan fluiten, maar wij moeten zelf de ballen erin slaan. We hebben dom in het blok staan hakken. We maken twintig aanvalsfouten. Met zoveel fouten kan je geen wedstrijden winnen. Dat is dodelijk. Vorig jaar hadden we er twee bij die het verschil maakten: Ramon Martinez en Martijn Brilhuis. Brilhuis stond vandaag aan de andere kant van het net. Hij slaat er wel weer achttien binnen, terwijl ik hem helemaal niet zo goed vond spelen. Nu die jongens niet meer bij ons spelen, moeten anderen het doen”, wees Strikwerda op de tekortkomingen van de huidige Dynamo-selectie.

Jack Williams, die de omgekeerde weg van Brilhuis bewandelde en vanuit Limburg in Apeldoorn neerstreek, kon het verschil evenmin maken. De 24-jarige Engelsman, goed voor een puntentotaal van tien, kon zijn voormalige club onvoldoende pijn doen. “Het is heel frustrerend. De instelling is goed, maar in kansrijke positie geven we het telkens zelf weg. Veel is mentaal. We maken te veel fouten. We moeten eraan blijven werken dat het beter gaat en het vertrouwen erin houden. We moeten ons nu volledig focussen op het kampioenschap”, aldus de opvolger van Brilhuis.

Williams kan in de week tussen Kerst en Oudjaar zijn gedachten verzetten in Luxemburg, waar hij met zijn nationale team bij het toernooi om de Novotel Cup de strijd aanbindt tegen het gastland, Oostenrijk en het Franse juniorenteam. “Door de nederlaag van vandaag ga ik er met een rotgevoel naartoe, aan de andere kant ben ik blij om veel mensen weer te ontmoeten die ik al een hele tijd niet gezien heb”, kijkt de Engelsman uit naar zijn eerste optredens met Team England sinds drie jaar

De Dynamo-selectie komt na welgeteld vier dagen vrijaf rond Kerstmis op 30 december alweer in actie in Achel en op 6 januari in Gent. “Dan gaat het feest gewoon weer door”, hoopt coach Strikwerda zijn ploeg met twee oefenduels in België weer op het juiste spoor te krijgen voor de eindfase van de competitie in de eredivisie.

Dynamovrouwen in kwartfinale beker tegen Zwolle

Ondanks dat de beoogde nieuwe trainer vorige week te elfder ure afhaakte, plaatsten de vrouwen van Dynamo zich wel voor de volgende ronde van de nationale volleybalbeker. Na de 3-1 zege tegen Peelpush wacht de Apeldoornse volleybalsters in januari in de kwartfinale een confrontatie met VC Zwolle.

Volgens Jorg Radstake stellen de meeste trainers alles in het werk om de Kerst te halen, Dynamo’s interim-trainer wilde juist zo snel mogelijk plaatsmaken voor een nieuwe hoofdtrainer. Dat hij zaterdag bij het bekerduel tegen Peelpush wederom als hoofdverantwoordelijke op de bank plaatsnam, noemde de succesvolle interim-coach echt de allerlaatste keer.

Het Dynamo-drietal Luna Strikwerda, Britt van de Kooi en Suus Gerritsen is door Jong Oranje-coach Eric Meijer geselecteerd voor het EK-kwalificatietoernooi op Sicilië in januari. Voor de oorspronkelijk op zaterdag 6 januari vastgestelde thuiswedstrijd van de Dynamovrouwen tegen Apollo 8 in de eredivisie moet op grond daarvan een nieuwe speeldatum worden gezocht.

Destentor.nl zaterdag 23 december 2023

Teammanager Hans Verbeek onmisbare schakel van de ploeg op de achtergrond

Als lid van het zaalteam maakt hij zich al een groot aantal jaren verdienstelijk in de Draisma Dynamo Arena. Sinds het begin van het huidige volleybaljaar bekleedt Hans Verbeek tevens de functie van teammanager van de landskampioen bij de mannen. Op 69-jarige leeftijd scoort de onbaatzuchtige vrijwilliger vooral naast het veld en achter de schermen. “Het eromheen regelen vind ik eigenlijk leuker dan het spelletje zelf. Op het invulling geven aan randvoorwaarden kan ik wél invloed uitoefenen.” 

Zelf sporten deed de bijna-zeventiger in het verleden op recreatief niveau. Met topsport kwam hij pas op latere leeftijd in aanraking. “Bij ons thuis was geen sportcultuur. Ik heb nooit de ambitie gehad en ook niet de kwaliteiten. Op school heb ik weleens gevolleybald. Ook heb ik gevoetbald, maar dan ben ik pas op m’n zestiende mee begonnen. Eerst een poosje bij AGOVV, later twee jaar bij Columbia. Tijdens m’n diensttijd ben ik wel marinekampioen basketbal geworden”, maakt Verbeek duidelijk dat zijn kwaliteiten meer buiten dan op het veld liggen.

