Achter de bal aan (55/1): Albacete
23 augustus 2019
Als liefhebber van onzinnige statistiekjes kan ik er weer een mijlpaal aan toevoegen. Ook in Spanje treed ik toe tot de imaginaire ´Club van 100´. Na Nederland, Duitsland en Engeland betekent het bijwonen van het onderonsje in de Segunda Division tussen Albacete Ballompie en het naar de Spaanse Keuken Kampioen Divisie gedegradeerde Girona FC dat ik nu ook in España de grens van 100 bezochte voetbalwedstrijden heb overschreden.
Ik moet wel vroeg uit de veren voor mijn jubileumduel. Omdat Transavia mij al om 7 uur vanuit Eindhoven naar Alicante transporteert, zit ik al rond kwart over vier in de ochtend in de auto op weg naar het vliegveld. Buiten is het nog pikdonker, de zon is nog in een diepe nachtrust verzonken. Hier en daar verhinderen enkele verdwaalde mistflarden het zicht. Op het vliegveld is de slagboom op parkeerplaats P5 al wel volledig bij z´n positieven. Parkeerders moeten sinds enkele maanden vantevoren reserveren om de auto in Eindhoven op de bewuste plek te mogen stallen. Wie dat niet weet, merkt het in zijn portemonnee. Die mag zijn voertuig op een andere, duurdere plek neerzetten. Schiphol is al lang niet meer de enige Nederlandse luchthaven die er onbeschaamd een slaatje uit slaat om parkerende automobilisten het vel over de neus te trekken.
De vlucht naar Spanje verloopt vlug. Al om half tien sta ik aan de grond op de Aeropuerto van Alicante. Ik neem de bus vanaf het vliegveld naar het busstation in het centrum. Bij nader inzien had ik misschien om kwart over tien al verder gekund naar Albacete, mijn eindbestemming. Vanwege mogelijke vertragingen kun je er echter niet op voorhand op gokken om voor dat tijdstip al op voorhand online een buskaartje te bestellen. Nu moet ik bijna drie uur wachten! De eerstvolgende ALSA-lijndienst vertrekt pas om 13.15 uur.
Ik maak van de nood een deugd. Ik ken de weg, ben eerder in Alicante geweest. Omdat mijn ontbijt er bij het vroege vertrek was ingeschoten, haal ik die schade eerst in. Ik kan er ruimschoots de tijd voor nemen. Op het treinstation sla ik ook de competitiegidsen van Marca en Mundo Deportivo in. Zo vul ik mijn verzameling weer aan. Ruim anderhalve week na de start van La Liga is het altijd maar afwachten of de krantenkiosken de felbegeerde verzamelexemplaren nog voorradig hebben.
De bus naar mijn 170 kilometer verderop gelegen bestemming in Castilië-La Mancha vertrekt keurig op tijd. Geweldig, dat interregionale busvervoer in Spanje. Geen gestress. Comfortabel zitten. Airco. Onderweg films naar keuze kijken op de aan de stoelen gemonteerde beeldschermen. En de prijzen vallen meestal reuze mee. Voor 16 euro brengt ALSA me naar Albacete. Wel goed dat ik al van tevoren online heb geboekt. De bus zit namelijk vol. Bij aankomst, omstreeks half vier, krijg ik bij het verlaten van het plaatselijke estacion de autobuses als welkomstgeschenk een spontane ‘warmteklap’. Bienvenidos en Albacete! De temperatuur ligt ruim boven de 30 graden. Lekker voetbalweer…
De planologen van de Spaanse Profliga hebben de aftrap in het Estadio Municipal Carlos Belmonte vastgesteld op 22.00 uur. Er resten me zodoende een aantal uren om te acclimatiseren. Tien uur ‘s avonds. Mooie tijd… In Spanje of Portugal niet uitzonderlijk. Dat FOX Sports er nog niet aan heeft gedacht om op zo’n onzalig tijdstip haar Nederlandse kijkers thuis te verblijden met de zoveelste rechtstreekse uitzending. Een buitenkansje. Een gat in de markt. Met de belangen en wensen van de supporters van clubs houden zendgemachtigden immers toch geen rekening. Of de stadions nu vol zitten of niet, zal de FOX’en van deze wereld worst wezen. Zolang de adverteerders maar blijven toehappen. Een toeschouwer is anno 2019 niet meer dan een decorstuk.
