Vandaag 14 jaar geleden
Aan iemand die zelden of nooit een voetbalstadion van binnen ziet, is moeilijk uitleggen wat voor impact zo’n stadion soms kan hebben. Dat behalve gedragingen (of misdragingen) van toeschouwers ook het ‘plaats delict’ zelf op wat voor wijze dan ook de sfeer bepaalt, staat voor mij buiten kijf.
In Nederland heeft het oude Zuiderpark in Den Haag altijd iets heerlijks intimiderends gehad. De dreiging die twaalf jaar geleden boven de burenruzie tussen Birmingham City en de Wolves uit het nabijgelegen Wolverhampton hangt, zorgt zelfs bij mij voor een wel heel aparte ervaring. Nou woon ik sinds jaar en dag vrij frequent weleens een wedstrijd bij, ik kan me niet herinneren vaker zo’n vijandige stemming te hebben gevoeld. De spanning is de hele middag om te snijden.
De kick-off van de zondagse derby op St. Andrews vindt plaats at noon, al om 12 uur. Het vroege aanvangstijdstip heeft vast en zeker te maken met het risicogehalte dat aan de wedstrijd kleeft. Ik neem tenminste niet aan dat er zoveel politie op de been is vanwege mijn verblijf in het om de hoek gelegen Formule 1-hotel…
Ondanks dat het een stralende dag is in de West-Midlands, voelt het alsof ‘het’ elk moment kan losbarsten. Aan het vertoonde spel kan de onvriendelijke ambiance nauwelijks liggen. Het geploeter op het veld is té slaapverwekkend voor woorden. Een wedstrijd van niks. Premier League-onwaardig. Dat de aanhangers van de thuisclub en de in het away end verzamelde ‘roedel’ weinig genegenheid voor elkaar voelen, kan daarentegen zelfs een blinde zien.
Of het in het derde helft daadwerkelijk los is gegaan en City’s beruchte Zulus op wolvenjacht zijn gegaan, durf ik niet te zeggen. Veel tijd om na te genieten heb ik namelijk niet. Ik moet meteen van het stadion door naar Birmingham International, het vliegveld. Drieënhalf uur na het eindsignaal vliegt een KLM Cityhopper me al weer terug naar Schiphol.
25 april 2004 Birmingham