Vandaag 12 jaar geleden
Bolton Wanderers tegen Newcastle United vormt de afsluiting van een weekendje Manchester. In aansluiting op de zaterdagse voorstelling City – Fulham betreed ik een dag later het Reebok Stadium. Het moderne onderkomen van Bolton Wanderers bevindt zich niet in Bolton zelf, maar in een suburb genaamd Horwich, een kilometer of acht buiten het stadscentrum. Met de zondagse dienstregelingen in het openbaar vervoer kost het me nogal moeite er – zoals de Belgen zo mooi zeggen – te geraken.
The Trotters maken in 2004 nog deel uit van de Engelse voetbalelite. Clubjuweeltjes Jay-Jay Okocha en Youri Djorkaeff geven de selectie van Sam Alardyce destijds de nodige schittering. Big Sam gaat zich te buiten als big spender. Voor al de miljoenen die de manager destijds van zijn bestuur en directie mag uitgeven, krijgt de club nu de rekening gepresenteerd. De trottels…
Een echte publieksmagneet is Bolton Wanderers nooit geweest. Zelfs tegen de Magpies van manager Sir Bobby Robson stroomt de tent niet volledig vol. Met 27.360 toeschouwers op de tribunes behoort de partij tegen Newcastle United desalniettemin tot een van Boltons beter bezochte thuiswedstrijden van dat seizoen. Henrik Pedersen scoort al na vier minuten de enige treffer van een tegenvallend schouwspel. Wie herinnert zich de Deen niet?
Na afloop is enige haast geboden. Ik vlieg namelijk dezelfde avond vanuit Manchester terug naar Nederland. Vanaf het tegenover het stadion gelegen stationnetje Horwich Parkway vertrekt op zondagmiddagen echter maar eens in het uur een trein richting Manchester Airport. Ik behoor tot de gelukkigen die door de politie worden toegelaten tot the platform. Tientallen anderen treffen het minder. Zij moeten achter een haag van agenten op straat blijven wachten. Totdat een uur later de volgende trein komt.
28 maart 2004 Bolton Wanderers – Newcastle United
I was there…