EK-dagboek (14) Half Nederland loopt de polonaise in Dortmund, op de foto in Schalke-shirt op de Oranje wand

door | 11 juli 2024

Achter de bal aan (101): 40 kilometer ten oosten van Gelsenkirchen

Woensdag 10 juli 2024

De overwinning van het Nederlands elftal in de halve finale van het EK 1988 op thuisland West-Duitsland wordt nooit meer overtroffen. Qua beleving komt de Oranje-invasie van vandaag in Dortmund dicht in de buurt. Het bereiken van de EK-eindstrijd had het feest helemaal compleet gemaakt. Het mocht helaas niet zo zijn. Er kan zodoende een streep door een derde trip naar Berlijn binnen drie weken. Aan mijn EURO2024 komt 40 kilometer ten oosten van Gelsenkirchen een einde. Één wedstrijd te vroeg…

Het is toch geweldig wat het allemaal losmaakt in Nederland nu het Nederlands elftal in de halve finale van het EK staat. Heel Nederland wil ineens naar Dortmund. Iedereen wil meelopen in de polonaise. Al die azijnzeikers die altijd afgeven op de voetbalsport, kunnen beter voor eens en altijd zwijgen. Wat tijdens deze EURO2024 gebeurt, dat noemen we nou verbinden. Een paar succesjes van Oranje zorgen in onze gepolariseerde samenleving voor meer saamhorigheid dan alle betutteling en regelzucht waarmee politieke hooligans het leven van de doorsnee Nederlander anno 2024 vergallen ooit voor elkaar krijgen.

Wat er – voor zover ik het tussen al het heen en weer gereis naar Duitsland meekrijg – in de aanloop naar de clash met de Engelsen zoal gezegd en geschreven wordt heeft wel een hoog sensatiegehalte. De onkunde straalt er vanaf. Alles draait tegenwoordig om het aantal kliks. Wildwestverhalen over dat er ter plekke astronomische bedragen moeten worden neergeteld voor een hotelovernachting, durf ik gerust te betitelen – om het maar in Engelse termen te houden – als bullshit. Er zou geen leeg bed meer te krijgen zijn. Sommige hotels in het centrum van Dortmund zouden de argeloze Nederlandse voetbalfan doodleuk 2000 euro voor een eendaags verblijf uit de zak kloppen. Terwijl diezelfde supporters om de hoek, in Oberhausen, probleemloos voor 60 of 70 euro onderdak kunnen vinden. Op de ochtend voor vertrek naar Duitsland leert een blik op Booking.com dat er nog meer dan voldoende vrije bedden te boeken zijn.

Gezien de afstand tot aan de Nederlandse grens lijkt het mij logisch dat het overgrote deel van zowel de Oranjefans met kaarten als alle polonaiselopers op en neer rijden. Dat bespaart een overnachting. Zelf kies ik ook voor die optie. Ik mag mezelf voor de verandering zelfs geheel elektrisch naar de plek van bestemming laten vervoeren. Electrifying gaat het deze al bij voorbaat bijzondere dag zeker worden.

De reis over de oostgrens voltrekt zich in het gezelschap van de perschef van Dynamo en de clubfotograaf van Go Ahead Eagles en zijn neefje. Dat is een goed stel hoor! Nadat chauffeur Arjan mij in Apeldoorn heeft opgepikt, maken we tegen het middaguur een tussenstop in Brummen om onze andere reisgenoten in te laden. Dan geht’s los. Evenals eerder tijdens dit EK omzeilen we de grenscontroles bij Zevenaar door via Achterhoekse binnenwegen Duitsland binnen te glippen. Mede doordat de vooruitgeschoven posten van het immense Oranjelegioen op dat moment al lang en breed in polonaise door Dortmund marcheren, kunnen wij in de achterhoede ongestoord oprukken.

Uit praktisch oogpunt en de te verwachten drukte (chaos?) parkeren we in Gelsenkirchen. Op vertrouwd terrein. In een parkeergarage onder het Hauptbahnhof. We stappen zo de trein in. We zijn zeker niet de enige Nederlanders die op deze manier naar de wedstrijd reizen. Een groot aantal landgenoten houdt ons gezelschap tijdens de bijna 40 minuten treinreis. Zes uur voor de aftrap belanden we niet op Aruba, maar wel in Oranjestad…

Bij aankomst krioelt het van de mensen op het station. Het overgrote deel is gestoken in oranje uitdossingen. Een van de fanzones schijnt dan al afgesloten te zijn vanwege de enorme aandrang. Ook staan er her en heren met bordjes Need tickets. Zodra ik een aantal van hen voor de camera krijg, gaan de bordjes snel omlaag. Waren het in het verleden hoofzakelijk touts van Engelse afkomst die het illegale toegangskaartencircuit draaiende hielden, tegenwoordig betreft het in hoofdzaak heren uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Tijden veranderen. De markt is in andere handen overgegaan.

