Vandaag 2 jaar geleden
Dreiging van terreur jaagt menigeen in Europa de stuipen op het lijf. Op het Hauptbahnhof van Wenen maak ik zelf mee hoe de paniek van het ene op het andere moment kan toeslaan.
Kort na aankomst in de Oostenrijkse hoofdstad besluit ik even ergens te gaan zitten om wat te drinken. Ineens breekt de hel los. Alarmbellen klinken. Gevolgd door een omroepbericht dat alle aanwezigen het stationsgebouw zo snel mogelijk dienen te verlaten.
De schrik zit er goed in. Terwijl heren in gele hesjes van de stations-security zenuwachtig heen en weer lopen en de indruk wekken niet zo goed te weten wat ze moeten doen, begeven veel reizigers zich in looppas richting uitgang. Erg geordend verloopt die evacuatie niet. Wonder boven wonder gebeuren er geen ongelukken. Niemand wordt onder de voet gelopen.
Wat er aan de hand is, kom ik nooit te weten. Buiten komen vijf brandweerauto’s met gillende sirenes aangereden. Ik zie geen rook of vlammen, hoor geen ontploffingen, noch krijg ik gekken met Kalashnikovs of ander schietgerei in het zicht.
Ik blijf het ook niet afwachten, loop om het gebouw heen een metrostation binnen. Niemand houdt me tegen. Dat het verkeer op lijn U1 niet is stilgelegd, maakt duidelijk dat het met het gevaar wel meevalt. Loos alarm. Veel drukte om niks.
4 augustus 2016 Wenen