Met de Apeldoornse leden van de harde kern van Go Ahead Eagles maakte ik in the old days meermaals de oversteek naar Engeland. In de tweede helft van de jaren ’80 en het begin van de nineties was dat. Vrijdag met de nachtboot van Hoek van Holland naar Harwich. Zaterdagmiddag ergens in Londen een voetbalwedstrijd kijken. Daarna als de wiederweerga naar Liverpool Street station voor de boottrein terug naar Harwich. Vervolgens opnieuw een hele nacht de golven van de Noordzee trotseren. Op zondagochtend, na twee nachten zonder al te veel slaap, weer voet aan wal zetten in eigen land. Volledig naar de kloten, total loss. Geweldige tijd.
Het waren de nadagen van Margaret Thatcher. Engeland piepte en kraakte onder het conservatieve juk van deze ijzeren lady. Donkere jaren voor working class heroes. De IRA liet het Verenigd Koninkrijk zo nu en dan stevig op de grondvesten trillen. Mijnwerkersstakingen en de invoering van de Poll tax zorgden voor veel sociale onrust. Voetbalstadions waren voor veel angry young men de ideale plek om hun onvrede over het systeem de vrije loop te laten. The English disease woedde in volle hevigheid, al poogden de autoriteiten in aansluiting op het Heizeldrama en het Hillsborough disaster korte metten te maken met het geweld. En wij zochten de besmettingshaarden nota bene op, jong en onbezonnen als we waren.
Je hoefde maar ergens de metro in te stappen of het ging al mis… Meestal lag dat aan de Kleef, een van de Apeldoornse terrace legends. Voer voor virologen. Hij begon meteen te snotteren en te kuchen zodra hij één stap ondergronds zette. De stank die er hing hem mistte z’n uitwerking nooit. In huidige crisissituaties zou zoiets mijn voormalige partner in crime op minimaal een maand quarantaine komen te staan, destijds lachten we het weg. Very funny. Even onschuldig als het vermaak dat we tijdens die ellenlange trips met de London Underground bedachten: landgenootje aanwijzen. Je moet tenslotte iets verzinnen om de tijd te verdrijven, zoals alle thuiswerkers en -blijvers dezer dagen ook merken. En mocht dat nog niet het geval zijn, dan gaan ze het de komende dagen of weken ongetwijfeld wel ondervinden.
Wat we deden? We probeerden bij elke halte de Nederlanders uit de instappende passagiers te filteren. Een game of the mind. Moeilijk? Verre van dat. Leuk wel. Slechts zelden zaten we ernaast. Je pikt ze er zo tussenuit. Niet queue’en, nergens netjes achter in de rij aansluiten. Schijt hebben aan de hele wereld. Zich van niets en niemand wat aantrekken. Lekker hun eigen gang gaan. En overal het hoogste woord hebben. Niks geen sorry, excuses of pardon, maar meteen recht het op het doel af. Qua hufterigheid door niets en niemand te overtreffen. Precies zoals wij het zelf ook deden. Ons kent ons…
De afgelopen dagen waande ik me meermaals in de Londense metro. Ach joh, waarom zouden we ons ergens druk om maken wanneer de regering maatregelen afkondigt om de verdere verspreiding van een dodelijk virus tegen te gaan? Fuck off! Wat kan het nou voor kwaad er ondanks restricties doodleuk met de hele familie op uit trekken om er een gezellig dagje uit van te maken op het strand, in het bos, in parken of in speeltuinen? Massa’s andere idioten doen het, dus waarom wij niet? Waarom rekening houden met een ander? Ben je gek!
Het ontbreekt er alleen nog maar aan dat de Nederlandse hielenlikkers van een bijkans heilig verklaard Zweeds meisje een oproep doen op het Malieveld in Den Haag een lockdown-feestje te bouwen voor hún toekomst! Dan moeten er in no time duizenden van die leeghoofden door pappie en mammie naar Den Haag worden gebracht. En dan naderhand moord en brand schreeuwen dat zij besmet zijn geraakt met het coronavirus omdat ánderen geen anderhalve meter afstand in acht hebben gehouden!
Joh, wát verlang ik terug naar die fish & chips die in the old days op bijna elke straathoek rondom de Engelse voetbalstadions werden verkocht. Verpakt in smoezelig krantenpapier, waar het vet doorheen droop. Overleefde je de gevaren van de volgepakte staantribunes, dan kon je hooguit nog geveld worden door voedselvergiftiging…
© RK