Vandaag 12 jaar geleden
Ooit stond Leeds United tegen Liverpool te boek als een topper. In 2004 is het dat alleen nog maar in naam. Het seizoen 2003-2004 is voor de drievoudig landskampioen uit Yorkshire vooralsnog het laatste op het hoogste niveau in Engeland. De dag van de confrontatie tegen de Reds from Merseyside staat vooral in het teken van het overlijden van voormalig sterspeler John Charles. Dit plaatst zelfs de sportieve en financiële malaise waarin Leeds United dan verkeert voor een dag in de schaduw. Even worden de rode lantaarn in het Premiership, een immense schuldenlast van tachtig miljoen Pond en de dreiging van een faillissement naar de achtergrond verdrongen.
Aan de voet van het standbeeld van een andere Leeds-grootheid, Billy Bremner, zijn bloemen, sjaals en shirts neergelegd ter nagedachtenis aan de gestorven ‘King John’. De minuut stilte voor aanvang van de wedstrijd wekt indruk. Ik krijg er kippenvel van. Je kunt een speld horen vallen. Echt mooi.
De hoek waar ze mij hebben neergezet, de South East Upper, hangt als een soort balkon schuin boven de tribune met Liverpool-supporters. De hele South Stand zit ermee vol, wel vijfduizend in getal. Hooguit vijf meter zit ik er vanaf. Het bijna 40.000-koppige publiek leeft mee tot het bittere eind. Ze fuck-en en shit-en er tijdens het 90-minuten durende spektakelstuk heel wat af …
Wanneer de hekkensluiter van het Premiership een achterstand ombuigt in een 2-1 voorsprong breekt er een kakofonie van geluid los op Elland Road: ‘We are Leeds, we are Leeds, we are Leeds’, ‘Glory glory Leeds United’ en ‘You’re not singing anymore’. Milan Baros, de Tsjech, bepaalt de rust- én eindstand op 2-2. Vier goals gezien, wat wil je als liefhebber nou nog meer?
29 februari 2004 Leeds United – Liverpool
I was there…