Achter de bal aan (95/2): Frankfurt am Main
Dinsdag 26 maart 2024
Mijn achttiende Duitsland – Nederland zal niet de boeken in gaan als de meest gedenkwaardige van alle burenruzies die ik in de loop der jaren live heb meegemaakt. Wat er los kwam in Hamburg op die gedenkwaardige 21e juni van het al even gedenkwaardige jaar 1988 na de 2-1 zege in de halve finale van het EK zal waarschijnlijk nooit meer worden overtroffen. In een stad als Frankfurt valt desondanks meer dan genoeg te zien en te beleven om de Match Day op verantwoorde en educatieve wijze door te komen.
Met de aftrap van het Freundschaftsspiel tussen de Mannschaft en Oranje om 20.45 uur hebben we ruimschoots de tijd voor een dagje sightseeing. Met een dagkaart voor het openbaar vervoer à 7,10 euro bewegen we ons uiterst voordelig voort door de stad. Helaas is het in het Deutsche Bank Park gevestigde clubmuseum van Eintracht Frankfurt gesloten vanwege de interland. Met z’n Geldmuseum biedt de Deutsche Bundesbank een leerzaam alternatief. Gratis Geld erleben in de expositieruimten bij de Duitse nationale bank is een leuke ervaring te noemen. Je steekt er nog wat van op ook.
Het aansluitende bezoek aan het uitzichtplatform van de Main Tower durf ik zelfs in meerdere opzichten een hoogtepunt te noemen. The sky is the limit. Het uitzicht vanaf de 54e verdieping van de kantoortoren van de Helaba Landesbank Hessen-Thüringen, de op vier na hoogste wolkenkrabber ter plaatse, is werkelijk adembenemend. Vanaf bijna 200 meter hoogte zie je de stad en verre omgeving vanuit een ongeëvenaard perspectief. Het is de 9 euro entree meer dan waard. De Main Tower mag zich in een grote belangstelling verheugen. Hele hordes Frankfurt-bezoekers sluiten geduldig achter in de rij aan om zich met de lift naar grote hoogten te laten vervoeren.
Bij een Ierse pub met de naam Waxys kunnen we tussen 14.30 en 16.30 uur onze tickets voor de wedstrijd afhalen. Zoals bij elke uit-interland van het Nederlands elftal is het er mij weer veel te gezellig… Aangezien er slechts 400 ‘echte’ Oranje-supporters naar Frankfurt komen, hoeven we er niet meer tijd te besteden dan noodzakelijk. Om even bij te kletsen met de ook aanwezige Rico Brouwer neem ik vanzelfsprekend wel even de tijd. Mijn in no-time tot hoffotograaf van Oranje opgeklommen plaatsgenoot vertelt dat hij in de vroege ochtend uit Apeldoorn is weggereden en morgen weer huiswaarts keert.
De wedstrijd van vanavond blijft toch datgene waar ik in de eerste plaats voor naar Duitsland gekomen ben. De scherpe kantjes mogen er dan tegenwoordig een beetje af zijn. Opa heeft zijn fiets immers al lang weer terug. Historisch besef is bij de huidige generatie ver te zoeken. Zelfs Duits spreken is bij het overgrote deel van de Nederlandse jongeren al Fehlanzeige. Voor mij blijven de interlands tegen onze oosterburen toch by far de mooiste wedstrijden die er zijn. Winnen van de Duitsers smaakt toch altijd net iets lekkerder dan een zege op elk willekeurig ander land. Al zal je het ‘O, wat zijn die Moffen stil’ en het smadelijke ‘Auf Wiedersehen, auf Wiedersehen’ anno 2024 niet gauw meer horen in een stadion. De editie in Frankfurt wordt alweer de achttiende (West-)Duitsland – Nederland die ik bijwoon, mijn 224e interland in totaal.
Om half zeven nemen we vanaf het Hauptbahnhof de S-Bahn naar station Frankfurt-Stadion. Ondanks dat het een ritje betreft van nauwelijks tien minuten, kent de reis een verre van prettig verloop. Er zitten (al kan ik beter zeggen ‘staan’) veel te veel passagiers aan boord. Iedereen in de trein staat tegen elkaar gepropt. Samengeperst als sardientjes in een blik. Als dit een voorproefje vormt van wat EK-bezoekers komende zomer te wachten staat, dan kunnen ze hun hol nog op. Wervende reclame voor de DB, de Duitse NS, is het chaotische vervoer in geen geval.
