De volleybalsters van Dynamo gaan donderdagavond in Omnisport alles op alles zetten om zich te plaatsen voor de volgende ronde van de Europa Cup. In 1976 volbracht de Apeldoornse ploeg een dergelijk huzarenstukje al eens eerder. De nu 76-jarige Tonnie Jonkheid maakte die stunt tegen het Italiaanse Modena destijds mee.
Na het nipte 3-2 verlies van vorige week in Tsjechië heeft de actuele beker- en Supercupwinnaar de kansen op het behalen van de 1/16 finales van de Challenge Cup geheel in eigen hand. Dynamo moet de return van de Tsjechische landskampioen VK Prostějov winnen om verder te mogen bekeren. In dat geval mag het talentvolle ensemble van coach Erwin Sikkema zich begin december verheugen op een dubbele confrontatie met de winnaar van de tweestrijd tussen het Spaanse Cajasol en het Slowaakse Slovan Bratislava.
Bijna een halve eeuw geleden, bij Dynamo’s enige voorgaande optreden op het continentale podium, gaven Tonnie Jonkheid c.s. al nadrukkelijk hun visitekaartje af. Het huidige lid van verdienste van de vereniging stond binnen de lijnen tijdens de Europese première tegen Modena. Na een 3-0 nederlaag in Italië trokken de dames van trainer Hans Coldenhof in de tweede wedstrijd in sporthal Zuiderpark de score recht en knikkerden zij de gerenommeerde opponent brutaal uit het toernooi. In de volgende ronde was het toen nog West-Duitse USC Münster het eindstation van Dynamo’s eerste Europese avontuur.
Gniffelend denkt Jonkheid terug aan hoe de technische commissie van de club haar toenmalige werkgever Amefa per brief verzocht om de spelverdeelster enkele dagen onbetaald verlof te geven zodat zij mee kon reizen naar het allereerste EC-duel in Italië.
“Het was niet te vergelijken met nu. Wij vlogen vanuit Duitsland naar Italië. Op de heenweg hebben we eerst koffie gedronken bij Hélène Kat. Zij woonde in Enschede. Modena was wel een sjieke club, maar we speelden in een zaal met gravel en cement. Bij de warming-up kreeg ik meteen een bal keihard in m’n gezicht geslagen. Bewust, ja. Zo fanatiek als dat publiek daar was, waren wij helemaal niet gewend. Ze lachten en juichten als er iemand van ons werd geraakt. Ik droeg aanvankelijk altijd een bril. Maar omdat ik vaak een bal vol op m’n bril kreeg, heb ik later maar lenzen genomen”, vertelt de toenmalige setter van dienst.
De van oorsprong uit Epe afkomstige volleybalster kwam in 1968 van Thor, de voorloper van het tegenwoordige Ormi, naar Dynamo. “Ik wilde eigenlijk liever voetballen, maar dat was er in die tijd nog niet voor meisjes. Trainer Wil Jansen heeft me bij Dynamo van aanvaller tot spelverdeler gemaakt. Ik heb tot m’n 27e of 28e in Dames-1 gespeeld. We speelden onze wedstrijden bij het Gymnasium en trainden veel minder dan nu. Wij hadden ook geen krachthonk of een fysiotherapeut. Wij hadden er ook wel een paar bij die hard konden slaan, maar technisch is het tegenwoordig veel beter”, duidt ze erop dat het spel in de loop der jaren steeds verder geëvalueerd is.
Na haar actieve carrière was de voormalige speelster in talloze functies als vrijwilliger binnen Dynamo actief. Zo nam zij jarenlang de verkoop van consumptiemunten bij thuiswedstrijden in Omnisport voor haar rekening. Donderdag zit ze als supporter op de tribune en duimt dat het huidige Dynamo de prestatie uit 1976 kan evenaren.
Bijna een halve eeuw na dato klopt het roodgele hart onverminderd voort. “Een auto van de club? Nee joh, wij waren al blij als we een shirt, een trainingspak en een paar schoenen kregen. Volleyballen heeft mij alleen maar geld gekost, maar dat heb ik er altijd met alle liefde voor over gehad.”
De Stentor donderdag 6 november 2025