Achter de bal aan (121/1): Riga
Vrijdag 5 september 2025
Het Nederlands elftal moet na het teleurstellende 1-1 gelijkspel in Rotterdam tegen Polen in Litouwen de koppositie in de kwalificatiepoule voor het WK zien vast te houden. De wedstrijd wordt zondag gespeeld in Kaunas, de na Vilnius grootste stad van het land. Om praktische redenen verblijf ik niet in het Litouwse speeloord, maar in de Letse hoofdstad Riga.
Voorfagaand aan het vertrek naar Letland beleef ik een korte nacht. Pas iets voor enen levert chauffeur De Frens me weer thuis af na het punten morsen van Oranje. Om half vijf gaat de wekker alweer. Als ik rond de klok van vijf uur naar het station wandel, is het nog donker. De stad Apeldorp is nagenoeg uitgestorven. Je kan een kanon op de verlaten straten afschieten. Om 5.44 uur zit in de trein richting Schiphol. Ik had misschien wel een trein later kunnen nemen, maar ik neem liever het zekere voor het onzekere. Ik ben liever een uur te vroeg op het vliegveld, dan dat ik onnodig moet gaan lopen stressen om een vliegtuig te halen.
Ruim drie uur voor vertrek naar Riga sta ik voor de security-check op onze nationale luchthaven. Ik tref het zowaar eens. De wachttijden bij het controleren van de bagage zijn te verwaarlozen. Als ik plaatsneem bij Gate B6 kan ik eerst op m’n dooie gemak de uitzending van Eastenders terugkijken. Die had ik gisteravond gemist vanwege m’n bezoek aan de Kuip. De terugkeer van Max Branning op the square belooft voor de komende weken weer volop spanning.
De passagiers van een Transavia-vlucht naar Lissabon hadden eigenlijk al een uur eerder voor vertrek van mijn vlucht naar de Letse hoofdstad vanaf dezelfde gate moeten vertekken. Wanneer het boarden van Vlucht BT618 van naar Riga van start gaat, zitten alle Portugal-gangers nog te wachten totdat een bus hen naar hun vliegtuig brengt. Voor mijn vlucht met Air Baltic loopt daarentegen alles gesmeerd. Rond half elf wordt het sein voor vertrek gegeven. Een uur en vijftig minuten later volgt de landing op Lidosta, de luchthaven van Riga.
Mijn eerste bezoek hier, meer dan tien jaar geleden alweer, werd nog groot door De Telegraaf in beeld gebracht. Bij aankomst van de selectie van het Nederlands elftal plaatste de krant van wakker Nederland destijds een grote foto van mij op de website. Toenmalig bondscoach Guus Hiddink stond daar ook prominent op afgebeeld.
Ik koop na aankomst geen los ticket voor de bus naar het centrum, maar schaf meteen een ov-kaart voor vijf dagen aan. Die kost slechts een tientje. Met zo’n ticket kan ik voor 2 euro per dag onbeperkt gebruik maken van het openbaar vervoer. Dat zijn nog eens prijzen. Ondanks dat ik hier maar vier dagen ben, loont zich dat. Ik verdien die prijs vandaag alweer terug met de ritjes die ik ga maken met de (trolley)bus en de tram.
Als ik iets voor drieën lokale tijd incheck bij Aparthotel Aurum wil de receptionist weten of ik voor het basketbal kom. Sportminnend Riga is twee weken lang volledig in de ban van het EK basketbal, FIBA Eurobasket 2025. Met voetbal hebben de Letten minder, krijg ik te horen. Daarin zijn ze ook wat minder bedreven. De aanstaande burenruzie tegen Litouwen leeft hier veel meer dan het WK-kwalificatieduel dat de Letse voetballers morgen afwerken tegen Servië.
Al in de aankomsthal van het vliegveld vielen de grote reclames me op waarop bezoekende basketbalfans aantrekkelijke kortingen in het vooruitzicht worden gesteld bij een visite aan een populaire sportbar ter plaatse. De hotelreceptionist vertelt trots dat hij een kaartje heeft weten te bemachtigen voor de wedstrijd van morgen van de Letten tegen de grote rivaal Litouwen. Ze hadden de 11.000 plekken tellende Xiaomi Arena met gemak meermaals kunnen vullen. Hij heeft 100 euro voor een kaartje betaald. Een flink bedrag voor een basketbalpotje. Je moet het er maar voor over hebben.
Het basketbalevenement heeft de hotelprijzen in de Letse hoofdstad in elk geval flink opgedreven. In vergelijking met mijn voorgaande twee visites aan Riga, in 2015 en 2019, zijn de prijzen bijna verdrievoudigd. Bovendien kostte het me veel meer moeite om ditmaal een betaalbare accommodatie te vinden. Bijna alle beschikbare hotelruimte voor dit weekend was als gevolg van het basketbalevenement al volgeboekt op het moment waarop ik ben gaan boeken.
Bij de twee voetbalpotjes die ik op deze nazomerse vrijdag in Riga (25 graden!) ga bekijken, hoef ik me in elk geval geen zorgen te maken over torenhoge tarieven. Zowel het oefenpotje van de Letse u19 tegen de leeftijdgenoten uit Malta als de avondvoorstelling DSVK Traktors tegen AC Jules Verne in de Dali Dali 3 Liga is gratis toegankelijk. Alleen beide clubnamen zijn feitelijk al onbetaalbaar.
In eerste instantie wilde ik de jeugdinterland, waarvan de aftrap om 17.00 uur plaatsvindt, overslaan. Ik ben al eens eerder in het Jana Skrdela stadion geweest. In juni 2015 zag ik er samen met Erik Pasman de derby tussen RFS en Dinamo Riga. Aangezien ik toch in Riga ben, besluit ik tegen vieren toch maar met de bus koers te zetten naar het Arkadija park. Samen met een veertigtal anderen, die op het enige tribunetje plaats hebben genomen, zie ik hoe de Letse talenten de Maltezers met 3-0 eenvoudig de baas blijven.
Afgaande op het niveau durf ik wel met stelligheid te beweren dat de generatie voetbaltalent die ik aan het werk zie Letland noch Malta in de nabije toekomst een wereldtitel gaat bezorgen. Toekomstige topsterren kan ik niet ontdekken op het kunstgras. Dat het me naarmate de wedstrijd vordert steeds meer moeite kost om de ogen open te houden komt daarentegen niet door de gebrekkige kwaliteit van de wedstrijd. De korte nachtrust speelt op en maakt toeschouwen en vooral niet in slaap vallen tot een heuse beproeving.
Twee uur later aan en enkele kilometers verder blijf ik bij het onderonsje tussen DSVK Traktors – AC Jules Verne wel klaar wakker. Het is voor het eerst dat ik het genoegen heb om een partijtje uit de Dali Dali 3 Liga live te mogen aanschouwen. Een hele belevenis, al zeg ik het zelf. Een voetbalwedstrijd hoeft niet goed te zijn om vermaak te bieden. Het enige hinderlijke in het schijnsel van de lichtmasten zijn de bloedirritante Letse muggen, die zich gedurende het sportieve spektakel meermaals gulzig op mij storten.
Met een dertigtal mede-diehards ben ik van achter een enorm net, dat het speelveld afscheidt van een gammel, onoverdekt tribunetje hoe de mannen van Jules Verne na een 1-1 ruststand met 7-1 over het thuis spelende Traktors heenwalsen.
Als ik omstreeks half elf de trolleybus vanaf het Rigas 49. Vidusskolas stadions terugneem richting mijn hotel, wil ik nog maar één ding: slapen! Na een korte nacht was het een lange dag. Het is mooi geweest…