Achter de bal aan (113/2): Larnaca, Famagusta
Zaterdag 14 december 2024
Nou kijk ik eigenlijk niet zo gauw meer ergens van van op wanneer ik waar ook ter wereld een voetbalwedstrijd ga bekijken. In Cyprus, land nummer 46 waar ik achter de bal aan ga, gebeurt het desondanks toch weer. Tot mijn grote geruststelling functioneert mijn Cypriotische Fan Card. Als vervelende bijkomstigheid krijg ik wel een gedwongen lidmaatschap door de neus geboord.
Wat ik na mijn eerste hele dag op Cypriotische bodem wel kan constateren, is dat het openbaar vervoer prima functioneert. De zogenaamde Intercity bus levert mij keurig netjes af in Larnaca. Met een overstap in Lemosos, ofwel Limassol, op de hoofdstad Nicosia na de grootste stad van het eiland. De in totaal ruim 130 kilometer lange busreis kost me 2 x 4 euro = welgeteld 8 euro. Spotgoedkoop in vergelijking met Nederlandse ov-tarieven, mag ik wel zeggen. Maar dat geldt bijvoorbeeld ook voor de benzineprijzen. In Nederland behoren tijden waarin automobilisten slechts 1,35 euro neertelden voor een liter Euro loodvrij al heel lang tot het verleden.
De overstap in Limassol leidt wel tot enige onenigheid met de buschauffeur. Ik was van plan om netjes te blijven zitten tot de eindhalte ter plaatse, de Old Port, zoals ik op de website van intercity buses had opgezocht. De chauffeur bonjourt mij en een handvol andere passagiers twee haltes eerder al zijn bus uit. De brave man reageert hoogst verontwaardigd wanneer ik de 75 minuten die ik moet overbruggen tot aan het vertrek van de bus naar Larnaca wil doorbrengen aan de oude haven. Hij is onverbiddelijk. Ik moet en zal over- en uitstappen waar hij het wil. In de tussenliggende tijd moet ik maar ergens een kop koffie gaan drinken, oppert het opgewonden standje. Laat ik nou helemaal geen koffie drinken!
Om ruzie met zo’n man te gaan maken heeft weinig zin. Ik stap dus maar uit. Het is ook veel te warm om een ouderwets potje te gaan bakkeleien. Rond het middaguur kruipt de temperatuur in het heerlijke najaarszonnetje toch wel tegen de 20 graden aan, en misschien zelfs wel er overheen. Een enorm verschil met de 2 graden waartoe het kwik een etmaal geleden bij vertrek uit Nederland gedaald was. Nee, het is echt enorm afzien hier in het Cypriotische najaar. Verrukkelijk!
Om de tijd te doden wandel ik naar de nabijgelegen Limassol Marina. In de luxe jachthaven ligt wel voor een paar stuivers aan zwart geld. Ik kijk mijn ogen uit bij alle uit de kluiten gewassen plezierbootjes. Op m’n gemak wandel ik vervolgens terug naar de bushalte. Om 12.40 uur arriveren er twee groene bussen tegelijk. De ene gaat naar Larnaca, de andere naar Lefkosia, zoals de Griekse benaming voor Nicosia luidt. Dat Griekse schrift is ook wel een dingetje in dit land. Het is aan mij niet besteed. Het is daarom maar goed dat vrijwel alles ook in ordinair Engels staat aangeduid.
Langs de boulevard van Limassol flaneren op deze pre-winterse zaterdag veel mensen in de zon. De azuurblauwe Middellandse Zee als achtergrond voorziet het tafereel van een extra aangename kleur. Een deel van de kuststrook waarlangs de bus zich een weg richting Larnaca baant heeft wel wat weg van de Spaanse costa’s. Het is volgebouwd en -gestouwd met hoge appartementencomplexen en hotels. Wie het zich kan veroorloven kan hier bijzonder comfortabel resideren. De bouwlust lijkt voorlopig niet ten einde. Er staat nog het nodige in de steigers. Voor de property developers geldt Cyprus ongetwijfeld als een paradijs op aarde.
