Achter de bal aan (42/4): Vila-Real
10 januari 2018
De plaats heet Vila-Real. Met een l, een r en een verbindingsstreepje. De plaatselijke voetbaltrots luistert naar de naam Villarreal. Met dubbel l, dubbel r en geen verbindingsstreepje. Deze nogal verwarrende vorm van spraakverwarring heeft te maken met het door elkaar husselen van Castiliaanse en Valenciaanse benamingen. Feit is dat Villarreal CF het provinciestadje Vila-Real de afgelopen twee decennia in heel Europa maar mooi op de kaart heeft gezet. Elke rechtgeaarde voetballiefhebber kent het clubje uit het nietige stadje onder de rook van Castello de la Plana dat het roemruchte Valencia CF in de regio Valenciana nadrukkelijk naar de kroon steekt.
Mijn tot dusverre enige bezoek aan een thuiswedstrijd van El Submarino Amarillo dateert uit oktober 2003. Een kleine eeuwigheid geleden alweer. ‘Pepe’ Reina verdedigt destijds het doel van Villarreal. Riquelme, Coloccini, Jose Mari en Anderson zijn andere sterkhouders uit die tijd. De straatjes in het 50.000 inwoners tellende stadje zijn onveranderd gebleven. Nog altijd even smal. Het stadion onderging in de tussentijd wel een aanzienlijke facelift. Vooral aan de buitenkant is er heel wat aan vertimmerd. Ik herken weinig terug. Destijds heet het nog ouderwets El Madrigal, vijftien jaar later spreken we over het estadio de la Ceramica. Met een in fel geel licht stralende gevel.
Villarreal CF timmert sowieso flnk aan de weg. Als je bedenkt dat het provincieclubje uit Castellon pas in 1998 voor het eerst zijn opwachting maakt op het hoogste niveau in Spanje, dan is enige bewondering wel op z´n plaats voor wat het de afgelopen twee decennia heeft klaargespeeld. De wetenschap dat de club niet over de financiële middelen beschikt van de Reals en Barcelona´s, maakt het des te knapper dat Villarreal CF zich – vaak – met de besten kan meten. Met een halve finaleplaats in 2006 in de Champions League als voorlopig hoogtepunt. Niet gek voor een clubje uit een plaatsje met half zoveel inwoners als Deventer. Waarom kunnen Nederlandse clubs met eenzelfde achtergrond zoiets niet? Stel je voor, met Go Ahead Eagles elk jaar Europees voetbal spelen. Dromen kost nou eenmaal niets. In Vila-Real zijn ze uitgekomen!
Zoiets schept verwachtingen. Met laagvlieger Leganes als tegenstander mag een plekje veiligstellen bij de laatste acht in de strijd om de Copa del Rey, de Spaanse voetbalbeker, daarom geen problemen opleveren. Zo luidt de alom heersende opinie. Adel verplicht. Ook voor de nieuwe adel. De rol van underdog is Villarreal inmiddels ontgroeid. Dat de favoriete thuisploeg de 1-0 nederlaag van een week eerder in Leganes (door een doelpunt van Nordin Amrabat) gaat rechtzetten, daaraan twijfelt op deze woensdagavond in het Keramiekstadion bijna niemand van de meer dan 12.000 aanwezigen. In Remontadas zijn Spanjaarden uiterst bedreven. Een nationale specialiteit.
Helaas gaat die noemer niet altijd op. Je hebt soms van die van die dagen… Waar de de Reals en Barcelona´s in noodsituaties (bijna) atijd kunnen terugvallen op de Ronaldo’s en de Messi’s moet Villarreal CF vertrouwen op de vuurkracht van de Colombiaan Carlos Bacca of de vorig seizoen nog als Manchester City-huurling voor FC Twente uitkomende Ernes Unal. Kwalitatief toch van een iets ander kaliber dan de kanonnen van de absolute topclubs. Ondanks een 2-1 zege strandt de equipe van entrenador Javi Calleja op de drempel van de kwartfinale. Door het uitdoelpunt van Leganes gaat de Yellow Submarine kopje onder. Teleurstelling in El Madrigal. Berusting bij de toch enigszins verwend geraakte aanhang.
Zo kan ik toch zeggen dat ik een bekerstunt in Spanje en vivo meemaak. Zoiets overkomt me niet elke week.