Achter de bal aan (114/2): London
Donderdag 30 januari 2025
Mijn Matchday experience in het Tottenham Hotspur Stadium wordt er eentje die ik niet gauw zal vergeten. En zeker niet alleen op een positieve manier. Met dank aan 3000 Zweedse meelopers, irritante springveren en laatkomers én niet te vergeten selfies makende eventhoppers uit Azië maak je nog eens wat mee tijdens een avondje voetballen kijken.
Zoals wel vaker wanneer ik ergens van tevoren ter plaatse ben, ga ik eerst de nabije omgeving van het stadion verkennen. Tegen tienen trek ik op King’s Cross voor 15,90 Pond een one day travelcard voor 6 zones uit de muur. Daarmee kan ik de hele dag onbeperkt gebruik maken van de vervoersmiddelen van London Underground en London Overground: metro, treinen en desgewenst ook bussen. Seven Sisters, het dichtst bij het Tottenham Hotspur Stadium gelegen metrostation, bevindt zich met de Victoria Line op slechts drie haltes afstand.
Omdat ik geen zin heb in een wandeling van meer dan een half uur over High Road, stap ik op hetzelfde station over op de trein. De treinen van de Weaver Line rijden elk kwartier en doen er slechts vijf minuten over naar White Hart Lane. Vanaf het station dat de naam draagt van het voormalige Spurs-stadion sta je in twee minuten bij het in 2019 voor 500 miljoen euro gebouwde Tottenham Hotspur Stadium. De muurschildering van Harry Kane op de zijkant van een van vervallen woningen in de buurt herinnert aan betere tijden. He’s one of our own staat bij de beeltenis van Spurs’ all time record goal scorer op de muur. Sinds de aanvoerder van het Engelse elftal in München op doelpuntenjacht is gegaan, is Harry er echter niet meer. Zijn goals worden node gemist bij de dit seizoen kwakkelende Noord-Londense grootmacht, die overigens ook met Kane in de gelederen al standaard naast al het silverware greep.
De zon schijnt aan het einde van de ochtend. Een gure wind maakt het er nochtans niet bepaald aangenamer op. Het past helemaal in het beeld van de toch al vrij naargeestige omgeving. Afgezien van het nieuw opgetrokken Tottenham Hotspur Stadium is er weinig veranderd sinds ik op Nieuwjaarsdag 1988 Tottenham tegen Watford voor het eerst op het oude White Hart Lane tegen Watford zag voetballen. Eigenlijk vloekt de inmiddels bijna zes jaar oude arena met vrijwel alles in z’n nabijheid. Het lijkt wel een ruimteschip dat geland is in oorlogsgebied. In de armoedige optrekjes langs High Road en Park Lane resideert niet bepaald de upper-class van Noord-London.
Zo’n negen uur voor de aftrap van het Europa League-duel tegen het Zweedse Elfsborg is het op straat nog rustig. Bij Premier League-thuiswedstrijden zit de tent met meer dan 60.000 toeschouwers altijd afgeladen vol. Er bestaan zelfs wachtlijsten voor de felbegeerde tickets. Wie geen seizoenkaart bezit, moet zich ook eerst nog eens een lidmaatschap varierend in prijs van 25 tot 55 Pond laten aansmeren om in aanmerking te komen voor toegangsbewijzen. En dan nog moet belangstellen maar afwachten of ze geluk hebben. Mooie flikkerij.
Voor de wedstrijd van vanavond is er wel een general sale, vrije verkoop. Anders krijgen ze tegen een weinig aansprekende tegenstander als IF Elfsborg het stadion niet vol. Vandaar ook dat ik vandaag in London ben. Ik woon nu voor 30 Pond een wedstrijd bij. Bij prijzen van misschien wel 80 Pond of meer voor Premier League-tickets haak ik af. Mij niet gezien. Ik ben misschien wel gek, maar ook weer niet compleet gestoord. Zoveel geld heb ik er niet voor over. Althans niet voor Tottenham Hotspur.
