Vandaag 29 jaar geleden
Van alle voetbalwedstrijden waarbij ik de afgelopen vier decennia present ben geweest kan er maar één de meest gedenkwaardige zijn. Hoewel het zo om en nabij de 4500 potjes betreft kost het me geen enkele moeite de mooiste van allemaal aan te duiden. De halve finale van het EK 1988 tussen West-Duitsland en Nederland blijft voor mij voor eeuwig en altijd onovertroffen. Vooral qua beleving.
Wouters. Van Basten. Wordt dit de beslissing? Ja. Jaaaaaa. Marco van Basten. 2-1. Vlak voor tijd. Oooooo. 2-1. En dit is niet anders dan gerechtigheid. Het Volksparkstadion is van Oranje… De legendarische woorden van Evert ten Napel klinken 29 jaar later nog altijd als muziek in de oren. Ik heb de videoband nadien zo vaak afgespeeld dat ik bijna kan dromen hoe de NOS-commentaar uit zijn dak gaat.
Evert is niet de enige. Een heel volk wordt op die gedenkwaardige dinsdagavond in Hamburg opnieuw bevrijd. Een duizendje of vijftien in het stadion. Vijftien miljoen mensen thuis in de Heimat. Het trauma van de verloren WK-finale van1974 houdt op te bestaan. Opa krijgt eindelijk z’n fiets terug die de Moffen hem in de Tweede Oorlog van onder het zitvlak hebben weggeroofd. Wát een ontlading na dat laatste fluitsignaal Ik kan me niet voorstellen zoiets ooit nog eens mee te mogen maken.
Unglaublich! Ik zie het zo weer voor me. Die verslaggever van de Persuniekranten die het wedstrijdbroekje van Ruud Gullit overhoudt als tastbaar souvenir. Vakkundig ontvreemd vanuit de kleedkamer. De derde helft op de Reeperbahn… Wát een feest. Het gaat de hele nacht door. Er komt geen einde aan. Zelfs nadat Duitse skinheads een kroeg verbouwen waar Nederlanders en Ieren de historische overwinning vieren, gaat de party in volle hevigheid verder.
De zon is alweer opgegaan als ik ergens op een straathoek bij een krantenverkoper de nieuwe Bild in handen krijg. Vers van de pers. De kop zegt alles: Holland super 1:2 Bitter! Raus. Mooier wordt het nooit meer.
21 juni 1988 Hamburg