Achter de bal aan (107): Hamburg
Vrijdag 9 augustus 2024
In mijn derde weekend per trein achter de bal aan in de Bondsrepubliek staan er flink wat kilometers op het programma. Te beginnen vandaag in Hamburg met de Saisoneröffnung van FC St. Pauli tegen Europa League-winnaar Atalanta.
Voor de derde opeenvolgende vrijdag dient Emmerich als startpunt van een weekendje voetballen kijken. Die Bahn mag me inmiddels wel een eigen parkeerplaats geven op het station… De pak ‘m beet 380 kilometers naar Hamburg betekenen een hele zit. Ik ben er vroeg bij. Om 7.09 uur bevind ik me al aan boord van de RE19 richting Düsseldorf. Ik heb een reis van meer dan zes uur voor de boeg. De drie geplande overstapmomenten worden er uiteindelijk vier. Je went er aan. Alle vertragingen waarop de Duitse Spoorwegen hun cliéntèle trakteren moet je zo goed en zo kwaad als het kan incalculeren.
Ik heb ooit al eens een wedstrijd van FC St Pauli moeten missen. Jaren geleden. In the good old days toen ik Schalke 04 door heel Duitsland achterna reisde. Ik was toen samen met terrace legend De Kleef. Met de auto. Maar verder dan Bremen kwamen we niet. Na bijna drie uur in de file te hebben gestaan, konden we met geen mogelijkheid nog tijdig voor de aftrap in Hamburg komen. Rechtsomkeert maken was daarom de meest verstandige optie.
Vandaag blijven dergelijke problemen me bespaard. Ik ben ruimschoots op tijd auf dem Kiez. Zelfs een rondje Reeperbahn behoort op deze grauwe vrijdagmiddag tot de mogelijkheden. Er lopen ditmaal geen verwarde heren met bijlen te zwaaien, zoals bijna twee maanden geleden voorafgaand aan de EK-wedstrijd van Oranje tegen Polen. De Polizei sloot de rosse buurt toen af.
Twee uur voor de aftrap van St. Pauli tegen Atalanta hoeven de ordediensten niet met groot machtsvertoon uit te rukken. Hoewel er aan verwarde personen, zwervers, bedelaars en andersoortig excentriek volk op straat geen tekort is. Zoveel kleurrijke types als op de Reeperbahn kom ik in eigen dorp niet tegen. Je kijkt je ogen uit van al die vreemde snoeshanen van het meest uiteenlopende pluimage.
Bundesliga-Aufsteiger St. Pauli heeft op dat vlak ook een bepaalde reputatie hoog te houden. Vanuit hun anti-fascistische achtergrond zijn de bloedfanatieke Paulianer nogal overtuigend om andersdenkenden te kapitelen over wat in hun ogen goed en fout is. Vlaggen in de kleuren van de regenboog en met de beeltenis van Che Guevara behoren tot hun standaarduitrusting. Om nog maar te zwijgen van alles waar een doodskop op staat afgedrukt. Het fanatisme van de outlaws is zowel prijzenswaardig als ergerlijk. Een week voor St. Pauli’s terugkeer op het hoogste niveau is het Millerntorstadion bij het afsluitende oefenduel anders wel mooi ausverkauft. Meer dan 26.000 toeschouwers staan en zitten er.
Liebe singt lauter als Hass lees ik op een doek boven de ingang van de Südtribune waar ik drie kwartier voor aanvang het Millerntorstadion betreed. De klank van de liefde klinkt harder dan die van de haat. Mooie woorden. Toch heb ik slechts enkele minuten nadat ik Block S1 betreed, vlak achter de staanplaatsen van de St. Pauli Ultras, al bijna ruzie. Een of andere mafklapper wijst me erop dat het ten strengste verboden is om foto’s te maken van de op dat moment al volop zingende en springende meute achter de goal.
De heren stellen stellen dat niet op prijs, krijg ik met niet mis te verstane bewoordingen ingepeperd. Die mögen das nicht. Wenn die das sehen, kommen die rauf und fliegst du raus“, waarschuwt het nogal opgefokte heerschap me. Liefdevol klinkt anders. Ik laat malle Eppie uitrazen. Gekken die zichzelf veel te serieus nemen, moet je negeren. El comanante Che zou zich omdraaien in z’n graf van zoveel onvriendelijkheid.
Maar ach, met dat die vredelievende antifa-helden niet herkend willen worden, is er weinig nieuws aan de zon. Was het niet ooit in Hamburg dat een in het zwart geklede meute plunderend en brandstichtend door de stad trok tijdens een G7-top? Dat was ook een thuiswedstrijd. Het enige verschil met vandaag is dat ze hun bivakmutsen hebben thuisgelaten. Voor gezichtsbedekkende kleding is het veel te warm op een doorsnee augustusdag. Helemaal wanneer gedurende de wedstrijd de zon ook nog eens van achter de wolken vandaan komt. Pff, van minder zou het zweet je aan alle kanten uitbreken.
Ondanks hun makken is er met de support niets mis. De Ultras in de Südkurve gaan 90 minuten vol gas. Aangedreven door hun capo’s gaan ze lekker tekeer. De onvoorwaardelijke toewijding van twaalfde man beïnvloedt de Paulianer op het veld in positieve zin. Dat het ethousiasme van de overijverige bruinhemden zowaar beloond wordt met een 3-0, is wel enigszins geflatteerd.
St. Pauli heeft alles behalve een wonderploeg. Het zou juist een wonder zijn wanneer het het verblijf in de hoogste Duitse speelklasse langer dan één seizoen weet te rekken. St. Pauli doet er verstandig aan om te genieten van het momentum en zo lang mogelijk in de flow te blijven hangen waar het in zit. Na hun promotie naar de Bundesliga zijn de Kiezkicker voor het eerst in hun geschiedenis de nummer 1 in town. Al kan ik me moeilijk voorstellen dat het grote Hamburger SV langer dan één jaar genoegen gaat nemen met een rol in de schaduw van de verafschuwde buren.
De spelers van Atalanta vinden het allemaal wel best. De Italianen wekken niet echt de indruk dat ze erg veel zin hebben in dit verplichte tussendoortje. Teun Koopmeiners is er helemaal niet bij. De Nederlander vertikt het om nog langer voor de Europa League-winnaar uitkomen en wil zo een transfer naar Juventus forceren. Feitelijk weigeren zijn (voormalige?) collega’s ook gewoon werk, terwijl zij wél gewoon op het veld staan.