Bij het stadion verloopt een en ander stukken soepeler. De toegang van de meer dan 48.000 toeschouwers in de uitverkochte arena verloopt nagenoeg vlekkeloos. Zelfs het fouilleren levert geen onnodige irritaties op. De controle op ongeoorloofde items verloopt niet op zo’n overdreven manier als ruim 24 uur eerder bij de tweestrijd tussen de vrouwen Eintracht en Werder Bremen. De ordetroepen, die in grote aantallen in gevechtstenue op strategische plekken klaar staan om in te grijpen voor het geval dat nodig mocht zijn, boezemen ook wat meer ontzag in dan de veredelde padvinders waarmee ze het in het Google Pixel Frauen-Bundesliga moeten doen.
Samen met de overige 399 Nederlanders moet ik plaatsnemen in Block 20A. Dave en Jerome, mijn oude bekenden van Roda JC, komen pas kort voor de aftrap het vak binnen. Het kostte beide heren nogal moeite een parkeerplaats in de buurt van het stadion te vinden. Na afloop van de wedstrijd rijden zij meteen weer terug naar huis. Van wat ik zo om me heen hoor zijn zij niet de enigen die er een bliksembezoek van maken. Dat MVV in zwaar weer verkeert, deert de heren uit Kerkrade weinig. Van een mogelijk faillissement van hun regionale rivaal uit Maastricht ligt het duo niet wakker. Erg veel genegenheid bestaat er niet tussen de supporters van de diverse Limburgse profclubs.
Die wederzijdse afkeer valt te vergelijken met hoe Duitse en Nederlandse fans elkaar in de jaren ’80 en ’90 bejegenden. Vandaag de dag is er nauwelijks meer sprake van onderlinge hatelijkheden. De volksliederen kunnen vanavond zonder gefluit en gejoel van de supporters van de tegenpartij gespeeld worden. Dat was in de goeie ouwe tijd wel anders. Mooi en respectvol vind ik het eerbetoon voor de recent overleden Franz Beckenbauer en Andreas Brehme kort voor aanvang. Duitsers en Nederlands in het Deutsche Bank Park klappen samen voor zowel Kaiser Franz als de maker van de enige goal in de WK-finale van 1990. Een kippenvelmoment.
Problemen heb ik gedurende de eerste helft alleen met de ‘echte’ Oranje-supporter voor me. Bij elke aanval van Nederland springt hij op. Daardoor kan ik niet zien wat er op het veld gebeurt. Vreselijk irritant. Als ik er wat van zeg en hem met een paar nette krachttermen vraag of hij wil blijven zitten, reageert hij gepikeerd. Na de rust begint hij nota bene zelf te zaniken wanneer iemand op de rij voor hem hetzelfde doet als waarmee hij mij lastig viel. Wat een enorme Jan Doedel!
Dat de Duitsers in de slotfase de winnende 2-1 maken, is jammer. Niet meer dan dat. Ondanks dat het mijn meest geliefde buren betreft, zal ik er eerlijk gezegd niet slechter van slapen. De reacties van de 48.000 in Frankfurt aanwezige Schlachtenbummler spreken wel boekdelen. Medio was ik in Gelsenkirchen persoonlijk getuige van hoe de fans hun Mannschaft na een nederlaag in een nietszeggend oefenpotje genadeloos uitfloten. Het kostte toenmalig Bundestrainer Hansi Flick zelfs zijn job. Nu hebben ze, nadat in vier dagen tijd Frankrijk en Nederland verslagen zijn, hun grosse Klappe weer terug. Na de winnende goal van invaller Füllkrug gaan de Duitse supporters ineens tekeer alsof ze zojuist Europees kampioen zijn geworden. Heerlijk, dat opportunisme dat zoveel voetbalfans kenmerkt. Het lijken wel Nederlanders…
Een herkansing laat trouwens niet lang op zich wachten. Voor het geval beide landen elkaar op het komende EK niet opnieuw tegenkomen, krijgt Nederland in het najaar voor de Nations League liefst twee kansen om zich te revancheren.