Het is alweer bijna 40 jaar geleden dat ik voor het eerst bij Dynamo over de vloer kwam. Om precies te zijn op derde kerstdag 1985. Bij één van de legendarische eindejaarstoernooien. Vier dagen topvolleybal in een tot de nok toe gevulde sporthal Mheenpark. Ik was meteen verkocht.
Voor de eerste dag had ik keurig een kaartje gekocht. De overige drie toernooidagen, dat kan ik nu wel verklappen, glipte ik met een geleende kaart van een bevriende verslaggever van de Nieuwe Apeldoornse Courant langs de toegangscontrole.
Zoals het wel vaker gaat blijf je ergens terugkomen wanneer je iets leuk vindt. Hoewel ik al m’n hele verslaafd ben aan voetbal, namen nadien ook mijn bezoekjes aan de oude vertrouwde Dynamohal aan de Morellenlaan steeds frequentere vormen aan. Ik wisselde mijn stamplaats op de B-Side bij Go Ahead Eagles af met het bijwonen van de eredivisieduels van de dames van Dynamo. Op een gegeven moment ging ik zelfs met een handjevol mede-fanatici met de bus mee naar uitwedstrijden.
Binnen Dynamo stond het vrouwenteam destijds op nummer één. Daar kwam pas verandering in toen Piet Zoomers en Paul van Sliedrecht om de hoek kwamen kijken en Dynamo’s mannen naar de nationale top stuwden. Ik vraag me weleens af hoe vaak de Dynamovrouwen kampioen van Nederland waren geworden wanneer Piet Zoomers de dames destijds wat zorgvuldiger had aangekleed.
Naar nationale maatstaven gemeten stond er een redelijk getalenteerde ploeg. Met o.a. spelverdeelster Vera Koenen, aanvoerster Ellen de Graaf (Janssen), de zussen Jolanda en Marja de Wild, Miranda Veenbergen, Christine Strijker en Gonnie Eiland. Met Koenen, Kirsten Gleis en Aafke Hament maakten op de Olympische Spelen in 1992 in Barcelona zelfs drie speelsters met een Dynamo-verleden deel uit van de Oranje-selectie.
Met een aantal gerichte versterkingen en het scheppen van betere randvoorwaarden hadden ‘we’ vanuit Apeldoorn destijds zomaar de aanval kunnen lanceren om de toenmalige grootmachten uit Sneek en Amstelveen van de troon te stoten. Dat gebeurde niet. Een kwestie van keuzes maken. Een beschikbaar budget kan immers maar één keer worden uitgegeven.
Met dat verleden in het achterhoofd vond ik het daarom geweldig hoe Harry van den Brink en zijn meiden in het tweede helft van het afgelopen seizoen tekeergingen. Van Draisma Dynamo’s mannen vindt de buitenwacht het al bijna normaal – terwijl het dat zeker niét is – dat ze voor het vierde jaar in successie de play-off finale haalden. Hoe ‘moeder’ Knip en haar volleybaldochters landskampioen Sneek in de halve finale lieten wankelen, verdient minstens zoveel respect. Wanneer het aan teammanager Ernst Lettink ligt, blijft het zeker niet bij een incidentele bevlieging. De hashtag #metbobnaardetop blijft stevig overeind staan.
Het zou toch ongekend zijn wanneer zowel de mannen als de vrouwen van Draisma Dynamo zich in één en hetzelfde seizoen tot landskampioenen zouden kronen. Nou weet ik ook wel dat voor het optuigen van twee kampioensteams een goed gevulde portemonnee vereist is. Het bouwen van luchtkastelen kost daarentegen niets.
Des te mooier zou het zijn om zulke dromen juist ‘bij ons’ in Apeldoorn uit te laten komen.
Magazine Businessclub Dynamo najaar 2024