Aankooprecht

Zo, ik heb mijn aanvraag ingediend voor kaarten voor de wedstrijden van het Nederlands elftal op het aanstaande Europees Kampioenschap voetbal. Op basis van het aantal punten dat ik de afgelopen jaren als trouw Oranjebezoeker heb vergaard, ben ik verzekerd van toegang tot alle Oranjeduels. Tot aan de finale toe! Maar of ik op zondag 12 juli 2020 ook daadwerkelijk in het Wembleystadion in Londen zit, hangt niet alleen af van de prestaties van ‘onze jongens’. Wanneer je voor tickets afhankelijk blijft van de UEFA of de KNVB, doe je er altijd maar verstandig aan om een slag om de arm te houden. Bij zulke organisaties is de klant immers al lang geen koning meer. Als frequent stadionbezoeker mag ik me een poot uit laten draaien en moet ik vooral botweg gezegd mijn bek houden.

Alle stuurlui aan de wal hebben er geen benul van bij wat je moet doen om als gewone aardse sterveling het aankooprecht te krijgen om toegangskaarten te mogen kopen voor iets onbeduidends als een potje voetbal. Vergis je niet in wat daar tegenwoordig allemaal bij komt kijken. Aankooprecht, ja, zo noemen ze dat bij de klantenservice van AZ. Ik weet het omdat ik de afgelopen weken een uitgebreide correspondentie heb gevoerd met de bewuste afdeling van de Betaald Voetbal Organisatie uit Alkmaar. Als ik van tevoren had geweten wat ik me daarmee op de hals zou halen, had ik het wel uit mijn hoofd gelaten.

Je steekt wel wat van op van zo’n mailwisseling, moet ik eerlijk toegeven. Het is dat ik niet meer zoveel haren op mijn hoofd heb zitten, anders waren ze er recht van overeind gaan staan. Maar als ik dan in al mijn oprechtheid aan die klantenservicemedewerkers van AZ suggereer dat ze onzin verkopen, zijn ze nog op hun gevoelige teentjes getrapt ook. Dan reageren ze uitermate gepikeerd. Je mag in Nederland tegenwoordig echt helemaal niks meer zeggen. En dan te bedenken dat ik alleen maar online een kaartje wilde bestellen voor de Europa Leaguewedstrijd van AZ tegen Partizan Belgrado.

Aangezien ik AZ wel een leuk voetballende ploeg vind leken AZ’s Europa Leaguewedstrijden mij wel een leuke gelegenheid om Stengs, Boadou en Idrissi eens in levende lijve in actie te zien. Die irritante klappertjes neem je erbij op de koop toe. Eigenlijk had ik al graag naar AZ’s eerste groepswedstrijd tegen Manchester United gewild. Doordat in Alkmaar het dak van het stadion waaide moest de club zoals bekend uitwijken naar Den Haag en zaten er nogal wat restricties aan de kaartverkoop voor die partij. Daar kan ik alle begrip voor opbrengen. Kwestie van overmacht. Aangezien ik geen deel uitmaak van AZ’s vaste klantenbestand, kan ik mij nergens op beroepen.

Voor het tweede thuisduel in Den Haag, tegen FC Astana uit Kazachstan, waagde ik opnieuw een poging. Ditmaal kon ik via de onlineshop op AZ’s website wel ‘gewoon’ een ticket kopen. Nou ja gewoon, het is maar wat je gewoon noemt. Voor de wedstrijd tegen de Kazakken gold een clubcardverplichting. Alleen houders van seizoenkaarten of AZ-clubcards werden in de gelegenheid gesteld het duel bij te wonen. Goed dan, voor € 2,50 extra verzekerde ik mij van een AZ-clubcard. Een jaar of vijftien geleden had ik toevallig al eens eerder zo’n onding gehad. Ik kon zodoende op mijn oude klantnummer inloggen om een nieuwe aanvraag te doen en aansluitend voor 20 euro een kaartje en voor 5 euro een parkeerkaart kopen. Peace of cake. Kat in het bakkie. Ik ben op 24 oktober naar Den Haag geweest. Geen enkel probleem. Niks aan de hand. Leuke avond gehad. En ook nog eens zes goals gezien. Wat wil je nou als voetballiefhebber nog meer?

