Vandaag 2 jaar geleden
Benfica, Sporting en Belenenses. Dan heb je het wel zo’n beetje gehad wanneer voetballen in Lissabon ter sprake komt. Atlético Clube de Portugal is mij, zo moet ik eerlijk toegeven, tot twee jaar geleden totaal onbekend.
Ik word aangenaam verrast in het karakteristieke Estadio Tapadinha. Oud. Bouwvallig. Cult. Het zijn slechts enkele benamingen die ik ervoor kan bedenken. Het krakkemikkige onderkomen dondert van pure ellende bijna in elkaar. Toch kan iedereen die het moderne, overgecommercialiseerde topvoetbal verafschuwt z’n hart ophalen aan de voet van de Ponte 25 de Abril, de brug die de noord- en zuidoevers van de Taag ook op andere dagen dan 25 april met elkaar verbindt.
Een heus Openluchtmuseum. Alleen al het enorme reclamebord van bierfabrikant Super Bock doet elke bezoeker aan het stadion van Atlético CP smelten. Het bestrijkt bijna de volle breedte van de wit geschilderde tribune achter één van de goals. Lisboa à vista! staat er in koeienletters op te lezen. Lissabon in zicht, of iets dergelijks. Met de toegevoegde tekst: wees verstandig, drink met mate.
Het Tapadinha biedt plaats aan 15.000 toeschouwers. Als er die middag tegen Farense 1500 zitten, schat ik het erg ruim in. Bij 150 komt het aantal bezoekers van deze clash uit de Portugese Segunda Liga dichter in de buurt. Voor 9 euro beleef ik een wereldmiddag.
De wedstrijd is van een allerbedroevendst niveau. De emoties zijn er niet minder om. Als de bezoekers uit Faro in de blessuretijd de 0-1 maken, gaat het helemaal los. Een hele meute bejaarden rukt op naar de plek waar de spelers het veld moeten verlaten. Zestigers, zeventigers, misschien zelfs wel tachtigers.
Wát een levenslust! Ze schelden hun eigen spelers helemaal verrot. Ik kan de kunstgebitten bij wijze van spreken horen klapperen. Zelfs de politieagent die de gemoederen tot bedaren wil brengen, krijgt de volle laag.
Heerlijk toch, wat zelfs zo’n onbeduidend potje kan losmaken. Voetbal is en blijft emotie.
9 december 2015 Lisboa