Achter de bal aan (55/3): San José de Valderas/Leganés
zondag 25 augustus 2019
Mijn voornemen om drie wedstrijden op één dag te bekijken moet ik helaas laten varen. De lange reistijden met het openbaar vervoer, de zondagse dienstregeling en het vele overstappen gooien roet in het eten. Op deze wederom bloedhete dag beperk ik me derhalve tot twee Madrileense derby’s, één in de Derde divisie en één op het hoogste niveau.
Madrid heeft een doorgewinterde voetballiefhebber veel meer te bieden dan alleen Real en Atletico. De tweede, derde en vierde speelklasse tellen eveneens talrijke clubs uit de Spaanse hoofdstad zelf en omliggende plaatsen. Op de dag van de competitiestart in de Segunda B en de Tercera Divisíon kan ik een keuze maken uit een uit een omvangrijk aanbod van wedstrijden. Om aanvangstijden op elkaar af te stemmen en de reis te plannen kost enig gepuzzel.
Ik had het zo mooi uitgekiend. Een dagvullend programma: om 10.00 uur naar San Sebastián de Los Reyes Futbol voor Alcobendas Sport – AD Alcorcon B; om 13.15 uur gevolgd door AD Union Adarve – CF Pozuelo de Alarcon in Urbis; met als klinkende afsluiting om 19.00 uur het bezoek van Atletico Madrid aan Leganés. Qua tijden sluit het een mooi op het ander aan. Alleen houd ik vooraf geen rekening met de zondagse dienstregelingen van de metro en daarmee samenhangend de langere wachttijden bij het overstappen. Bovendien helpt mijn keuze om te overnachten in de buurt van het vliegveld in plaats van het centrum ook niet echt mee. Betekent al gauw weer een half uur extra reistijd.
Bij nader inzien had ik de wekker drie kwartier eerder moeten zetten. Bij vertrek vanaf station Canillejas en de aansluitende overstap op Diego de Leon schieten er al ruim twintig minuten bij in. Pas om 9.50 uur arriveer ik op Nuevos Ministerios. Met nog twaalf haltes en een wandeling van een kwartier in het verschiet, staat al vast dat ik de aftrap in de Campo Luis Aragones niet meer haal. De hele eerste helft waarschijnlijk niet… Ik besluit daarom maar mijn reisschema om te gooien. In plaats van San Sebastián de Los Reyes in het noorden ga ik naar Alcorcon, ten zuidwesten van el capital. Om 11.30 uur begint CF Trival Valderas op het eigen Campo Municipal La Canaleja aan het seizoen in Groep 7 van Tercera Divisíon. In San José de Valderas is CD San Fernando uit San Fernando de Henares de tegenstander. Een onvervalste Madrileense derby.
Heel toevallig heb ik Trival Valderas al eens eerder zien spelen. Nota bene in Baskenland. In een uitwedstrijd bij Barakaldo. Zo zie je maar weer hoe klein de wereld is. Ik kan me het bewuste duel nog heel helder voor de geest halen. Zelfs de Baskische supporters vonden dat de arbitro het veel te bont maakte in het benadelen van de bezoekende club. Zoiets maak je niet vaak mee. De brave man moest na afloop onder begeleiding van de ME de kleedkamer opzoeken. Anders hadden ze hem opgeknoopt, vrees ik.
De koekenbakker die ditmaal door de Spaanse scheidsrechterscommissie is aangesteld, voorspel ik een veelbelovende loopbaan. En mocht het hem onverhoopt niet lukken als fluitist, dan kan hij altijd nog VAR worden. Om te slagen als video-arbiter hoef je niet zoveel te kunnen. Een beperkt zichtvermogen hoeft geen hinderpaal te vormen voor een glanzende carrière. De brave borst voldoet aan alle voorwaarden. Hij ziet meer wél dan niét. Vooral de lange spits van de thuisploeg vecht verhitte duels uit met het centrale duo van de tegenpartij. Dat vechten mogen we vrij letterlijk nemen. Een elleboogstootje meer of minder vindt de scheids echter niet de moeite om handelend op te treden. Echt, Nederlandse scheidsrechters zijn helemaal niet zo slecht, zoals zo vaak wordt gesuggereerd.