Eigenlijk rolde hij een beetje bij toeval het volleybalwereldje in. Toen hij in 2015 bij het WK beachvolleybal op vrijwillige basis dienstdeed als chauffeur, leerde hij Dynamo’s Jan van Lohuizen kennen. Van het een kwam het ander. In het seizoen erop trad hij toe tot het zaalteam van de club. In het verlengde daarvan doet ook de Nevobo sindsdien met zekere regelmaat een beroep op hem.

“De Nevebo vroeg mij voor het event team. Met een vaste ploeg van een mannetje of tien helpen we bij alle grote volleybalevenementen die in Nederland plaatsvinden. Bij het WK voor vrouwen heb ik vorig jaar als court manager gedraaid. Ik deed er alles om het veld heen. Van de opbouw tot aan het verzorgen van waterflessen. Hoewel je tijdens zo’n toernooi wel lange dagen maakt, was dat WK wel de slagroom op de taart”, geniet de bedrijvige pensionado met volle teugen van alle essentiële hand- en spandiensten die hij voor de club en de volleybalbond verricht.

In een uitvoerende rol had Draisma Dynamo’s nieuwe teammanager voordien al heel wat ondersteunende kilometers in de benen bij de Stichting Internationale Vierdaagse Apeldoorn en de Midwinter Marathon. Bij het organiseren van het jaarlijkse wandelevenement hielp hij liefst 28 jaar mee. “Ik ben als secretaris begonnen, ik ben voorzitter geweest, ik heb de registratie gedaan van de deelnemers en de laatste paar jaren ben ik ingezet als een soort vliegende kiep”, somt hij stap voor stap zijn functies in het Vierdaagse-bestuur op.

“Eigenlijk wilde ik doorgaan tot mijn zeventigste, maar omdat we in 2024 het EK volleybal voor mannen onder 22 in Apeldoorn krijgen, ben ik er al mee gestopt. Het slokt veel tijd op zo’n Vierdaagse. Je bent er een heel jaar bezig. Helaas wordt het tegenwoordig steeds moeilijker om als vrijwilligersorganisatie iets te organiseren. Er komen steeds meer regels”, verzucht hij.

Vorig jaar verleenden Hans en echtgenote Annemarie, die actief is als secretaris van de Stichting Topvolleybal Dynamo, tijdelijk onderdak aan Draisma Dynamo-spelers Joris Berkhout en Yannick Bak. Die logeerpartij verstevigde de band met zowel spelers als staf van Draisma Dynamo 1. Van het ‘gastouderschap’ naar het invullen van de vacante functie van teammanager blijkt in zo’n geval in zijn geval slechts een kleine stap…

“Ik ben op nul begonnen. Ik ben er dagelijks mee bezig. Ik doe daarnaast ook de website en samen met Wim Jonker de ticketing. En het zaalteam uiteraard. Dat valt allemaal wel te combineren. Gelukkig staat Annemarie mij bij. Onlangs waren we 45 jaar getrouwd. Met Redbad Strikwerda verloopt de samenwerking ook prima. Redbad moest alleen wel even wennen dat hij nu iemand naast zich heeft die zaken wél regelt…”, lacht Strikwerda’s steun en toeverlaat.

Op wedstrijddagen van Draisma Dynamo bekommert Verbeek zich vooral om zijn eigen bezigheden. “Ik ben wel bij alle wedstrijden aanwezig, maar ik zit niet op de bank, nee. Ik heb daar geen toegevoegde waarde. Ik kom ook niet in de kleedkamer. Ik heb daar geen rol. Wat ik wel moet doen, is vooraf de spelers aanmelden. Tijdens de wedstrijden zit ik meestal bij Frank Baak, onze data-analist. En af en toe ook weleens op de tribune.”

Als teammanager van Draisma Dynamo kom je bovendien nog eens ergens, ondervond het nieuwe staflid de afgelopen weken en maanden aan den lijve.  Zo bracht zijn nieuwe functie Verbeek de afgelopen maanden al in Oostenrijk, Montenegro en Turkije. Van hoe je met de bus vanaf het vliegveld van de Albanese hoofdstad Tirana in Budva komt, weet de kamerindeler op Draisma Dynamo’s Europese trips inmiddels ook alles.

“Van Innsbruck heb ik nog iets kunnen zien. In Budva zijn we met leden van de staf het dorp ingewandeld. Voor de rest is het vooral een kwestie van eten, drinken, slapen, een wedstrijd spelen en weer naar huis toe. Omdat al het werk met weinig mensen gedaan moet worden is het best wel intensief. Naar Innsbruck heb ik het bagagebusje gereden. Maar dat vind ik niet erg. Ik rijd liever zelf dan dat ik ernaast zit”, vertelt de duizendpoot dat hij graag zelf de regie en het stuur in handen houdt.

