Achter de bal aan (114/1): Brussel, Londen
Woensdag 29 januari 2025
Na een absentie van meer dan zeven jaar komt er eindelijk licht aan het einde van de Kanaaltunnel. De mogelijkheid om een kaartje op de kop te tikken voor een Europa League-wedstrijd in het (inmiddels niet meer zo) nieuwe Tottenham Hotspur Stadium brengt me eindelijk weer eens in Engeland. Met de Eurostar. In de trein stappen in Apeldoorn en een uur of zeven later uitstappen op St. Pancras International.
Rochdale – Blackburn Rovers en Carlisle United – Fleetwood Town waren in november 2017 de laatste toppers die ik live op Engelse bodem bijwoonde. Twee tussenstops op weg naar Aberdeen, waar het Nederlands elftal destijds tegen Schotland oefende. Sindsdien is het er op de een of andere manier niet meer van gekomen. Terwijl er in het verleden nota bene jaren zijn geweest waarin ik veelvuldig de Noordzee overwipte.
Tijdens die talrijke keren dat ik in Engeland voetballen ben wezen kijken ben ik nooit eerder met de trein geweest. Dat wordt dus eveneens een primeur. Al is een directe verbinding van Apeldoorn naar Rotterdam er tegenwoordig niet meer bij. Om in de Maasstad te komen, moet je vandaag de dag overstappen in – of all places – Gouda. Hoe het ook zij, om 11:41 uur zit ik in de Eurocity Direct naar Brussel-Zuid. In de Belgische hoofdstad begint het afsluitende stuk: met de Eurostar door de Kanaaltunnel!
Iets over enen arriveer ik in Brussel. De Eurostar naar St. Pancras International vertrekt weliswaar pas om 14.52 uur. Treinreizigers naar London worden dringend aangeraden uiterlijk 50 minuten voor vertrek al in te checken. Security-checks en paspoortcontroles schijnen nogal veel tijd in beslag te nemen. De ticketpoortjes sluiten een half uur voor vertrek al. Wie zich later meldt, mag niet meer mee.
Toegang krijgen tot de Channel Terminal op Bruxelles Midi heeft wel iets weg van al het gedoe wat argeloze reizigers op vliegvelden voor de kiezen krijgen. De meegebrachte bagage moet eerst onder de scan door en de reisdocumenten worden grondig bestudeerd. Al valt het vandaag reuzenmee. Na luttele minuten is mijn rugzak met goedkeuring over de band gerold, terwijl mijn reisdocument evenzeer aan de gestelde eisen voldoet. Bijgevolg mag ik in een grote wachtruimte bijna anderhalf uur wachten tot het sein van ‘boarden’ wordt gegeven. En met mij tientallen anderen. Naarmate departure time nadert stroomt het aardig vol.
De treinreis naar Engeland duurt ruim twee uur. Bij het enige station waar gestopt wordt, Lille Europe, stappen geen Feyenoord-supporters uit. De Rotterdammers spelen vanavond in Champions League-verband bij le LOSC, maar voetballiefhebbers uit Nederland is door de plaatselijke autoriteiten van de Noord-Franse stad de toegang ontzegd. Aan boord van de trein bevindt zich wel een aantal aanhangers van Union Saint-Gilloise. Zij zijn op weg naar Glasgow, waar hun club morgen voor de Europa League bij de Rangers op visite gaat.
De twintig minuten waarin de trein door de Kanaaltunnel rijdt, laten geen onverwoestbare indruk op mij achter. Ik vind het eerlijk gezegd weinig opwindend. Maar goed, ik kan – voor wat het waard is – de Kanaaltunnel afvinken. Toch belooft het licht aan het eind ervan weinig goeds. De grauwe hemel die tevoorschijn komt is exact as you may expect: Welcome in England! Iets voor vieren rijdt de Eurostar St Pancras International binnen. Je bent weliswaar een poosje onderweg en het kost wat (meer dan 200 euro voor een retourtje!) , maar ik vind het wel relaxt om op deze manier naar Engeland te reizen. Om het hotel te bereiken waar ik de komende twee nachten slaap, hoef ik als ik het station uitloop alleen de straat maar over te steken. Dat scheelt weer.
Morgenavond Tottenham Hotspur – IF Elfsborg bezoeken is mijn voornaamste doel van deze reis. In de Engelse hoofdstad kan iemand elke dag wel ergens een voetbalwedstrijd bezoeken. Zo ook vanavond. Al is het aanbod vrij beperkt. Amateurpotjes bij Illford, Bengal United, Sutton Athletic of Croydon FC spreken me niet zo tot de verbeelding. Zodoende opteer ik voor West Ham United tegen Liverpool. Vrouwen. FA Cup. Op z’n tijd is het best weleens leuk en leerzaam om je blikveld te gaan verruimen bij dames die vaak veel meer krijgen dan ze eigenlijk verdienen.
