Na bijna tweeënhalf jaar op een wachtlijst te hebben gestaan krijg ik per 1 september (morgen) eindelijk een eigen parkeerplaats bij het complex aan de Mercuriuslaan waar ik sinds april 2023 woonachtig ben. Het was wel even een dingetje, durf ik te zeggen. Noem het gerust een loodzware bevalling. Ik hoor die knaap van de verhuurder bij de sleuteloverdracht nog zo zeggen dat parkeren in de nabijheid van mijn nieuwe woning absoluut geen problemen zou opleveren…
De dagelijkse praktijk blijkt nochtans iets weerbarstiger, zo heb ik mogen ondervinden. Doordeweeks geldt in de straat tussen 11.00 en 14.00 uur een vergunningplicht voor iedereen die er zijn voertuig wil stallen. Voor zover ik weet is dat ingesteld om overlast te voorkomen van medewerkers van de nabijgelegen kantoren van de Belastingdienst. Voor een – tijdelijke – bewonersparkeervergunning in de omliggende straten kom ik als bewoner van de straat echter niet in aanmerking als ik in april 2023 de sleutel krijg.
De onvolprezen Gemeente Apeldoorn wijst mij erop dat de verhuurder van Walterbosch, het complex waarin ik ben gaan wonen, de plicht heeft om huurders met een auto op eigen terrein op te vangen. Aangezien MVGM, de toenmalige verhuurder, alle beschikbare parkeerplaatsen al heeft verhuurd moet ik zodoende genoegen nemen met een plek op de wachtlijst.
Kort nadat ik er mijn intrek heb genomen heb ik wel telefonisch contact met iemand van de gemeente over een parkeervergunning. Ik krijg zo’n kakmadam aan de lijn. Deze dame met een hete aardappel achter in de keel spreekt mij toe als een kleuterjuf. De betutteling is stuitend. De troela vertelt me nota bene tot drie keer toe hetzelfde verhaal. Alsof ik achterlijk ben. Zo’n bewonersparkeervergunning is kennelijk alleen bestemd voor andere buurtbewoners die in hun inritten geen ruimte hebben om hun tweede of derde auto te stallen, maak ik uit haar dure woorden op.
Als bewoner kan ik wel een bezoekersvergunning aanvragen bij de onvolprezen Gemeente Apeldoorn, geeft ze me te verstaan. Dat zou me ruim 15 euro per week kosten, ofwel bijna 800 euro op jaarbasis. Dat is meer dan het dubbele van wat ik MVGM zou moeten betalen voor een parkeerplaats die dus niet beschikbaar is.
En dan praten we over medio 2023. Inmiddels zullen die tarieven wel flink gestegen zijn, daar kan je vergif op innemen. Als ik me in al mijn onbenulligheid niet vergis noemt men deze ordinaire vorm van geldklopperij inflatiecorrectie. Het onderhoud van prestigieuze overkappingen op het Marktplein of loopbruggen waar weinig Apeldoorners vrolijk van worden moet tenslotte ergens van gefinancierd worden.
Hoe moeilijk bekwaam en deugdelijk personeel te vinden is in ons gave land ondervind ik enkele maanden later opnieuw tijdens een telefonisch onderhoud met een medewerkster van MVGM. Bij de verhuurder staat klantvriendelijkheid duidelijk niet al te hoog in het vaandel. Na een tip van de beheerder van Walterbosch dat er een parkeerplaats vrijkomt en dat die plek online vergeven wordt aan de eerste die zich meldt, informeer ik hoe de vork precies in de steel zit.