Organisatorisch kan er best wel het een en ander beter, beaamt hij. Over het geheel genomen scoren vereniging en stichting een dikke voldoende. Met een klein legertje aan vrijwilligers als een solide fundament. “Wij zijn dan wel allemaal vrijwilligers, maar het wil absoluut niet zeggen dat het met professionele krachten beter gaat. Qua accommodatie zijn we bij Dynamo in Nederland top of the bill. Alleen zijn we soms weleens wat Roomser dan de paus en willen we bepaalde dingen té goed doen”, benadrukt de perfectionist wel dat vrijwilligerswerk zeker verplichtingen met zich meebrengt. Vers bloed vinden voor het vrijwilligerskorps blijkt tegenwoordig niet altijd even eenvoudig. “Het eerste wat ze tegenwoordig vragen, is: wat levert het op?”, wijst hij op de ‘voor-wat-hoort-wat’-mentaliteit van vandaag de dag.

Iedereen heeft zijn eigen kwaliteiten, talenten en taken, redeneert de veelzijdige teammanager. Van sportieve en technische zaken hebben anderen meer verstand, luidt zijn deskundige oordeel. Voor een nadere uitleg van alle cijfers en scores die op de wedstrijdsheets staan, is Hans Verbeek volgens Hans Verbeek niet de aangewezen persoon. Verwachtingen over waartoe ‘zijn mannen’ in het huidige eredivisiejaar in staat zijn, heeft hij daarentegen wel. Hij hoopt op titelprolongatie. “De prijzen worden pas aan de meet verdeeld. Maar willen we opnieuw kampioen worden, dan moet er nog wel wat gebeuren.”  

Draismadynamo.nl vrijdag 22 december 2023

Er valt in Istanbul weinig te blussen voor brandweerman Mike van Cooten

Zoals wellicht al vooraf moest worden bevreesd zijn de volleyballers van Dynamo er in Turkije niet in geslaagd om hun eigen sprookje van 1001 nacht te schrijven. Door een kansloze 3-0 nederlaag bij een veel te sterk Fenerbahce kwam er woensdag in de Burhan Felek Voleybol Salonu van Istanbul een einde aan het Europacupseizoen van de Apeldoorners.

Eigenlijk was Mike van Cooten na het afgelopen seizoen al gestopt bij het eerste team van Dynamo. Vanwege zijn opleiding tot brandweerman deed de 24-jarige inwoner van Deventer een stapje terug naar het tweede team. Vandaar dat de diagonaal dit seizoen in de Topdivisie zijn wedstrijdjes speelt tegen clubs als Keistad, Madjoe, Olhaco en Pegasus.

Zoals het een bekwaam brandweerman betaamt is Van Cooten altijd paraat wanneer er een beroep op hem gedaan wordt. En aangezien coach Redbad Strikwerda dit seizoen nog weleens wat extra stootkracht kan gebruiken, is het altijd wel handig om de diagonaal van Dynamo 2 achter de hand te hebben om de hoofdmacht uit de brand te helpen. Tegen de geroutineerde Turkse profs viel er woensdag echter weinig te blussen voor de ingevallen Van Cooten.

Aan het einde van de tweede set bracht Strikwerda hem binnen de lijnen. Op dat moment was het al bijna een gelopen koers. Na de zege van acht dagen eerder in een kolkend Omnisport had de Turkse thuisploeg aan het winnen van twee sets voldoende om zich te plaatsen voor de kwartfinale van de CEV Cup. Dat deed ‘Fener’ ook. De derde set, waarin Dynamo zelfs tot de stand 22-22 mocht hopen op meer, was feitelijk slechts een formaliteit: 25-22.

,,Op het moment dat ik erin kwam, kon ik vrijuit spelen. De andere spelers zeggen altijd dat ik op vakantie ga wanneer ik mee mag naar Europese uitwedstrijden, maar tot op heden leek het niet zoveel op een vakantie. Dat publiek werd toch wel even stil toen ik een ace sloeg. Kijk, Fenerbahce staat ook bovenaan in de Turkse competitie. Tuurlijk hoop je altijd op een goed resultaat, maar je weet dat die jongens beter zijn”, berustte de invaller nadien in de nederlaag en de uitschakeling.

Dat zijn club hem nodig had , streelt Van Cooten. Hij genoot van alle extra uitstapjes over de grens die hij nog mocht maken. ,,Het is fantastisch om dit seizoen nog een paar Europese wedstrijden te hebben gespeeld, aangezien ik eigenlijk de keus had gemaakt om niet meer voor Dynamo 1 spelen. Het is ook mooi dat ik er op m’n werk alle medewerking voor kreeg. Maar ga er maar vanuit dat dit mijn laatste Europacupwedstrijd voor Dynamo is geweest”, verwacht hij dat hij over een jaar enkel nog beroepshalve op afroep beschikbaar zal zijn. Als brandweerman dus.

Wat Van Cooten het hoogtepunt vond van zijn internationale volleyballoopbaan ? ,,Dat was toch wel die thuiswedstrijd tegen Fenerbahce. Ik heb Omnisport nog nooit zoveel gezien als vorige week.”

