Wachtrijen voor E95 benzine bij Duitse pomp

By | 8 oktober 2019

Achter de bal aan (58): Lippstadt/Gelsenkirchen

Zaterdag 5 oktober 2019

Een ouderwets dagje voetballen kijken in Duitsland. Twee potjes op één zaterdag. ’s Middags de confrontatie tussen SV Lippstadt 08 en TuS Haltern in de Regionalliga West. Op de terugweg als krakende afsluiter de klassieker Schalke 04 – 1. FC Köln. Veel ‘benzinetoeristen’ wippen op deze zonnige herfstdag eveneens de Duitse grens over om in hun behoeften te voorzien.

Zoals vaker op weg naar de Ruhrpott maak ik een pitstop in Elten, de eerste afslag na grenspost Bergh. De korte tussenstop valt iets langer uit dan gebruikelijk. Door de kermis in het dorp kan ik niet parkeren op de Eltener Markt. Voor mijn lunch, overheerlijke Käsebrötchen van bakker Horsthemke, moet ik derhalve een korte wandeling op de koop toenemen. Tanken bij de gebroeders Derksen aan de Kattengatweg zorgt daarna voor meer vertraging. Nou is het bij de Aral Tankstelle altijd wel vrij druk met Nederlanders die afkomen op voordeligere brandstof aan de Duitse kant van de grens. Zó druk als ditmaal heb ik het er niet eerder meegemaakt.

De bio-ethanol jaagt duidelijk nóg meer mensen richting Heimat dan gebruikelijk. Ofwel hoe help je de economie in eigen land om zeep… Aan de Duitse pomp is nog gewoon ‘ordinaire’ E95 superbenzine te koop. Mij is verteld dat dat E10-spul, waar Nederlandse tankstations hun klanten sinds 1 oktober van voorzien, mijn Focus wat zwaar op de maag ligt. Vandaar dat ik van het buitenkansje gebruik maak en in Elten de nodige toverdrank in de tank giet. Scheelt per liter bovendien al gauw 20 cent met de prijs thuis. Ik ben duidelijk niet de enige. Het is Schlange stehen voor de Zapfsäulen. Na ruim een kwartier wachten ben ik pas aan de beurt.

Al met al zorgen mijn kaasbroodjes en de tankpauze voor bijna een half uur onvoorzien oponthoud. Het betekent wel dat enige haast is geboden om nog tijdig voor de aftrap in Lippstadt aan te komen. In de iets meer dan anderhalf uur die me nog resten, moet ik zo’n 160 kilometer overbruggen. Nou kan ik op de A2 gelukkig goed doorrijden. Bij Dortmund trap ik als rechtgeaard Schalke-supporter sowieso altijd het liefst zo diep mogelijk het gaspedaal in. Alleen aan de laatste 30 kilometers vanaf de afrit Hamm-Uentrop lijken maar geen einde te komen. Lippborg, Kesseler, Herzfeld en Cappel zijn ongetwijfeld leuke plaatsjes, maar je zou er eigenlijk wat sneller doorheen moeten kunnen rijden.

Het spant erom, maar ik weet het tijdsverlies binnen de perken houden. Als ik mijn bolide aan de Wiedenbrücker Strasse naast de Liebelt Arena parkeer, heeft de scheidsrechter juist voor het beginsignaal gefloten. Ik mis nauwelijks iets. De nummers zeventien en dertien van de Regionalliga West bakken er weinig van. Slecht veld. Slecht voetbal. Vier weken nadat ik de Lippstädter vijf keer heb zien scoren in Bergisch-Gladbach, schieten ze ditmaal niet met scherp. Evenals de thuisploeg stelt ook de promovendus uit Haltern am See alles in het werk om vooral niét te verliezen. Al op de twaalfde speeldag lijkt elk puntje meegenomen in de strijd om het klassebehoud. Tot overmaat van ramp is de kwaliteit van de in het stadionnetje verkochte braadworsten ook niet bepaald om over naar huis te schrijven. Wat dat betreft zit er in allerlei opzichten kraak noch smaak aan.

