Achter de bal aan 122/1: Pisa
Dinsdag 7 oktober 2025
Ik was er al bij toen het Nederlands elftal1990 afsloot met een 8-0 overwinning op en in Malta. Ik zag Marco van Basten op die gedenkwaardige dag vijf keer scoren in het nationale stadion Ta’Qali. Bijna 35 jaar later ga ik op herhaling. Net als in die decembermaand van dat mislukte WK-jaar gaat de reis via Italië. Destijds via Rome, ditmaal gaan we eerst een torentje rechtzetten in Pisa.
Ik herinner het me nog allemaal haarfijn. Wat aan de oevers van de Arno al sinds mensenheugenis scheef is, was destijds krom. Aan het begin van het jaar 1990 had ik een jaarcontract gekregen als sportverslaggever op de redactie van wat in die jaren bekendheid genoot als de Nieuwe Apeldoornse Courant – en nog een echte Apeldoornse krant was! Bij gebleken geschiktheid zou die verbintenis aan het eind van dat jaar worden omgezet in een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd. Op die geschiktheid viel weinig aan te merken. Ik werkte me uit de naad, maar de toegezegde vaste baan kreeg ik niet. Dat zou pas een jaar later gebeuren.
De toenmalige hoofdredactie van de krant kwam onder hun verplichting uit vanwege een of andere stomme regel. Dit hield in dat wanneer ze mij een maand uit dienst lieten treden, ze nogmaals het recht hadden om mij een jaarcontract aan te bieden. Aldus stuurden de heren Bielderman en Van Amerongen mij een maand onbetaald op vakantie. In januari mocht ik aansluitend terugkomen en nogmaals twaalf maanden aantonen wat ze allang wisten.
Wie zich misschien ooit heeft afgevraagd waar mijn haat-liefde verhouding met de Apeldoornse Courant (en later De Stentor) vandaan komt, heeft bij deze het antwoord. Ik maakte werkweken van minstens 60 uur voor nog geen 2000 gulden (guldens ja, geen euro’s) in de maand en als beloning voor mijn voorbeeldige inzet schopten de heren me doodleuk een maand op straat. Achteraf bekeken had ik ze moeten zeggen dat ze hun baantje ergens in konden stoppen waar het heel donker is. Maar ja, je bent jong en mag het werk doen dat je leuk vindt. In zulke gevallen neem je weleens verkeerde beslissingen die je de rest van je leven blijven achtervolgen.
De tijd valt helaas niet meer terug te draaien. Al voel ik me meer dan drie decennia later nog altijd besodemieterd. Op het moment zelf ben ik om stoom af te blazen en mijn woede niet af te reageren op de verkeerde mensen maar op reis gegaan. Ver weg van de hele pleurisbende. Ik kocht een Interrailkaart en ben her maar wat voetbalwedstrijdjes gaan bekijken. Aan die verslaving lijd ik m’n hele leven al en daar kom ik waarschijnlijk ook nooit meer meer vanaf. Via Monaco en Genua reisde ik naar Rome. Van daar pakte ik het vliegtuig naar Malta. Alwaar ik de week voor Kerst het voorrecht had om mee te beleven hoe San Marco bijna in z’n eentje de arme Maltezers verpulverde.
Gebruikte ik in 1990 het Colosseum, de Trevifontein, de Spaanse trappen en de Sint-Pieter als opwarmer voor een weekje Sliema, ditmaal is het de beurt aan Pisa. Gezien de vluchttarieven en aankomsttijden is dat verreweg de meest aantrekkelijke en voordelige optie. Ik berouw die keuze geen moment. Een dagje in de Toscaanse stad de toerist uithangen onder nazomerse omstandigheden heeft zo z’n charmes. Daar is weinig mis mee.
Na een vlekkeloze vliegreis met Ryanair vanaf Eindhoven Airport vergewis ik me er met reisgenoot Pasman ter plekke van of die beroemde toren daadwerkelijk scheef staat. Hetgeen na een grondige inspectie inderdaad het geval blijkt. We zijn overigens by far niet de enigen om de staat van de Torre pendente te controleren. Hoewel de zomervakantie voorbij is, verdringen zich hele volksstammen op de Piazza del Duomo om het wonder met eigen ogen te aanschouwen.
Ze komen uit alle mogelijke windstreken. Ik raak aan de praat met een dame uit Fortaleza. Ze nodigt me zelfs uit om bij haar op de koffie te komen als ik toevallig zin heb om binnenkort een keer naar Brazilië te gaan. Ze is weliswaar niet meer de jongste, ik val kennelijk wel bij haar in de smaak. Ze wil alles van me weten. Ik krijg zelfs haar telefoonnummer. Als tegenprestatie geef ik haar het nummer van een bekende. Gezien haar enthousiasme zou het mij niet verbazen wanneer die eerdaags wat pikante plaatjes via whatsapp krijgt toegestuurd…
Bijna zonder uitzondering doen de toegestroomde toeristen gek en nemen ze de meest vreemdsoortige posities aan om de toren voor het herinneringsplaatje denkbeeldig omver te duwen. Ik geef eerlijk toe dat ik me er zelf ook aan bezondig.
Aangezien het stadion van de plaatselijke voetbaltrots om de hoek ligt, laten we de kans uiteraard niet onbenut om er meteen een kleine groundhoptoer aan vast te knopen. Het Stadio Arena Garibaldi Romeo Anconetani, anno 2025 omgedoopt tot de Cetilar Arena, is mooi in z’n eigen lelijkheid. Omdat er toevallig teamfoto’s worden gemaakt van de jeugdteams van de dit seizoen in de Serie A teruggekeerde Sporting Club, glippen we ongezien naar binnen. De in de clubkleuren blauw en zwart geplaatste stoeltjes verhullen slechts gedeeltelijk de bouwvallige staat van de oude betonbak. Wat rondom het stadion opvalt zijn de op strategische plekken geplaatste hekken. In geval van ongeregeldheden kunnen de ordediensten straten zo compleet afsluiten. Slim gedaan.
Helaas kan ik Calvin Stengs, die dit seizoen door Feyenoord wordt verhuurd aan Pisa, vandaag niet in actie zien. Morgenmiddag vliegen we door naar Malta. Als het een beetje meezit, kan ik daar na aankomst al wel live voetbal zien. Daags voor de WK-qualifier Malta – Nederland treden in het MFA Centenary Stadium Zurrieq FC en Qormi FC tegen elkaar in het strijdperk voor de Jubilee Cup. Een wedstrijd om naar uit te kijken. Hoe gekker, hoe mooier…