Drie op een rij in Helsinki: fakkels en bivakmutsen bij IFK Helsingfors, vrijkaartjes voor vrouwenduel plus een solide kwalificatiepremière van Oranje

Achter de bal aan (118/3): Helsinki

Zaterdag 7 juni 2025

Na een tweedaags verblijf in Tallinn gaat de reis verder naar Helsinki. Met een veerboot van Tallink vaar ik naar de Finse hoofdstad, een boottocht van twee uur. Eenmaal op Finse bodem is er sprake van drie op een rij. In de aanloop naar de ouverture van Oranje’s kwalificatiereeks naar het wereldkampioenschap van 2026 zie ik eerst de mannen van IFK Helsingfors en de vrouwen van HJK Helsinki achter een bal aanhollen.

De afvaart van de Megastar van de Tallink Siljaline vanuit de Estse hoofdstad staat geprogrammeerd op 10.30 uur. We arriveren al anderhalf uur voor vertrek in Terminal D. Inchecken moet bij de incheckautomaten in de vertrekhal. Na het scannen van de code op het reserveringsbewijs komen de boardingpassen uit het apparaat gerold. De techniek staat voor niets tegenwoordig. Aansluitend nemen we plaats in een wachtruimte. Rond half 10 komt de boot uit Helsinki aan. Eerst moeten alle passagiers van boord die uit Finland komen. Vervolgens mogen alle wachten via een lange looptunnel de Megastar betreden. De naam dekt de lading volledig. Het is inderdaad een megaboot. Is het bij het boarden nog behoorlijk dringen geblazen, eenmaal verspreid over de diverse dekken vind je de tientallen passagiers niet meer terug.

Het is wel relaxt om eens over het water te reizen. Is weer eens wat anders dan vliegen, met de trein of de Flixbus. De zee is rustig. In de Starclass is het prima toeven. Bij aankomst in Helsinki stroomt de boot in no time leeg. In de vertrekhal zitten alweer hele mensenmassa’s klaar om in de omgekeerde richting te vertrekken. Een paspoort heb ik sinds we vanaf Schiphol naar Tallinn nergens hoeven laten zien. Dat hoeft ook ditmaal niet. Wel staan er bij de uitgang douanemedewerkers met drugshonden. Die ruiken blijkbaar niets verdachts. We kunnen zodoende zo de gereedstaande tram naar het centrum instappen. Een dagkaart voor het openbaar vervoer kost 10 euro.

We halen eerst onze kaarten af voor de wedstrijd Finland – Nederland, het hoofddoel van dit vierdaagse uitstapje. Dat kan in een kroeg in de nabijheid van het centraal station. Hoewel we eigenlijk 40 minuten te vroeg zijn, doen de al aanwezige KNVB-medewerkers niet zo moeilijk en overhandigen

Op de stoep voor het etablissement staat een drietal in strakke outfits geklede dames op dreunende discoklanken te dansen bij een oud volkswagenbusje. Het promotieteam van Mummotunneli, het afhaalpunt van de tickets. De blondines zien er uiterst smaakvol uit. Al zijn Oranjefans wel gewaarschuwd voor alle verlokkingen ter plaatse. Wie zijn verblijf in Helsinki wil opfrissen met een overdaad aan alcoholische versnaperingen, moet diep in de buidel tasten. Goedkoop is het hier allerminst.

Na te hebben ingecheckt bij Citybox Helsinki, voor vandaag en morgen onze thuisbasis, wandelen we naar Brahen Kenttä. Daar speelt IFK Helsingfors om 16.15 uur z’n thuiswedstrijd tegen TuPS. Een wedstrijd op het vierde of vijfde niveau. Een kaartje kost liefst 15 euro. Met name de supporters van de thuisclub maken er een heel spektakel van in het tussen woningblokken gepropte stadionnetje. Met een heuse choreografie en fakkels laten zij het kleine tribunetje van het complex trillen op z’n grondvesten. Het gaat er behoorlijk fanatiek aan toe. De meest vurige fans dragen bivakmutsen in de roodwitte clubkleuren.

Wedstrijd nummer twee van de dag betreft het onderonsje tussen HJK en PK-35 Vantaa, een ontmoeting uit de hoogste vrouwenspeelklasse, twee tramhaltes verder. Wanneer we er vijf minuten voor aanvang arriveren, staat er een lange rij wachtenden voor de ingang. De harde kern van NEC is zoals gebruikelijk ook weer van de partij. Het is even schrikken wanneer blijkt dat alleen met vooraf bestelde e-tickets toegang kan worden verkregen tot de Bolt Arena. Die hebben we dus niet. Een vriendelijke jongedame in HJK’s fanshop biedt uitkomst met twee vrijkaarten. Scheelt toch mooi weer 16 euro. Een bedrag dat de voorstelling overigens absoluut niet waard is, ondervinden we in de 90 minuten die volgen.

Het is lekker weer, het zonnetje schijnt, het stadion kan er mee door, de verwoede pogingen van de 22 meisjes op het veld om het in aanzienlijke getalen opgekomen publiek iets spectaculairs voor te schotelen stranden in goede bedoelingen. Het stelt bitter weinig voor. Hoe graag alles en iedereen binnen het vrouwenvoetbal ook serieus genomen wil worden, ondanks vier doelpunten (drie voor de thuisclub, eentje voor de bezoekers) is de wedstrijd het aanzien nauwelijks waard. Als voorprogramma op de World Cup qualifier Finland – Nederland, waarvan de aftrap om 21.45 uur plaatsvindt in het aangrenzende Olympiastadion, moeten we het er mee doen.

De oude bak waarin in 1952 de Olympische Spelen zich afspeelden, heeft sinds mijn vorige visites een overkapping gekregen. In zowel 1989 als 1991 was enkel de hoofdtribune overdekt In die twee eerdere wedstrijden die ik in Helsinki’s meest prominente sportarena heb mogen aanschouwen waren Ruud Gullit, Marco van Basten en Oranje’s huidige bondscoach Ronald Koeman nog van de partij. Dat waren nog eens tijden.

Zonder tot grootse daden te komen sluit het Nederlands elftal de première in de kwalificatiestrijd voor het mondiale eindtoernooi van volgend jaar in de VS, Canada en Mexico af in een eenvoudige 2-0 overwinning. De 500 meegereisde Nederlandse supporters worden er stil van. De support van het Oranjelegioen valt in het niet bij de vurige en hartstochtelijke manier waarop de ultras van IFK Helsingfors enkele uren eerder hun wedstrijd beleefden.

Door het late aanvangstijdstip (21.45 uur) begeven we ons pas rond middernacht weer naar ons hotel. Google Maps geeft aan dat het Olympiastadion 1,4 kilometer verwijderd ligt van Citybox Helsinki. In iets meer dan twintig minuten leggen we de afsluitende wandeling van een drukke voetbaldag af. Het was me het dagje wel weer.