Achter de bal aan (44/5): Maribor
29 juli 2018
Op de dag waarop het peloton van de Tour de France aankomt in Parijs, nadert mijn bliksembezoek aan de Balkan alweer bijna zijn einde. Vanuit Kroatië gaat de reis verder naar Slovenië. In Maribor maak ik mijn debuut in de Sloveense Prva liga met het duel tussen het plaatselijke NK en NS Mura. Wie kent ze niet?
De reis per Flixbus vanuit Zagreb duurt ditmaal slechts twee uur. Aan de wachttijden bij de grensovergangen raken we onderhand gewend. Zowel aan Kroatische als Sloveense kant moeten alle passagiers de bus verlaten om hun documenten bij een loket aan verveeld kijkende douaniers ter controle te tonen. En dan hebben we nog de mazzel dat onze chauffeur zijn voertuig via een speciale busbaan langs de lange rijen voortkruipende auto´s mag sturen. Richting Kroatië staat om een uur of elf een aanzienlijke file richting grens.
Maar goed, we komen uiteindelijk waar we wezen moeten. Marburg an der Drau. Ofwel Maribor. ´s lands tweede stad. Een bruisende indruk maakt het niet. Bijna 100.000 mensen schijnen hier hun domicilie te hebben. Die zijn waarschijnlijk met vakantie. Of ze zoeken ergens een veilig heenkomen voor de verzengende warmte. De binnenstad van Maribor is nagenoeg uitgestorven rond het middaguur.
Na te hebben ingecheckt bij de lokale Ibis nemen we een kijkje bij het Ljudski stadion, een wandeling van hooguit tien minuten. Knus stadionnetje. Met een opmerkelijk boogdak. Een handjevol mensen is er bezig met het treffen van voorbereiding op de wedstrijd van vanavond. Verkooppunten van drank en etenswaren worden ingericht. Heren van de Sloveense tv slepen met kabels.
Het aanvangstijdstip is vastgesteld op kwart over zes. Drie kwartier voor de aftrap zijn we ter plekke. Ruimschoots op tijd zou je denken. Een kaartje kopen blijkt evenwel een tijdrovende bezigheid in de Sloveense Steiermark. We zijn niet de enigen. Rond 17.45 uur sluiten we aan in een rij voor een kassa. Opschieten doet het voor geen meter. Tergend langzaam worden de wachtenden aan kaarten geholpen. Door al het getreuzel missen we zelfs de aftrap.
We wanen ons bij Go Ahead Eagles in de jaren tachtig. Toenmalig administrateur Herman Bloemen houdt er – geassisteerd door zijn kwieke Hongaarse echtgenote – in die dagen zijn geheel eigen methoden op na bij de kaartverkoop. Mensen die seizoenkaarten komen ophalen tot in den treure laten wachten en vervolgens botweg meedelen dat ze een dag later maar weer terug moeten komen. Een waar visitekaartje voor de club…
Als we iets voor half zeven eindelijk aan de beurt zijn, komt de aap uit de mouw. Er kan enkel worden afgerekend met creditcard of bankpas. Hierdoor gaat alles op z’n elfendertigst. Die ene jongedame die de meute moet bedienen, komt handen tekort. Het meisje zit redelijk aan haar kookpunt. Naast haar pinapparaat liggen stapels bonnetjes. Om mijn vraag of ik ook korting krijg nu de wedstrijd al is begonnen, kan ze niet lachen.
Door het gekloot missen we wel mooi bijna twintig minuten van de eerste helft. Die twee minuten extra die ook de creditcardbetaling voor iets te drinken in beslag neemt, nemen we op de koop toe. Het stadion zit wel lekker vol. Gehuld in de opvallende lila clubkleuren zorgt de fanatieke Maribor-aanhang voor een kleurrijke aanblik. Aangedreven door de Ultra’s in Vak 12 zit de stemming er uitstekend in. De ook in groten getale opgedraafde supporters uit Mura geven vocaal flink tegengas. Een temperatuur van zeker dertig graden deert de fans niets. Ze halen alles uit de kast om hun teams te steunen. Halverwege de tweede helft drijft een sfeeractie van de Nova Garda met bengaalse fakkels de temperaturen zelfs nog wat verder omhoog.
Een tegenprestatie in de vorm van veel doelpunten krijgen de diehards op de tribunes niet. Ondanks hardnekkige pogingen van de 22 zwoegers binnen de lijnen eindigt het duel doelpuntloos. Samen met het waardeloze systeem van kaartverkoop blijft dat het enige smetje van een verder enerverende voetbaldag in Maribor. Het thuispubliek toont zich na het laatste fluitsignaal van z’n sportiefste zijde. De moegestreden spelers van de tegenpartij krijgen een warm applaus wanneer zij het veld verlaten.
In de derde helft belonen we onszelf met een ijsje. Vanille. Ambachtelijk bereid. Dat hebben we wel verdiend na alle ontberingen.