Veel tijd om te treuren over de uitschakeling in het Europacuptoernooi hebben de Dynamo-spelers overigens niet. Op zaterdagmiddag wacht namelijk in eigen huis alweer de belangrijke bekerwedstrijd tegen Limax. Bij winst stuit Dynamo in de kwartfinale op de winnaar van Sudosa-Desto tegen Peelpush, twee clubs die niet uitkomen op het hoogste niveau, en ligt de weg naar de eindstrijd wagenwijd open voor de mannen van coach Redbad Strikwerda. Aangezien eredivisiekoploper Orion en bekerhouder Lycurgus in de andere kant van het schema zitten, kan de Apeldoornse landskampioen de op papier sterkste opponenten op z’n vroegst treffen in de finale op 1 april (geen grap) in Den Bosch.

De Stentor donderdag 21 december 2023

Volleybalsters Dynamo vol goede voornemens, mét nieuwe trainer

De volleybalsters van Dynamo gaan vol goede voornemens het jaar 2024 in. Een nieuwe hoofdtrainer moet de Apeldoornse eredivisionist na het voortijdige vertrek van trainer/coach Arjen Schimmel naar de play-off loodsen.

De Dynamovrouwen pakten na de scheiding met Schimmel de draad weer op. Op de zeges tegen Voltena en Somas Activa volgde zaterdagavond een nederlaag bij VC Sneek. Dat verlies was misschien ingecalculeerd, maar Dynamo maakte het de koploper knap lastig. Het sleepte er bijna een vijfde set uit, capituleerde pas met 28-26 in de vierde set. “Eigenlijk hebben we twee wedstrijden gespeeld. De tweede wedstrijd begon pas in de derde set. Ik heb voor die set gezegd dat ik trots wilde zijn en lef wilde zien. Achteraf was er sprake van trots, lef en teleurstelling”, verklaarde interim-coach Jorg Radstake.

Schimmel, die de uiterst talentvolle maar evenzo grillige ploeg anderhalf seizoen onder zijn hoede had, nam vrijdag afscheid van de spelersgroep die niet met hem verder wilde. Een oplossing voor het trainersvraagstuk lijkt aanstaande. De Stichting Topvolleybal Dynamo onderhandelt met potentiële opvolgers. Radstake gaat er vanuit dat hij op zaterdag 23 december voor de beker tegen Peelpush voor het laatst de honneurs waarneemt. Hij behoort zelf niet tot de kandidaten. Vanwege drukke werkzaamheden buiten het volleybal kan Schimmels voormalige assistent niet de tijd vrijmaken die het vergt om het team waarin zijn dochter Carlijn het spel verdeelt te begeleiden en te coachen.

“De onrust die er was, is pas van een week geleden. Gevoelsmatig lijkt het al langer terug. Dat heeft wel de rust teruggebracht. Er zijn de afgelopen weken veel gesprekken gevoerd. Daarin kwamen we samen tot de conclusie dat dit de beste oplossing was. Er is een shortlist gemaakt van trainers die zich gemeld hebben. Ik verwacht dat we voor de Kerst een nieuwe hoofdtrainer hebben. Ik reken erop dat de bekerwedstrijd tegen Peelpush mijn laatste wedstrijd wordt. Tot die tijd is het voor mij wel te doen”, sprak tussenpaus Radstake donderdagavond na de moeizame bevalling tegen laagvlieger Somas Activia.

Wat na de winstpartij tegen de door Schimmels voorganger Michael Beugelsdijk gecoachte tegenstander al duidelijk werd, is dat de speelsters zelf meer verantwoording moeten nemen. De dames vonden dat de chemie tussen groep en trainer verdwenen was. Ze mogen nu in de resterende duels van de reguliere competitie met daden hun gelijk onder bewijs stellen.

Captain Anna Zijl loopt niet weg voor die uitdaging.  “Voor ons is het nu vooral zaak om ons te focussen op ons eigen team. We zijn niet voor niets uit elkaar gegaan. Dat was een keus van beide kanten. Wij mogen namen noemen van trainers. Dat heb ik zelf ook gedaan. Maar uiteindelijk bepaalt het bestuur wie de nieuwe trainer wordt. Wat onze voornemens zijn voor 2024? Jeetje, dat vind ik een heel lastige vraag. Er moet wel altijd een doel zijn natuurlijk. De play-offs wil ik zeker halen.”

Radstake, tot slot. “Waar we staan, daar zijn de meiden zelf ook debet aan. We hebben de oproep gedaan dat ze op moeten staan en zelf de handschoen oppakken. Dat is bewust een andere aanpak. Zij bepalen de strategie en aan de hand daarvan maken we een wedstrijdplan. Ik denk dat dat de groep sterker gaat maken. Ik vind nog steeds dat je ambities moet hebben. We moeten echter niet gefrustreerd raken wanneer we niet bij die eerste vier komen. Via de B-Poule kunnen we de play-offs ook halen. Er is nog van alles mogelijk. Wij willen dit seizoen zo lang mogelijk door blijven volleyballen.”

De Stentor maandag 18 december 2023

Dynamo maakt zich in Istanbul op voor een heet avondje volleybal: ‘Fenerbahçe wil elke cup winnen’

Dynamo kreeg vorige week een voorproefje van de ‘Turkse toestanden’ die het waarschijnlijk ook bij de return in de achtste finales van de CEV Cup tegen Fenerbahçe mee zal maken. De Apeldoornse volleyballers maken zich in Istanbul op voor een volgend heet avondje.