Die vrijmoedigheid wordt me niet in dank afgenomen. De jongedame aan de andere kant van de lijn staat me op z’n zachtst gezegd nogal onvriendelijk te woord. De verontwaardigde reactie die ik krijg, kan ik niet helemaal plaatsen. Misplaatst is het zeer zeker wel. Hoewel ik geen onvertogen woord zeg, meent het stuk chagrijn mij ongegeneerd te mogen afblaffen. Zulke professionals is wel toe te vertrouwen om te zorgen dat hun klanten zich ergens niet thuis voelen. Hoe ik het ook in m’n hoofd haal om zo’n hardwerkende mevrouw onder werktijd een aan haar werk gerelateerde vraag te stellen. Stom van mij natuurlijk…
Er rest me dus niets anders dan simpelweg te wachten tot er eindelijk een parkeerplaats vrijkomt. Als ik een ‘normale baan’ zou hebben, zou het ongemak meevallen. In tegenstelling tot al die veredelde ambtenaren bij gemeenten en vastgoedverhuurders zit ik echter niet hele dagen op een kantoor koffie te drinken en klanten te pesten, maar ben ik tussen 11.00 en 14.00 uur meestal ‘gewoon’ thuis. Als ik werk, zit ik eveneens thuis achter mijn pc.
Concreet komt het neer op dat ik er meer dan twee jaar lang ongewild en ongevraagd een dagbesteding bij krijg door doordeweeks continu m’n auto in en uit die vergunningzone te verplaatsen. Om niet het risico te lopen door overijverige boa’s bekeurd te worden moet ik m’n hele doen en laten aanpassen aan het lachwekkende parkeerbeleid bij ons in Apeldorp. Elke doordeweekse dag moet ik voor 11.00 uur de deur uit, terwijl ik vaak helemaal nergens naartoe hoef.
Uiteraard had ik me als bewoner zo’n bezoekersparkeervergunning kunnen laten aansmeren, maar daar pas ik voor. Ik loop liever twee keer per dag 600 meter dan dat ik ga betalen voor een dienst die voor anderen in de wijk gratis is. Zo eigenwijs ben ik dan ook wel weer.
Er wordt weleens gezegd dat het verstand met de jaren komt, maar ik vind het best wel goed van mezelf dat ik niet op ramkoers ben gegaan. Ik kan er meer dan genoeg redenen voor bedenken, toch heb ik me weten te beheersen en ben er niet onbesuisd met gestrekt been ingevlogen. Dat heb ik in het verleden vaak genoeg gedaan wanneer ik me onrechtvaardig behandeld voelde. Met alle ellende vandien.
Ondanks alle ongemakken blijf ik wel heel lang in al m’n goedgelovigheid geloven dat de toewijzing van de parkeerplaatsen bij Walterbosch plaatsvindt op volgorde van aankomst, c.q. de plek op de wachtlijst. Nou, mooi niet dus.
Het meest tragische of kolderieke (vul zelf maar in) in deze meer dan twee jaar durende soap volgt dan nog. Dit is als mijn nieuwe buurman afgelopen voorjaar wél ineens een eigen parkeerplaats op het terrein van Walterbosch toegewezen krijgt. Terwijl de beste man zegge en schrijve anderhalf jaar kórter in Walterbosch woont dan ondergetekende. Als ik ergens slecht tegen kan, is als er met twee maten wordt gemeten. Het moet toch zeker niet gekker worden.
Wanneer ik mijn onvrede over de bedenkelijke gang van zaken kenbaar maak bij de nieuwe verhuurder Hoekstra komen ze met een slap excuus dat MVGM bij overdracht aan Hoekstra vergeten is de namen op de wachtlijst voor parkeerplaatsen door te geven. Vervelend natuurlijk voor mij. En wat doen ze dan? Ze plaatsen me doodleuk opnieuw op de wachtlijst. Achteraan! Achter mensen die veel later dan ik in Walterbosch zijn komen. Dit is natuurlijk de wereld op z’n kop. Maar goed, daar mag ik mij uiteraard niet over opwinden. Ik moet tegenwoordig alles maar normaal vinden en overal begrip voor hebben. Zo werkt het in Nederland.
