Wij Nederlanders blijven toch maar een vreselijk eigengereid volkje. Wanneer dat natuurijs na zo’n strenge vorstperiode begint te smelten, doet menigeen niet wat elk welkdenkend mens in zo’n situatie zou doen. Ben je gek, dan binden veel onverbeterlijke kaaskoppen juist snel de ijzers nog even onder om tot op het allerlaatste moment te kunnen genieten van die ijspret. Tsja, en wanneer zo’n onverlaat dan door het ijs zakt, begint naderhand het geklaag. Het is natuurlijk te schandalig voor woorden wanneer ze zélf moeten opdraaien voor de kosten van een reddingsoperatie die daarvoor in gang moet worden gezet.
De hele poppenkast bij de voetbalwedstrijd Go Ahead Eagles tegen De Graafschap vertoont opvallende gelijkenissen. Zelfs een blinde kon zien aankomen dat het misging. Maar pas nádat een stelletje van die snuivers en spuiters de club Go Ahead Eagles, de continu falende spelers en de gemeente Deventer in diskrediet brengen – en niet te vergeten zichzelf wereldwijd belachelijk maken –, schreeuwt Jan en alleman moord en brand.
Het voetbalfeest in de Adelaarshorst werd zondagmiddag al kort gestaakt voordat de wedstrijd goed en wel begonnen was. In zekere zin was het zelfs wel aandoenlijk dat na de oproep van de trainer een handjevol onverzettelijke diehards wél voor hun club door het vuur ging. Ook al deden ze dat dan op een beschamende manier. Op de verkeerde plek. Toch nog een klein beetje een Jan van Staa-effect… Los daarvan geeft het natuurlijk zeer te denken als het vuurwerk vooral vanaf de tribunes komt. Hoe komt dat knalspul überhaupt een stadion binnen? Heel simpel: een kwestie van niet goed fouilleren!
Er is niets makkelijker dan achteraf praten en anderen verwijten maken. Clubs kunnen op hun beurt ook vóóráf zorgen dat ze hun zaakjes goed voor elkaar hebben. Veel ellende kan immers al op voorhand voorkomen worden. Het kan toch niet zo moeilijk zijn om lieden die niets in een voetbalstadion te zoeken hebben en structureel voor overlast zorgen de toegang te ontzeggen?
Maar ja, Nederland hè. Omgekeerde wereld. Zo’n foto maandagochtend op de voorpagina van De Stentor zegt in dat kader veel. Van zo’n randdebiel die een speler van De Graafschap te lijf gaat, wordt bewust het gezicht onherkenbaar gemaakt. Media mogen zulke lieve jongens natuurlijk niet publiekelijk aan de schandpaal nagelen. Strijdig met de privacy. De brave knul zal er maar eens last mee krijgen wanneer werkgever of familie hem op de foto herkent.
Nee, dan hebben ze het in Spanje beter voor elkaar. Bij de basketbalwedstrijd die ik vorige week bezocht tussen Real Madrid en Fenerbahçe hielden politieagenten met volautomatische wapens toezicht op een ordentelijk verloop. Ja, ja, bij een basketbalwedstrijd. Maar wel een sportieve happening die liefst 15.000 toeschouwers naar het Madrileense WiZink Center lokte. Beduidend meer dan in de Adelaarshorst, maar zonder ook maar het geringste spoor van wanklank.
Wat wil je ook wanneer zo’n angstaanjagende robocop zijn mitrailleur op iemand richt. Zelfs de meest doorgesnoven idioot haalt het dan wel uit zijn hoofd om gekke dingen te gaan doen. Een openbaring. Werkt vele malen afschrikwekkender dan wanneer zo’n zorgvuldige geïnstrueerde steward in een afzichtelijke gele jas het geteisem vriendelijk doch dringend verzoekt om zich netjes te gedragen. Wie niet horen wil, moet maar voelen. Schade verhalen op de daders. Levenslange stadionverboden. Geen uitsupporters meer toelaten.
Dergelijk staaltjes van machtsvertoon en strenge straffen zijn in Nederland uit den boze. In Nederland moet iets eerst uit de hand lopen. Aansluitend wordt dan een projectgroep of een commissie met wijze lieden in het leven geroepen. Daarna volgt een vaak jarenlang durend en kostenverslindend vergadertraject. Tot slot komt er een lijvig rapport met aanbevelingen dat meestal ergens in een diepe la verdwijnt. En ondertussen blijft alles bij het oude en verandert er helemaal niets.
Gelukkig gaat iedereen in Nederland die niet zijn buik vol heeft van alle loze beloften van lokale politieke hooligans op 21 maart naar de stembus om nieuwe gemeenteraden te kiezen. De leden van dat soort praatclubjes zijn precies die figuren die na zo’n schaamteloze vertoning als zondag in de Adelaarshorst altijd als eersten hun afschuw uitspreken en roepen om maatregelen. Jammer alleen dat de dames en heren structureel de andere kant opkijken en de koppen in het zand steken wanneer ze eenmaal in het pluche zitten.
Het is helemaal niet zo vreemd dat steeds meer Nederlanders zich op dun ijs begeven. Slecht voorbeeld doet volgen.
© RK