De ultra’s van Dynamo’s Turkse opponent in het tweede Europacuptoernooi maakten er vorige week een gekkenhuis van in Apeldoorn. Vurig en warmbloedig, temperamentvol en fanatiek. En dan nog in de overtreffende trap. Qua beleving staat er geen maat op Turkse sportfans. Vier sets lang gingen de leden van de Nederlandse Fenerbahçe-fanclub als bezetenen tekeer. En in zo’n geval kan het voorkomen dat er na de wedstrijd wat zittingen van stoeltjes opnieuw moeten worden vastgeschroefd, omdat de ultra’s daar in hun grenzeloze enthousiasme op hebben gedanst…

De ‘generaal’ van de harde kern hield zijn veelal in zwarte T-shirts geklede manschappen keurig in toom. Al was het verzoek na afloop voor een ‘statieportret’ met de spelers voor het tribunedeel met zijn ultra’s feitelijk meer een eis. Op de dreunende klanken van Freed from desire gingen de vrolijk feestende Fenerbahçe-volleyballers zonder klagen on fire met hun vurige aanhangers.

Toen het herinneringsplaatje werd geschoten stond Dick Kooy elders bij te praten met broer Bobby, diens vrouw en zijn nichtje. De Nederlander in dienst van ‘Fener’ vierde in Apeldoorn een kort weerzien met familieleden. De volleybalnomade uit Amsterdam (36), die ook in het bezit is van een Italiaans paspoort, begon na de zomer in Istanbul aan zijn tweede Turkse avontuur, eerder speelde de diagonaal twee jaar bij Halkbank uit de hoofdstad Ankara.

,,Fenerbahçe staat natuurlijk ergens voor. Qua fanatisme gaan ze in Turkije wat verder dan in andere landen. Die gasten zijn echt helemaal gek. Geweldig zoals ze de club steunen. Alle wedstrijden zijn ze er”, zegt Kooy. Vooral tegen de eeuwige rivaal Galatasaray worden nederlagen niet bijzonder geapprecieerd, weet de Fenerbahçe-nieuweling. ‘Fener’ als club van het volk tegen ‘Gala’, de club van de meer welgestelden is naar Nederlandse maatstaven vergelijkbaar met Ajax – Feyenoord. Maar dan in het kwadraat. Op het voetbalveld, maar ook in de sporthal. ,,Gelukkig hebben wij al van Galatasaray gewonnen”, stelt Kooy. Na de 3-2 derbyzege van november hoort hij bij de ongekroonde volleybalkoningen van Istanbul. Althans, tot de eerstvolgende burenruzie.

Kooy, die actief was in alle Europese topcompetities, is in z’n eentje waarschijnlijk goed voor een salaris dat hoger ligt dan het totale budget van de Apeldoornse formatie. Sinds zijn vertrek bij Nesselande, in 2009, bouwde hij in Italië, Polen, Rusland en Turkije een indrukwekkend cv op. Met de enorme prestatiedruk van de Turkse fans en de media kan de routinier daarom wel omgaan. Met minder dan de landstitel neemt hij zelf ook geen genoegen. Na het laatste kampioenschap van 2019 – met Rijssenaar Wouter ter Maat in de gelederen – is het de hoogste tijd.

,,In de Turkse competitie steken twee of drie clubs er bovenuit. Die spelen ook in de Champions League, zoals de club van Nimir Abdel-Aziz. De rest is minder sterk. Wij staan nu bovenaan, kampioen worden is ons doel. Ook in de CEV Cup willen we ver komen. Bij een club als Fenerbahçe wil men elke cup winnen”, weet Kooy. Op presentjes van Turkse makelij hoeft Dynamo woensdag (17.00 uur Nederlandse tijd) in de Burhan Felek Voleybol Salonu dan ook niet te rekenen.

Turkije is het beloofde land voor Nederlandse volleyballers

De waarde van de Turkse lira mag de afgelopen jaren dan aan de nodige schommelingen onderhevig zijn geweest, volleyballers zijn in de Türkiye Efeler Voleybol Ligi verzekerd van een rijkelijk belegde boterham.
Niet voor niets staat Oranjes superster Nimir Abdel-Aziz sinds 2022 bij Halkbank Ankara op de loonlijst. Ziraat Bankasi Ankara, de afgelopen drie jaar landskampioen, heeft met Wouter ter Maat (ex-Fenerbahçe) en Bennie Tuinstra eveneens twee Nederlandse internationals onder contract.

Het Turkse vrouwenvolleybal staat zelfs nóg hoger in koers aangeschreven. De nationale ploeg veroverde eerder dit jaar de Europese titel. Met VakifBank huisvest het land bovendien het meest succesvolle Europese clubteam van de afgelopen jaren. Het Belgische Volleybalmagazine schaalde de Italiaanse vedette Paola Egonu, vorig seizoen actief bij de zesvoudige Champions League-winnaar, bij haar Turkse werkgever in op een jaarsalaris van omgerekend 1,2 miljoen euro.