De makers van het programmaboekje verdienen daarentegen wel een compliment. In tijden waarin menig club het niet meer de moeite waard vindt om haar bezoekers ouderwets te informeren, scoort Lippstadt wel met het 40 pagina’s tellende SV Magazin. Met het stadionnetje is verder ook weinig mis. Keurig hoofdtribunetje. Fel meelevende supporters. De Aliados in het Supporter Block LP zingen zich 90 minuten lang de longen uit het lijf. Zo zit er tenminste nog iets van muziek in. Het bezoek aan het Stadion am Bruchbaum brengt mijn totaal aan bezochte stadions in de Regionalliga West op zeventien. Alleen Bonner SC en de U21 van 1.FC Köln nog, dan heb ik de complete speelklasse afgewerkt.

Na afloop gaat het linea recta verder naar Gelsenkirchen. Om 18.30 uur begint daar het feest. Met een afstand van iets meer dan 100 kilometer tussen Lippstadt en de Veltins Arena zou je denken dat ruim tweeënhalf uur tussen het einde van de ene wedstrijd en het begin van de volgende moet volstaan. Had je gedacht. File bij Recklinghausen-Süd. Het verkeer staat er muurvast. Bijna 40 minuten duurt de ongein. Het wordt zodoende wederom kielekiele. Gelukkig ken ik na 402 bezochte thuiswedstrijden van Schalke 04 wel een beetje de weg rondom het Schalker Feld. Naar een parkeerplek hoef ik niet lang te zoeken. Voor aanvang kan ik zelfs nog even vlug een schnitzeltje verorberen.

Er is enorm veel politie op de been. Waar Keulen komt, is het altijd carnaval. Op een ME’ertje meer of minder kijken ze in Duitsland niet bij dit soort risicoduels. Met 61.833 toeschouwers zitten er ongeveer 60 keer zoveel toeschouwers als eerder op de middag in Lippstadt. Die Hütte ist restlos ausverkauft. Door enkele verrassende uitslagen bij de middagwedstrijden kan Schalke bij winst zelfs de koppositie pakken. Ongelooflijk dat zo’n knakenelftal zó hoog op de ranglijst staat. Veel gedraaf, weinig vernuft. Maar op de een of andere manier weet de nieuwe Schalke-trainer David Wagner de juiste snaar te raken bij zijn spelers. Verfrissend in vergelijking met dat opgewonden Italiaantje met wie S04 in het afgelopen rampseizoen bijna degradeerde.

Tot de laatste seconden mogen de Königsblauen zich Spitzenreiter wanen. In extremis scoren de veel te laag geklasseerde Geissböcke alsnog de 1-1 gelijkmaker. Dik verdiend. Het blijft dan wel Blau und Weiss ein Leben lang, maar ik kan me moeilijk voorstellen dat mijn in totaal 559e Schalke-duel dit seizoen veel navolging gaat krijgen. Klasse á la Olaf Thon, Andy Möller of Raúl staat er tegenwoordig niet meer op het veld auf Schalke. Dat Arenabezoekers uitgerekend bij deze wedstrijd voor het eerst moeten betalen voor een parkeerplaats (5 euro) komt de publieksvriendelijkheid evenmin ten goede. Zonde van het geld.

En dan denk je dat je alles wel gehad hebt. Maar nee hoor. Als ik op de weg terug naar Nederland mijn inmiddels halflege tank wil bijvullen, wordt bij het afrekenen zowel mijn creditcard als bankpas niet geaccepteerd. Tsja, en daar sta je dan op een zaterdagavond in een uitgestorven gat als Isselburg. Het biljet van 20 euro dat nog wél in mijn portemonnee zit volstaat niet om de rekening te betalen. Bij de geldautomaat twee straten verder kan ik gelukkig wél het benodigde bedrag pinnen en cash afrekenen. Een teken dat er niets mankeert aan mijn bankpas, maar dat de apparatuur bij het tankstation niet deugt. Maar daar oordeelt de eigenaar van het tankstation anders over. Tsja, je moet je tegenwoordig in heel wat bochten wringen om ergens een beetje Euro loodvrij vandaan te toveren.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *