Achter de bal aan (40/1): Rochdale
7 november 2017
Het mooie aan Engeland is dat er elke dag wel ergens gevoetbald wordt. Zo ook in de aanloop naar de international friendly tussen Schotland en Nederland. In eerste instantie wil ik mijn vierdaagse trip eigenlijk beginnen met Bury tegen Stoke City u21. Omdat die wedstrijd voor de Checktrade Trophy in een laat stadium verschoven wordt van dinsdag naar woensdag, beland ik in Rochdale. Dat speelt voor dezelfde cupcompetitie tegen Blackburn Rovers. Rochdale ligt om de hoek. Ook in de buurt van Manchester, waar ik aan het begin van de middag naartoe vlieg.
Dat gebeurt wel wat later dan gepland. Het met propellers uitgeruste toestelletje van Flybe dat me de Noordzee over moet zetten arriveert namelijk 35 minuten te laat op Schiphol. Het oponthoud valt al met al mee. De piloot heeft er zin in… Na een vlucht van minder dan anderhalf uur landt vlucht BE1274 veilig op Manchester Airport. Slechts een tiental minuten behind schedule.
De 35 kilometer van Manchester Airport naar Rochdale nemen meer tijd in beslag dan de vlucht met Flybe van Amsterdam naar Manchester. Eerst met de trein naar Manchester Piccadilly, vervolgens per Metrolink (tram) vanaf Manchester Victoria naar het eindpunt. Vanuit de trein op weg van het vliegveld naar Piccadilly zie ik in de verte het Etihad Stadium liggen. Helaas mag ik me later die dag niet vergapen aan Kevin de Bruyne of Sergio Aguero. In Rochdale wacht me voetbal van een iets ander allooi. Maar ja, beter voetbal dan dat van het elftal van Pep Guardiola speelt momenteel niemand.
Het is alweer een poosje geleden dat ik voor het laatst in Manchester rondwandelde. Er is de afgelopen jaren veel bij het oude gebleven, merk ik tijdens de wandeling langs Piccadilly Gardens en het Arndale Shopping Centre. Zo is de hemel boven de stad onveranderd grauw en grijs gebleven. De nattigheid die naar beneden valt – gelukkig niet al te veel – voelt hetzelfde aan als in 2009. Wel verbaas ik me over de grote hoeveelheid zwervers en bedelaars dat er rondhangt en ‘werkt’. Hun aantal lijkt me behoorlijk toegenomen.
De tram vanaf Victoria stopt ook in Oldham. Oldham Athletic, ook al zo’n mooie herinnering. Boundary Park. Zo’n ouderwetse football ground vol nostalgie. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik daar destijds met zo’n rammelende en stinkende dieseltrein naartoe ben gereisd. De actualiteit ziet uit wat duisterder uit. Als de tram mij omstreeks kwart voor vijf afzet op het station van Rochdale begint het al behoorlijk donker te worden.
Vanuit het Best Western hotel in Broadfield Park, waar ik overnacht , licht de gloed van de lichtmasten van het stadion van Rochdale AFC de donkere hemel al op. Een kwartiertje lopen en ik ben er al. Erg veel volk is er niet op de been zo’n drie kwartier before kick-off. Een verkoper van programmaboekjes legt me uit dat de opzet van de Checktrade Trophy het publiek nauwelijks aanspreekt. Hij verwacht op deze frisse dinsdagavond hooguit zes- tot zevenhonderd toeschouwers. Zo’n tweehonderd fans uit het nagelegen Blackburn meegerekend. Bij de recente competiewedstrijd waren het drieduizend! Het hele Away End zat afgeladen vol.
De Crown Oil Arena, waartoe de naam van het knusse Spotland stadionnetje anno 2017 is verbasterd, barst inderdaad niet uit z’n voegen. De teller stopt voor deze midweekse gelegenheid bij 1.080 toeschouwers. Daar heb je het wel mee gehad bij deze cupkraker. Voor 10 Pond zie ik vanaf de Main Stand hoe de nummers negentien en zes van Division One – de derde divisie! – hun road to Wembley vervolgen. Inderdaad geen Manchester City-niveau. Vooral Blackburn Rovers is enorm afgezakt. In 1995 nog landskampioen. Met manager Kenny Dalglish en de jonge Alan Shearer in de spits. Van de klasse van 22 jaar geleden resteert weinig.
Op de inzet van de 22 acteurs op het veld valt nochtans weinig aan te merken. Hartverwarmend. Wanneer de bezoekers uit Blackburn vanwege een rode kaart met tien man verder moeten, gooien ze er zelfs nog een schepje bovenop. Mijn achterbuurman denkt er het zijne van en voorziet de strijd binnen de lijnen 90 minuten lang van ‘deskundig’ commentaar. Afgaande op zijn opmerkingen stemt het gebodene de goede man niet tevreden. Het ‘fucking’ is niet van de lucht. 1-1 eindigt het gevecht. De strafschoppen die aansluitend de beslissing moeten brengen, laat ik voor wat ze zijn. Die sla ik over. Want ik heb het ‘fucking cold’ gekregen, ik geloof het verder wel.