Vandaag 24 jaar geleden
De ene dag passeer ik zonder problemen de slagbomen van een zwaar bewaakt trainingscomplex, een dag later word ik een ziekenhuis binnengesmokkeld. Mijn eerste kennismaking met Cuba zal me altijd en eeuwig bijblijven.
Het is wel spannend. Ik waan me een beetje in een James Bond-film bij hoe mijn Cubaanse begeleiders mij op een donkere donderdagavond op een onbewaakt moment via een zijingang het Hospital Hermanos Ameijaras binnenloodsen. Ik krijg sterk de indruk dat alles niet helemaal volgens de geldende regels verloopt, maar enkele minuten later zit ik wel mooi aan het bed van Ana Fidelia Quirot.
De oogappel van partijleider Castro heeft zich enkele maanden eerder bij een noodlottig ongeval in haar woning in Vedado ernstig verbrand. De winnares van de bronzen medaille op de Olympische Spelen van 1992 in Barcelona (achter winnares Ellen van Langen en de Russische Noeroetdinova) overleeft, maar verliest bij deze tragedie haar ongeboren kind. Het tekent Quirot voor het leven, met de verminkingen aan haar hals als gruwelijk bewijs.
De ontvangst is allerhartelijkst. Hoewel atletiek het laatste is waar zij zich om lijkt te hoeven bekommeren, toont Quirot zich strijdlustig. Ze voorspelt me dat ze haar rentree op de piste zal maken. Bij vertrek moet ik haar beloven dat ik bij de terugkeer in Nederland de groeten doe aan Ellen van Langen.
Aangezien ik niet de beroerdste ben, kom ik mijn belofte na. Ik breng de boodschap over. Al krijg ik de Olympische kampioene niet persoonlijk te spreken. Wanneer ik de verbaasde Hans Koeleman aan de lijn krijg, windt Van Langens toenmalige levenspartner zich vooral op over hoe ik hun geheime telefoonnummer heb weten te bemachtigen…
10 februari 1994 Ciudad Habana