Maandelijkse archieven: juli 2017

Lang gekoesterde Ardense droom gaat in vervulling

Achter de bal aan (33): Virton

5 juli 2017

Excelsior Virton staat al heel lang op mijn verlanglijste. Dit soort clubjes trekt me wel. Om te spreken van een grootmacht gaat wat ver, toch betreft het wel de enige voetbalclub uit Belgisch-Luxemburg die er een klein beetje toe doet. De cultstatus overtreft dan wel de prestaties, het Stade Yvan Georges behoort tot de categorie ‘achtste wereldwonderen’. Kortom, dat moet ik eens van dichtbij zien. Een lang gekoesterde Ardense droom gaat eindelijk in vervulling.

Na de Excelsiors uit Rotterdam, Rijssen en Mouscron mag ik het knusse stadionnetje van Excelsior uit Virton ook afvinken. Het betreft alleen geen voorstelling van de voormalige tweedeklasser, tegenwoordig uitkomend in de eerste klasse amateurs. Zo heet de Belgische derde divisie sinds vorig seizoen. Nee, ik woon in de Ardennen een heuse Match de Gala bij. Zo staat het aangekondigd. Tussen Standard, de populairste voetbalclub van La Wallonie (en misschien wel toute la Belgique), en F91 Dudelange. De trotse kampioen van Letzebuerg. Volgende week strijdend in de voorronde van de Champions League tegen APOEL uit Nicosia!

Van Luxemburg naar Belgisch-Luxemburg. Een klein eindje maar vanaf mijn tijdelijke onderkomen in Foetz. Kilometertje of veertig. Ruwweg gezegd het traject: Petange-Rodange-Aubange. Drielandenpunt. Het is maar een klein duwtje naar Longwy. Vraag maar aan Peter Sagan. Maar wat een verschrikkelijke kl****weg. Ik durf niet te zeggen wat hinderlijker is: de rotondes of alle hobbels in het wegdek. Na het passeren van de Belgische grens gaat het er bijna even turbulent aan toe als vroeger op een willekeurige vlucht met Cubana de Aviacion. Achter het stuur schud ik alle kanten op. Geen wonder dat de maximum toegestane snelheid in dit onherbergzame gebied nergens hoger ligt dan 70 kilometer.

Zonder ongelukken bereik ik de plek van bestemming. De geur van de braadworsten komt me al van verre tegemoet. Er staan lange rijen voor de twee snackcaravans bij de poort. Bijna zonder uitzondering Standard-fans, die met honderden tegelijk in Virton zijn neergestreken. Parkeren kost daarom wat moeite langs de doorgaande weg waaraan de thuishaven van Excelsior ligt. Alles staat al vol. Als ik eindelijk een plekje heb gevonden, kan ik ook achter in de rij aansluiten voor zo’n overheerlijke saucis. Het is het enige dat mijn honger een beetje stilt. Aan de hoofdmaaltijd, de wedstrijd, zit kraak nog smaak. Al kan ik dat gezien de bijna subtropische temperaturen niet zo vreemd noemen.

Het is nou ook niet bepaald weer om 90 minuten full speed op een voetbalveld te draven. Als er om half acht wordt afgetrapt ligt het kwik dichter bij de dertig dan bij de twintig graden… Zelfs op de – goed gevulde – tribunes zien de toeschouwers af. Dat de doelnetten vier keer bollen mag onder zulke omstandigheden een hele prestatie genoemd worden.

En dan aansluitend die kl****weg terug naar Luxemburgs Luxemburg. Ik heb wel geleerd om nooit nooit te zeggen, maar ik kan me niet voorstellen dat in de nabije toekomst ooit nog eens een offensief te gaan inzetten in de Ardennen. Mooier dan vandaag wordt het niet gauw. Alleen de gedachte om hier in het najaar of in de winter door de mist en de sneeuw te moeten ploeteren, doet me spontaan gruwelen. Ik stel me voor dat alles er dan nog grauwer uitziet.

De Butterfly Nightclub is het meest opwindende waar ik onderweg langs kom. Ik stop maar niet. Ik fladder vrolijk verder. Veel te warm. Tegen de klok van tienen geeft de thermometer in mijn ouwe trouwe Focus nog altijd 24 graden aan. Nog meer zweten is op mijn leeftijd slecht voor het hart. Gelukkig wip ik in een vloek en een zucht de grens weer over. Douaneposten behoren weliswaar al lang en breed tot het verleden, aan het Luxemburgse asfalt merk ik dat ik terugben op de juiste weg.