Als ik na het inchecken in mijn hotel een ommetje maak en alvast een kijkje ga nemen bij het stadion, ogen de straten van Albacete verlaten. Rond de klok van vijven lijkt de stad vrijwel uitgestorven. Ik kom bijna niemand niemand tegen op straat. Siësta? Vakanties? De opwarming van de aarde? No tengo la menor idea. Ik zou niet durven zeggen waar de oorzaak van deze opmerkelijke stilte ligt. Voor Hotel Los Llanos aan de Avenida de España ontwaar ik wel de rode spelersbus van Girona FC, het afgelopen voetbaljaar gedegradeerd uit de hoogste Spaanse speelklasse. Ik kan er dus gevoeglijk van uitgaan dat er wel gevoetbald wordt.
Wanneer ik omstreeks kwart voor negen richting stadion wandel, lijken de habitantes van Albacete uit hun middagdutje ontwaakt. Een levendig contrast met enkele uren eerder. Terrassen zitten vol. Op talloze straathoeken doen de Albacetenaren (of zijn het Albacetenezen?) zich te goed aan een hapje of een drankje. Complete gezinnen zijn aan de wandel. Oudjes zitten gemoedelijk te keuvelen op houten bankjes. Kortom, een gezellige bedoening.
De drukte bij het stadion blijft binnen de perken. De clubsite meldt wel vol trots dat Albacete Balompié voorafgaand aan het eerste optreden in eigen thuis 9000 seizoenkaarten aan de man heeft gebracht, bij de aftrap zit de ouwe bak verre van vol. Ik had mijn kaartje voor de Tribuna Marcador online besteld, maar dat had bij nader inzien niet gehoeven. De thuissupporters begroeten hun collega’s uit Girona, die met een 40-tal ergens in een hoekje zitten weggemoffeld, met applaus. Een sportief gebaar. De speaker bedankt de meegereisde Catalaanse fans voor hun komst en wenst ze alvast een voorspoedige terugreis. Dat ik voor de 100e keer op de tribune zit bij een Spaanse voetbalwedstrijd, blijft onvermeld. Een minpuntje.
Een zekere Andrés Iniesta, afkomstig uit het nog geen 2000 inwoners tellende op zo’n 45 kilometer ten noordoosten van de provinciehoofdstad gelegen dorpje Fuentealbilla, zette in de jeugd van El Alba ooit zijn eerste schreden in clubverband. Een opvolger van El Blanquito zie ik niet rondlopen. Een Iniesta wil altijd de bal hebben. De actuele vedetten van de thuisclub lopen in de eerste helft vrijwel alleen maar achter hun tegenstanders aan. De degradant uit de Primera Division is 45 minuten lang oppermachtig. Al leidt het Catalaanse overwicht tot weinig doelgevaar, dat moet ik er wel bijzeggen.
Kort voor rust scoren de bezoekers. Ook in de Spaanse Keuken Kampioen Divisie heeft men kennis gemaakt met het fenomeen VAR… Het feestje gaat dus niet door. Ook een tweede Girona-goal, kort na rust, kan niet op de goedkeuring van el arbitro en de video-ref rekenen. Buitenspel. Dat tweede VAR-momentje, dat spelers en toeschouwers zeker drie minuten in het ongewisse laat, zet een kentering in het tot op moment zeer eenzijdige treffen in. Zoals het wel vaker gebeurt in het voetbal, krijgt de ploeg die zijn eigen kansen niet in doelpunten omzet het deksel op de neus. Vanavond evenzeer. Zo´n tien minuten voor tijd helpt een afzwaaier het niet bepaald onfortuinlijke Albacete zowaar aan de niet bepaald verdiende overwinning. Ook op vrijdagavonden leveren zondagsschoten weleens drie punten op.
De klok op mijn mobiel geeft aan dat we nog slechts vier minuten van de zaterdag verwijderd zijn op het moment waarop de scheidsrechter voor het laatst fluit. De buitentemperatuur bedraagt dan volgens een thermometer ergens op straat nog 24 graden. Als ik 25 minuten later de deur van mijn hotelkamer achter me dicht doe, ben ik meer dan twintig uur onafgebroken op de been geweest. Het was een lange dag, mag ik wel zeggen.