De Stentor woensdag 20 december 2023

Ondernemende Maikel ‘VZ’ houdt z’n eigen medespelers in beweging

Als volleyballer heeft Maikel van Zeist zijn naam al ruimschoots gevestigd. Met het beklimmen van de maatschappelijke ladder als personal trainer is ‘VZ’ recentelijk pas begonnen. Met zijn nieuwe tijdsbesteding houdt de ondernemende volleyballer alvast enkele teamgenoten in beweging.

De afgelopen jaren stond zijn leven bijna volledig in het teken van het volleybal. Bij het Zwitserse Chênois Genève VB en het Franse Cambrai Volley realiseerde de middenaanvaller zijn droom om in het buitenland te spelen. Na zijn terugkeer in Nederland en het afronden van zijn studie is de 29-jarige Apeldoorner op een leeftijd gekomen waarop hij zijn aandacht stilletjes aan verlegt naar zijn maatschappelijke toekomst.

Het voltooien van de hbo-opleiding Commerciële Economie biedt hem een stukje zekerheid. “Ik heb m’n diploma eindelijk gehaald. Ik vind het wel belangrijk om dat papiertje te hebben. Dan heb je wat achter de hand. Met zo’n diploma kan je in principe van alles doen. Al blijkt het zoeken naar een parttimebaan naast het volleyballen niet zo eenvoudig. Het is vooral lastig met het urenaantal”, ondervindt de werkzoekende volleyballer dat de combinatie van topsport bedrijven en werkervaring opdoen een kwestie van passen en meten is.

Vandaar dat hij voorlopig het heft in eigen neemt en een nieuwe weg inslaat. Met VZ Performance wil performance-coach VZ zijn clientèle van A tot Z fit maken en houden. Ploegmakkers Jelle Bosma en Jack Williams behoren tot zijn eerste klanten. “Ik heb altijd al wel met het idee rondgelopen van een eigen sportschool. Vorige maand heb ik me ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Ik heb zelf een website gebouwd. Die gaat binnenkort online. Ik wil dit geleidelijk aan opbouwen”, hoopt hij uit te dokteren of het personal trainerschap misschien wel de opstap vormt naar een eigen fitnessimperium.

De kersverse instructeur neemt gemotiveerde sportievelingen op een ongedwongen manier onder handen. “Mijn ouders hebben een grote schuur. Die ben ik aan het ombouwen tot gym. Ook ben ik bezig een loods te huren. Dat hoeft allemaal niet zo fancy te zijn. Je legt er wat sportmatten neer en deelt het in. VZ Performance is vooral voor de mensen die écht willen werken. Mijn manier van trainen heeft waarschijnlijk een wat hogere intensiteit dan bij anderen. Ik probeer iedereen op een leuke manier te motiveren. Het werken met jongens als Jelle is in zo’n geval makkelijk, omdat hij al topsporter is.”

Wie denkt dat de startende ondernemer het volleyballen op een laag pitje zet, heeft het mis. Na twee jaar in het buitenland is hij niet teruggekomen naar Draisma Dynamo om af te bouwen. Hij wil doorgaan waarmee hij in april 2021 voor zijn vertrek naar Zwitserland ophield: prijzen winnen. De spelersgroep waarmee dat moet gebeuren onderging dan weliswaar de nodige mutaties in vergelijking met het kampioensjaar 2021, verder constateerde de thuiskomer dat veel bij het oude is gebleven in de Draisma Dynamo Arena.

“Er staat een ander team, maar de rest is hetzelfde gebleven. De keuze om terug te gaan naar Draisma Dynamo, was vrij makkelijk voor mij. Ik ben in Apeldoorn geboren en opgegroeid. Terug naar Apeldoorn voelt daarom altijd als thuiskomen. Het fijne is dat ik m’n sociale leven weer kon oppakken. Na wedstrijden kan ik nu weer naar familie of vrienden toe. In het buitenland kon dat niet. Daar zit je alleen of met teamgenoten. Dat is toch anders”, voelt hij zich alweer als een vis in het water in zijn vertrouwde omgeving.

Het verloop van het seizoen tot nog toe stemt Van Zeist gematigd tevreden. Het mislopen van kwalificatie voor de Champions League noemt hij jammer, maar zijn wereld is er niet door vergaan. “Ik ging er naartoe om te winnen. Het was duidelijk dat we er niet klaar voor waren. We hebben het niet goed gedaan. Vooral serverend niet. We verloren alle belangrijke sets met twee punten verschil”, beoordeelt hij dat de minieme krachtsverschillen met de tegenstanders tijdens de vierkamp in Oostenrijk toch te groot waren.

Over het vervoer naar Innsbruck is al het nodige gezegd en geschreven. “Ik vond die busjes juist wel comfortabel. We hadden genoeg beenruimte. Die reis naar Montenegro was veel erger met al die vertraging. In Frankrijk zaten we ook weleens acht uur in de bus naar een uitwedstrijd. In het buitenland is zoiets heel normaal. Je leert ermee omgaan. Voor uitwedstrijden in het zuiden van Frankrijk, gingen we vanuit Cambrai met de bus naar Parijs en vandaar met het vliegtuig. In Zwitserland gingen we ook overal met de bus naartoe. Van Genève naar Amriswill is het al gauw vijf of zes uur rijden”, klaagt Van Zeist niet.

