Achter de bal aan (119/8): Podgorica
Dinsdag 15 juli 2025
Om het voormalige Titograd botweg te bestempelen als saaiste hoofdstad van Europa, doet de stad geen recht. Op een dag waarop het kwik schommelt tussen de 35 en 40 graden ontdek ik in Podgorica tal van aantrekkelijke schaduwkanten. Na de wedstrijd Budućnost – FC Noah is de temperatuur zowaar al weer gedaald tot onder de 30 graden Met andere woorden: het is er best wel uit te houden.
Ondanks dat de 30 graden-grens kort na negenen alweer in zicht komt, is het op zich best uit te houden in Подгорица. Ik vind het altijd heerlijk om in mij onbekende steden soms wel urenlang over straat te slenteren om te ervaren wat zo’n stad in huis heeft. Veel groen en lommerrijke parken maken van de vermeende saaiheid van de Montenegrijnse hoofdstad op een bloedhete dag als vandaag een aangename fraaiheid. De föhn die waait zorgt voor een welkome toegift.
Bij het plaatselijke Hilton Hotel zie ik enkele stafleden van FC Noah, de Armeense opponent van Budnoćost, in een busje stappen. Enkele honderden meters verderop staat een gezelschap Chinese toeristen druk te fotograferen aan de oevers van de Morača. Van massatoerisme ondervinden ze hier nauwelijks de ongemakken. Het is sowieso erg rustig. Bijna alle winkels in het stadscentrum houden hun deuren gesloten. In de voetgangerszone niet ver van het Pod Goricom stadion zijn veel rolluiken omlaag. Twee dagen geleden was het de nationale feestdag van het land. Velen verlengen dat feest met enkele dagen. Ik geef ze geen ongelijk.
Tito, van 1946 tot 1992 naamgever van de stad, staat nog wel fier overeind in het park langs de Bulevar Svetlog Petra Cetinjskog. Veel meer bezienswaardigheden dan het standbeeld van de voormalige Joegoslavische leider zijn er ook nauwelijks. In het dorp waar ik woon maakt het gemeentebestuur de sier met een voetgangersbrug waar slechts weinigen overheen lopen. Podgorica heeft z’n Millenniumbrug. Deze Most Milenijum toont aan dat ook Montenegro z’n mannetje staat in de vaart der volkeren. De iets verder hangende voetgangersbrug is een cadeautje van het gemeentebestuur van Moskou en een symbool van de nauwe verbondenheid met Rusland.
Het wandelen bezorgt me een droge mond. Maar omdat bijna echt alles dicht zit valt het niet meer om rond het middaguur ergens een blikje frisdrank op de kop te tikken. Ik heb dan al gauw zes of zeven kilometer in de steeds zwaarder aanvoelende benen zitten. En dan moet ik de ruim twee kilometer terug naar het hotel nog afleggen. Het is dan al 35 graden, zo lees ik op de digitale thermometer van een apotheek. Lekker voetbalweer…
Erik is ondertussen ook geland. Hij verwacht even na half 2 met de airport shuttle op het busstation aan te komen. Ook hij maakt meteen kennis met de stiptheid van het openbaar vervoer op de Balkan. Pas een half uur later dan verwacht en gedacht mag hij bij de securitymedewerkers door de draaihekken en de warmteklap in ontvangst nemen.
Wanneer we in de avonduren voetballen gaan kijken, is de zon al onder. Dat maakt een enorm verschil. De warmte is om 21.00 bij de aftrap van de returnwedstrijd in de eerste voorronde zeker niet verdwenen, er dreigt geen (ver)brandgevaar meer. Podgorica is massaal uitgerukt om de plaatselijke voetbaltrots te steunen bij de poging zich te plaatsen voor de tweede voorronde van het kampioenenbal. In de wetenschap dat het stadion Pod Goricom 17.500 toeschouwers kan herbergen, schat ik dat er wel zo’n 10.000 zitten. Ze lijken erop te vertrouwen dat hun blauwwitten de nederlaag van vorige week gaan wegpoetsen.
De Tribina Zapad, waar wij zitten, is nagenoeg uitverkocht. De Varvari – de barbaren – hebben zich in groten getale verzameld op de bovenring achter het doel aan de noordkant. De lange zijde stroomt ook aardig vol. In de linkerbovenhoek van de tweede kopse tribune zit zelfs een aanzienlijk gezelschap Armeense supporters. Zij zijn weggestopt achter dichte netten. Ik betwijfel of zij wel goed kunnen meekrijgen hoe hun club zich al binnen een half uur lijkt te hebben verzekerd van de volgende ronde.
Na de 1-0 overwinning in eigen huis, staat er na 28 minuten een ogenschijnlijk veilige 2-0 voorsprong voor de bezoekers op het scorebord. Daarnaast bezitten zij sinds de achttiende minuut een numeriek overwicht, omdat een van de spelers van de thuisploeg zo stom is om in een kort tijdbestek twee gele kaarten te incasseren. Met tien man lijkt de landskampioen van Montenegro voor een nagenoeg onmogelijke opgave te staan. Budućnost moet met een man minder drie keer scoren om in elk geval een verlenging af te dwingen. Een deel van de harde kern fans achter de goal reageert die teleurstelling op elkaar af. Er wordt eventjes flink onderling gemat tussen de boys.
Het vertrouwen op een goede afloop slinkt bij veel Montenegrijnse fans. Menigeen houdt het bij de ogenschijnlijk kansloze achterstand al voor gezien. Zij missen een opmerkelijke revival van hun ploeg. De 1-2 schept weer nieuwe hoop. In de slotminuten dreigt het zowaar toch nog even spannend te worden. Kort nadat de Armeniërs een strafschop missen maakt het tiental van Budućnost gelijk. Een verlenging hangt plotseling weer in de lucht, maar die blijft daar ook hangen. Zes minuten blessuretijd zijn te kort om het tij alsnog te doen keren.
De supporters die zijn blijven zitten, tonen ondanks de uitschakeling hun welgemeende erkentelijkheid voor dat de spelers van Budućnost weigerden op te geven. Zij belonen hun moegestreden helden met een warm applaus voor hun hartverwarmende inzet. Als we tegen 23.00 uur van het Стадион под Горицом terugwandelen naar ons hotel doet het ons vooral deugd dat de temperatuur op het late tijdstip eindelijk is gedaald tot onder de 30 graden. Dat heugelijke feit geeft me een extra warm gevoel als afsluiting van weer een bloedhete dag.