Achter de bal aan (59/1): Vilnius/Minsk
Zaterdag 12 oktober 2019
Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat ik na 2017 ooit nog eens in Belarus zou terugkeren. Maar zoals Bredero eeuwen geleden al oreerde kan het verkeren. De EK-kwalificatiewedstrijd van het Nederlands elftal brengt me twee jaar na dato voor een tweede keer in mijn leven naar Minsk.
Wit-Rusland is vanuit Nederland wat moeilijker te bereiken dan pak ‘m beet Barcelona of Londen. Het aantal vluchten erheen is beperkt. Het kost daarom het nodige gepuzzel om een – betaalbaar – reisschema in elkaar te draaien. Uiteindelijk besluit ik om met Wizzair van Eindhoven naar Vilnius te vliegen. Vanuit de Litouwse hoofdstad leg ik vervolgens met de Wit-Russische luchtvaartmaatschappij Belavia het laatste stukje af. Bij de vorige gelegenheid – samen met Proshots eigen Oranjefotograaf – ging de reis eveneens via Litouwen. Destijds via Frankfurt/Hahn. In Vilnius pakten we aansluitend de trein naar Minskas, zoals de Litouwers het noemen. Er leiden meerdere wegen naar Minsk.
Dat tegenwoordig de mogelijkheid bestaat om zonder visum toegang te krijgen tot het land maakt Wit-Rusland makkelijker bereikbaar. Aantrekkelijker om naartoe te reizen vooral. En niet in het minst goedkoper. Zo’n stickertje en een paar stempels in het paspoort lopen immers behoorlijk in de papieren. Wie anno 2019 vijf dagen op Wit-Russissche bodem verblijft en het land via de internationale luchthaven van de hoofdstad Minsk binnenkomt, heeft geen visum meer nodig. De rompslomp om het doucment te verkrijgen, blijft ditmaal gelukkig achterwege.
Als ik tegen de klok van half zeven richting Eindhoven rijd, geeft het kwik 15 graden aan. Ongekend voor de tijd van het jaar. Het scheelt wel dat de ochtendspits weekendverlof heeft. Files blijven me op deze zaterdagochtend bespaard. De drukte op Eindhoven Airport is er niet minder om. In Zuid-Nederland barst de Herfstvakantie los. Dat is te merken. De rijen bij de veiligheidscontroles zijn nóg langer dan gebruikelijk. Tientallen gezinnen gaan er eventjes lekker een paar dagen tussenuit.
Het wordt pas de tweede keer dat ik met Wizzair vlieg. Zeven jaar geleden heeft de Hongaarse low budget-maatschappij me al eens van Dortmund naar Boekarest vervoert – en weer terug. Ik moet zeggen dat het me niet tegenvalt. Al plaats ik wel meteen het voorbehoud dat me nog wel een terugvlucht te wachten staat… Er is in elk geval geen gezanik over handbagage en het vliegtuig vertrekt keurig op tijd. We hebben de wind mee. In plaats van de geplande aankomsttijd van 13.00 uur lokale tijd landen we zelfs al 25 minuten eerder in Vilnius. Een en ander heeft wel de prettige (of vervelende?) bijkomstigheid dat ik in plaats van vijf uur en 40 minuten nu meer dan zes uur op mijn aansluiting naar Minsk moet wachten.
Ik maak van de nood een deugd. Aangezien ik er toch ben, maak ik van de gelegenheid gebruik tot een korte city trip. Voor de kosten hoef ik het niet te laten. Een treinkaartje van station Oro Uostas kost niet meer dan 70 eurocent. En ook bij een plaatselijk specialiteitenrestaurant met een grote M liggen de tarieven behoorlijk lager dan in Jesse Klavers groene paradijs. Het historische centrum van Vilnius is de moeite alleszins waard, weet ik al uit ervaring. Jammer dat het regent. Ik ga bijna denken dat het altijd regent in Vilnius! Evenals tijdens die twee voorgaande visites houd ik het wederom niet droog. Maar dat mag de pret verder niet drukken. Mooie stad, Vilnius.
Dat Belavia vlucht B2804 vertrekt met twintig minuten vertraging neem ik ook maar op de koop toe. Het vliegtuig is een heuse bezienswaardigheid. Al kan ik het beter een vliegtuigje noemen. De Embraer 175 biedt slechts plaats aan 76 passagiers. En zelfs dat aantal zit niet aan boord. Oude KLM City Hopper-tijden herleven… De service aan boord is prima. Voor vertrek deelt een stewardess zuurtjes uit. En ook krijgen alle passagiers een sapje. Gratis en voor niets! Eenmaal in de lucht laat de krachtige wind het gevaarte flink heen en weer schudden. Ook dat overleef ik wonderwel.
Na een vlucht van slechts 35 minuten heb ik al Wit-Russische bodem onder de voeten. Een hele geruststelling. Bij de paspoortcontrole gaat het er een stuk relaxter aan toe dan twee jaar geleden. Bij de reis van Vilnius naar Minsk keerde destijds een heel peloton overijverige leden van de grenspolitie de trein binnenstebuiten. Nu wil de leuke jongedame aan de balie alleen maar weten wat ik in haar land kom doen. Als ik haar vertel dat ik voetballen kom kijken lijkt ze gerustgesteld. Ze zet een stempel in mijn paspoort en heet me welkom in Wit-Rusland.