Achter de bal aan (92/1): Istanbul
Normale mensen beginnen hun nieuwe jaar vaak met goede voornemens. Ik wijk aan het einde van 2023 juist af van een voornemen. In plaats van een weekje voetballen kijken in Spanje, Gibraltar en Portugal, zoals mijn oorspronkelijke plan was, begeleid ik de volleyballers van Draisma Dynamo naar Istanbul. Drie dagen onderweg voor een Europcupwedstrijd van nauwelijks anderhalf uur…
Fenerbahçe – Dynamo betreft overigens geen primeur. In het verleden heb ik Dynamo vaker over de grens in actie gezien: in Denemarken (Holte), London en twee keer in België. Deze trip verschilt desondanks van de voorgaande gelegenheden. Bij mijn vijfde Europese uitstapje met de Nederlandse Rekordmeister heb ik namelijk het genoegen om mee te mogen reizen met coach Redbad Strikwerda en zijn selectie. Dat topsporters zo’n luizenleventje hebben en overal komen, zoals de betere stuurlui van achter hun toetsenbord in al hun deskundigheid te pas en te onpas beweren, blijkt in de praktijk tijdens dit midweekje Turkije een misvatting. De Dynamospelers gaan niet op vakantie. Terwijl ikzelf op de wedstrijddag ruimschoots de gelegenheid krijg om de miljoenenstad op de grens van Europa en Azië te verkennen, zien de volleyballers enkel het vliegveld, hun hotelkamer en de hal waarin de returnwedstrijd in de achtste finales van de CEV Cup plaatsvindt. Voor de volleyballers kent de inspannende trip weinig ontspannende momenten.
Dinsdag 19 december 2023
Er is nog niemand als ik om iets over half zes in de ochtend mijn Ford Focus neerzet op de in duisternis gehulde en verlaten parkeerplaats naast de hal van Dynamo bij het Apeldoornse Omnisportcentrum. Ik hoef echter niet lang te wachten op mijn reisgenoten. Wout van Zoeren, die meegaat als fotograaf, wordt enkele minuten later afgezet door zijn dochter. Stuk voor stuk arriveren daarna ook de spelers, begeleiders en de meereizende bestuursdelegatie, bestaande uit voorzitter Peter de Vries en zijn echtgenote. De minibusjes, die ons naar het vliegveld van Köln-Bonn moeten brengen, laten ook niet lang op zich wachten. Zodat teammanager Hans Verbeek om zes uur het sein voor vertrek naar Duitsland kan geven. De coach is de enige die nog ontbreekt. Redbad Strikwerda moet worden opgepikt op de carpoolplaats in Anrhem-Noord. Het oponthoud door de ochtendspits in het Ruhrgebied valt me ontzettend mee. De chauffeurs van de drie busjes laveren ons bekwaam door de drukte. Omstreeks half negen zetten ze ons al af op de Flughafen.
Ook daar verloopt alles relatief soepel. Al duurt het wel erg lang alvorens we met de hele groep het veiligheidscheckpoint passeren. Het schiet allemaal niet erg op voordat de handbagage van ons en tientallen anderen in een steeds verder aanzwellende rij de loopband met scanapparatuur weer verlaat. Sommige wachtenden dreigen door al het getreuzel zelfs hun vlucht te moeten missen. Deugdelijk personeel blijkt tegenwoordig niet alleen in Nederland moeilijk te vinden. Een van de camera’s van Wout valt bij alle heisa zelfs op de grond. Gelukkig overleeft het fototoestel de onzachte landing. Aangezien Vlucht PC1012 van Pegasus Airlines pas om 11.40 vertrekt, berokkent het oponthoud ons evenmin schade. We kunnen ons wat tijdverlies veroorloven, hebben enige speling.
Het vliegtuig naar het Sahiba Gökçen vliegveld van Istanbul vertrekt zowaar op tijd. Een bijzonderheid tegenwoordig. Maar wel fijn. Rondhangen op zo’n luchthaven kan behoorlijk vermoeiend zijn. De vlucht duurt ca. drie uur. Ook dat valt te overzien. Voor zover ik kan beoordelen zit de Airbus A321 nagenoeg vol. Ik kan weinig vrije plekken ontdekken. De meeste spelers van Dynamo, stuk voor stuk rond de twee meter lang, zitten aan het gangpad. Ze raken dus niet met hun lange benen in de knoop. De coach doet gedurende de reis veelvuldig rek- en strekoefeningen in het gangpad. Voor een bijna zestiger showt Redbad een opmerkelijke lenigheid. Hij gooit er achteloos een spagaat uit.
