Achter de bal aan (82/2): Køge
Zaterdag 16 juli 2022
Deel 2 van onze Tour de Danmark brengt ons van Kyregod naar Albertslund. Ofwel van Jutland naar de outskirts van Kopenhagen. Een rit van meer dan 250 kilometer. Met de passage van de Storebaeltbrug als voornaamste uitdaging én hindernis. Een 90 minuten durende voetbalpauze langs de E47 zorgt voor een welkome onderbreking van de reis.
Er zijn landen waar rechtenhebbende tv-zenders op de meest onzinnige tijden voetbalwedstrijden programmeren om de aan de bal verslingerde kijker dagelijks aan zich te binden. Het verbaast mij daarom dat er in het openingsspeelweekend van de 3F Superliga geen zaterdagse duels vastgesteld zijn. Het vergt dus vooraf het nodige speurwerk om ook op onze tweede dag op Deense bodem ergens tussen Jutland en Sjaelland een bal te zien rollen. Aangezien we op weg gaan naar de Deense hoofdstad, is het wel een voorwaarde dat het in ons routeschema past. Mede doordat de competities in de lagere speelklassen pas later van start gaan, valt het niet mee om iets geschikts te vinden.
Dat we uiteindelijk in Køge belanden wil ik vooral toeschrijven aan toeval. In het Capelli Sport Stadion staan om 13.00 uur twee clubs uit Sjaelland tegenover elkaar: HB Køge en Naestved BK. Voor beide clubs uit de NordicBet Liga betreft het één van de laatste tests voor dat het Deense equivalent van onze eigen Keuken Kampioen Divisie van start gaat. Zowel qua aanvangstijd als afstand valt het perfect in te plannen in de reis naar de Deense hoofdstad, of naar Albertslund om helemaal precies te zijn.
Nadat Erik zijn Volvo bij de plaatselijke supermarkt annex tankstation heeft volgegooid met nieuwe brandstof, vertrekken we rond half tien uit Thyregod. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat ik hier in de toekomst ooit nog eens terugkom. Vijfentwintig minuten later zijn we Vejle al voorbij en zitten we op de E20 richting Kopenhagen. Vandaar moeten we eerst de Kleine Belt over naar Funen, of Fyn in het Deens. Bij Nyborg duiken aan de horizon de contouren van de Storebaelt op, de brug over de Grote Belt, de in totaal 18 kilometer lange verbinding die het eiland sinds 1997 verbindt met Sjaelland.
Om te spreken van een Zwarte Zaterdag gaat wellicht wat ver, maar er is beduidend meer (vakantie)verkeer onderweg dan een dag eerder. Over het uit twee delen bestaande gevaarte rijden kost geen enkele moeite. Ondanks een stevige bries waaien we er niet vanaf. In het zicht van de tolpoorten bij Halsskov begint de ellende… We staan bijna drie kwartier in de rij alvorens Erik kan afrekenen. We staan nota bene in de rij waar met kort (kaart) moet worden betaald. Maar dat kort duurt wel érg lang! Om nog maar te zwijgen van de tarieven. Die brug over is een dure grap. Omgerekend 34 euro zijn we kwijt alvorens we verder mogen rijden. Mooie flikkerij. In augustus 2010, bij mijn vorige oversteek van de Storebaelt, bedroeg de schade bedroeg de schade ‘slechts’ 19 euro.
Het loopt op dat moment al tegen twaalven. Om op tijd voor de aftrap in het Køge Idraetspark te arriveren moet Erik de resterende 75 kilometer de voet nog wel eventjes flink op het gaspedaal drukken. Dat lukt. Twintig minuten voor aanvang van het oefenpotje tussen de twee eerstedivisionisten levert de routeplanner ons keurig op de plek van bestemming af. Bij onze aankomst loopt de warming-up van de spelers van beide ploegen al ten einde. Gevoetbald wordt er vooralsnog echter niet. Als de spelers om 13.00 uur klaar staan om er op te klappen, is er geen scheidsrechter. Eerst moet er zodoende nog iemand worden opgetrommeld om het duel in goede banen te leiden. Gelukkig neemt dat minder tijd in beslag dan het wachten bij de tolpoorten van de Storebaeltbrug. Na een kwartiertje oponthoud geeft een in allerijl gerecruteerde meneer in een oranje shirt en op witte sportschoenen het startsein om te gaan voetballen.
Feitelijk is de relatief nieuw ogende hoofdtribune het enige dat het aanzien waard is. Die ziet er wel sjiek uit. Een mannetje of 100 à 150 heeft er wel plaatsgenomen in het aangename julizonnetje. Het scorebord, aan de muur van de achter de één van beide goals opgetrokken Spar Nord Arena, geeft het complex ook wel een zekere standing. Maar het is niet helemaal klaar. Verre van dat. Er staat nogal wat in de steigers. Drie hoeken van het veld zijn opgevuld met – naar ik aanneem – fonkelnieuwe kantoorpanden. Zo te zien wachten die op ingebruikname. De lange zijde tegenover de hoofdtribune bestaat uit een gapend gat met stellages met reclameborden en een gammel noodtribunetje. De harde wind waait een afscheidingshek met het braakliggende terrein erachter pardoes om.
Om lang stil te staan bij wat zich op het kunstgras afspeelt heeft weinig zin. Oefenvoetbal, hè. Ik kan het Capelli Sport Stadion mooi afstrepen. Daarmee is alles wel gezegd. De wedstrijd komt niet in mijn Top-10 van meest gedenkwaardige wedstrijden die ik ooit heb bijgewoond. Zelfs niet in de Top-1000. De Boldklubbers uit Naestved winnen relatief eenvoudig met 2-1. De eretreffer van de thuisploeg in de slotfase komt vooral op naam van de grensrechter. Niet alleen in het Nederlandse amateurvoetbal laat de sportiviteit van clubmensen die met een vlag langs de zijlijn draven nogal eens te wensen over. Omdat Erik en ik in de rust hebben plaatsgenomen op het middenstuk aan de overzijde, hebben we geen VAR nodig om te constateren dat de linesman niet helemaal naar eer en geweten handelt. Ik roep in het Nederlands dat het minstens vijf meter buitenspel is. De grensrechter begrijpt heel goed wat ik bedoel. Het is maar goed dat blikken niet kunnen doden, anders vrees ik dat ik nadien nooit meer in Kopenhagen was aangekomen…