Na mijn korte inspectie reis ik verder naar het westelijk deel van de stad. Vanwege mijn tik om overal waar ik kom alle voetbalstadions ter plaatse te bezichtigen, mag het Gtech Community Stadium niet ontbreken. Wie de stadions van alle Londense profclubs wil gaan bekijken, moet daar enkele dagen voor uittrekken. In één dag lukt dat namelijk niet. Maar aangezien het stadion dat Brentford FC sinds 2020 in gebruik heeft het enige is waar ik nog nooit geweest ben, is vandaag de uitgelezen gelegenheid om er naartoe te gaan. Ik ben er nu toch. En wie weet wanneer ik weer terugkom.
Om er te komen, gaat niet vanzelf. Vanaf Liverpool Street, waar ik de inwendige mens van wat brandstof voorzie, kost het me meer dan een uur om Gunnersbury te bereiken, het dichtst bij het Bees-stadion gelegen metrostation. Vanaf daar is het nog zeker kwartier lopen. Het contrast met het karakteristieke Griffin Park, dat als enige stadion van alle 92 Engelse profvoetbalclubs op elke straathoek een pub had, is behoorlijk. De moderne bijenkorf ligt verstopt tussen opgestapelde nieuwbouw. En in de nabije omgeving wordt nog volop bijgebouwd. Het oogt kil en klinisch, maar het brengt bij de club van Mark Flekken en Sepp van den Berg ongetwijfeld volop geld in het laadje. En dan draait het tegenwoordig allemaal om.
Al met al is het tijdrovende onderneming om in London ‘eventjes’ twee stadions te gaan bezichtigen. Pas iets na drieën, meer dan vijf uur na vertrek, keer ik terug op King’s Cross. In de stationsbuurt heeft op dat moment een deel van de 3000 supporters van IF Elfsborg al enkele pubs in bezit genomen. Onder toeziend oog van de politie drinken de Zweedse voetbalfans zich arm. Ze maken duidelijk op zich opmerkzaam. Ze hebben bijna alle lantaarnpalen volgeplakt met geelzwarte stickers. De ultras zijn er druk mee geweest.
Hoewel de wedstrijd pas om 20.00 uur begint, pak ik al om kwart over 5 de metro naar Seven Sisters. Een verstandige zet, zo blijkt. Op dat metrostation aangekomen zet zich juist een stoet van 3000 met geelzwarte sjaals getooide Zweden in beweging. Zij maken een mars naar het ruim 2 kilometer verderop gelegen stadion. Dat is mode tegenwoordig. Iedere zichzelf respecterende supportersgroep doet het. Als meeloper in zo’n corteo hoor je er helemaal bij.
Overstappen op de trein naar White Hart Lane gaat wat minder eenvoudig dan eerder op de dag. De politie, die met talrijke eenheden is vertegenwoordigd rondom het metrostation, heeft de normale ingang afgesloten. Wie over het spoor naar het Spurs-stadion wil, wordt helemaal omgeleid en kan via een of andere achteringang het perron op. Wel moet ik eerst in gezelschap van enkele tientallen anderen wachten tot er een trein vertrekt. Pas daarna doen ze een hek open en mag ik met de meute naar binnen. Het oponthoud blijft gelukkig beperkt. De volgende trein laat niet lang op zich wachten. Een half uurtje na vertrek vanaf King’s Cross loop lik weer langs de muurschildering van Harry Kane.
Iets meer dan twee uur voor aanvang is het bij de arena al redelijk druk. Voor groezelige cafetaria’s op High Road staan hongerige Spurs-supporters netjes in de rij voor een vette hap. Ik sla bijna achterover van de prijzen. Voor fish & chips durven ze doodleuk 12 Pond te vragen! Voor de grote fanshop is het eveneens dringen geblazen. Wie daar naar binnen wil, moet eerst door een detectiepoortje! Ja, je maakt wat mee bij een avondje voetbal in London.
Om 10 over 6 is de stoet met de Zweedse fans in aantocht. Die zijn bijna drie kwartier gezellig aan het wandelen geweest met z’n allen. Vier gehelmde agenten van de cavalerie gaan het Scandinavische gezelschap vooraf. Aan de zijkanten wordt de groep ingekapseld door tientallen in gele hesjes gestoken agenten. Over een agentje meer of minder, doen ze hier niet zo moeilijk. Nadat ze onder leiding van hun voorzanger wat brullen en springen, worden de uitgelaten Zweden een zijstraat ingestuurd en verder naar het uitvak geëscorteerd.