De twee Duitse knapen van Turkse afkomst die naast Wout hebben plaatsgenomen, vertellen ons dat ze op weg zijn naar de derby Fenerbahçe – Galatasaray. De misschien wel meest verhitte derby op een voetbalveld staat zondag op het programma. Voor hun toegangskaartje hebben de heren liefst 400 euro neergeteld. Wanneer ze vernemen dat Dynamo in Istanbul tegen hun favoriete club moet volleyballen, reageren ze verrukt en gooien ze er spontaan een paar strijdliederen uit. De inhoud van de kleine flesjes whisky waarmee ze continu hun bekers cola bijvullen, smeert de stembanden opperbest. De liefde voor Fenerbahçe zit diep. De eerste woorden die hij als baby uitkraamde waren niet ‘papa’ of ‘mama’, maar ‘Fener’, zegt één van de tweetal vol trots.
Dat de klok bij de landing in het Aziatische deel van de metropool aan de Bosporus al een tijd aangeeft van bijna 17.00 uur, komt omdat het in Turkije twee uur later is dan bij ons. Veel tijd om het vliegveld te verlaten, hebben we na aankomst niet nodig. De door de ploeg meegebrachte ruimbagage rolt in no time van de band. Het luchthavenpersoneel blijkt op de hoogte van de komst van Draisma Dynamo. We worden met alle egards behandeld. Bij de paspoortcontrole gaat zelfs een apart loket open voor ons kleine gezelschap . We hoeven dus niet achter in de rij aan te sluiten bij het ‘gewone volk’. Ik voorzie me bij een wisselkantoortje vlug even van wat Turkse valuta. In ruil voor 50 euro krijg ik een aanzienlijk stapeltje bankbiljetten in m’n handen gedrukt, omgerekend 1550 lira.
Twee heren in uniform escorteren ons naar de uitgang. Daar staat de luxe spelersbus van de volleybalafdeling van Fenerbahçe al klaar voor het transport naar het hotel. De touringcar straalt klasse uit, mag ik wel zeggen. Alle zittingen zijn voorzien van het clublogo. Geborduurd of geweven. Geen armoedige plakplaatjes. Ziet er gelikt uit. De rit naar het Volley Hotel, waar de ploeg de komende twee nachten verblijft, vergt wel enig geduld en vooral tijd. Op de snelweg beweegt een schier oneindige rij voertuigen zich op sommige plekken slechts tergend langzaam vooruit. Niet zo vreemd wanneer je bedenkt dat Istanbul meer inwoners telt dan heel Nederland. De stad is groter dan London en Parijs samen. Van een file meer of minder moet je dus niet opkijken. Het verkeer staat hier 24 uur per dag vast. Na een rit van bijna een uur zet de chauffeur zijn voertuig stil voor het hotel. De Burhan Felek Voleybol Salonu, de hal waar Dynamo morgen de 3-1 nederlaag van de heenwedstrijd in Apeldoorn moet zien weg te poetsen, ligt ernaast. De Turkse volleybalbond beheert zowel het hotel als de sporthal.
Aangezien ik uit kostenoogpunt niet in hetzelfde hotel verblijf als de overige leden van het Dynamo-gezelschap, moet ik na aankomst even de benen strekken. Mijn hotel ligt zegge en schrijve 350 meter van het Volley Hotel verwijderd. Ik moet derhalve de hoek om en de drukke Nuhkuyusu straat oversteken om er te komen. Bijna op de minuut af negen uur na het vertrek vanaf de Draisma Dynamo Arena ben ik ingecheckt in het Olen Uskudar Hotel. Ik heb een ruime kamer met een groot bed en het ziet er netjes uit. Kortom, weinig mis mee.
Als de Dynamo-selectie rond half negen de door de reis stram geworden spieren losgooit, neem ik er nog even een kijkje. De training vindt niet plaats in de wedstrijdhal, maar in een kleinere hal die ik onder begeleiding van een medewerker van het Volley Hotel door een wirwar van gangen bereik. In de grote hal is op dat moment een andere wedstrijd aan de gang. Galatasaray speelt er voor de Challenge Cup tegen het Hongaarse Penzugyor. De volleybalteams van beide sportgrootmachten uit Istanbul houden namelijk huis op dezelfde locatie. De training van Dynamo heeft weinig om het lijf. Langs het veld leveren Wout en Hans meer inspanningen dan de spelers. De een met het fabriceren van beeldmateriaal, de ander met het afhandelen van allerlei administratieve zaken met betrekking tot de wedstrijd.
Bij terugkeer in mijn hotel staat het voorverhaal op de wedstrijd dat ik al voor vertrek had geschreven bij De Stentor al online: https://www.destentor.nl/regiosport/dynamo-maakt-zich-in-istanbul-op-voor-een-heet-avondje-volleybal-fenerbahce-wil-elke-cup-winnen~a8b5829d/. Internet en Wifi functioneren in elk geval uitstekend in het Olen Uskudar Hotel. Dat is alweer een zorg minder met oog op het wedstrijdverhaal dat ik moet aanleveren.