AZ’s laatste groepswedstrijd in Den Haag leek mij daarna ook wel de moeite van het bezoeken waard. Helaas heb ik AZ – Partizan Belgrado alleen in samengevatte vorm op televisie gezien. Toen ik namelijk op 12 november wederom inlogde bij AZ’s online ticketshop ging het mis. Als houder van een AZ-clubcard kon ik wél een entreebewijs bestellen voor de topper AZ – Ajax op 15 december a.s.. Dat heb ik ook terstond gedaan. Kostte me wel het lieve sommetje van 35 euro. Maar voor dat bedrag had ik dan wel de twee beste clubs van het land kunnen zien voetballen. Vreemd genoeg werd mijn verzoek voor een Europa League-ticket ditmaal niet gehonoreerd.

In de veronderstelling verkerend dat ik zelf wat verkeerd had gedaan, stuurde ik daarop maar een mailtje aan AZ’s klantenservice. Het antwoord liet niet lang op zich wachten. Een wakkere medewerkster deelde mij mee dat ik me, ja het stond er echt, had moeten inloggen op mijn account. Alsof ik gekke Henkie, achterlijke Bartje of malle Eppie heet. Blijkbaar hoefde razende Robbie zich voor het kopen van een kaartje voor AZ – Ajax niét in te loggen!

Ik stuurde derhalve opnieuw een mailtje naar Alkmaar. In antwoord daarop gaven kreeg ik tot mijn niet geringe verbazing te verstaan dat ik mijn AZ-clubcard té laat had aangevraagd. Ik had het stukje plastic op 21 oktober besteld, terwijl ik dat drie dagen eerder, op 18 oktober, al had moeten doen om in aanmerking te komen voor het verkrijgen van een Partizan-kaartje. Wie verzint zoiets? De bedenker van dat soort regeltjes moet toch wel een enorme kronkel in zijn kop hebben. Dat ik het in mijn daaropvolgende reactie waagde vreemd te noemen dat ik drie dagen na het bestellen van de clubcard wél welkom was bij AZ – Astana mag en bijna een maand later niét bij AZ – Partizan, kwam me te staan op een heel betoog over allerlei restricties en regels waar de honden geen brood van lusten.

In mijn volgende mailtje naar AZ gaf ik dus nogmaals aan dat ik de hele gang van zaken tamelijk bizar vond. In de reactie hierop kwam de juffrouw van de klantenservice op de proppen met een heel scala aan richtlijnen van de UEFA en de Gemeente Den Haag. AZ kon daar volgens haar niets aan doen, de club heeft maar op te volgen wat ze opgedragen krijgt. Ik kan me niet herinneren dat daar bij het aanvragen van mijn clubcard iets over vermeld stond.

Kijk, ik ga voor mijn plezier voetballen kijken. Door dit soort ongein en onzinnige correspondentie gaat de lol er voor mij wel vanaf. Vandaar dat ik de klantenservice van AZ maar voorstelde om mij de 35 euries die ik moest neertellen voor het bestelde kaartje voor AZ – Ajax per omgaande terug te storten. Als ik ergens niet welkom ben, blijf ik wel thuis. Daar ben ik heel makkelijk in. Bij zulke clubs wil ik ook helemaal niet op de tribune zitten. Dan steken ze hun clubcard en hun kaartjes maar ergens in waar het licht nooit schijnt. Je zult toch maar supporter zijn van zó’n club.

Bij AZ’s klantenservice houden ze duidelijk niet van een weerwoord. Er werd zwaarder geschut in stelling gebracht. In plaats van de juffrouw die mijn klachten aanvankelijk beantwoordde, kreeg ik na mailtje vier te maken met een mannelijke collega. Iemand die blijkbaar nóg meer bedreven is in het rechtpraten van kromme dingen. En nú komt het! Deze meneer attendeerde mij erop dat de KNVB AZ had gemeld dat ik ook al in het bezit ben van een clubcard van Vitesse. ‘De KNVB ziet toe op het bezit van Seizoenkaarten en Clubkaarten in Nederland, waarbij geldt dat je van 1 club een geldige Clubkaart mag bezitten. De Clubkaart is daarmee ongeldig geworden, en ook met terugwerkende kracht je aankooprecht voor AZ – Ajax. Deze kaarten zullen we annuleren en aan je terugbetalen. Je kan de bijschrijving binnen 5 werkdagen verwachten op de rekening waarmee de iDeal-betaling is gedaan’, zo luidde de boodschap.

Potjandikkie nog aan toe zeg. Het is me wat. Omdat ik Ajax of Feyenoord weleens dicht bij huis wil zien voetballen, zag ik mij inderdaad genoodzaakt om aan het begin van het huidige voetbaljaar een zogenaamde Vitesse Fan Fankaart aan te schaffen. Zonder zo’n pasje kan ik als ordinaire voetballiefhebber geen kaartjes bestellen voor de topwedstrijden in Gelredome. Exact hetzelfde verhaal als in het geval van AZ dus. Maar blijkbaar mag dat dus niet. Iemand mag in Nederland wel twee paspoorten bezitten en afgeven op alles dat Nederlands is, maar clubcards hebben van twee verschillende voetbalclubs is verboden. Is dat krom? Of is dat krom? En blijkbaar mag de KNVB ook maar zo gegevens van mij verstrekken aan derden. Is dat niet strijdig met die alom bewierookte privacywetgeving waar in Nederland elke crimineel zich achter kan verschuilen?

