Achter de bal aan (112/5): Sarajevo, Zagreb, Düsseldorf, Weeze
Woensdag 20/Donderdag 21 november 2024
Aan elke mooie voetbaltrip naar het buitenland komt helaas weer een einde. Om weer thuis te komen uit Sarajevo ga ik er voor de verandering eens goed voor zitten. Bijna 28 uur kost het me om met de bus van Sarajevo naar Düsseldorf te komen. Terugvliegen via Schiphol of Charleroi had ook gekund, maar dat is wat minder praktisch wanneer je de auto op het vliegveld in Weeze geparkeerd hebt staan.
Vrijdag 22 november
Het is misschien wat overdreven om nou te zeggen dat ik zo fris als een hoentje opsta de ochtend na de lange terugreis uit Bosnië en Herzegovina. Naar omstandigheden voel ik me echter prima. Ik had voorzichtig al rekening gehouden met dat ik het overal aan m’n lichaam zou voelen van dat ik bijna 25 uur in de bus heb gezeten, maar dat valt enorm mee. Het ouwe lichaam sputtert nauwelijks tegen. Na een half uurtje hardlopen door de vers gevallen Apeldoornse sneeuw, zijn de stramme spieren weer helemaal los en voel ik me als vanouds.
Op Cuba ben ik twintig jaar geleden eens meer dan twintig uur onderweg geweest van Guantanámo naar Havana. Er aan terugdenkend hoe ik gedurende die legendarische busreis zat samengeperst, komt de pijn aan alle denkbare gewrichten spontaan weer terug. Wat dat betreft zijn de illustere Astro-bussen uit het suikkerrietparadijs van – toen nog – Fidel Castro een stuk minder comfortabel dan de touringcars waarmee ik met ditmaal liet vervoeren. In een hedendaagse Flixbus is het met de beenruimte aanzienlijk beter gesteld. Scheelt behoorlijk, kan ik wel zeggen.
Woensdag 20 november
Op de ochtend na het glorieuze gelijkspel van onze Oranjehelden in Zenica (Bosnië-uit, altijd lastig…) begin ik om half tien aan de eerste etappe van de thuisreis: naar Zagreb. Alvorens ik toegang krijg tot de perrons van het Autobuska Stanica moet ik eerst aan een jongedame aan het loket een ‘oprotpremie’ van 2 BAM (bijna 1 euro) afdragen. Mijn bij Flixbus geboekte trip wordt uitgevoerd Globtour. Als de chauffeur z’n voertuig in beweging zet werp ik een laatste blik op de Avaz Twist Tower. Ik heb zo’n vermoeden dat ik de 175 meter hoge blikvanger in de toekomst nog weleens vaker zal zien.
Ik schat in dat de de witte touringcar voor driekwart vol zit bij vertrek. De WiFi aan boord functioneert ditmaal bij tijd en wijle wel. De route verloopt niet helemaal hetzelfde als op de heinreis. Eerste halte is nota bene Zenica. Juist ja, de plaats waar de vedetten van het Nederlands elftal mij en 300 landgenoten een halve dag eerder nadrukkelijk in de kou lieten staan. De kop op de voorpagina van de krant Oslobodenje, die ik voor m’n laatste marken bij de stationskiosk koop, zegt alles: Bh. fudbaleri remizirali sa Nizozemskom u Zenici. Aan die woorden kan ik verder weinig toevoegen. Ze dekken de lading volledig.
Bij daglicht valt er meer te zien van de bergachtige natuurlijke schoonheid van Bosnië en Herzegovina dan maandagavond op de heenweg. Het welkomstsbord van de Republika Srpska, het Servische deel van het land, is ditmaal duidelijk waar te nemen. Het weer wordt er ondertussen niet beter op. Het begint weer behoorlijk te regenen.
Bij de grensovergang in Brod, ruim 210 kilometer en vier uur na vertrek, ondervind ik daar weinig hinder van. Iedere passagier moet weliswaar de bus uit, maar kan daar na een korte blik in de paspoorten na slechts enkele minuten weer in. Aan Kroatische zijde duren de checks wat langer. Terwijl wind en regendruppels ons om de oren gieren, onderwerpt iemand vanuit het ongetwijfeld aangenaam verwarmde douanehok enkele medepassagiers aan een compleet kruisverhoor. Je zou er op de tocht nog eventjes spontaan een longontsteking oplopen. Een vrouw en een stelletje met een klein kind mogen niet mee verder reizen. Het viertal blijft op het grensstation achter.
