Achter de bal aan (45/2): Toulouse
18 augustus 2018
Het is eenvoudig om vanuit het noorden van Spanje de grens over te steken naar Frankrijk. Die paar Pyreneëncols vormen geen noemenswaardige obstakels. Vakantieverkeer zorgt voor meer hinder en oponthoud op het iets meer dan 300 kilometer lange traject tussen Girona en Toulouse.
Ik heb het in recente verleden in Spanje vaker gedaan. Met de larga distancia-bus vanuit Madrid naar San Sebastian, Bilbao, Santander of Pamplona. Qua afstanden verschilt het nauwelijks. De Flixbus van Girona naar Toulouse vertrekt vanaf het vliegveld. Daar is het een komen en gaan van Nederlanders. Op de schermen in de aankomsthal staan vluchten aangegeven uit Amsterdam, Rotterdam en Eindhoven. De Costa Brava blijft een populaire vakantiebestemming bij landgenoten. Maar er zijn meer mensen onderweg, merk ik onderweg. Het gelazer begint al voor de Spaans-Franse grens.
Bij de planning van mijn reis heb ik eerlijk gezegd niet stilgestaan bij dat de vakantieperiode nog in volle gang is. En stilstaan is precies wat er gebeurt. Stilstaan en langzaam rijden. Files. Files. Files. Het houdt niet op. Die beruchte Zwarte Zaterdagen hè… Al dat vakantieverkeer dat massaal van noord naar zuid trekt, op weg naar de zon, moet op een gegeven moment natuurlijk ook weer naar huis. En een heleboel Fransen hebben besloten om dat uitgerekend vandaag te doen… Of zullen het Spanjaarden zijn die op vakantie gaan in Frankrijk? Hoe het ook zij, het schiet niet erg op.
Op extreem drukke dagen zoals deze werken ook die wegversperringen waar tol betaald moet worden weinig bevorderend voor de doorstroming van het verkeer. Het levert de Franse overheid ongetwijfeld een lieve duit op, het kost bovenal veel tijd. Na het passeren van de borden Region Occitanie en Departement Pyrenées Orientales volgt zelfs een heuse politiecontrole. Twee man en een vrouw sterk betreden de policiers de bus om paspoorten van alle inzittenden te inspecteren. En alsof alles nog niet lang genoeg duurt, last onze chauffeur ergens als toegift voorbij Carcassonne een pauze in van vingt cinq minutes. Doelloos op een parkeerplaats staan!
Met ‘slechts’ een uur en tien minuten na de geplande aankomsttijd van tien over twee valt de opgelopen vertraging mij uiteindelijk niet eens tegen. Het verkeer in omgekeerde richting zal het nauwelijks sneller vergaan zijn. Ik kreeg de indruk dat dat zich nóg langzamer voortbewoog en nóg meer stilstond. Het bijwonen van de wedstrijd tussen de reserves van Toulouse FC en Balmes komt in elk geval niet in gevaar. Om zes uur heb ik me samen met enkele tientallen andere liefhebbers langs het bijveld van Le Stadium genesteld.
Het speelterrein maakt deel uit van het Centre de Formation Gerard Rabier, de broedplaats van violet talent. Het tweede elftal van le TFC komt uit in Groep H van de CFA2. De vijfde Franse speelklasse, vergelijkbaar met de Nederlandse Hoofdklasse. Niveau csv Apeldoorn, zeg maar. Alleen zijn deze spelers behalve veel donkerder van huidskleur een stuk groter. Er loopt er eentje tussen van naar schat wel 2,10 meter. Wat een lang eind! Deze nummer zes van de thuisploeg steekt met kop en schouders boven iedereen uit. Hij kan zo mee in de NBA. Hij zou het kleine grote broertje van Paul Pogba kunnen zijn. Hij bewijst tegelijkertijd dat niet elke Fransman zich wereldkampioen mag noemen…
Technisch valt er weinig op de spelers van beide teams aan te merken. Met een bal kunnen ze allemaal wel wat. Tactisch is het minder. Het gaat er bij het voetbalspelletje om de juiste keuzes te maken op de juiste momenten. Op dat vlak valt er bij de garcons binnen de lijnen nog wel wat te verbeteren. Zelfs de hulp van monsieur l’arbitre, die de Toulousains een strafschop cadeau doet, mag niet baten. De portier van Balma stopt de inzet. Gerechtigheid. Eindstand: 0-0.
Ik raak meer onder de indruk van de wijk waarin het dichtst bij het stadion gelegen metrostation Empolat zich bevindt. En dan niet in de meest positieve zin van het woord. Het is aan de Garonne niet alleen goud dat blinkt. Op de wandeling van en naar het stadion voel ik me er niet echt op mijn gemak. Met mijn blanke huidskleur zou ik er kunnen uitgroeien tot bezienswaardigheid. Het heeft iets unheimisch, om maar een mooi Frans woord te gebruiken.
De zon schijnt, het is een stralende dag, maar de hele omgeving ademt iets naargeestigs. Een betonjungle. Zevenhuizen. Maar dan in het kwadraat. De ghettoboys van – naar ik aanneem – Noordafrikaanse afkomst die in het park bij hun flat rondhangen wekken niet de indruk om eventjes gezellig mee te gaan babbelen. De ‘hondjes’, die als bewakingsdienst van de heren fungeren, produceren vooral bullshit. Hun bloeddorstige blikken en scherpe tanden boezemen angst in.
Nou ben ik niet bang uitgevallen, toch ben ik wel opgelucht wanneer de metro zich in beweging zet om mij terug te brengen naar het centrum. Zo’n Zwarte Zaterdag doet je ernaar verlangen dat het gauw zondag wordt…