Nederland is toch maar een raar land. Omdat Justitie het al meer dan vier decennia verzuimt de wet te handhaven binnen en buiten voetbalstadions, word ik als stadionbezoeker opgezadeld met allerlei onzinnige restricties. Hoeveel onnozele mensen er in Nederland wonen, kwam de afgelopen weken maar weer eens op pijnlijke wijze aan de oppervlakte. Iedere onbenul roept maar wat. Vreemd genoeg heb ik nergens gehoord dat Marco van Basten een levenslang stadionverbod behoort te krijgen na zijn Sieg Heil-escapade. Of wat te denken van dat schattige knulletje, dat in Lille het veld oprende voor een knuffel van Hakim Ziyech. De willekeur regeert. Volgens de wet is iedereen gelijk, in de dagelijkse praktijk is de een dat duidelijk méér dan de ander.

Dat hele clubcardsysteem heeft nooit gedeugd. Het zal ook nooit deugen. Hetzelfde geldt voor de zogenaamde combiregelingen voor fans die uitwedstrijden van hun favoriete club willen bezoeken of de volstrekte willekeur waarmee in ons land met stadionverboden wordt gestrooid. De veiligheidsdiensten van KNVB en de zogenaamde deskundigen van al die verachtelijke politieke clubjes gaan er in al hun wijsheid en arrogantie voor het gemak maar aan voorbij dat stadions ook bevolkt worden door mensen die géén connectie hebben met de twee clubs op het veld. KNVB en clubs plaatsen iedereen maar lukraak in een hokje. Iemand is thuissupporter of uitsupporter. Een tussenweg bestaat niet. Aan neutrale toeschouwers hebben de hooligans uit Den Haag en Zeist geen boodschap. Die passen niet in het door de deskundigen bedachte systeem.

Ik ben geen supporter van AZ. Ik ben geen supporter van Vitesse. Ik ben geen supporter van Ajax. Ik ben domweg voetballiefhebber. Behalve naar Go Ahead Eagles of het Nederlands elftal wil ik nog wel eens ergens anders naartoe om een lekkere pot voetbal te bekijken. Maar zonder zo’n belachelijk pasje kom ik in Nederland een stadion niet binnen bij wedstrijden die ik graag wil zien. Het is te bezopen voor woorden. De uitwedstrijden van de club waar ik wél supporter van ben, laat ik mede daarom al langere tijd links liggen. Ik laat me toch zeker niet verplichten om met een bus of in een vooraf geregistreerde auto ergens naar een wedstrijd te gaan. Wat nou privacy!

Om een lang verhaal kort te maken: als ik werkelijk een kaartje voor AZ – Partizan Belgrado had willen hebben, had ik dat best kunnen krijgen hoor. Als je er een beetje moeite voor doet, is het meestal geen probleem om via via iets op de kop te tikken. Zolang je de juiste mensen maar kent…  

Maar daar gaat het mij in dit geval niet om. Waarom zou ik moeilijk doen als het makkelijk kan? Het gaat om het principe. Ik word zo langzamerhand doodmoe van het betuttelen in dit land. Ik hoef me toch zeker niet door allerlei jandoedels van politieke partijen of de KNVB te laten voorschrijven bij welke clubs ik wel of niet op de tribune mag plaatsnemen. Ik ben oud en wijs genoeg om dat zelf te bepalen.

Ik leef echt mee met al die schreeuwende minderheden die er een dagtaak aan hebben om zich gekwetst te voelen. Je zult toch maar in een land wonen waar een verbod bestaat op het kopen van een kaartje voor een voetbalwedstijd! Ik moet me al schuldig voelen over ons koloniale verleden. Ik moet het me aantrekken dat de oceanen vol afval liggen. Nou zou ik me ook al bijna schuldig gaan voelen dat ik voetballiefhebber ben. Het lijkt wel een misdaad om een kaartje voor een wedstrijd in het betaalde voetbal te mogen bestellen. Hou alsjeblieft op zeg.

Gelukkig lopen bij EURO2020 alle ‘echte supporters’ weer op klompen en met een kaas op hun hoofd in polonaise achter Oranje aan.

© RK