Achter de bal aan (108): Halle (Saale)/Leipzig
Zaterdag 10 augustus 2024
Van Hamburg naar Leipzig is het een behoorlijk eindje. Het ondersheid tussen FC St. Pauli, waar ik gisteravond op de tribune zat, en mijn huidige bestemming RB Leipzig is mogelijk nog groter. Het rauwe van de volksclub uit de havenstad aan de Elbe contrasteert behoorlijk met wat een fabrikant van Energydrankjes teweeg brengt. Binnen 24 uur beweeg ik me in twee totaal verschillende voetbalwerelden.
Tijdens de treinreis van circa 370 kilometer naar – in eerste instantie – Halle an der Saale zit andermaal weinig tegen. Ik heb voldoende overstaptijd in zowel het mij volstrekt onbekende Uelzen als Magdeburg. Alles zit mee. De Deutsche Bahn levert me zonder onnodig oponthoud af in de stad waar ik evenals anderhalve maand geleden voorafgaand aan de EK-kraker Nederland – Frankrijk overnacht. Alleen gebeurt dat ditmaal niet in de buitenwijk Peissen, maar op loopafstand van het Hauptbahnhof. Nota bene recht tegenover het plaatselijke bordeel! Ze doen er aan de receptie van het Ibis Styles Hotel niet moeilijk over dat ik bijna een half uur eerder dan eigenlijk is toegestaan al op de stoep sta. Ik kan gewoon eerder inchecken.
Door deze meevaller zit ik al om 15.15 uur in de trein naar het 40 kilometer verderop gelegen Leipzig. Ook dat is in overeenstemming met het recente bezoek aan de grootste stad van Sachsen tijdens EURO2024. Enkel de stortbuien van voor het Oranjeduel ter plaatse blijven ditmaal uit. Het is stralend weer. Lekker warm. Een aangenaam zonnetje. Een graadje of 27. Ik heb meer dan eens onder vervelendere omstandigheden de ontberingen van voetbalwedstrijden moeten doorstaan.
Het gaat er bij de generale repetitie van die Roten Bullen tegen de Franse landskampioen Paris Saint-Germain wel beduidend minder uitbundig aan toe dan in juni en gisteravond in Hamburg. Het is hier duidelijk een ander slag volk dan am Kiez. En ik zie ze hier ook niet zo gauw van links naar rechts gaan onder aanvoering van Rob Kemps.
Traditionalisten – en dat zijn er heel wat – in de conservatieve Duitse voetbalwereld kunnen het door energydrankgigant Red Bull opgetuigde Rasenball Sport Leipzig wel schieten. Zelf vind ik dat je het ook best anders kan bekijken. Want ondanks de wijd verbreide aversie tegen Red Bull, lijkt een zekere bewondering me ook best wel op z’n plaats.
Het klopt dat met geld inderdaad veel te koop is. Bij de inmiddels tweevoudige Duitse bekerwinnaar uit Leipzig werken ze wél via een bepaalde filosofie. Ze rotzooien niet maar zo wat aan. Want waar Red Bull zich in de sport ook om bekommert, de bemoeienis staat wel garant voor topkwaliteit. Dat dat ten koste gaat van de eigen identiteit, is de andere kant van de medaille.
Het aantal talenten dat de afgelopen jaren door RB is klaargestoomd voor Europese topclubs, is inmiddels aanzienlijk. Afgelopen week verkocht het Europees kampioen Olmo aan Barcelona. Voor een prijskaartje van naar verluidt 60 miljoen. Dan moet je als club toch wel iets goed doen, lijkt me. Ook van ons lachebekje Xavi Simons, die opnieuw voor een seizoen gehuurd wordt van zijn eigenlijke werkgever PSG, lijkt het me verstandig dat hij nog een jaartje in de Bundesliga blijft. Daar wordt hij een grote vent van.
Alleen naar het juiste recept om de Red Bull Arena te laten kolken blijft de commerciële afdeling van Red Bull nog op zoek. Bruisen doet er het niet. Je moet er van houden, van die overregisseerde ‘shows’ waarmee het concern z’n eigen supporters probeert te activeren. Het is toch een beetje schouwburgpubliek wat er komt. Van dat klappertjespubliek. Ze klappen heel wat af tijdens het weinig verheffende oefenpotje tegen het internationaal nóg meer verguisde sterrenensemble uit Parijs.
Terwijl er eigenlijk bar weinig is om voor te applaudiseren. Dat de Arena tegenwoordig bij elke thuiswedstrijd meer dan 40.000 voetballiefhebbers naar de Arena trekt, is zondermeer een verdienste. Het is knap hoe ze dat voor elkaar hebben gekregen. Het is de prijs van het succes. Ook bij het niemendalletje van vandaag overstijgt het aantal de 30.000 weer ruimschoots. Supporters asscociëren zich nou eenmaal graag met een voetbalclub die succesvol aan de weg timmert. Vandaag houdt het niet over. Je hebt soms van die dagen.
Als pauzenummer trommelen ze een gozer op die kunstjes uitvoert op een motorfiets. Hoe hij over de op de grond liggende clubmascotte heenvliegt, komt de Duitse Evel Knievel te staan op een spontane ovatie van de wakker geschudde toeschouwers. Om eerlijk te zijn zijn de escapades van de piloot spectaculairder dan wat Xavi en de overige 21 acteurs er van bakken. De 1-1 uitslag zal niet de geschiedenisboeken ingaan.
RB Leipzig heeft onmiskenbaar betere voetballers dan FC St. Pauli. Qua beleving kan het nog wel wat leren van het nietige Hamburgse clubje. Zo’n energiedrankje werkt niet voor alles.