Autorit van meer dan eenentwintig uur naar Dallas

Vandaag 23 jaar geleden

Na twaalf dagen en drie WK-duels van Oranje in Orlando gaat de reis tijdens het WK van 1994 verder naar Dallas. Van Florida naar Texas. Voor de kwartfinale in de Cotton Bowl tussen Nederland en Romario’s Brazilië.

Ruim 21,5 uur en exact 1918,4 kilometer na vertrek uit Lake Buena Vista arriveer ik met de Kleef en Eduard in Farmers Branche, een suburb van Dallas. Een reisje van het meer enerverende soort. Vooral het stuk langs New Orleans maakt indruk. De skyline met z’n duizenden lampjes zorgt voor een fascinerende lichtshow. Het is maar goed dat we elkaar kunnen afwisselen aan het stuur. De reis gaat alles behalve in de koude kleren zitten. Man, man, wát een rit!

Dallas geniet destijds vooral bekendheid vanwege de gelijknamige tv-serie. De lotgevallen van de familie Ewing kluistert Nederland tot 1991 massaal aan de buis. De escapades van J.R., Bobby en Sue-Ellen zijn het gesprek van de dag. Veertien seizoenen achtereen is Dallas een kijkcijferkanon van jewelste. De Southfork ranch, het optrekje van de olieboeren uit het feuilleton, geldt anno 1994 als een van de belangrijkste toeristische trekpleisters ter plaatse. De enige vraag waar iedereen dan nog een antwoord op wil, is Who shot J.R.?

6 juli 1994 Dallas

Luxemburgse voetbalstunt in voorronde Europa League

Achter de bal aan (32): Luxemburg-stad

4 juli 2017

De laatste keer dat ik me richting Luxemburg begaf zag het er onderweg op sommige plekken wit uit. Die troep is op deze stralende zomerse dag als sneeuw voor de zon verdwenen. Op m’n gemakje rijd ik in bijna vier uur van Apeldoorn naar het Groothertogdom. Vakantieverkeer belemmert me op een doordeweekse dag als deze de doortocht niet.

Als je Luik maar eenmaal voorbij bent, heb je het ergste wel achter de rug. Je hoeft tegenwoordig gelukkig niet meer dwars door de stad heen, al moet je op die ring ook ogen van voren en achteren hebben. Ik vraag me trouwens af wat die brave Walen doen met al die miljoenen die ze vanuit Brussel krijgen voor het onderhoud van hun wegen. Na het passeren van de grens met Luxemburg neemt het aantal gaten en scheuren in het wegdek zienderogen af. Een dag eerder is het Tour-peloton door de omgeving geraasd. Na drie etappes heb ik al bijna 24 uur achterstand op de gele trui!

Luxemburg-stad is op deze dinsdag vast in Schotse hand. De Billy Boys zijn in town. Glasgow Rangers. Of Rangers FC, zoals de club zich tegenwoordig moet noemen. Eén pot nat. Van hetzelfde laken een pak. Na in eigen land voor straf teruggezet te zijn naar de lower leagues keert de 54-voudige Schotse landskampioen terug op de Europese bühne. En dat willen de supporters weten ook. Hun gezang galmt door het hele centrum van Luxemburg.

Op de Place de l’ Armes hebben ze hun kampement opgeslagen. De terrassen puilen uit. Het betreft in hoofdzaak mannen. Ofwel in blauwe shirts ofwel met ontbloot bovenlichaam. Anti-IRA-gezangen worden uit volle borst meegezongen. Ze hebben hun eigen bal meegebracht. Onder luid gejoel wordt het ding over het plein heen en weer geschopt. De bal vliegt alle kanten op. De in gevechtstenue gestoken Luxemburgse gendarmerie, strategisch opgesteld op de hoeken van het plein, ziet het oogluikend toe. Afgezien van enkele bierglazen sneuvelt er niets.