Het langs de autobaan gelegen La Canaleja is voor de bijzondere gelegenheid niet helemaal volgelopen. Op de enige tribune van het complex hebben zich slechts enkele tientallen fans verzameld. De harde kern, een mannetje of zeven sterk, laat zich er door de geringe opkomst niet van weerhouden om de lokale helden aan te vuren. Met vlaggen, trommels en een megafoon gaan ze 90 minuten als bezetenen tekeer. Hulde voor zoveel passie! Aan de overzijde, waar naast het kleedgebouw een kleine kantine is gevestigd, hebben zich op het terras de overige toeschouwers verzameld. Achter beide doelen bevindt zich geen bebouwing. Na een 0-1 achterstand beginnen de helden van CF Trival Valderas met een 2-1 overwinning aan het nieuwe seizoen. Dat belooft veel voor de rest van het voetbaljaar.
Er resten me aansluitend nog vijfeneenhalf uur tot aan het begin van de topper van de dag in Leganés. Precies genoeg om eventjes op en neer te gaan naar Palomas, waar mijn hotel ligt. Alhoewel, eventjes… De afstand bedraagt niet meer dan 25 kilometer. Toch kost het me meer dan een uur om per trein en metro aan de andere kant van Madrid te geraken. Een uitgebreide siësta behoort zodoende niet tot de mogelijkheden. Om een uur of vijf loop ik alweer op Atocha, een van de grote Madrileense treinstations. Daar neem ik de Cercania naar het niet ver van het Estadio Butarque gelegen Zarzaquemada. Een treinreis van hooguit een kwartiertje.
Leganés ligt 12 kilometer ten zuidoosten van de Plaza Mayor en 17 kilometer van het Estadio Santiago Bernabéu. Zo’n typische Madrileense suburb. Een slaapstad. Met veelal monotone flatgebouwen en enorme centros comerciales, winkelcentra. Het nietige CD Leganés mag voor het vierde opeenvolgende seizoen met de grote jongens van La Liga meedoen. Een klein, lelijk eendje in de grote bijt. Zestien jaar geleden zag ik mijn tot dusverre enige wedstrijd in het kleine maar fijne Estadio Municipal de Butarque, een ontmoeting tussen CD Leganés B en Real Madrid C. De hoofdmacht van de Pepineros nam het in die dagen nog ‘gewoon’ op tegen de Trival Valderassen van deze wereld. Van krachtmetingen met grootmachten als Real, Barca of – zoals nu – Atleti kon men destijds slechts dromen.
Toen ik mijn vliegticket naar Spanje boekte stond deze derby, zoals ik het toch wel mag noemen, vastgesteld op maandagavond. Na protesten vanuit club- en supporterskringen zag La Liga zich gedwongen de impopulaire maandagavondwedstrijden van de kalender te schrappen. Voor de verandering kregen de machtige tv-kanalen eens niet hun zin. De Spaanse voetbalfan gaat niet op maandagavond naar het stadion. Basta! Vandaar dus dat ik al een dag eerder dan gepland in Butarque op de tribune plaatsneem.
Het stadionnetje zit zo goed als vol. Geen wonder. Er passen niet meer dan 12.000 toeschouwers in. De Fondo Sur beschikt wel een apart vak voor supporters van de bezoekende club. Bijna alle andere vakken herbergen eveneens aanzienlijke contingenten Atletico-aanhangers. Het zit kriskras door elkaar heen. Spanjaarden zijn dan wel opgewonden standjes, ze slaan elkaar op de tribunes – meestal… – niet de hersens in. Ook binnen de lijnen gebeurt bar weinig. Atletico zegeviert op z’n Atletico’s. Met het kleinst denkbare verschil. Aan de amusementswaarde hecht trainer Simeone ook in het nieuwe seizoen weinig waarde. Ook na het vertrek van de geweldenaar Godin blijkt Cholo’s defensie prima in staat om achterin de nul te houden.
De Portugese steraankoop Joao Felix speelt de sterren (nog) niet van de hemel. Het Portugese jochie van 126 miljoen wordt bij vlagen stevig aangepakt. Al geeft het bij Benfica losgeweekte wonderkind wel de assist waaruit Vitolo voor het enige sportieve hoogtepunt van de avond zorgt.