Alvorens ik me met de Hammersmith and City Line vanaf Kings Cross St. Pancras met de tube naar het uiterste oosten van de stad begeef, stil ik eerst m’n honger. De eerste sausage roll die ik na zeven jaar bij Greggs naar binnenwerk, smaakt als vanouds. Ik voel me al meteen weer helemaal thuis in London. Ik kan zelfs kiezen. De verkoopster vraagt me of ik mijn saucijzenbroodje pork of vegan wil. Zulke keuzes werden je zeven jaar geleden nog niet opgedrongen.
Ik ben de avondspits net een beetje voor als ik me tegen half 6 de metro binnenwurm. Het is op dat tijdstip al wel behoorlijk druk, maar passagiers staan nog niet als sardientjes in een blik samengepropt zoals elke ochtend en avond tijdens rush hours het geval is. Ik kan zelfs zitten. In Barking moet ik overstappen op de District Line naar Upminster. Bij eerdere bezoeken aan London heb ik een aantal keren het genoegen gehad om daar te mogen overnachten in een van de legendarische Formule 1-hotels. Geweldige buurt. Op de lager gelegen verdiepingen zaten de tralies voor de ramen in een poging om ongenode gasten buiten te houden…
De kraker in de vierde ronde van de Adobe Women’s FA Cup vindt plaats in het stadion van Dagenham & Redbridge. Ook op Victoria Road ben ik eerder geweest. In mei 2008 om precies te zijn. Ik zag The Daggers, die toen nog op Second Division-niveau acteerden, er met 2-0 winnen van Mansfield Town. Het stadionnetje heette in die gedenkwaardige periode nog London Borough of Barking and Dagenham Stadium. Bijna zeventien jaar later draagt het de naam Chigwell Construction Stadium. Het beestje moet tenslotte een naam hebben.
Kick-off is om 19.45 uur. Al een uur voor aanvang wandel ik vanaf metrostation Dagenham East naar de ground. De matig verlichte straten verhullen in het donker de bouwvallige staat van de buurt. Zoals een wijs man uit Apeldoorn ooit constateerde zijn veel huizen in London en andere Engelse steden niet onbewoonbaar verklaard maar juist onverklaarbaar bewoond. Die legendarische uitspraak is nog steeds van toepassing.
Voor 6 Pond mag ik getuige zijn van het spektakel. Valt mee. In het ticket office kan ik alleen met een card betalen. Het meisje dat de verkoopbalie bemant legt uit dat het in deze buurt niet zo veilig is om ’s avonds laat met grote hoeveelheden contant geld rond te gaan lopen. This is Dagenham…, luidt haar veelzeggende reactie. Op mijn vraag of ik kan afrekenen met mijn Nederlandse bankpas, krijg ik een bevestigend antwoord. Vreemd genoeg hoef ik geen pincode of wat dan ook in te voeren. Of de transactie geslaagd is, daarover heb ik daarom mijn oprechte twijfels. Ik krijg m’n ticket in elk geval mee. Het zal dus wel goed zijn, veronderstel ik.
In het officiële match day programme dat ik voor 2 Pond aanschaf lees ik dat de derby tegen Arsenal eerder dit seizoen meer dan 3500 toeschouwers trok. De competitiewedstrijd tegen Liverpool, de tegenstander van vanavond, werd in september bezocht door 1799 mensen die niets beters te doen hadden. Ditmaal bevolken alleen de echte die hards de enige tribune die is opengesteld voor publiek. Daaronder bevindt zich een behoorlijk contingent sympathisanten van the Reds. Een mannetje (en vrouwtje) of dertig. Vol jolijt moedigen zij hun ladies aan. Zelfs doorgewinterde Oranje-supporters met kazen op hun hoofd zullen zoveel schijtlolligheid moeilijk kunnen overtreffen. Dat ik bij lange na niet de enige in het stadion ben met een verstandelijke beperking, stelt me gerust.
Het is heel aandoenlijk hoe die mensen meeleven. ‘Topvoetbal’ maakt onvermoede emoties los. Met de eerste miljoenentransfer zorgde de vrouwenafdeling van Chelsea vorige week voor nieuwe dimensies in het womens football. Met zulke bedragen moet je het haast wel even serieus nemen zoals Leonne Stentler het doet. Aan enthousiasme geen gebrek hoor, maar ik krijg het echt niet warm van wat 22 jongedames in Dagenham op de mat tevoorschijn toveren. Je moet er van houden en je oogkleppen opzetten, denk ik. Als Liverpool in de 66e minuut voor de vierde keer scoort, houdt een groot deel van het West Ham-gezinde publiek het al voor gezien. Omdat ik het echt koud begin te krijgen, zit ik de voorstelling evenmin tot het einde uit en volg een kwartiertje later. De score is dan inmiddels opgelopen tot 0-5 in Scouse voordeel.