Even na zessen zet de meute zich in beweging. Te voet trekken de Rangers-fans richting het stade Josy Berthal. Van de voetgangerszone naar de Route d’ Arlon. Toute Luxembourg komt tot stilstand om de honderden zingende voetbalsupporters vrije doortocht te verlenen. De politie zet zijstraten af. De sfeer is gemoedelijk. Ondanks de magere 1-0 overwinning in de thuiswedstrijd van vijf dagen eerder hebben de luidruchtige Schotten alle vertrouwen in een goede afloop. Tegenstander Proges Niederkorn moet zelfs voor een topclub in verval geen onoverkomelijke problemen opleveren, zo luidt de algemeen heersende opinie. Alvorens ze er hun zoveelste evergreen uitgooien om blijk te geven van hun afkeer van Celtic. Ze zullen van een koude kermis thuiskomen…

Welgeteld 5534 toeschouwers – van wie zeker de helft de Rangers van support voorziet – beleven een Luxemburgse voetbalstunt die z’n weerga niet kent. Ein kleines blaues Wunder. De vrijetijdsvoetballers uit Niederkorn, die voor de speciale gelegenheid hun kunsten mogen vertonen in het nationale stadion, kegelen de voormalige Champions League-deelnemer eruit. Op de 2-0 overwinning van de Luxemburgers valt weinig af te dingen. Het Europese avontuur van 2017 behoort voor de Rangers al weer tot het verleden voordat het seizoen echt is begonnen.

Progres Niederkorn gaat verder naar de tweede voorronde van de Europa League. Alles en iedereen met sympathie voor de Rangers druipt met de staart tussen de benen af. Van alle bravoure van voor de wedstrijd is na afloop weinig meer over.

Naar het voeren van de gorilla’s kijken in Apenheul

Vandaag 9 jaar geleden

In de negen jaar waarin ik mijn tijd en energie verspil aan het inmiddels ter ziele gegane Gelders Overijssels Bureau voor Toerisme mag ik mij de trotse bezitter noemen van een VVV Medewerkerspas. Zo’n pasje verschaft me gratis toegang tot tal van attracties in Gelderland en Overijssel.

Wel handig. Het maakt het nog eens de moeite waard om ergens naartoe te gaan. De Apenheul bevindt zich nota bene op minder dan twee kilometer afstand van mi casa. Als het ware om de hoek dus. Juist iets dat heel dichtbij is, blijkt vaak heel ver weg. Ik kom er meerdere keren per week langs. Er naar binnen gaan om aapjes te kijken heb ik misschien al wel vijftien of twintig jaar niet meer gedaan als ik negen jaar geleden eindelijk eens besluit de stoute schoenen aan te trekken.

Het voederen van de gorilla’s behoort tot de hoogtepunten van elk dagje Apenheul. Vanaf de Bongo Bonde-tribune kan het publiek de verrichtingen gade slaan. Een hele belevenis om te aanschouwen hoe Bongo’s nazaten op hun eiland de lunch naar binnen werken.

Bijkomend voordeel van zo’n attractiepark dicht bij huis is dat je er lopend of op de fiets naartoe kunt. Zo draag ik mijn steentje bij aan het ontlasten van de vermeende parkeer- en verkeersoverlast ter plaatse. Die arme buurtbewoners hebben het al zo zwaar…

5 juli 2008 Het territorium van de Wijkvereniging Berg en Bos

Tussen Berg en Bos: Wanbetaler

Het nogal twijfelachtige record stond sinds 2011 op naam van De Ondernemer. Ondanks talrijke reclamaties liet de onvolprezen afdeling factuurverwerking van Wegener me destijds zegge en schrijve een half jaar wachten op een betaling van maar liefst 150 euro. Ik kan langs deze weg meedelen dat het record is gesneuveld. Het is inmiddels méér dan een half jaar geleden dat de eerste uitgave van het Apeldoornse sportmagazine Deportivo van de persen rolde. Sterker nog, we zijn al hard op weg naar de zeven maanden. Het tweede nummer had ook al meer dan drieënhalve maand geleden moeten verschijnen. Je wilt niet weten hoeveel tijd en werk ik er in heb gestoken. Maar er voor betaald krijgen, ho maar.