Het vele reizen staat hem niet tegen, verklaart hij. “Ik vind die tripjes juist wel leuk. In Frankrijk hebben uitwedstrijden wel iets van een Europa Cupwedstrijd. Je komt altijd al een dag van tevoren aan. Dan overnacht je daar en train je ook nog voorafgaand aan de wedstrijd. Ik was daarom allang blij dat we met Draisma Dynamo thuis van Budva wonnen. Daardoor krijgen we nu nog een leuke wedstrijd tegen Fenerbahçe. Ik heb nog nooit in Turkije gespeeld. Het lijkt me echt supergaaf.”

Op de reis naar de eindstreep in de eredivisie in de huidige volleybaljaargang verwacht Van Zeist niet veel verrassingen. Voor de fervente PSV-supporter staat vast dat Draisma Dynamo tot de kopgroep zal behoren. De concurrentie zal zich echter niet zonder slag of stoot gewonnen geven, beseft hij. “Het gaat tussen ons, Lycurgus, Orion en Limax. Ik verwacht dat we met z’n vieren gaan uitmaken wie kampioen wordt. Wat bij ons beter moet is dat we minder fouten moeten maken. Dan maken we het onszelf een stuk makkelijker. Ik heb het gevoel dat er bij ons nog voldoende rek inzit”, vertrouwt de routinier op een goede afloop.

Over wat aan het einde van de rit de doorslag kan geven in het voordeel van Draisma Dynamo, hoeft de middenaanvaller niet lang na te denken. “Onze middenas gaat alle ballen erin pompen”, voorziet Van Zeist in de beslissende fase van het seizoen een belangrijke rol voor zichzelf, Duco Krook, Sjors Tijhuis en de mede door zijn inbreng steeds fitter wordende Jelle Bosma.

Draismadynamo.nl vrijdag 15 december 2023 / Foto Wout van Zoeren

Nederlands-Turks volleybalfeest in Omnisport kent alleen maar winnaars

In een bijna tot de laatste stoel gevulde hal verloor Dynamo dinsdagavond de heenwedstrijd in de zestiende finales van de CEV Cup met 3-1 van de Turkse grootmacht Fenerbahçe. Goed beschouwd kende het Nederlands-Turkse volleybalfeest in Omnisport echter alleen maar winnaars.

Feitelijk had de Apeldoornse volleybalclub al een overwinning behaald voordat de eerste bal geslagen was. Voor het eerst sinds lange tijd stroomden de tribunes in de Draisma Dynamo Arena namelijk weer eens afgeladen vol. De inspanningen van ceremoniemeester Arjan de Frens om het publiek naar de hal te lokken, betaalden zich uit.

Dit mede dankzij de steun van bevriende bestuursleden van de lokale voetbalvereniging Turkse Kracht Apeldoorn en zaalvoetbalclub Atik. Zij spoorden de leden van de Turkse gemeenschap aan om massaal naar Omnisport te komen om Fenerbahçe naar de overwinning te schreeuwen.

Die oproepen van Mehmet Tonca en Erçan Bocu bleken niet aan dovemansoren gericht. In groten getale bevolkten de ‘Fener’-sympathisanten de tribunes van de topsporthal. Op de dag waarop de Turkse voetbalbond de competitie in eigen land voor onbepaalde tijd stillegde nadat een clubvoorzitter klappen uitdeelde aan een scheidsrechter, gedroegen de opgetrommelde volleybalfans zich voorbeeldig. De ultras van de Nederlandse Fenerbahçe-fanclub toverden Omnisport om tot een heksenketel. Topsupport. Beleving waaraan Nederlands sportpubliek slechts een puntje kan zuigen.

Zoals misschien wel een klein beetje mocht worden verwacht, was Nederlands sterkste mannenvolleybalploeg van de afgelopen drie seizoenen binnen de lijnen niet opgewassen tegen de koploper van de Efeler Ligi. De Turkse competitie behoort met de Italiaanse Superlega en de Poolse PlusLiga tot de toonaangevende volleybalcompetities van Europa.

De bedragen die in de hoogste Turkse speelklasse omgaan doen de sterkste eredivisieclubs spontaan duizelen. Gevraagd naar het budget van de tegenstander schatte Dynamo-coach Redbad Strikwerda vooraf voorzichtig in dat ‘anderhalve’ Fenerbahçe-speler ongeveer evenveel verdient als zijn complete selectie bij elkaar.

Strikwerda’s pupillen putten in de aanloop naar de ongelijke strijd misschien een klein beetje hoop uit dat Hypo Tirol, van wie de Apeldoorners in september tijdens de kwalificatievierkamp om de Champions League nipt verloren, de Turken drie weken geleden in Innsbruck met 3-2 versloeg. Dynamo slaagde er nochtans niet in dit kunststukje te evenaren. De thuisploeg snoepte de Turkse lijstaanvoerder wel brutaal een set af. De return vindt volgende week woensdag in Istanbul plaats. Om een ronde te verder te komen moet Dynamo met 3-0 of 3-1 winnen alsmede de zogenaamde Golden Set. Een schier onmogelijke opgave, op het eerste gezicht.