Bij de KFC op het Hauptbahnhof liegen die Nerven blank. Ik mag mijn two pieces menu niet eens binnen opeten. Iedereen moet weldra de zaak verlaten, schreeuwt het stuk chagrijn achter de kassa. Jeder muss gleich raus. Ze gaan zo sluiten, roept de tamelijk onsympathieke juffrouw. Op de drukste dag van het jaar nota bene. Het personeel reageert nogal gestresst. Buiten ontdek ik dat patatjes ontbreken in de papieren zak die ik m’n handen gedrukt heb gekregen. Ik zie me dus wel genoodzaakt om verhaal te gaan halen en de bestelde en betaalde frietjes met enig misbaar op te eisen. Wanneer je niet goed oplet, word je in Dortmund genaaid waar je zelf bijstaat.

In de binnenstad zijn feitelijk meer mensen op de been dan de winkelstraten kunnen verdragen. Je kan er bijna over de hoofden lopen. Stevig doorstappen is nagenoeg onmogelijk. Het is meer schuifelen. Onze Lieve Heer heeft Nederland voorzien van een uiterst kleurrijk gezelschap aan kostgangers, zo blijkt maar weer eens. Maar de stemming is geweldig. Dat het legioen dat de stad in bezit heeft genomen nogal luidruchtig is, kan weinig kwaad. Het blijft over het algemeen vreedzaam. Het is één groot volksfeest. Onvermoeibaar zetten die Holländer de Westfaalse stad op z’n kop. Zingend, springend en hossend. Je moet er maar de energie voor hebben om dat bij temperaturen van rond de 25 graden uren achtereen vol te houden. Een hele prestatie.

Oud-plaatsgenoot Jurgen Streppel, tegenwoordig directeur van Helmond Sport, slaat de doldwaze taferelen vanaf een terrasje lachend gade. Erik loopt Jan Willem van Dop tegen het lijf. Uiteraard wordt die ontmoeting tussen twee Go Ahead Eagles-iconen vereeuwigd. Enkel Jannie ontbreekt nog… Engelse supporters, die toch ook quite a reputation genieten, vallen nauwelijks op. The lads – veel vrouwen lopen er niet tussen – gaan bijna anoniem op in de massa.

Wat we rond half 6 in het Westfalenpark aantreffen, tart werkelijk alle voorstellingsvermogens. Bij het verlaten van de U-Bahn worden we opgeslurpt door een grote oranje zee van mensen. Via allerlei sociale mediakanalen ervaar ik dat er meer dan 100.000 ‘gekken’ (in de positieve zin van het woord) vanuit Nederland naar Dortmund zijn gekomen. Om me heen kijkend zou het mij niet verbazen wanneer dat aantal zelfs nog iets te bescheiden is ingeschat. Ik heb sinds het begin van de jaren ’80 meer dan 5000 wedstrijden bijgewoond. De happening van vandaag is er eentje van once in a lifetime, zoiets maak je waarschijnlijk nooit meer mee.

Als Schalke-supporter neem ik tijdens de wedstrijd toch wel met gemengde gevoelens op de Südtribune plaats. De Bundesligaclub die in het stadion van de halve finale z’n thuiswedstrijden afwerkt, reken ik niet tot mijn meest favoriete voetbalclubs. En dan druk ik het nog heel netjes uit. Het is alweer meer dan zeventien jaar geleden dat ik op deze plek voor het laatst zo’n ouderwetse Ruhrpott-Kracher meemaakte. Ik kan het dan ook niet nalaten om me in een oranje Schalke-uitshirt uit betere tijden in het hol van de leeuw op de foto te laten zetten. Zo ben ik dan ook wel weer. Ach, met een beetje provoceren is toch niets mis?

Chauvinistisch als ik ben, had ik natuurlijk gehoopt dat Oranje de finale zou bereiken. Het mocht helaas niet zo zijn. Al die bondscoaches thuis voor de buis en achter hun toetsenborden weten achteraf uiteraard hoe het beter had gemoeten. Meer aanvallender. Je kan toch moeilijk beweren dat een halve finaleplaats op een Europees kampioenschap niets voorstelt. Laten we wel zijn. Die Engelsen zijn natuurlijk geen koekenbakkers, zoals een bekende Apeldoornse volleybaltrainer dat passend zou kunnen verwoorden.

Het huidige Oranje heeft geen Gullits, Van Bastens of Rijkaards. En al helemaal geen Jan Wouters. Voor aanvang van het toernooi had ik er voor getekend om bij zes EK-wedstrijden van Oranje op de tribune te mogen zitten. Al geef ik eerlijk toe dat ik komend weekend graag nog een keer naar Berlijn was gegaan om EURO2024 op de mooist denkbare manier af te sluiten. Helaas gaat dat niet gebeuren. Het is mooi geweest.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *