Vandaag 27 jaar geleden
Ruim tien maanden na de val van de Berlijnse Muur en negentien dagen voor de Duitse eenwording maak ik in Dresden de laatste stuiptrekkingen van de DDR mee. Het is complete anarchie in aansluiting op het onderonsje in de NOFV-Oberliga tussen Dynamo en de buren uit Chemnitz. De machteloze politie moet waterkanonnen inzetten om de supportersgroepen van beide voetbalclubs van elkaar gescheiden te houden.
Anno 1990 correspondeert Ronald al enkele jaren met een fervent Dynamo-supporter. Zo is in de aanloop naar de Duitse hereniging een afspraak gauw gemaakt om te zijner tijd eens een thuiswedstrijd in het oude Rudolf-Harbig-Stadion mee te pikken. De visumplicht voor een bezoek aan Oost-Duitsland is komen te vervallen. De ergste hindernissen liggen op het meer dan 650 kilometer lange traject Apeldoorn-Dresden derhalve in de abominabel slechte wegen. Gelukkig blijft alles heel op de kasseienstroken onderweg.
Bij aankomst in de Landeshauptstadt van Sachsen valt op hoe grauw alles is. Auto’s die op gas rijden, hebben ze ter plekke nog nooit gezien. Ronalds Oost-Duitse penvriend bekijkt de tankinstallatie van de VW Golf van zijn Nederlandse gast met verbaasde blik. Alsof hij een heus wereldwonder onder ogen krijgt.
We zitten ’s middags op de tribune bij Dynamo Dresden tegen de Chemnitzer FC, het voorgaande seizoen nog FC Karl-Marx-Stadt geheten. Van de wedstrijd zelf herinner ik me niet zo veel meer. Van de ‘derde helft’ des te meer. Het gaat flink los na afloop. Na meer vier decennia onderdrukking weten de voetbalfans uit het voormalige boeren- en arbeidersparadijs zich al goed raad met hun nieuw verworven vrijheden.
De DDR is Vergangenheit. In het machtsvacuüm dat is ontstaan, heeft de gehate Volkspolizei weinig meer zeggen. Haar gezag wordt niet meer geaccepteerd, zoveel is wel duidelijk. De politie krijgt de volle laag. Slechts met de allergrootste moeite en de inzet van het nodige zware materieel weet de Dresdense ME de orde te handhaven en de rust te herstellen.
15 september 1990 Dresden