Nederlands elftal op herhaling in Hamburg

Achter de bal aan (56): Hamburg

Vrijdag 6 september 2019

Gevoelsmatig gaat er niets boven een overwinning van het Nederlands elftal op onze geliefde oosterburen. Duitsers mogen tegenwoordig weliswaar geen Moffen meer worden genoemd en opa heeft z´n fiets al lang terug, het blijft toch heerlijk om die Mannschaft een pak op z´n falie te geven. Helemaal in eigen huis. Een déjà vu, een Wiedersehen aan de Elbe. Meer dan 31 jaar na de legendarische overwinning in de halve finale van EURO88 maak ik opnieuw ter plekke mee hoe Hamburg weer van Oranje wordt.

Interland 203 wordt er eentje om nooit meer te vergeten. Mijn zestiende Nederland – (West-)Duitsland alweer. Voor de derde keer met Hamburg als strijdtoneel. Die 21e juni in het gedenkwaardige jaar 1988 geldt dan misschien als de meest gedenkwaardige voetbalwedstrijd die ik ooit heb meegemaakt. Het laatste bezoek aan Noord-Duitsland brengt iets minder goede herinneringen boven. In de aanloop naar het Europees Kampioenschap van 2012 krijgt Vize-Weltmeister Nederland in het Hamburger Volksparkstadion een gevoelige draai om de oren. En die 3-0 overwinning van de Duitsers kan ik niet eens geflatteerd noemen.

Bijna acht jaar later gaat het wederom door die verfoeide Elbetunnel. Erik Pasman is door de ProShots geselecteerd om foto’s te maken van de EK-kwalificatiekraker. Vandaar dat het reisverloop een niet alledaags verloop kent. Erik haalt mij ’s ochtends rond de klok van elven op in Apeldoorn. Onze gezamenlijke heenreis eindigt echter in de buurt van Bremen. Daar stapt Erik met zijn koffers en camera’s over in de auto van een collega-fotograaf. En ik rijd de resterende 110 kilometers met Eriks bolide verder naar Hamburg. Na afloop van de wedstrijd kruipt de kersverse Oranje-fotograaf daar weer achter zijn eigen stuur voor de thuisreis. Is voor de verandering weer eens wat anders. Waarom makkelijk doen als het ook omslachtig kan?

Oranjesupporters kunnen hun kaarten tussen 14.30 en 17.30 uur afhalen op de Trabrennbahn Bahrenfeld, het Duindigt van Hamburg. De reisleiders van Ons Oranje hadden de 2200 aanwezige Nederlandse fans liever elders ontvangen, maak ik op uit de mailing waarmee de KNVB haar achterban voorafgaand aan het kwalificatieduel informeert. ‘Hoewel het onze voorkeur had het Oranjefeest in de buurt van de Reeperbahn te organiseren, heeft de Duitse politie ons geadviseerd om niet samen te komen in dit gebied. Dit vanwege het grote aantal Duitse supporters’, zo lees ik. Tsja, bij voetbalwedstrijden in Duitsland bestaat natuurlijk altijd de kans dat je weleens Duitsers tegenkomt.

Nadat ik mijn wedstrijdticket heb opgehaald en Eriks auto in de buurt van de arena van Hamburger SV parkeer, begeef ik mij persoonlijk wel naar de Kiez, zoals de inheemse bevolking de meest zondige mijl van Duitsland noemt. Ik kom tenslotte niet elke dag in Hamburg. Het duurt dan nog meer dan vier uur voordat de wedstrijd begint. Je moet wat doen om de tijd zinvol te overbruggen. Op S-Bahnstation Stellingen neem ik de S3. Ruim een kwartier later wandel ik tussen de neon-reclames, de Laufhäuser en de Döner kebab-Imbissbuden. Wie denkt, dat ik tegen betaling vleselijke lusten ga bevredigen, moet ik helaas teleurstellen. Bij de KFC bezondig ik me aan een gezonde kipmaaltijd. Dat is het enige vlees waar ik me op de late vrijdagmiddag aan vergrijp.

