Achter de bal aan 122/2: Malta
Woensdag 8 oktober 2025
Terwijl de vlucht van Eindhoven naar Italië gisteren een nagenoeg probleemloos verloop kende, vertrekt het vliegtuig van Pisa naar Malta vandaag met de nodige vertraging. Dit uitstel leidt nochtans niet tot afstel. Het voorgenomen bezoek aan de Maltese cupkraker Zurrieq – Qormi komt er niet door in het gedrang.
In de loop der jaren heb ik heel wat luchthavens gezien, maar ik heb niet eerder steden meegemaakt waar de mogelijkheid bestaat om de terminal te voet vanuit het centrum te bereiken. In Pisa kan het. Het Galileo Galilei-vliegveld ligt nagenoeg tegen de stad aan. De afstand naar het treinstation bedraagt ruim een kilometer. Mijn hotel ligt nauwelijks twee kilometer verder.
Evenals gisteren bij aankomst uit Eindhoven gaat het zodoende ook vandaag in omgekeerde richting weer met de benenwagen. Althans wel nadat ik bij het uitchecken eerst nog even geacht word 9 euro af te rekenen voor de droge broodjes en twee koppen slappe thee bij het ontbijt. Ik verkeerde in de veronderstelling dat dat al verrekend was bij het bedrag dat vorige week al van mijn creditcard was afgeschreven. Nou, niet dus. En dan reken ik de 1,50 euro City tax voor het gemak maar niet eens mee.
De wandeling naar het vliegveld verloopt via de toren, die zelf op deze stralende woensdagochtend weinig aanstalten maakt om rechtop te staan. Rond de klok van elven zijn er op en rond het Domplein al méér mensen op de been dan gistermiddag. En toen vond ik het er al behoorlijk druk.
Bij aankomst op het vliegveld valt het qua drukte reuze mee. Al is wel een dompertje dat de geplande vertrektijd van Ryanairvlucht FR9992 van 14.50 uur naar Malta is delayed met minimaal 35 minuten. Dat begint alweer goed. Die vertraging betekent dat we ons bij aankomst nog moeten gaan haasten om tijdig voor kick-off aanwezig te zijn bij de clash van vanavond voor de Jubilee Cup tussen Zurrieq en Qormi. Tsja, er zijn soms van die dagen. Soms zit het mee en wat vaker zit het tegen.
Het oponthoud loopt uiteindelijk op tot meer dan een uur. Departure time vertraagt zich tot iets na vieren. In plaats van half 5 landen we ruim 50 minuten later op Malta. Gelukkig vallen de afstanden op het eiland te verwaarlozen. Eerst loodst een in allerijl door Erik opgetrommelde Uber-chauffeur ons door het drukke verkeer naar ons hotel in Sliema. Drie kwartier later brengt een collega ons naar het 10 kilometer verder gelegen MFA Centenary Stadium. We zitten om 20.00 uur dus ‘gewoon’ op de tribune van het MFA Centenary Stadium bij de aftrap van het bekerduel tussen het op het tweede Maltese niveau uitkomende Zurrieq en de ’topamateurs’ uit Qormi.
De 10 euro entreegeld zijn nuttig besteed. In het naast het nationale voetbaltempel Ta’Qali gelegen stadionnetje krijgen we samen met enkele tientallen andere liefhebbers – onder wie een illustere afvaardiging bekende Oranjefans – een echte ouderwetse cup fight voorgeschoteld. Het mag dan misschien niet allemaal technisch volmaakt zijn wat de 22 acteurs op de mat leggen, vermakelijk is het schouwspel zeker. De amusementswaarde is hoog. De fraaie omhaal waarmee Zurrieq de score in de eerste helft opent is er zelfs eentje van ongekende en onverwachte schoonheid. Dat ze na twee rode kaarten met negen man overblijven weerhoudt de favoriet uit de Challenge League er niet van om bij een 2-2 stand in de slotfase de overwinning weg te kapen.
Over de kwaliteit van het vertoonde spel valt misschien te redetwisten, de catering is wel van topniveau. Wie wil, kan zonder gène een glas whisky achterover gieten. De flessen sterke drank hangen aan de muur klaar voor consumptie in de kleine verkoopstand in de catacomben. Aan drooglegging van voetbalwedstrijden doen ze bij MFA, the Maltese Football Association, niet. Het is daarom verwonderlijk dat uitgerekend de man uit een gerenommeerd whiskyproducerend land vanavond verstek laat gaan. Ierlands meest trouwe Oranjefan Diarmuid heeft echter een geldig excuus, zoals hij me later op de avond appt. He got distracted by an Argentinian girl today…
Wanneer we na afloop van de wedstrijd bij de spelersuitgang staan te wachten op de Uber terug naar het hotel, krijgen we een mooi voorbeeld van dat voetballers op Malta met gepaste nederigheid door het leven rijden. Niks geen dure sportauto’s of patserig vertoon. Ik zie een van de local heroes op de scooter naar huis gaan. Zolang ze hier gewoon doen, doen ze al gek genoeg.