Achter de bal aan (82/1): Herning
Vrijdag 15 juli 2022
Na twee door corona verpeste zomers bestaat eindelijk weer de gelegenheid voor een meerdaagse buitenlandse trip. In navolging van een opwarmertje in Luxemburg biedt de seizoensstart van de Deense Superliga een super gelegenheid om eens ouderwets achter de bal aan te hobbelen. Te beginnen in Midden-Jutland, in Herning. Zo kom je nog eens ergens.
Na onvergetelijke zomerse trips naar de Balkan (2019) en Tsjechië (2020) vervolgen Erik Pasman en ondergetekende onze reis langs de Europese velden in Denemarken. Om de verwachte vakantiedrukte van de zaterdag voor te blijven, blijkt het een uitstekende zet om al een dag eerder op pad te gaan. Je moet ellende nooit opzoeken wanneer je ‘m kunt vermijden! De programmering van de openingswedstrijd tussen FC Midtjylland en Randers FC op vrijdagavond komt wat dat betreft prima uit. We nemen er een autorit van ruim 680 kilometer voor op de koop toe. Alles is aantrekkelijker dan het vooruitzicht van een zwarte zaterdag vol fileleed.
Soms zijn er weleens van die reisdagen waarop weinig tegenzit. Het gebeurt weliswaar niet zo vaak, maar we mogen ditmaal niet mopperen. Om half negen vertrekken we uit Apeldoorn. Erkende ‘Stau’-knelpunten als Bremen en Hamburg passeren we zonder veel stilstand. De klok staat op 11.00 uur als Erik het Bremer Kreuz achter zich laat. Zeventig minuten later rijdt hij zelfs zonder noemenswaardig oponthoud door de Elbtunnel in Hamburg heen. We gaan de goede kant op. Vast staat het op de A7 vooral vanuit de tegengestelde richting. Het lijkt wel of de wegwerkzaamheden daar nooit ophouden.
Het aantal sleurhutten en campers richting Scandinavië valt daags voor de eerste noemenswaardige Zwarte Zaterdag van de zomervakantie van 2022 alleszins te overzien. Gemak hebben medeweggebruikers nooit van de kampeerfanaten, last hebben er voor de verandering eens niet van. Om 13.52 uur passeren we bij Padborg de Duits/Deense grens. Vandaar bedraagt de afstand naar Thyregod, waar we overnachten, nog 148 kilometer. Ruim anderhalf uur later checken we in bij het plaatselijke Kursuscenter, annex B&B. Ruimschoots op tijd om bij te komen van de vermoeienissen van de reis.
De aftrap van de openingswedstrijd van de 3F Superliga staat geprogrammeerd om 19.00 uur. Herning ligt een kleine 40 kilometer verwijderd van ons onderkomen voor één nacht. Rond half vijf gaan we op pad. Vroeg zat. Kaarten hebben we al. Die heeft Erik online besteld. Deense Kronen hebben we daarentegen nog niet in ons bezit. Het vinden van een geldautomaat kost wat meer moeite. We logeren echt in de middle of nowhere. In Thyregod zelf is behalve ons cursuscentrum en een oude kerk bijna niets. We moeten zodoende doorrijden naar het volgende dorp, genaamd Brande, om Deens geld uit de muur te trekken. Bruisend is de omgeving niet bepaald. Het handjevol dorpen waar we doorheen rijden, lijkt totaal uitgestorven.
Hoewel Herning ook nauwelijks 45.000 mensen huisvest, komen we er wel weer in de bewoonde wereld terecht. De aan de zuidwestkant van de stad gelegen MCH Arena en de aangrenzende Jyske Bank Boxen-sporttempel en beursgebouwen maken een moderne indruk. Bij de aan- en afvoer van voetbalvolk (en beursbezoekers) is in Herning aan alles gedacht. Bij aankomst kunnen we kosteloos parkeren op één van de velden rondom het stadion. Vanaf die velden draait de stadionbezoeker zijn voertuig bij Herning V zo weer de Motorvejen op. Terwijl Erik zijn Volvo neerzet, komt de blauwe spelersbus van het 100 kilometer oostelijker gelegen Randers voorbij. Ruim anderhalf uur voor de aftrap komt de gang naar het stadion langzaam op gang. We zijn zeker niet de eersten.
Deens bekerwinnaar FC Midtjylland (Midden-Jutland) is gehuisvest in een eigentijds onderkomen. De club zag pas in 1999 het levenslicht na fusie van Ikast FS en Herning Fremad. Sindsdien was de Deense landstitel al drie keer (2015, 2018, 2020) een prooi voor de Ulvene, ofwel de wolven. Afgelopen seizoen eindigde FCM in de competitie als tweede achter kampioen FV København en legde het voor de tweede maal in de korte clubhistorie beslag op de Deense beker. Sammen dyrker vi drømmen, lees ik op een bord. Samen durven wij te dromen. Gezien de resultaten gaat het waarmaken van dromen de beleidsmakers van de club uitstekend af.
Qua catering en randamusement komen bezoekers van de MCH Arena weinig tekort. Drank- en foodstands in overvloed. Het warme weer maakt dorstig. De pølser (worsten) zijn niet aan te slepen. In de Ulveshoppen, de fanshop, is het een drukte van belang. De deurmatten met clublogo zijn afgeprijsd. Van 250 voor 150 DKK. De nieuwe wedstrijdshirts hangen ook buiten onder tentzeil in rekken tentoongesteld. Voksen (volwassenen) mogen zich voor 650 DKK de nieuwe eigenaar noemen van de zwarte shirts met reclame van de Vestjysk Bank op de borst. Meer dan 87 euro. Je moet het er maar voor overhebben. Voor een houten keetje heeft zich een lange rij wachtenden gevormd. Of dat is om bestelde spilertrøje op te halen is mij niet geheel duidelijk.