Nou was in het geval van De Ondernemer duidelijk sprake van een incident. Bij andere gelegenheden bleef de wachttijd op uitbetaling van waarvoor ik me uitgesloofd had binnen de perken. Wat betreft het verhaal Deportivo ligt het er iets té diks bovenop. Je maakt afspraken en vervolgens worden die afspraken niet nagekomen. Ik kan ook niet zeggen dat ik niet van tevoren gewaarschuwd ben. Dat verwijt kan ik mezelf gerust maken. Er zijn er meer dan genoeg geweest die me waarschuwden. Dat klopt. Toch ben ik er met open ogen ingetuind. Hoe ik zo stom kon zijn? Tsja, wanneer je dringend verlegen zit om werk, ga je noodgedwongen met lieden in zee om wie je beter met een grote boog heen kunt lopen. Je moet wat, hè.

Inderdaad, ik kende de verhalen wel. Ik was er van op de hoogte. Adverteerders wijsmaken dat ze hun bedrijf kunnen aanprijzen in een oplage van zoveelduizend exemplaren. En dan in werkelijkheid slechts een fractie van dat aantal magazines of kranten laten drukken. Het riekt naar oplichting. Maar als ik schrijf dat het dat ook is, kost me dat ongetwijfeld opnieuw dierbare vriendinnen op Facebook. Ik moet wel uitkijken wat ik schrijf. Ik mag iemands goede naam en reputatie niet zo maar door het slijk halen, hoe bedenkelijk die naam ook is. De waarheid mag tegenwoordig niet meer gezegd worden. We leven natuurlijk wel in een omgekeerde wereld waarin ik anderen niets mag aanrekenen. Zelfs niet wanneer ze niet afrekenen. Zoiets mag ik nooit uit het oog verliezen. Allemaal m’n eigen schuld.

Doodzonde trouwens dat niemand die tweede uitgave van Deportivo ooit in gedrukte vorm heeft mogen bewonderen. Het eindresultaat zag er prima uit, al zeg ik het zelf. Jammer dat niet iedereen heeft gedaan wat hij moest doen. Gestelde deadlines laten verstrijken. Eigen handeltjes voorrang verlenen. Ondeugdelijke afspraken maken met drukkers. Dingen op z’n beloop laten. En toen de gedrukte exemplaren naar verluidt vanuit Polen bij UPS waren afgeleverd, kon er ineens niet betaald worden. Zo kreeg ik het achteraf tenminste meegedeeld.

Of het waar is, weet ik niet. Dat kan ik niet checken. Voor zover die magazines ooit gedrukt zijn – want daarover heb ik zo mijn twijfels –, moeten ze inmiddels al meer dan drie maanden bij UPS staan te verstoffen. Smoesjes. Leugens. Lulkoek. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Met betalingen zou het uiteraard helemaal in orde komen. Sterker nog, de uitgever staat zelfs wel open voor een derde uitgave, zo vertelde hij me de laatste keer dat ik hem sprak. Hij wel, ja.

Wanbetalers en oplichters hebben vrij spel in Nederland. Niemand moet me maar kwalijk nemen dat ik hoop dat dit soort vrije jongens eens dubbel en dwars de rekening gepresenteerd krijgen voor de wijze waarop ze anderen benadelen. Als ik tenminste zo vrij mag zijn om dat te zeggen.

© RK

 

Emster karbonadewedstrijd smakelijke klassieker

Vandaag 5 jaar geleden

Emst-uit. In de aanloop naar een nieuw voetbalseizoen is Go Ahead Eagles in het verleden veelvuldig te gast geweest op sportpark ’t Hanendarp. Het is er altijd lekker. Altijd smullen geblazen. Met door de familie Overmars beschikbaar gestelde karbonades als voornaamste lokmiddel.

De zomerse intermezzo’s tussen het Eper streekelftal en de profs uit Deventer kennen een appetijtelijke traditie. Het betreft wedstrijden voor de ware fijnproever. Van heinde en verre komen ze naar Emst. En zeker niet alleen om sfeer te proeven. De echte liefhebber gaat er elk seizoen eens goed voor zitten.

Lekkerbekken betreuren het dan ook zeer dat de klassieker haast geruisloos van de kalender is verdwenen. Niets ten nadele van Terwolde of Heeten. Op de een of andere verklaarbare manier zit er daar toch minder smaak aan…

4 juli 2012 Emst