Ik kan wel allerlei ingewikkelde theorieën ergens op los gaan laten. Ik kan ook de simpele conclusie trekken dat het huidige Nederlands elftal niet goed genoeg is om volgend jaar naar het Wereldkampioenschap voetbal in Rusland te mogen. Wie niet voldoende punten haalt of minder doelpunten scoort dan de concurrentie kwalificeert zich niet. Makkelijk zat. Punt uit.
Er spelen echter meer factoren mee. Dat het verloop in zo’n poule vaak ook van toevalligheden aan elkaar hangt, speelt evenzeer een niet te onderschatten rol. Peter Bosz rept al zijn hele carrière over momentopnames. Prestatiecurves kennen golfbewegingen. Pieken en dalen. En als iemand er uit eigen ervaring over kan meepraten, dan is het Peter Bosz wel. Wanneer immers Nick Viergever in de kwartfinalereturn bij Schalke 04 in de verlenging niet toevallig zo’n mazzelgoal maakt, had Ajax nimmer en nooit in de finale van de Europa League gestaan. Sterker nog, dan was Peter nu niet de boss in Dortmund geweest.
Draai je de film van Oranjes mislukte WK-kwalificatiereeks terug, dan kom ik zulke momenten ook tegen. In Groep A zijn er achteraf bekeken drie momenten van cruciale betekenis geweest.
>> Allereerst die ten onrechte afgekeurde goal van Bas Dost in de uitwedstrijd tegen Zweden op 6 september 2016 in Solna. Wanneer de Italiaanse scheidsrechter Orsato de treffer had toegekend, had Nederland het Zweedse team al op de eerste speeldag in de groep tot achtervolgen gedwongen.
>> Dan Oranjes collectieve wanprestatie op 25 maart 2017 in Sofia. De beschamende 2-0 nederlaag in het Vasili Levski stadion kost niet alleen bondscoach Danny Blind de kop, het is bij nader inzien een nederlaag met vergaande gevolgen.
>> En last but not least de blunder van de doorgaans zo betrouwbare Franse keeper Hugo Lloris op 9 juni 2017 die Zweden in de Friends Arena van Solna in de blessuretijd een even verrassende als onverwachte 2-1 zege oplevert. Drie bonuspunten voor Zweden.
Over de verdacht hoge overwinningen van de Zweden in Wit-Rusland en afgelopen zaterdag tegen Luxemburg schrijf ik maar niets. Ik heb de wedstrijden in kwestie zelf niet gezien, zeg ik erbij, ik verbaas me wel over zulke uitschieters. Soms zit het mee, soms zit het tegen. Laat ik het daar maar op houden. Terwijl de Zweden zich over geluk niet te beklagen hebben gehad, viel het kwartje voor het Nederlands elftal net iets te vaak de verkeerde kant op. Met meer vooruit te verdedigen in plaats van constant achteruit te lopen hadden onze jongens van Jan de Wit misschien ook wel wat meer kunnen afdwingen. Al zal de naam Jan de Wit eerdaags ook wel niet meer door de beugel kunnen. Maar dat terzijde.
Het internationale topvoetbal evalueert. Het is evident dat zowel de Nederlandse clubteams als ook het Nederlands elftal de afgelopen jaren de slag gemist hebben. De ooit zo befaamde Hollandse school bestaat al lang meer. ‘We’ zijn ingehaald door hogeschoolvoetbal van compleet andere dimensies. Ons lesmateriaal is achterhaald. Hoognodig aan vernieuwing toe. Nederland moet in de leer bij anderen. Om af te kijken hoe ‘we’ in de toekomst weer kunnen aanhaken.
Nederlandse toptrainers (zowel met als zonder laptop) en topvoetballers van nu en van de toekomst moeten er eens van doordrongen raken dat het in het internationale topvoetbal maar om één ding draait: resultaat. Percentages balbezit geven niet de doorslag. Daar win je geen wedstrijden mee. Op Hollandse velden is het middel steeds meer tot doel geworden. Met het bijkans heilig verklaren van balbezit, schieten ‘we’ ons doel voorbij. Zo mag ik denk wel constateren. Met als gevolg dat ‘we’ inmiddels zijn verworden tot het lachertje van Europa.
De hoon zal in elk geval tot en met het WK op het Nederlands elftal en de clubs uit de eredivisie neer blijven dalen. De kans dat Feyenoord of Vitesse overwinteren in Europa is miniem. De leeuw staat overal in z’n hemdje. Ons misplaatste superioriteitsgevoel kan iedereen daarom beter achterwege laten. Even dimmen. Wat gepaste nederigheid kan geen kwaad. ‘We’ moeten ouderwets de mouwen opstropen. Keihard werken om beter te worden. De arbeid verrichten die nodig is om opgelopen achterstanden in te lopen. Inhaken op nieuwe trends en ontwikkelingen in het voetbal. Het is hard nodig om te kunnen wedijveren met anderen. Vooral niet denken dat ‘we’ het hebben uitgevonden.
In Zweden of IJsland lopen echt geen betere voetballers rond dan in ons eigen polderparadijs. Aan bijvoorbeeld die IJslanders valt mij altijd op dat ze zo fit ogen. Allemaal trainbaar. Echt waar. Ze compenseren hun tekortkomingen niet met het oeverloos rondspelen van de bal. Er zit bovendien bij de meesten een goede kop op, zoals dat zo mooi heet. Ze vreten het gras op voor volk en vaderland. Al ligt dat met al dat kunstgras in Nederland natuurlijk wat gecompliceerder. Het ligt behoorlijk zwaar op de maag. Het vitaminegehalte van die korrels schijnt niet al te gezond te zijn. Maar aangezien we toch verder moeten is het misschien raadzaam om alle Oranje-thuisinterlands voortaan in De Kuip af te werken. Een hele verbetering ten opzichte van die sfeerloze parkeergarage in Duivendrecht. Je moet de invloed van de twaalfde man nooit onderschatten.
Ach, en laat alle azijnzeikers maar lekker juichen voor de Oranje leeuwinnen, ’s lands schaatshelden, de Nederlandse Davis Cup-ploeg, Max Verstappen of zelfs de Rode Duivels. Zulke opportunisten en meelopers mag je feitelijk geen supporters noemen. In polonaise overal achteraan lopen waar de wind op dat moment gunstig staat. Only sing when they’re winning.
Die waardeloze instelling weerspiegelt zich in onze hele maatschappij. Het is exact wat er aan schort in Nederland: te veel meelopers, te weinig uitblinkers.
© RK