Afgezien van wat vervaagde schilderingen met de waarschuwing Hold afstand en posters over verantwoord handenwassen is van coronamaatregelen nauwelijks meer iets te merken. Sinds maart zijn de Denen verlost van mondkapjes en QR-codes op openbare plekken. Voor zover ik kan beoordelen gaat het er hier lang niet zo overspannen toe als bij ons. De stemming is vrij relaxt. Volgens mij als pseudo-gedragswetenschapper bestaan er qua luidruchtigheid best wel overeenkomsten tussen Deense en Nederlandse voetbalfans. De Denen maken daarentegen op mij lang niet zo’n opgefokte indruk als steeds meer bewoners uit het gave land van Mark Rutte.
Bij de ingangen naar de vakken staan dozen vol met glossy-magazines. Mijn verzoek om een exemplaar wordt evenwel niet gehonoreerd. Enkel seizoenkaarthouders en Premium-leden krijgen de fraaie programmagidsen. De plichtsgetrouwe bewakers van de dozen zijn niet te vermurwen. Dat ik helemaal uit het verre Nederland kom, maakt weinig indruk. Bij ons valt zoiets tegenwoordig onder de noemer uitsluiting en discriminatie. Het zou koren op de molen betekenen voor beroepsklagers die een verdienmodel hebben ontwikkeld om inclusiviteit exclusief voor de eigen groep te bewerkstelligen…
In 1991 (BK Frem) en 2010 (FC Kopenhagen, Akademisk Boldklub, Brøndby IF) had ik al eens eerder het genoegen Deens competitievoetbal live te aanschouwen. Evenals toen vermaak ik me ook ditmaal opperbest. De seizoensopener van de Deense eredivisie is het aanzien best waard. Vier dagen voordat het tegen het Cypriotische AEK Larnaca al aan de bak moet in de voorronde van de Champions League – de wedstrijd waar we onze vijfdaagse trip mee afsluiten – lukt het de bekerwinnaar van 2022 niet om de bekerwinnaar van 2021 de baas te blijven. Met 1-1 houdt de nummer 6 van de afgelopen Superliga de vice-kampioen op een verdienstelijk gelijkspel. Met name de gelijkmaker van Adam Andersson – wie kent ‘m niet – in de 60e minuut is er eentje om in te lijsten. Strak in de touwen!
Ik zou het stadion bovenal knus willen noemen. Compacte tribunes. Lekker dicht op het veld. Prima zicht. Wij zitten in de hoek van de lange zijde. Precies naast het uitvak. Voor 135 DKK, omgerekend naar de meest actuele wisselkoers iets meer dan 18 euro, zit je tegenwoordig in geen enkel Nederlands eredivisiestadion beter en voordeliger. Veel supporters uit Randers zijn er op deze vrijdagavond trouwens niet meegekomen. Hooguit 50 of 60. Het handjevol die hards dat er wel is, laat wel 90 minuten lang onafgebroken van zich horen. De meegekomen trommelaar slaat zich de blaren op de vingers. Hetzelfde geldt voor het afgeladen vak achter de tegenoverliggende goal, waar de veelal in zwart geklede Midtjylland Ultra’s bij Opgang 7 de hele wedstrijd flink de tekeergaan.
Ondanks de zomerse temperaturen ben ik blij dat ik een jack heb meegenomen. Naarmate de avond vordert, koelt het toch wel een beetje af. Als het laatste restje zon tijdens de tweede helft achter de hoofdtribune is gezakt, krijg ik het niet direct koud, toch is wat beschuttende kleding zeker geen overbodige luxe.
Het in de tweede helft omgeroepen toeschouwersaantal valt mij eerlijk gezegd een beetje tegen. Iets meer dan 7000 toeschouwers bevolken bij deze seizoensouverture de tribunes in de bijna 12.000 toeschouwers bevattende arena. De teller blijft steken bij 7359 tilskuere. Waar ze in vredesnaam die 4500 toeschouwers kwijt willen die er dan blijkbaar niét zijn, is mij een raadsel. Afgezien van het matig gevulde uitvak en wat schaars bezette plaatsen in de hoek hoeken van de hoofdtribune kan ik immers weinig onbezette stoeltjes ontdekken.
Na het laatste fluitsignaal slaag ik er alsnog in zo’n fraai glossy-magazine te bemachtigen dat me voor aanvang ontzegd werd. Ook in Jutland blijkt maar weer dat de aanhouder altijd wint. Het legen van de parkeerplaatsen verloopt uitermate soepel. We zitten in no time weer op de E18, de midden-Jutlandse autobaan. Voor terugkeer in Thyregod ontdekken we bij toeval ook waar een groot deel van de bewoners van de nagenoeg uitgestorven dorpen uit de omgeving uithangt. Een aanzienlijk aantal van hen zit bij de McDonald’s en de Burger King in Brande! Vanwege de drukte bij de Mac wijken wijzelf kort voor tienen maar uit naar de buren om in navolging van de stadionworsten onze inmiddels weer knorrende magen met wat fastfood bij te vullen.
Terwijl ik bezig ben met het verorberen van mijn Kings Nuggets krijgen we in het restaurant zowaar gezelschap van tv-ploeg die FC Midtjylland – Randers FC coverde. De zeg maar Deense ESPN-crew. Blijkbaar was in de MCH Arena het eten op. Of misschien mochten ze niet mee eten wegens te kritische berichtgeving. Dat kan natuurlijk ook altijd.