Een vervelende verkoudheid maakt de laatste dagen van 2017 geen onverdeeld pretje. Ik loop te pruttelen als een oude stoomlocomotief. Alles zit vast. Mijn hoofd staat op barsten. Mijn keel voelt aan als schuurpapier. Met het vooruitzicht dat alle ellende vandaag of morgen wel weer weg trekt, houd ik me maar op de been en sleep ik me naar het einde.
Op zich bewaar ik best mooie herinneringen aan het jaar. Ondanks dat het leefklimaat in Nederland niet bepaald aangenamer wordt heb ik in 2017 veel leuke dingen kunnen doen. Ik heb een aantal boeiende buitenlandse uitstapjes gemaakt en mijn ogen goed de kost gegeven. Iemand is immers nooit te oud om grenzen te verleggen en zijn persoonlijke horizon te verbreden. Op z’n tijd eens rondneuzen in landen als Bulgarije, Marokko of Wit-Rusland leidt tot veel nieuwe en verrassende inzichten. Ik kan het iedereen aanbevelen.
Lieden die zeggen dat anderen zich maar tevreden moeten stellen met wat ze hebben, hebben makkelijk praten. Er is toch zeker niets menselijks aan om méér te willen? Dáár ligt het onbevredigende gevoel dat ik aan 2017 overhoud, het tegenstrijdige. Een ietwat bittere nasmaak blijft knagen. Niet krijgen waar je recht op hebt, waar je je voor inspant en uitslooft. Je door toedoen van anderen steeds meer te moeten ontzeggen. Laat ik het maar voorzichtig omschrijven als het verschil tussen drie dagen met de auto naar Luxemburg of drie weken onbekommerd ergens in Cuba of Brazilië op het strand liggen.
We moeten alles maar normaal vinden. Alles geldt tegenwoordig als een vanzelfsprekendheid. Iemand die het in zijn hoofd haalt iets op te merken over zo’n arme meneer uit Irak die maandelijks meer dan 4000 euro aan toeslagen bij de Gemeente Apeldoorn mag aftikken, wordt verketterd. Toch blijft het krom dat ikzelf nergens aanspraak op kan maken en geen enkele vorm van zekerheid geniet. Maar ja, dat zal dan wel weer egoïstisch geredeneerd zijn. Dat mijn vooruitzichten om als bijna 52-jarige in het paradijs van Rutte en Pechtold ooit nog een vaste baan met een enigszins acceptabel salaris te vinden nagenoeg nihil zijn, moet ik maar klakkeloos accepteren.
Het e-mailtje dat ik enkele dagen geleden kreeg waarin stond dat De Stedendriehoek de voortgang van de sportpagina die ik de afgelopen twee jaar met veel plezier heb mogen volschrijven in heroverweging neemt, belooft weinig goeds voor 2018. Niet echt bemoedigend zo’n boodschap te ontvangen op de drempel van een nieuw jaar. Wanneer de daad bij het woord wordt gevoegd, zal dat het verder gaan op de doodlopende weg die ik bewandel nóg verder bemoeilijken.
Ik kan daarom net zoveel goede voornemens maken al ik wil, het heeft niet zoveel zin . Illusies maak ik me al lang niet meer. Dat heb ik mezelf maar afgeleerd. Een positievere draai kan ik er helaas niet aan geven. Ik verander weinig aan zaken waarop ik geen invloed kan uitoefenen. Voor zolang het nog duurt probeer ik maar gewoon verder te blijven rommelen. Ik zie wel wat op me afkomt. Ooit komt er vanzelf een einde aan.
Desondanks wens ik iedereen – een enkele uitzondering nagelaten – het beste voor 2018. Maak er wat moois van zolang het nog kan en probeer volop te genieten.
© RK