Iets voor half 7 ga ik zelf bij entrance 7 het stadion in. Op stewards wordt evenmin bezuinigd. Tientallen, misschien wel honderden staan er voor de toegangspoorten. Nadat de QR-code op mijn telefoon is gescand, moet ik ook door een detectiepoort. Ik moet zelfs mijn portemonnee uit m’n zak halen en de halsbuidel waarin m’n paspoort zit afdoen. Die gaan in een apart bakje. Alsof je op een vliegveld door de security heengaat. Het gebeurt heel grondig, maar niet op een vervelende manier. De stewards, bijna zonder uitzondering donker van huidskleur en flink uit de kluiten gewassen, treden vrij relaxt en gedisciplineerd op. Het is duidelijk te merken dat ze vaker met dit bijltje hebben gehakt.
Het stadion ziet er echt gelikt uit. Ik ben onder de indruk. Het heeft wat gekost, maar daar hebben de stadionbezoekers ook wel wat voor gekregen. Aan eet- en drinkgelenheden geen gebrek. De ruime catacomben lijken wel één groot lopend buffet. Ik zou bijna gaan denken dat het alleen maar draait om het vreten en zuipen. Het voetbal, toch datgene waarvoor je naar het stadion gaat, lijkt te zijn verworden tot een minuscuul onderdeel van de Tottenham Hotspur-experience. De ultieme stadionbelevenis! Die kan al het event-publiek hier op de meest uiteenlopende wijze proeven. En dat mag wat kosten, want goedkoop zijn alle hapjes en drankjes allerminst. De prijs van 4 Pond die ik moet neertellen voor het official matchday programme valt me eerlijk gezegd nog mee. Al is afrekenen cash afrekenen niet mogelijk bij de stand met official Spurs-merchandise. Mijn contante Ponden worden niet geaccepteerd. In het Tottenham Hotspur Stadium is iedere verkoper volledig van de kaart.
Ik zit op de eerste ring. Bovenin in een hoek ter hoogte van de cornervlag. Zo op het eerste gezicht een prima plek. Ware het niet dat hele volksstammen pas hun plaatsen innemen als de wedstrijd al lang en breed begonnen is. De eerste helft speelt Tottenham, bij wie Mickey van de Ven na een periode van blessureleed zijn rentree maakt, richting de goal aan mijn kant. Ze hoeven de Elfsborg-goal maar te naderen of iedereen springt alweer op en gaat staan. Vreselijk irritant vind ik dat. Al die stadions moeten zo nodig zijn uitgerust met enkel zitplaatsen. Blijf dan ook zitten! Het is helemaal nergens voor nodig om telkens voor mijn neus te springen. Er is geen enkele plek vanwaar het zicht op wat voor manier dan ook belemmerd wordt. Stelletje zenuwlijers!
En dan heb ik het nog niet eens over alleJapanners en landgenoten van Heung-Min Son. Van die halve garen die tijdens de wedstrijd doodleuk op de trap gaan staan en alle tijd nemen om een selfie te maken. Ach, dat anderen daardoor niets kunnen zien, who cares? Het event-publiek reist vanuit de hele wereld naar Tottenham en de overige topclubs in de Premier League. In Engeland is voetbal al lang en breed geen volkssport meer. Ordinary people kunnen zich de peperdure toegangsprijzen niet meer veroorloven. In plaats daarvan stromen de voetbaltempels vol van het Verenigd Koninkrijk met dit soort voetbaltoeristen.
Spurs tankt zelfvertrouwen. Al duurt het tot de 70e minuut totdat de krampachtig aanvallende thuisploeg het taaie verzet van Elfsborg breekt en de score opent. De huidige nummer 15 van de Premier League zegeviert uiteindelijk met 3-0 en plaatst zich direct voor de volgende ronde van de Europa League.
Na afloop is het treinverkeer naar het centrum van London wegens een severe disruption bij de national rail services ernstig verstoord. Er zit dus niets anders op dan naar Seven Sisters te wandelen en vandaar met de Victoria Line. Dat kan er ook nog wel bij. Met dat soort ongemakken moet je ook rekening houden tijdens zo’n prachtige Matchday experience in het land dat in 2028 het EK voetbal organiseert.