Om tien over twee arriveert de bus op Finikoudes, de Malecón van Larnaca. Het grote reuzenrad van de kerstkermis torent er boven alles uit. Al steekt een bijna even grote kerstboom het enorme gevaarte naar de kroon. Ondanks dat het hoogseizoen al lang ten einde is vind ik het behoorlijk druk. Ik logeer de komende drie nachten in een zijstraat van de boulevard, op hooguit 200 meter afstand van het strand. De KFC bevindt zich om de hoek.
Het stadion van Anorthosis Famagusta ligt iets verder weg. Toch leg ik die ruim 3 kilometer naar het Stadio Antonis Papadopoulos in ruim drie kwartier te voet af. Stadsbussen rijden in het weekend slechts mondjesmaat in Larnaca. Vandaar dat ik tegen half vijf maar met de benenwagen op weg ga. Zo blijf ik ook nog een beetje in beweging. Bij het invallen van de duisternis is het wel uitkijken geblazen op de niet overal even goed verlichte trottoirs. Ik blijf op de been. Ik breek onderweg niets. De routeplanner loodst me langs alle hobbels en gaten. Waar zouden we zijn zonder Google Maps tegenwoordig?
Het heugelijke nieuws is dat mijn Fan Card wordt geaccepteerd aan het loket van de kaartverkoop. Minder blij ben ik met dat ik bovenop de 25 euro voor een plekje op de tweede ring van de hoofdtribune nog eens 20 euro extra dien af te tikken. Bij de ingebruikname van de kosteloos verstrekte Fan Cards brengt Anorthosis de eigenaar van de pas namelijk eenmalig een ‘bonus’ in rekening.
Het maakt me ongevraagd en ongewild lid van de Blue & White club. Bij mijn volgende bezoek aan een thuisduel van de blauwwitten hoef ik enkel het ticket af te rekenen, krijg ik te verstaan. Tenzij dat na het huidige seizoen gebeurt, want mijn lidmaatschap loopt op 1 juni 2025 af. Ze besodemieteren je gewoon waar je zelf bij staat. Het zou me niets verbazen wanneer me morgen bij AEK Larnaca hetzelfde te wachten staat en ik ook daar gedwongen lid moet worden. Het is je reinste chantage. Maffia praktijken.
Het meisje dat de toegangsbewijzen verkoopt legt uit dat de introductie van Fan Cards een gevolg is van het volledig uit de klauwen gegierde hooliganisme in de Cypriotische voetbalstadions. Ze voegt er enigszins beschaamd aan toe dat uitgerekend de hooligans zonder fankaarten de stadions kunnen betreden! Daarmee schiet het systeem dus z’n doel volledig voorbij, zou ik in al mijn onbenulligheid veronderstellen. Het lijkt Nederland wel. Tegen degenen die de rotzooi schoppen, wordt niet opgetreden. Terwijl van de maatregelen die het supportersgeweld juist zouden moeten beteugelen, de grote meerderheid die zich wel gedraagt steevast de dupe wordt. Zo werkt dat nou eenmaal in de omgekeerde wereld.
Het zal me eerlijk gezegd een zorg zijn. Met de wedstrijd tussen Anorthosis en Omonia Aradippou kan ik vanavond het 46e land waar ik een voetbalwedstrijd bijwoon bijschrijven op de Futbology App. In 2025 is het mijn doel om de magische grens van de 50 te overschrijden. In het voormalige Joegoslavie liggen nog enkele ‘onontgonnen’ gebieden…
Anorthosis wint de wedstrijd tegen de club die z’n thuisduels in hetzelfde stadion afwerkt relatief eenvoudig met 3-0. Hoogstaand is het zoals verwacht niet. Voor de aftrap gooien toeschouwers tientallen knuffelbeesten op het veld ten behoeve van zieke kinderen. Ook mooie gebaren van dat soort hebben we in Nederland al eens eerder gezien. Toeschouwers kregen de stoffen beertjes en andere beestjes trouwens buiten het stadion van medewerkers van de organisatie die het loffelijke smijtwerk organiseerde in de handen gedrukt. Geregisseerde spontatiteit.
Va de manschappen van MAXHTEC 1994, de harde kern van Anorthosis Famagusta, heb ik op deze gedenkwaardige avond het meest genoten. Diep respect voor zoals die gasten de hele wedstrijd lang hun favoriete club ondersteunden. Ze zijn werkelijk geen moment stil geweest. Van mij hoeven zulke supporters ook helemaal geen Fan Card te hebben…