Dick Kooy bestempelde het midweekse uitstapje naar Apeldoorn zeker  niet als tussendoortje voor zijn ploeg. “Het was voor ons lekker om een goede pot neer te zetten. We hebben een druk programma. Je ziet dat het moeilijk krijgen als we even geen gas geven”, verklaarde de Nederlander in dienst van Fenerbahçe na afloop .

De Stentor woensdag 13 december 2023

Teleurgestelde Van der Wijk is bankzitten beu en stopt; Hatto-Heim een voorbeeld voor AGOVV hoe het ook kan

AGOVV komt maar niet weg uit die spreekwoordelijke hoek waar de klappen vallen. Bij Hatto-Heim was het opnieuw raak. In de stromende regen werden de Blauwen met 4-1 afgedroogd. Terwijl de opponent uit Hattem door de tweede zege op rij omhoog mag kijken, bungelt AGOVV troosteloos onderaan de ranglijst.

In Hattem ging het opnieuw mis. AGOVV droop met het schaamrood op de kaken af. Het was enkel te danken aan keeper Patrick Jansen, de enige die zich al het hele seizoen aan de algehele malaise onttrekt, dat Hatto-Heim de score beperkt hield tot 4-1. Met een rode kaart mocht Marlo de Groot zelfs al voortijdig gaan douchen.

Het toch al broze vertrouwen kreeg opnieuw een stevige knauw. De onmacht droop er bij tijd en wijle vanaf. Voor Maikel van der Wijk, die na een mislukt uitstapje naar Nunspeet verwachtingsvol terugkeerde op sportpark Berg en Bos, is de maat inmiddels vol. De 26-jarige spits, is het bankzitten beu en heeft te kennen gegeven dat hij het voor gezien houdt bij de tweedeklasser.

De situatie van Van der Wijk bewijst hoe vergankelijk roem is. Zonder zijn goals had AGOVV niet eens in de tweede klasse gevoetbald. Van der Wijk en Steven van Es scoorden in het promotiejaar 2021 gezamenlijk bijna veertig keer. In het tot dusverre zo teleurstellend verlopen seizoen staat de teller voor AGOVV na tien competitieduels all-in op slechts negen treffers.

Van der Wijk, die pas in de laatste tien minuten bij een onoverbrugbare 3-1 achterstand het veld in mocht, voelt zich een beetje de zondebok. Hij noemt in eerste instantie toegenomen drukte op zijn werk als voornaamste oorzaak voor zijn besluit om na de winterstop niet meer terug te keren bij zijn club. Na enig aandringen geeft hij toe dat de onvrede over zijn reserverol wel degelijk meespeelt.

“We halen geen punten. En dan wordt de spits geslachtofferd. Als er dan een spits voor in de plaats komt die er elke week drie inlegt, kan ik er vrede mee hebben. Maar de resultaten zijn niet beter geworden. We creëren bijna niets. In zo’n geval is het heel lastig om doelpunten te maken. Je kan niet zeggen dat het de schuld is van de aanvallers dat we zo laag staan. Er moeten vaste patronen komen”, countert hij.

Het verwijt dat hij met wat overtollige kilo’s aan het seizoen begon wijst de getergde HR-manager ook van de hand. “In de beker heb ik alles gespeeld. Ik ben gewoon fit.”

Wil AGOVV degradatie vermijden, dan kan het een voorbeeld nemen aan Hatto-Heim. De formatie uit Hattem toonde afgelopen seizoen aan hoe een sterke tweede seizoenshelft vanuit een schier kansloze positie op de ranglijst alsnog tot klassebehoud leiden. Naar hoe de equipe van Jan-Peter Jonkman het kalenderjaar 2023 afsluit kunnen de dragers van de rode lantaarn eveneens slechts met gepaste jaloezie kijken.

Jonkman reageerde vanzelfsprekend verheugd op de tweede zege in successie van zijn ploeg. “Bij die gelijkmaker waren we wat slordig. In de tweede helft hebben we bijna niets weggegeven. We hebben een heel jonge groep. Ik zie iedereen stappen maken. Die 10-2 nederlaag op de eerste speeldag tegen DOS Kampen heeft veel duidelijk gemaakt. Vorig jaar stonden we in februari pas op dertien punten, nu al in december. Maar om veilig te zijn, hebben we zeker 32 punten nodig”, beseft Jonkman dat de eindstreep nog ver weg ligt.

Of hij Hatto-Heim het komend voetbaljaar onder zijn hoede houdt, laat de oefenmeester nog in het midden. “Ik heb nog nooit korter dan drie jaar bij een club gezeten. We zijn bezig. Op de nieuwjaarsreceptie zullen we zeggen wat we gaan doen.”

De Stentor maandag 11 december 2023