Aansluitend wandel ik naar het nabijgelegen Millerntor, het stadion van cultclub FC St. Pauli. Die Kiezkicker spelen tegenwoordig in een onderkomen om u tegen te zeggen. Het stadion heeft weinig meer van de bouwval waar ik ergens in de jaren ´90 50 D-Mark moest neertellen voor een zitplaats op een versplinterde houten bank op de hoofdtribune. De links-alternatieve St. Pauli-aanhang verafschuwt zo’n beetje alle – in hun ogen – van onze consumptiemaatschappij. Op de steeds verdergaande vercommercialisering van het moderne voetbal kotsen ze. Van hoe deze sympathieke anti-kapitalisten hun eigen doodskoppen vermarkten kan nochtans elke startende ondernemer wat leren. Een uit de kluiten gewassen fanshop, stadiontours en een heus clubmuseum brengen de nodige euro’s in het laadje. Perfect voorbeeld van links lullen en rechts zakkenvullen…

Van al die Duitse voetbalfans waar de KNVB zo voor waarschuwt op de Reeperbahn, lijkt het merendeel thuisgebleven. Slechts her en der zitten groepen supporters in witte shirts van de Mannschaft op terrassen aan het bier. Voor een bar ontwaar ik een groep van enkele, zoals Duitsers het zo mooi noemen, gut gekleidete Leute. Hooligans. Onmiskenbaar. Tot mijn niet geringe verbazing zijn het Nederlanders. Ik vraag maar niet waar ze vandaan komen. De heren lijken me niet in voor een gezellig gesprek. De Duitse ‘collega’s’, waar ze op wachten, zijn (nog) in geen velden of wegen te bekennen. Politie is er des te meer. Tientallen politiebussen staan op strategische plekken geparkeerd. Het bijbehorende personeel hangt verveeld rond bij gebrek aan actie. Mooie baan, hebben die agenten trouwens. In de baas z’n tijd naar de hoeren!

Tegen zevenen neem ik de S-Bahn terug naar het Volksparkstadion. Nu is wel merkbaar dat Hamburg op deze vrijdagavond een voetbalduel van enige importantie huisvest. De wagons puilen uit. De temperaturen stijgen… Aan boord bevinden zich slechts weinig Nederlanders. Na hun 3-2 zege in Amsterdam lijkt het zelfvertrouwen bij veel Schlachtenbummler weer helemaal terug. Na de vroege WK-uitschakeling van de Weltmeister van 2014 in Rusland zetten de Jungs alweer een ouderwets grosse Klappe op. Erg origineel zijn de gezangen niet. Ik heb het allemaal vaker gehoord: ‘Ohne Holland fahren wir zur EM’.

Hoe snel stemming om kan slaan en hoogmoed verandert in tristesse, bewijst de wedstrijd. Zo’n drie uur later hebben onze Oranjehelden de Heimat in diepe rouw gedompeld. Meteen nadat debutant Donyell Malen zich bijkans onsterfelijk maakt met de 2-3 voor het in de slotfase ontketende Nederlands elftal, houden een heleboel van de meer dan 50.000 Duitsers in het Volksparkstadion het voor gezien. Na Wijnaldums 2-4 druipen er nog veel meer af. Ook 74 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog blijft het een fantastisch gezicht, van die grootmuilen die de aftocht blazen. Wel jammer dat de huidige generatie Oranjefans de jaren ‘80 en ‘90 niet bewust heeft meegemaakt. De soms ‘grensoverschrijdende’ rivaliteit tussen beide supporterskampen is bij lange na niet meer zo scherp en verbitterd als toen. Ik kan me onderlinge confrontaties herinneren waarbij de tegenpartij in iets minder vriendelijke bewoordingen uitgeleide wordt gedaan. Het ‘O, wat zijn die Duitsers stil’ klinkt een stuk braver dan de verbale hatelijkheden van destijds. Andere tijden, hè.

De vreugde onder de meegereisde Oranjefans is er in elk geval niet minder om. Op de Südtribune barst het feest na het laatste fluitsignaal in volle hevigheid los. Zo’n spontane vreugdeuitbarsting heb ik lang niet meegemaakt bij een Oranje-interland. De blijdschap van de springende, hossende en dansende meute is oprecht. Komt toch stukken gezelliger over dan die geregisseerde uitbundigheid bij ons aller Oranje Leeuwinnen. Rond half twaalf duikt ook Erik weer op en kan het Zurück in die Heimat. Met die drie punten op zak vliegen die 380 kilometer voorbij. Om kwart over drie word ik thuis afgeleverd.