Toch maakt het er niet minder bedenkelijk om hoe zo’n verhuurder iemand beloont voor diens asociale gedrag. Vanaf het moment waarop mijn buurman komt aanwaaien, parkeert hij de patserbak waar hij in rijdt overal op het terrein waar het niet is toegestaan. Bijna dagelijks hoor ik hoe er mensen bij hem aan de deur komen om hem te verzoeken zijn auto te verwijderen van hún parkeerplaats, de plek die zij huren. Er staat nota bene een groot bord bij de oprit dat op het terrein een wegsleepregeling van kracht is. De daad bij het woord voegen blijft evenwel achterwege. Zou daar soms ook een wachtlijst voor bestaan?
Op mijn vraag aan de verhuurder waaraan mijn buurman zijn voorkeuringsbehandeling te danken heeft krijg ik nooit antwoord. Alleen uit oogpunt van fatsoen was een korte toelichting wel zo netjes geweest. Ik vraag me af of ik ook minder lang op een parkeerplaats had moeten wachten wanneer ik me even onbeschoft zou hebben gedragen en me ook van niets en niemand wat had aangetrokken. Het sterkt in elk geval mijn vermoedens dat instanties in Nederland nogal gevoelig zijn voor intimiderend gedrag van bepaalde groepen.
Eind mei lijkt er eindelijk licht aan het einde van de tunnel te komen. Helaas pindakaas. Parkeerplaats nummer 26 waarmee de verhuurder mij wil afschepen is voor mij onacceptabel. Ik bedank er dus voor. De bewuste plek bevindt zich onder een hoge boom en naast de vuilcontainers van het complex. Bij aankomst twee jaar eerder is mij al te verstaan gegeven dat niemand daar wil parkeren vanwege het feit dat de boom in kwestie fungeert als openbaar toilet van de vogelpopulatie in de wijk. Populair gezegd schijten onze vliegende buurtbewoners er lustig op los. Ik kan inmiddels wel constateren dat het een uitstekende keuze is geweest om die parkeerplaats te weigeren. Degene die wel heeft toegehapt en wiens voertuig er nu staat heeft noodgedwongen een zwarte beschermhoes over de auto gelegd. Die hoes is in twee maanden tijd al compleet onder gescheten.
De wetenschap dat de in Walterbosch gehuisveste cliënten van zorginstelling Philadelphia in de zomer naar een andere locatie verhuizen doet mij besluiten om toch nog eventjes mijn geduld te bewaren. In juli volgt alsnog het verlossende telefoontje. Op donderdag 17 juli om precies te zijn. Ik bevind me op dat moment in Tirana, de hoofdstad van Albanië. Ik krijg de mededeling dat ik à raison van 35 euro per maand parkeerplaats nummer 44 mag gaan huren.
Je zou dan denken dat ik na terugkomst in Nederland meteen gebruik kan maken van de op dat moment al vrijgekomen parkeerplaats. Maar nee hoor. Bijna drie weken later krijg ik pas een mail met instructies wat ik moet doen (en betalen). Niet medio juli, noch per 1 augustus, maar pas op 1 september mag ik mijn Ford Focus er officieel stallen. Dat ik nog anderhalve maand moet wachten kenmerkt de bureaucratie die dit land steeds meer verstikt. Het contract dat ik moet tekenen met de voorwaarden waaraan ik dien te voldoen om mijn auto bij Walterbosch te mogen parkeren liegt er evenmin om.
Maar om een lang verhaal kort te maken: maandag 1 september wordt mijn geduld beloond en is het dan eindelijk zover. Daags voor mijn contract ingaat zijn de vrijgekomen Philadelphiaplekken weliswaar nog altijd niet genummerd en staan de auto’s van de asociale medebewoners die zich de vrijgekomen plekken na het vertrek van Philadalphia hebben toegeëigend er nog altijd. Ik wacht nou maar vol spanning af of de verhuurder zorgt dat deze illegale parkeerders hun voertuigen uiterlijk morgen hebben verwijderd.