Twee uur en vijftig minuten later bereiken we een inmiddels donker Zagreb. Mooi op tijd. Er resten me zodoende nog bijna twee uur om mijn aansluitende bus te halen. Ik kan dus eerst nog in alle rust een groot bord patat naar binnen werken op het busstation.
Het lijkt misschien wat omslachtig om zeventien uur in de volgende bus te gaan zitten richting Düsseldorf. Als ik op een geschikter moment had kunnen vliegen, dan had ik het zeker niet nagelaten. Er bestonden mogelijkheden om vandaag uit Sarajevo – via Zagreb of Belgado – naar Schiphol of Düsseldorf te vliegen, maar dat was me aan de prijzige kant. De eerste vluchten naar Charleroi of Köln-Bonn zijn niet eerder dan morgen. Met Ryanair van Zagreb terug naar Weeze kan vrijdag pas. Ik heb zelfs nog overwogen om per trein vanaf Zagreb een re-make te maken van de reis van AGOVV uit 1959.. Maar met een overstaptijd van nauwelijks een uur voor de nachttrein naar München vond ik dat iets te riskant. Je moet er niet aan denken wat een gedoe het oplevert wanneer je zo’n trein onverhoopt mist.
Vandaar dus de Flixbus naar Düsseldorf. Een goede en verstandige keuze, mag ik bij nader inzien gerust stellen. Niet alleen qua tijden en kosten, maar ook omdat ik bij terugkeer eerst m’n auto weer moet ophalen op het vliegveld Niederrhein. Dat beperkt het aantal reisopties behoorlijk. Het is dan wel een hele zit, maar het gaat wel in één ruk naar Duitsland. Ach, en eenmaal in de Heimat ben ik al bijna weer thuis…
Het vertrek staat gepland om 19.10 uur. Een twintigtal minuten eerder arriveert de dubbeldekker, die afkomstig is uit Rijeka, al in Zagreb. Ik heb een gereserveerd plekje in het bovengedeelte. Dat is voor tweederde deel gevuld. Omdat ik het geluk dat de stoel naast de mijne leeg blijft, heb ik volop ruimte. Enkel bij de Kroatisch-Sloveense grens moeten alle passagiers de bus uit en de kou in voor een paspoortcontrole. De WiFi aan boord functioneert zo nu en dan ook. Zo blijf ik op de hoogte van hoe de volleyballers van Dynamo het er vanaf brengen in de return van de Europacupwedstrijd tegen het Zwitserse Lausanne. Ze bereiken de volgende ronde. De volgende reis gaat naar Cyprus. Laat ik dat nou net toevallig voor januari al op de planning hebben staan. De kans is groot dat dat nu enkele weken vervroegd wordt.
Donderdag 21 november
Het traject Zagreb – Düsseldorf wordt zonder noemenswaardige Zwischenfälle overbrugd. Het zitvlees wordt wel danig op de proef gesteld, maar dat weegt niet op tegen de pluspunten van het reizen met de Flixbus. Ik vind het wel relaxt. Ik sluit onderweg lekker m’n ogen en verblijf geruime tijd in dromenland. Na tussenstops in Maribor, Graz, Regensburg, Nürnberg, Würzburg, Frankfurt en op Köln-Bonn Airport zet de Flixbus-chauffeur mij keurig om 12.15 uur af bij de Flixbus-halte in de buurt van Düsseldorf Hauptbahnhof. Twintig minuten later zit ik al in de trein naar Weeze. Vandaar nog een busritje naar het vliegveld, de sneeuw van de ruiten afvegen, afrekenen en iets voor drieën ben ik op weg naar Apeldoorn.
Eenendertig uur en drie kwartier na vertrek vanaf het busstation van Sarajevo parkeer in mijn Ford Focus thuis voor de deur. Het heeft me vooraf het nodige gepuzzel gekost om mijn reisschema samen te stellen. Het mooie is dan dat je bij thuiskomst kan concluderen dat alles exact zo is verlopen zoals gepland.
Ik kijk al vol verlangen uit naar de volgende trip…