Vanwege zijn 75-jarig lidmaatschap ontving Wim Erkens een fraaie oorkonde van zijn club. Driekwart eeuw Robur et Velocitas leverde het 91-jarige erelid vriendschappen voor het leven op. En dan te bedenken dat hij ooit zijn eerste schreden op een voetbalveld zette bij AGOVV, destijds de grote lokale rivaal.
De oud-voorzitter van Apeldoorns oudste voetbalvereniging mag dan al wel de respectabele leeftijd van 91 bereikt hebben, eenmaal op z’n praatstoel bruist hij van de energie. Bij het ophalen van oude herinneringen voelt Erkens zich weer die scholier van de middelbare handelsschool die bij de ‘Blauwen’ van de Schot Jimmy Bulloch de grondbeginselen van het spelletje bijgebracht kreeg.
De tegenstellingen tussen de arbeidersclub en het deftige ‘Kracht en Snelheid’ waren in de jaren na de Tweede Wereldoorlog alom aanwezig. “Ik had verkering met een meisje, maar ik mocht niet binnenkomen wanneer ik er aan de deur kwam. Ik droeg namelijk een blauwwitte sjaal. Die had mijn moeder voor me gebreid. En haar vader was voor Robur. Dat was meneer Gaasbeek, directeur van de Boerenleenbank. Iemand van AGOVV, dat kon natuurlijk niet”, glimlacht Erkens bij de herinnering aan de kennismaking met zijn latere schoonvader.
Bij zijn overstap naar de buren van de Asselsestraat in 1950 moest het 16-jarige talent voor de ballotagecommissie verschijnen. Robur screende alle aspirant-leden met grondige nauwkeurigheid. “Op een avond moest ik daarheen. Daar zat een aantal heren aan een tafel. Ze wilden alles van me weten. Waar ik vandaan kwam. Wat mijn vader deed. Gelukkig werd ik goedgekeurd en mocht ik bij Robur komen voetballen”, weet hij nog goed hoe hij zijn ‘toelatingsexamen’ aflegde.
Erkens maakte lang deel uit van de hoofdmacht. “Ik was stopperspil of kanthalf. Ik kon behoorlijk uitdelen. Ik heb er ook wel wat littekens aan overgehouden. In die tijd zaten er nog noppen met spijkers onder de schoenen. Jan Ponstein was de beste speler met wie ik bij Robur heb samengespeeld. Die had een goed schot en was heel beweeglijk. Hans Elfring was ook heel goed. Hij is later directeur geworden van Wegener. Mijn vader werkte daar in de zetterij”, wijst hij op de nauwe band tussen het lokale krantenconcern en zijn club.
Met Robur draaide hij mee in de eerste klasse. “Bij onze thuiswedstrijden aan de Asselsestraat zaten altijd wel een paarduizend toeschouwers. Naar uitwedstrijden gingen we met de bus. Die werd gehuurd bij de VAD. We moesten naar Winschoten, Sneek of Germanicus in Coevorden. Dan vertrokken we vanaf de Markt en kwamen laat weer thuis. Bij Café Waanders in Staphorst maakten we vaak een tussenstop”, blikt hij met voldaan gevoel terug op de lange zondagen van weleer.
Bij uitstapjes met de veteranen scoorden de Robur-oudjes ook met de jenever bovengemiddeld, verklapt Erkens. “We gingen elk jaar vissen in Friesland. En dan na afloop aan de drank. Bij Piet Schaap, die een dameskapsalon had aan de Schuttersweg, hebben we ooit een echt schaap op z’n kamer gezet. Dat beest hadden we daar ergens uit een weiland gehaald”, biecht hij op hoe de heren van de keurige club op gepaste tijd de bloemetjes behoorlijk buitenzetten.
In de jaren ‘90 bekleedde Wim Erkens met veel engagement het voorzitterschap. Eén van de hoogtepunten uit die periode was een vriendschappelijk duel tegen Ajax in 1997, dat liefst 6000 toeschouwers naar de Anklaarseweg lokte. Het betrof de afscheidswedstrijd van zoon Robert, nota bene een hartstochtelijk Feyenoord-supporter.
Anno 2025 volgt hij zijn grote voetballiefde van een afstandje. “Ik er een poos niet geweest. Na het overlijden van mijn vrouw heb ik de puf niet meer om erheen te gaan. Ik moet het van horen zeggen hebben. Wilma Jansen appt mij elke week de uitslagen. Dat Robur op zaterdag is gaan voetballen, vind ik trouwens niks. Het is een zondagvereniging. Hetzelfde geldt voor dat spelers hun shirt over de broek hebben en met de sokken op de grond lopen. Dat ziet er toch niet uit. Je vertegenwoordigt wél de club, hè!”
De Stentor woensdag 5 juni 2025/Foto Peter Lous