Achter de bal aan (105): Wuppertal/Gelsenkirchen
Zaterdag 3 augustus 2024
Het verkrijgen van een last minute-kaartje voor de eerste competitiewedstrijd van Schalke 04 in de Tweede Bundesliga gooit het geplande reisschema voor mijn tweede ’tienertoerweekend’ door Duitsland overhoop. In plaats van een paar daagjes voetballen kijken in de voormalige DDR, zoals ik van plan was, zoek ik het daarom nu wat dichter bij huis en opteer ik voor een kortstondig verblijf in Essen.
Mijn voetbalweekendje in Duitsland begint op vrijdag al met een ‘warming-up’ bij de SSVg Velbert. Iets anders staat er op deze avond in de nabijheid van Essen niet op het menu. Een busrit vanaf Essen Hauptbahnhof naar Velbert duurt ruim een half uur. Ik pak derhalve ‘snelbus’ 19 naar het lokale ZOB, het Zentraler Omnibusbahnhof om de degradant uit de Regionalliga West in de eigen IMS Arena met 5-2 te zien zegevieren tegen Bonner SC. Een club die 11 euro entree durft te vragen voor een staanplaats (16 euro voor een zitplaats!) voor een oefenpotje tussen twee vijfdeklassers doet daarentegen niet bepaald aan klantenbinding.
Een dag later gaat het tenminste ergens om. In Wuppertal tijdens alweer de tweede competitieronde in de Regionalliga West woon ik eerst het 70e verjaardagsfeest van de Wuppertaler SV bij. Aansluitend geht’s weiter naar Gelsenkirchen om meine königsblaue Jungs na het afgelopen rampseizoen tegen Eintracht Braunschweig aan het nieuwe Tweede Bundesliga-jaar te zien beginnen. Pas enkele speeldagen voor het einde kon degradatiegevaar naar de Derde Liga worden afgewend. Slechter kan het seizoen 2024-2025 nauwelijks verlopen, stel ik me voor.
Het begint meteen lekker. Mijn trein naar Wuppertal heeft 25 minuten vertraging. Der Grund dafur ist die Reparatur an einem Signal. Tijdens het wachten hoef ik me niet te vervelen. Op het tegenoverliggende spoor zie ik een trein vol supporters van Alemannia Aachen aankomen, dat vanmiddag te gast is bij RW Essen. Ook wel een wedstrijd waar ik graag heen had gewild. Ware het niet dat de kaarten online in no time weg waren. Ik kwam er niet tussen.
De talrijke ME’ers die de trein opwachten leiden de groep Aachenaren, een mannetje op 200, geroutineerd van het station af. De luidruchtige fans krijgen geen kans om de stationshal in te glippen, maar worden via trappen aan de andere zijde van het perron weggevoerd. Ik neem aan dat daar bussen klaar staan voor de rit naar de Hafenstrasse. De fans in het geelzwart zingen dat alle Essenaren zonen zijn van vrouwen van lichte zeden. Gezien de ontboezemingen van zoveel intieme details zijn de supporters van RWE en de Alemannen blijkbaar goede bekenden van elkaar. Klanten wellicht?
Hetzelfde geldt voor de supportersgroepen van Wuppertaler SV en RW Oberhausen, zo kom ik zo’n anderhalf later en ruim 30 kilometer zuidelijker aan de weet. Met dien verstande dat zij het werkelijk goed met elkaar kunnen vinden. Als er vlak voor de aftrap een choreografie plaatsvindt met vlaggetjes ter gelegenheid van het 70-jarig bestaan van der Wee–Es–Vau zwaaien de paarhonderd Oberhausenaren in het uitvak van het Stadion am Zoo vrolijk en beleefd mee.
De spelers van RWO vieren het feestje op geheel eigen wijze. Zij hebben een traktatie in petto die de jarige job zich nog lang zal heugen. Geflatteerd kan ik de afgetekende 0-5 overwinning van de vrienden uit Oberhausen niet eens noemen.
Ze geven me wel waar voor m’n geld. Die 13 euro die ik aan de kassa neertel voor een staanplaatsticket vind ik niet echt goedkoop voor een duel op het vierde niveau. De kaartcontrole is in het stadion echter van dien aard dat ik probleemloos op de Haupttribune kan gaan zitten. Aan controleurs geen gebrek, met het controleren nemen ze het niet zo nauw. Tickets voor de hoofdtribune kosten maar liefst 23 euro. Op deze manier ‘verdien’ ik toch mooi een tientje terug…
Die Duitsers gaan soms wel wat ver met hun Fan–Freundschaften, vind ik weleens. De mannen van de harde kern uit Wuppertal laten zich niet uit het veld slaan door het pak slaag dat hun favorieten krijgen, maar gaan met vereende krachten tekeer. Nou hoeven ze elkaar wat mij betreft niet meteen de hersens in te slaan, maar je kan soms ook wel een beetje doorslaan met het gezamenlijk zingen van liedjes of scanderen van leuzen. De afkeer die beide groepen delen ten opzichte van MSV Duisburg, de gedoodverfde kampioen van de Regionalliga West, leidt nochtans tot een broederlijk duet. Scheiss MSV, scheiss MSV, klinkt über den Rängen.
Wuppertal zal waarschijnlijk altijd meer bekendheid blijven genieten vanwege z’n Schwebebahn dan vanwege de prestaties van de lokale voetbaltrots. Ondanks die wereldberoemde monorail, die door de stad kronkelt, blijven de voetballiefhebbers ter plaatse al zeven decennia lang stevig met beide beentjes op de grond.
Dit in tegenstelling tot de collega’s uit Gelsenkirchen. Met alle respect voor Wuppertaler SV, maar Schalke 04 is natuurlijk van een iets andere dimensie. Als ze ergens nog weleens gauw willen gaan zweven en er een veel te hoog verwachtingspatroon op nahouden, dan is het toch wel bij mijn eigen favoriete Duitse club. Enkele uren later maak ik mee hoe S04 het povere Eintracht Braunschweig met 5-1 verpulvert. Het dak gaat er al na één competitiewedstrijd af in de Veltins Arena. Meer dan 60.000 uitzinnige Schalke-supporters zijn aus dem Häusschen.
Koploper na de eerste competitieronde zegt natuurlijk weinig. Waartoe die Konigsblauen daadwerkelijk in staat zijn, valt te bezien. Wat ik al wel met aan grenzende waarschijnlijkheid durf te beweren, is dat Eintracht Braunschweig in het pas gestarte voetbaljaar niet tot de kandidaten behoort om naar de Bundesliga te promoveren…